“…είναι ιδιαιτέρως εύστοχος ο ορισμός που δίνει ο άγιος Μάξιμος
Ομολογητής (π. 7ον αι.) στη φιλαργυρία. Είναι, λέει, το πάθος εκείνου
που λαμβάνει με χαρά και δίνει με λύπη! Σ’ αυτό καθαυτό, δηλαδή, το
γεγονός του (ατομικού) πάθους εμπεριέχεται η εργαλειοποίηση του άλλου.
Το ίδιο ουσιαστικά λέει και ο Μ. Βασίλειος όταν, για να περιγράψει τους
πλεονέκτες, επιστρατεύει μιαν εικόνα που παραπέμπει σε όσα είπαμε
παραπάνω περί άπατου πηγαδιού: όπως κάνουν τα ψάρια, έτσι και ο
πλεονέκτης καταπίνει στο απύθμενο στομάχι του τους αδύναμους. Είναι
αδύνατο ο πλεονέκτης να μη στραφεί κατά του συνανθρώπου του. Γι’ αυτό κι
ένας έμπειρος ασκητής, ο Ισαάκ Σύρος (7ον αι.), συνιστά: Καλύτερα να
κάτσεις παρέα με γύπες, παρά με πλεονέκτη και άπληστο.”
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
