Διαβάστε περισσότερα »

Μαρ­τυ­ρί­α Μπέ­τση Πα­να­γι­ώ­του ἀ­πό τό χω­ριό Κυ­ψέ­λη Ζα­κύν­θου: «Τά Χρι­στού­γεν­να τοῦ ἔ­τους 1998, τήν πα­ρα­μο­νή, ἐρ­γα­ζό­μουν μέ­χρι ἀρ­γά στόν φοῦρ­νο μου. Πῆ­γα στό σπί­τι μου πο­λύ κου­ρα­σμέ­νος καί ξά­πλω­σα νά κοι­μη­θῶ. Ἡ γυ­ναῖ­κα μου εἶ­πε νά ντυ­θοῦ­με καί νά πᾶ­με στήν Ἐκ­κλη­σί­α, γιά τήν ἁ­γί­α ἡ­μέ­ρα τῶν Χρι­στου­γέν­νων. Ἐ­γώ ἀρ­νή­θη­κα, λό­γῳ τῆς κού­ρα­σης. Ἡ γυ­ναῖ­κα μου στε­νο­χω­ρή­θη­κε καί ἀ­πε­φά­σι­σε καί αὐ­τή νά μήν πά­η Ἐκ­κλη­σί­α. Διαβάστε περισσότερα »

Στον χλευασμό να απαντάς με χαμόγελο.

Ο χλευασμός τους προέρχεται από την μοχθηρή καρδιά˙ το χαμόγελό σου ας είναι χωρίς κακία. Ο χλευασμός αρμόζει στην άγνοια, ενώ στη γνώση αρμόζει το χαμόγελο. Με τον χλευασμό τους αυξάνουν την τιμή της προσευχής σου μπροστά στον αιώνιο Δικαστή. Αφού στον Θεό είναι πιο αγαπητή η προσευχή της θαρραλέας ψυχής, περικυκλωμένης από τα βέλη της κακίας, του μίσους, του φθόνου και του χλευασμού. Όλα αυτά τα βέλη έχουν αμβλυμμένη την κορυφή και αιχμηρή την βάση, ώστε αποκρούονται από εσένα και λαβώνουν τους ίδιους τους τοξότες. Διαβάστε περισσότερα »

Ίσως σκεφθεί κάποιος δικαιολογημένα τι έχει να πει ένας απομακρυσμένος Αγιορείτης μοναχός για την οικογένεια, για τους γονείς και την ανατροφή των τέκνων τους; Όμως ο μοναχός δεν είναι ανέραστος, μισόκοσμος και απομονωμένος. Ο μοναχός είναι ευχέτης υπέρ όλης της οικουμένης.

Πάντοτε η Εκκλησία ήθελε να ακούει τους μοναχούς. Στην ιερά ησυχία ο μοναχός σοφίζεται, φωτίζεται, αγωνιζόμενος και καθαιρόμενος. Παρατηρεί λοιπόν τους ασκητές να μηνύουν στον άστατο κόσμο το «στώμεν καλώς, στώμεν μετά φόβου». Η μεγάλη τρυφή του κόσμου, η υπερκαταναλωτική κοινωνία, η ευδαιμονία, η ευμάρεια δεν είναι διόλου θετικά στοιχεία για την ανάπτυξη της πνευματικής ζωής.

Το Άγιον Όρος ανησυχεί για την κατιούσα πορεία του κόσμου. Για τις ανίερες ιδέες που ακούγονται πρώτη φορά στον νεοελληνικό βίο για συμβίωση μόνιμη και νόμιμη αγάμων ακόμη και ομοφυλοφίλων, για την έξαρση της μοιχείας, την αύξηση των διαζυγίων. Καθημερινά έρχονται θλιμμένοι και προβληματισμένοι άνθρωποι στο Άγιον Όρος, πνιγμένοι στ’ αδιέξοδα από μία ανοημάτιστη ζωή, ένα λανθασμένο τρόπο βίου.

Ιδιαίτερα μας προβληματίζει η αδιαφορία των νέων, με τα πολλά ψυχικά τραύματα. Ταπεινά φρονούμε πως ένα ακόμη οχυρό είναι η οικογένεια, παρά τα όποια προβλήματά της. Την οικογένεια αποτελούν οι γονείς και τα παιδιά. Περί αυτών απλά και πρακτικά θα μιλήσουμε με πόνο και αγάπη, όχι ως δάσκαλοι αλλά ως συμπαθούντες αδελφοί. Διαβάστε περισσότερα »

«Προλογίζει» ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Όπως ακριβώς ένα λιμάνι απαλλαγμένο από ανέμους και κύματα παρέχει μεγάλη ασφάλεια στα πλοία που αγκυροβολούν σ’ αυτό, έτσι είναι και ο Ναός του Θεού. Αυτός ο χώρος είναι η βάση της αρετής, το διδασκαλείο της φιλοσοφίας.

Μπες μέσα σ’ αυτόν και σαν κάποια πνευματική αύρα θα περικυκλώσει την ψυχή σου. Αυτή η ησυχία οδηγεί σε θρησκευτικό δέος και διδάσκει να φιλοσοφούμε· ανορθώνει το φρόνημα και δεν αφήνει να προσκολλάσαι στα γήινα· σε μεταφέρει από τη γη στον ουρανό.

Σαν λιμάνια στο πέλαγος λοιπόν εγκατέστησε ο Θεός τους Ναούς στις πόλεις ώστε, καταφεύγοντας σ’ αυτούς όταν είμαστε ζαλισμένοι από τις βιοτικές μέριμνες, να απολαμβάνουμε μεγάλη γαλήνη. Είναι λοιπόν λιμάνι πνευματικό για τις ψυχές ο ιερός Ναός.

Στη λατρευτική σύναξη της θείας Λειτουργίας όχι μόνον εμείς, αλλά και οι προφήτες και οι απόστολοι συμμετέχουν και το σπουδαιότερο βέβαια απ’ όλα, Αυτός ο Ίδιος ο Κύριος όλων, ο Ιησούς Χριστός είναι ανάμεσά μας.

Αυτή την Εκκλησία δεν την καλλιεργεί ανθρώπινη δύναμη, αλλά η θεία Χάρη. Γιατί τέτοια είναι η φύση τού πνευματικού σπόρου· δεν περιμένει καιρό, δεν περιμένει μεγάλο αριθμό ημερών για να καρποφορήσει, αλλ’ είναι δυνατόν να σπείρει κανείς το σπόρο και μέσα σε μια μέρα να θερίσει πλούσια δεμάτια μεστωμένου καρπού.

Η Εκκλησία είναι πέλαγος ευσεβείας, γεμάτο όχι από κύματα αλλά από πίστη. Σε μας τους χριστιανούς δε ναυαγεί το σκάφος της ορθής διδασκαλίας, δε χτυπιέται, δεν ταράζεται, δε βασανίζεται από βαρυχειμωνιά, αλλά αγκυροβολεί σαν σε λιμάνι γαλήνιο στις ψυχές εκείνων που αγαπούν τον Κύριο.

Εκείνος που πορνεύει, αν εισέρχεται συνεχώς στο Ναό, καθώς και ο υπερήφανος και εκείνος που έχει οποιοδήποτε ελάττωμα, θα αποβάλει πολύ γρήγορα το πάθος και θα επανακτήσει την υγεία του.

Εκείνος όμως που αποκόπτει τον εαυτό του από τη σύναξη αυτή και απομακρύνεται από τη διδασκαλία των Πατέρων και αποφεύγει το ιατρείο της Εκκλησίας, κι αν ακόμη νομίζει ότι είναι υγιής, πολύ γρήγορα θα ασθενήσει πνευματικά.

Το σχολείο της Εκκλησίας είναι θαυμαστό ιατρείο· ιατρείο όχι σωμάτων αλλά ψυχών. Γιατί είναι πνευματικό ιατρείο και θεραπεύει τ’ αμαρτήματα του νου και της ψυχής και όχι τις σωματικές πληγές.

Εδώ στο Ναό υπάρχει ιατρείο και όχι δικαστήριο που να ζητεί ευθύνες για τ’ αμαρτήματά μας· αντίθετα, παρέχει συγχώρεση αμαρτημάτων.

Η Εκκλησία του Θεού είναι πνευματικό πανηγύρι και ιατρείο των ψυχών και πρέπει, σαν να έχουμε πάει σε πανηγύρι, αφού συγκεντρώσουμε πολλά εμπορεύματα από εκεί να επιστρέφουμε στο σπίτι μας, και σαν να πήγαμε σε ιατρείο, να βγαίνουμε αφού πάρουμε τα κατάλληλα φάρμακα για τα πάθη που μας έχουν υποδουλώσει.

Μη λοιπόν, αγαπητέ, δείχνεις αμέλεια για την εδώ ζωή σου, γιατί ίσως σε ενοχλεί κάποια λύπη. Εδώ, στο Ναό του Θεού, φεύγει· οι κοσμικές φροντίδες δραπετεύουν· τα παράλογα πάθη σβήνουν.

Αν συχνάζεις εδώ συνεχώς, οπωσδήποτε θα αποβάλεις τις κακές επιδράσεις και συνήθειες που πήρες έξω από το Ναό.

Ποιος δε θα θαυμάσει την πολλή και αμέτρητη συγκατάβαση που χρησιμοποιεί ο Θεός προς τον άνθρωπο; Ποιος δε θα εκπλαγεί για την υπερβολική αγάπη που δείχνει ο Κύριος μας προς όλους τους ανθρώπους και μάλιστα ιδιαιτέρως προς το γένος των χριστιανών;

Ο Θεός, λένε οι ιεροί Θεολόγοι, είναι απερίγραπτος κατά τη φύση Του και δε χωρά σε κανέναν τόπο. Και, αν και είναι πανταχού παρών, όμως είναι και έξω από το κάθε τι, όπως είπε ο θείος Ιλάριος: «Ο Θεός είναι πέρα απ’ όλα και όλα τα συγκρατεί».

Ο ιερός Αυγουστίνος λέει: «Ο Θεός είναι έξω από όλα και δεν περικλείεται. Είναι μέσα σε όλα και δεν περικλείεται. Είναι επάνω από όλα, χωρίς να επαίρεται. Είναι κάτω από όλα, χωρίς να ταπεινώνεται. Είναι βαθιά μέσα στο κάθε τι, διότι σ’ Αυτόν υπάρχουν τα πάντα. Είναι πιο έξω από το κάθε τι, διότι Αυτός είναι επάνω από όλα».

Παρ’ όλα αυτά, Αυτός ο απερίγραπτος και αχώρητος Θεός συγκαταβαίνει για τους χριστιανούς στο να χωρά κατά κάποιον τρόπο και να περιγράφεται μέσα στους ιερούς Ναούς.

Είναι ο Δημιουργός του σύμπαντος (όπως λέει ο προφήτης Ησαΐας), ο ουρανός είναι ο θρόνος Του και η γη το στήριγμα των ποδιών Του και κανένας τόπος και κανένας χειροποίητος ναός δεν είναι άξιος για να αναπαύσει τη θεία Του μεγαλειότητα.

«Ο ουρανός είναι θρόνος μου και η γη στήριγμα των ποδιών μου. Ποίον οίκο θα οικοδομήσετε για Εμένα; Και ποιος είναι τόπος αντάξιος για να αναπαυθώ σ’ αυτόν;» λέει στον Ησαΐα ο Κύριος μας.

Επαναλαμβάνω, Αυτός ο Θεός καταδέχεται να αναπαύεται μέσα στους ιερούς Ναούς των χριστιανών και να λέει ότι τους διάλεξε για κατοικία Του: «Διάλεξα αυτόν τον τόπο για τον Εαυτό μου για να είναι ο ναός μου, στον οποίον θα προσφέρετε τη θυσία σας».

Κι Εκείνος που φωνάζει, πως τα ουράνια και τα επίγεια και όλα γενικά είναι δικά Του, διότι τα έκανε με το παντοδύναμο και δημιουργικό Του χέρι, «διότι όλα αυτά τα δημιούργησε το χέρι μου, και όλα ανήκουν σ’ Εμένα», λέει ο Κύριος, επαναλαμβάνω, Αυτός ο Ίδιος, από αγάπη για τους χριστιανούς, φαίνεται κατά κάποιον τρόπο πως μικραίνει τη μεγαλειότητά Του και θέλει ο αθάνατος και επουράνιος να κατοικεί μαζί με τους θνητούς και γήινους ανθρώπους και να ονομάζει δικό Του οίκο την αγία Εκκλησία. «Ο οίκος μου θα αναγνωρισθεί ως οίκος προσευχής για όλα τα έθνη».

Τι απερίγραπτη που είναι η συγκατάβαση και η αγάπη του Θεού! Τι μεγάλη η ευεργεσία και η χάρη Του προς τους χριστιανούς!

Αχ! σήμερα όμως οι χριστιανοί δε σκέφτονται αυτή την απερίγραπτη συγκατάβαση του Θεού, ούτε αισθάνονται έντονα αυτή την υπερβολική ευεργεσία και χάρη, διά μέσου της οποίας εμείς οι θνητοί και γήινοι αξιωνόμαστε να συνομιλούμε με τον αθάνατο και ουράνιο Κύριό μας, όσες φορές θελήσουμε να πάμε στον ιερό Ναό Του, αλλά:

Άλλος εμποδίζεται από το εμπόριο και τη δουλειά του.

Άλλος πάλι από τη φροντίδα και μέριμνα της γυναίκας και των παιδιών και του σπιτιού του και άλλος βρίσκει τη μία αιτία και άλλος την άλλη.

Δε φροντίζουν λοιπόν να πηγαίνουν στην αγία Εκκλησία την Κυριακή το πρωί, όπως απαιτεί το χριστιανικό χρέος, αλλά και όταν μετά βίας πηγαίνουν στο Ναό του Κυρίου και τότε πάλι δε στέκονται σ’ αυτόν όπως πρέπει με σεβασμό και ευλάβεια, αλλά ή συνομιλούν ο ένας με τον άλλον, ή γελούν ή ακούνε τα ιερά λόγια με αμέλεια και αδιαφορία, αφήνοντας το νου τους να περιπλανιέται εδώ κι εκεί, χωρίς να έχουν την παραμικρή προσοχή.

Γι’ αυτό κι εγώ μέσα από την αγάπη που τρέφω για σας, αποφάσισα να υποδείξω σ’ αυτόν το λόγο αυτά:

Αδελφοί μου χριστιανοί, θα πρέπει για πέντε λόγους να πηγαίνουμε στο Ναό του Θεού, στην Εκκλησία του Χριστού: α) από ανάγκη, β) από επιθυμία, γ) συνεχώς, δ) με καθαρότητα, και ε) από ιερό χρέος. Διαβάστε περισσότερα »