Κάποτε, καλοί μου φίλοι, ὑπῆρχε ὁ νάρκισσος (μυθικὸ πρόσωπο). Ἦταν – λέει – ἕνας νέος ἀπὸ τὴ Βοιωτία, ὁ ὁποῖος… θαμπωνόταν πολὺ ἀπὸ τὴν ἴδια του τὴν ὀμορφιά! Τόσο πολὺ ποὺ ἔφθασε στὸ σημεῖο νὰ ἐρωτευτεῖ ἀκόμη καὶ τὸν ἴδιο του τὸν ἑαυτό!! Πρὸς τὸν σκοπὸ αὐτὸ τοῦ ἄρεσε νὰ καθρεπτίζεται στὰ νερὰ τῆς λίμνης, γιὰ νὰ τόν… ἀπολαμβάνει! Ὥσπου μία φορά, τόσο πολὺ θαύμασε τὸν ἑαυτό του καθὼς τὸν ἔβλεπε στὰ γαλήνια νερά της, ποὺ ἔσκυψε νὰ τόν… φιλήσει! Αὐτὸ εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα νὰ πνιγεῖ καὶ νὰ χάσει τὴ ζωή του!! Ἀπ’ αὐτὴ τὴν τόσο ἀρρωστημένη συμπεριφορὰ προέκυψε ὁ ναρκισσισμός, δηλαδὴ ὁ αὐτοθαυμασμός!
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
