Το θέμα της «δωρεάς» οργάνων από «εγκεφαλικώς νεκρούς» δότες είναι θέμα εξαιρετικά σοβαρό και για το λόγο αυτό θεωρούμε ότι με το θέμα αυτό είναι απαραίτητο ν’ ασχοληθεί Πανορθόδοξος Σύνοδος της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Για το ίδιο όμως θέμα διατυπώθηκαν ήδη προσφάτως θέσεις και έγιναν τοποθετήσεις τόσον από μεμονωμένους μελετητές όσον και από συλλογικά όργανα. Επειδή μερικές από τις θέσεις αυτές δεν φαίνεται να θεμελιώνονται επαρκώς στην Παράδοση της Εκκλησίας μας, καταθέτουμε ορισμένες απόψεις για ενδεχόμενη κρίση από πνευματικούς Πατέρες και θεολόγους.
Οι μεταμοσχεύσεις ανθρωπίνων ιστών και οργάνων δίνουν σήμερα την δυνατότητα της έμπρακτης συμμετοχής στα προβλήματα των εμπερίστατων συνανθρώπων μας. Φαίνεται όμως ότι η δωρεά οργάνου καταξιώνεται μόνον όταν αποκλειστικό κίνητρο της πράξης αυτής είναι η «καθαρή αγάπη», όπως συνήθιζε να λέει ο Μακαριστός Γέροντας Παΐσιος ο Αγιορείτης. Μόνο στην περίπτωση αυτή βιώνεται, με την προσωπική θυσία και το αντίστοιχο τίμημα, η αδελφική φιλαλληλία με την οποία καταργείται ο ατομισμός και εξυψώνεται η κοινωνία σε κοινωνία αγάπης.
Άλλωστε η εφαρμογή των προτροπών του Αγίου Αποστόλου Παύλου «αλλήλων τα βάρη βαστάζετε και ούτως αναπληρώσατε τον νόμον του Χριστού» (Γαλ. 6, 2) και «ει πάσχει εν μέλος, συμπάσχει πάντα τα μέλη» (Α’ Κορινθ. 12, 26) προϋποθέτει την ύπαρξη αυτής της «καθαρής αγάπης».
Κατηγορίες: 
Λέξεις Κλειδιά: 
