(Ἰωάννου Χρυσοστόμου, Ἔπαινος περὶ τῶν ἀπαντησάντων ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ, καὶ περὶ εὐταξίας ἐν ταῖς δοξολογίαις…, 2· PG 56, 99-100)

Αὐτὸ λοιπὸν νὰ ξέρετε· ὅτι πρέπει νὰ ἐρχόμαστε ἐδῶ (στὸ ναὸ) μὲ τὴν εὐλάβεια ποὺ ἁρμόζει, γιὰ νὰ μὴν ἐπιστρέψουμε στὸ σπίτι ἔχοντας προσθέσει ἁμαρτήματα ἀντὶ γιὰ ἄφεσι. Ποιό λοιπὸν εἶναι τὸ ζητούμενο καὶ ποιό τὸ ἀπαιτούμενο ἀπὸ μᾶς; Τὸ ν’ ἀναπέμπουμε τοὺς θείους ὕμνους συνεσταλμένοι μὲ πολὺ φόβο καὶ στολισμένοι μὲ εὐλάβεια· ἔτσι νὰ τοὺς προσφέρουμε. 

Πράγματι, ὑπάρχουν κάποιοι ἀπὸ τοὺς ἐδῶ, ποὺ νομίζω ὅτι οὔτε ἡ ἀγάπη σας τοὺς ἀγνοεῖ [1], οἱ ὁποῖοι καταφρονῶντας τὸν Θεὸ καὶ παίρνοντας τὰ λόγια τοῦ Πνεύματος ὡς συνηθισμένα, βγάζουν ἄτακτες φωνές, καὶ δὲν εἶναι καλύτεροι ἀπὸ τοὺς τρελλούς, καθὼς στριφογυρίζουν καὶ τρεμουλιάζουν [2] ὅλο τὸ σῶμα τους καὶ δείχνουν ξένα ἤθη πρὸς ἐκεῖνα τῆς πνευματικῆς καταστάσεως. Διαβάστε περισσότερα »