Προσέχετε τὸν ἑαυτό σας. Ἡ πρόοδος στὴν πνευματικὴ ζωὴ διακρίνεται μὲ τὴν ὁλοένα καὶ περισσότερη συναίσθησι τῆς μηδαμινότητός μας. Ἐνῶ ὅσο αὐξάνει ἡ ἐκτίμησις τοῦ ἑαυτοῦ μας σὲ κάτι, τόσο βαδίζουμε στὴν καταστροφή. Ὁ ἐχθρὸς θὰ τὸ ἐκμεταλλευθῆ αὐτό. Θὰ πλησιάση καὶ θὰ ἐπιχειρήση νὰ πετάξη κανένα πετραδάκι στὸν δρόμο μας γιὰ νὰ σκοντάψουμε. Μία ψυχὴ ποὺ δίνει στὸν ἑαυτὸ της ἀξία, μοιάζει μὲ τὸν κόρακα τοῦ Αἰσώπου ποὺ ἀκούγοντας τὶς κολακεῖες τῆς ἀλεποῦς γιὰ τὴν «ὡραία» του φωνή, ἄνοιξε τὸ στόμα καὶ τοῦ ἔπεσε τὸ τυρί…
Η Αυτοεκτίμηση που βλάπτει την ψυχή (Όσιος Θεοφάνης ο Έγκλειστος)
Δημοσιεύθηκε στις 10 Ιουλίου, 2025
Τουρισμός: Εκθρέψαμε ένα τέρας; (Δρ. Θανάσης Μπούνταλης, Χημικός-Ερευνητής)
Δημοσιεύθηκε στις 9 Ιουλίου, 2025
H τουριστική υπερανάπτυξη οδηγεί μαθηματικά σε διερρηγμένες κοινωνίες και εξαρτημένες οικονομίες.
Τουρίστες στην Οία φωτογραφίζουν το ηλιοβασίλεμαGeorge Pachantouris via Getty Images
Πότε θα δούμε τους «αόρατους»; (Τασούλα Επτακοίλη)
Δημοσιεύθηκε στις 8 Ιουλίου, 2025
Τα στοιχεία της νέας έκθεσης της Επιτροπής του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) για την κοινωνική σύνδεση που δημοσιεύτηκαν πριν από λίγες ημέρες είναι αποκαλυπτικά και άκρως ανησυχητικά: ένας στους έξι ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη υποφέρει από μοναξιά· και δεν μιλάμε για μοναχικότητα από επιλογή, αλλά για το βαθύ, επώδυνο συναίσθημα που δημιουργείται όταν οι σχέσεις που έχουμε δεν είναι εκείνες που χρειαζόμαστε.
Η εξαφάνιση της βαθιάς ανάγνωσης: Πώς το TikTok μάς γυρίζει σε μια προ-εγγράμματη εποχή (Μίλτος Τόσκας)
Δημοσιεύθηκε στις 7 Ιουλίου, 2025
Η προσοχή μας διασπάται, τα βιβλία μένουν αδιάβαστα και ο νους αποσυντονισμένος. Καθώς η βαθιά ανάγνωση υποχωρεί μπροστά στην αδιάκοπη ροή των ψηφιακών λέξεων και εικόνων, επιστρέφουμε (χωρίς καν να το καταλάβουμε) σε έναν τρόπο σκέψης που θυμίζει τις προφορικές κοινωνίες πριν την εφεύρεση της γραφής.
Εικονογράφηση: Julien Tromeur / Unsplash+
Κυριακή Δ΄ Ματθαίου: Ας μην βρεθούμε προ εκπλήξεων! (Σοφία Μπεκρή, φιλόλογος-θεολόγος)
Δημοσιεύθηκε στις 4 Ιουλίου, 2025
Μὲ ἔκσταση στέκεται πάντοτε ο ἄνθρωπος μπροστὰ στὰ μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναφωνεῖ: «Ὡς ἐμεγαλύνθη τὰ ἔργα Σου, Κύριε,…». Ὅσο περισσότερο, μάλιστα, θαυμάζει τὴν μεγαλωσύνη Του, ἄλλο τόσο συνειδητοποιεῖ τὴν δική του μικρότητα καὶ ἀδυναμία καὶ ζητάει τὴν βοήθεια τοῦ Παντοδυνάμου Θεοῦ: «Πτωχὸς καὶ πένης εἰμί ἐγώ. Ὁ Θεὸς βοήθησόν μοι· βοηθός μου καὶ ῥύστης μου εἶ σύ, Κύριε» (Ψαλμός 69, στ. 6).
Ἔτσι καὶ ὁ ἑκατόνταρχος τοῦ Εὐαγγελίου, παρὰ τὰ πολλά του ἀξιώματα καὶ τὰ ἀκόμη περισσότερα ὑλικά του ἀγαθά, συναισθάνεται τὴν ἀδυναμία του καὶ καταφεύγει στὸν Κύριο, γιὰ νὰ δώσῃ λύση στὸ «πρόβλημά» του.
