Ο φθόνος είναι πάθος μοχθηρής ψυχής που λιώνει από ζήλια, όταν βλέπει να προκόβει ο διπλανός. Είναι στενοχώρια για τα ξένα αγαθά. Είναι εμπαθής κριτής για τα αγαθά των άλλων. Ο φθόνος είναι ρίζα όλων των κακών, πηγή κάθε συμφοράς και φυτώριο ανουσιουργημάτων.
Πέντε σχόλια για το Facebook (π. Μιλτιάδης Ζέρβας)
Δημοσιεύθηκε στις 15 Οκτωβρίου, 2018
Ψάχνω τοὺς φίλους μου στὸ Facebook
Ὄχι αὐτοὺς ποὺ ἀποδέχθηκαν ἕνα αἴτημα φιλίας στὸ smartphone τους, ἀλλὰ ἐκείνους ποὺ κάποτε γνώρισα στὴ γειτονιά, στὸ σχολεῖο, στὸ πανεπιστήμιο, στὸ στρατό, στὴ δουλειά· ἐκείνους ποὺ ἔπαιξα μαζί τους, ποὺ χάρηκα, μάλωσα, ἔκλαψα, ἐργάστηκα, γιόρτασα· αὐτοὺς ποὺ στὰ πρόσωπά τους ψηλάφισα τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μου. Διαβάστε περισσότερα »
Για τον πατέρα Κωνσταντίνο…
Δημοσιεύθηκε στις 12 Οκτωβρίου, 2018
Ως διάττων Αστήρ διέλαμψε ο πατήρ Κωνσταντίνος Στρατηγόπουλος, ανάμεσά μας στην Στρατευόμενη Εκκλησία και ως ήλιος σελαγίζει ήδη στο Ουράνιο στερέωμα μετά των Αγίων και των Αγγέλων. Διαβάστε περισσότερα »
Κυριακή Δ’ Λουκά: Παραβολή του σπορέως († Μητροπολίτης Σουρόζ Αντώνιος Bloom)
Δημοσιεύθηκε στις 12 Οκτωβρίου, 2018
Πόσο οἰκεία, καὶ πόσο ἁπλή μᾶς φαίνεται ἡ σημερινὴ Παραβολὴ τοῦ σπόρου καὶ τοῦ σπορέως· καὶ ὅμως πόσο σχετικὴ εἶναι μέ μᾶς, πόσο περισσότερο θὰ πρέπει νὰ τὴν σκεφτοῦμε. Λησμονοῦμε τὴν εἰκόνα τοῦ σπορέα καὶ τοῦ σπόρου, ὅπως φαίνεται μέσα ἀπὸ τὴν παραβολή, δὲν βλέπουμε τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ νὰ περπατάει στοὺς δρόμους καὶ τὰ μονοπάτια τῆς Γαλιλαίας καὶ τῆς Ἰουδαίας· καὶ παντοῦ ὅπου πῆγε, οἱ ἄνθρωποι ἔρχονταν στὴν ἄκρη τοῦ δρόμου, ἐπειδὴ εἶχαν ἀκούσει, ὅπως εἶχε ἀκούσει ὁ Τυφλός, γιὰ τὸν ὁποῖο μιλάει ὁ Ἀπόστολος Μάρκος, ὅτι ἦταν Δάσκαλος, ὅτι τὰ λόγια του ἦταν ἀληθινά, ὅτι ἔφεραν τὴν δύναμη τῆς ζωῆς. Διαβάστε περισσότερα »
Η θάλασσα του βίου (Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης)
Δημοσιεύθηκε στις 11 Οκτωβρίου, 2018
«Του βίου την θάλασσαν, υψουμένην καθορών, των πειρασμών τω κλύδωνι, τω ευδίω λιμένι σου προσδραμών, βοώ σοι· ανάγαγε εκ φθοράς την ζωήν μου Πολυέλεε».
Ο υμνογράφος της Εκκλησίας, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, έρχεται να μας μιλήσει και να μας εκφράσει, μέσω αυτού του ειρμού, ότι ο βίος κάθε ανθρώπου είναι μια θάλασσα, και αυτή η θάλασσα πότε έχει γαλήνη, πότε αρχίζει να έχει λίγη τρικυμία, πότε δυναμώνει κι αποκτά μποφόρ και πότε πότε γίνεται άκρως απειλητική στο να καταποντιστούν όχι μόνο βάρκες και καΐκια, αλλά και υπερωκεάνια. Κάθε άνθρωπος που ζει σ’ αυτή τη ζωή πλέει στη θάλασσα του βίου. Κι επομένως, εφόσον πλέει στη θάλασσα, είναι πάρα πολύ φυσικό και επόμενο να συναντήσει όλες αυτές τις αλλοιώσεις που η μια διαδέχεται την άλλη σε όλη τη ζωή του ανθρώπου. Διαβάστε περισσότερα »
