Θέλω να αναφέρω κάποιες διαπιστώσεις από διαλόγους που έχω κάνει κατά καιρούς κυρίως με γονείς αλλά και με γιαγιάδες που έχουν εγγόνια.

Η ψηλομυτιά έχει αγγίξει τη στρατόσφαιρα.
Οι περισσότεροι αναφέρουν συνεχώς πόσο τέλειο είναι το παιδί ή το εγγόνι τους και ότι είναι το καλύτερο παιδί που υπάρχει στον κόσμο.
Όλα τα παιδιά είναι ανόητα αλλά το δικό μας είναι το καλύτερο.
Μιλάμε η μύτη έχει φτάσει σε άλλο σύμπαν.
Αν συμβεί κάτι στο σχολείο ή στη γειτονιά, ξεκινάνε οι περισσότεροι να λένε ότι το παιδί τους είναι τέλειο και δεν φταίει πουθενά και πάντα φταίει ο άλλος.
Κάποιοι μεγαλώνουν δαίμονες και δεν το έχουν πάρει χαμπάρι.
Απ’ όλα έχει ο μπαξές :
«Πάτερ μου έβγαλα δύο γιατρούς με 2 διδακτορικά»,
«Η κόρη μου παντρεύτηκε έναν ωραίο πλούσιο, δόξα τω Θεώ»,
«Το εγγόνι μου τους περνάει όλους στα αθλήματα, είναι ο καλύτερος και του το λέω συνέχεια!».
Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι το «Δόξα τω Θεώ» το λένε με την έννοια:
«Ευτυχώς που δεν μας έκατσε καμιά στραβή και ολοκληρώσαμε το συννεφάκι που είχαμε στο μυαλό μας».
Αφήστε που οι περισσότεροι τον Θεό τον θέλουν απλά για να μην τύχει κανένας καρκίνος και μας χαλάσει τα σχέδια…
Για μετάνοια, σχέση με τον Θεό κ.λπ., δεν μας ενδιαφέρει.
Θα θυμηθούμε το Θεό μόνο στην αρρώστια, για να μας κάνει καλά για να συνεχίσουμε να είμαστε οι ίδιοι.
Ιδιαίτερα οι γιαγιάδες που το εγγόνι έχει το όνομά τους, εννοείται ότι το συμπαθούν περισσότερο από άλλα εγγόνια και φυσικά αυτό το παιδί είναι παντού τέλειο.
Λάθη δεν κάνει ποτέ και για κανέναν λόγο!
Αν της πεις κάτι θα σε γδάρει!
Μιλάμε για εγωϊσμό που μπροστά του ο διάβολος μοιάζει με γατάκι.
Οι περισσότεροι υπερηφανεύονται για πλούσιους γάμους, παιδιά, εγγόνια, χαρτιά στον τοίχο κλπ.
Ελάχιστοι νοιάζονται και την πνευματική και ψυχική κατάσταση των παιδιών και των εγγονών.
Απλά να ικανοποιήσουμε το ψώνιο και τα κόμπλεξ μας.
Να κοκορευόμαστε στο σόι, στη γειτονιά, στο χωριό, στο FB για να παίρνουμε μπράβο και συγχαρητήρια και να φουσκώνουμε από εγωισμό.
Ξέρω γιαγιά που αν το παιδί έβλεπε κάποιον συγγενή και έκλαιγε, η γιαγιά θεωρούσε ότι ο τάδε συγγενής είναι κακός άνθρωπος, οπότε να τον απομακρύνουμε.
Δηλαδή την αντίδραση του μωρού την αναφέρουμε ως διάγνωση Αγίου!  Έλεος!

Τελικά οι περισσότεροι ζούνε για ένα ψώνιο, μια ικανοποίηση απωθημένων και μια εικόνα προς τον έξω κόσμο.
Σπάνια βλέπεις μετάνοια, ταπείνωση, και πνευματική διαχείριση των πραγμάτων.
Γονείς και γιαγιάδες που έχουν κλάψει γιατί το παιδί δεν πέρασε στην τάδε σχολή στις πανελλήνιες ή δεν έκατσε ο καλός ο γάμος ή η καλή δουλειά, αλλά αμφιβάλω αν όλοι αυτοί έχουν κλάψει έστω και ένα βράδυ γιατί το παιδί είναι μακριά από τον Χριστό και τα μυστήρια.
Αυτό σημαίνει ότι στην ουσία δεν υπάρχει καθαρή, πραγματική αγάπη.
Μιλάμε για αγάπη, αλλά τη στηρίζουμε σε κάποιο αφήγημα.
Αν το αφήγημα καταρρεύσει, η αγάπη πήγε περίπατο.
– Υπάρχουν ζευγάρια που αν δεν είχαν παιδιά θα χώριζαν.
– Υπάρχουν γονείς που αν το παιδί τους δεν πήγαινε πανεπιστήμιο αλλά σε κάποιο πρώην ΤΕΙ θα τo είχαν πετάξει έξω από το σπίτι.
– Υπάρχουν γονείς που αν η κόρη τους αντί για δικηγόρο είχε παντρευτεί υδραυλικό δεν θα πήγαιναν στον γάμο.
– Υπάρχουν γιαγιάδες που αν το εγγόνι δεν έπαιρνε το όνομά τους δεν θα πήγαιναν στη βάπτιση.

Έχουμε και τους άλλους που τους έχουν πάει καλά τα πράγματα και μας λένε ότι ο Θεός αγαπάει πολύ την οικογένεια και το σόι τους, ότι είναι ευλογημένοι, ενώ τον υπόλοιπο κόσμο ο Θεός τους έχει στην άκρη, έτσι πιστεύουν.

Μην μας λέτε πόσο τέλειοι είστε μερικοί.
Δεν είμαστε γραφείο αναφοράς επιτευγμάτων.
Τα ίδια έλεγε και ο Φαρισαίος.
Συγχαρητήρια για τους καλούς γάμους των παιδιών σας, για τις σπουδές των παιδιών και των εγγονών σας, αλλά ας έχουμε και λίγο ταπείνωση.
Συνέλθετε λίγο κάποιοι, δείτε την ουσία στα παιδιά και στα εγγόνια σας διότι έχει παραγίνει το κακό…

Αν οι γονείς αν αγωνιούσαν περισσότερο για το «είναι» των παιδιών και των εγγονών τους από το «φαίνεσθαι», θα είχε αλλάξει ο κόσμος…

Καλή μετάνοια και καλά μυαλά που έλεγε και η μακαρίτισσα η γιαγιά μου!

(Πηγή: euxh.gr)