Δεν εἶναι εὔκολο νά γράψῃ κανείς γιά ἕναν Ἅγιο, διότι ἄν δέν μοιάζῃ ἔστω καί λίγο μαζί του, ὑπάρχει φόβος νά τόν ἀδικήσῃ καί, χωρὶς νά τό θέλῃ, νά βλάψῃ τοὺς ἀναγνώστες. Βλέπουμε ὅτι οἱ καλύτερες βιογραφίες Ἁγίων εἶναι αὐτὲς ποὺ ἔχουν γραφῇ ἀπό Ἁγίους.

Γιά τόν λόγο αὐτό, πάντοτε ἀπέφευγα νά γράψω ἤ νά μιλήσω γιά τόν Ἅγιο, διότι δέν αἰσθάνομαι πῶς εἶμαι ὁ κατάλληλος νά μιλήσω γι’ αὐτόν.

Ἐν τέλει ὅμως, ὑπεχώρησα στήν παράκλησιν ἀγαπητῶν ἀδελφῶν καί συλλειτουργῶν, νά καταθέσω κάτι ἀπό ὅσα μέ ἠξίωσε ὁ Θεός νά ζήσω ἤ νά ἀκούσω ἐπὶ τρεῖς δεκαετίες περίπου κοντά στόν Ἅγιο.

Ἀνεπαύθηκα στήν σκέψιν ὅτι τά φτωχά μου λόγια γιά τόν Ἅγιο Παΐσιο μποροῦν νά θεωρηθοῦν ὡς ταπεινὴ ἐκδήλωσις εὐγνωμοσύνης γιά ὅσα μοῦ προσέφερε ἡ ἀγάπη του.

***

Διαβάστε ολόκληρο το κείμενο-απόσπασμα από το βιβλίο “Ο Όσιος Παΐσιος (Μαρτυρίες – Περιστατικά – Διδαχές)“, εκδόσεων Ενωμένης Ρωμηοσύνης, πατώντας ΕΔΩ

***