ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ «ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ» ΡΙΟ

Αγαπητοί μου,

Με την επιστολή μου αυτή επιθυμώ να επικοινωνήσω μαζί σας για να σας κάνω κοινωνούς σε ένα θέμα το οποίο μπορούμε κάλλιστα να το ονομάσουμε «ευαίσθητο». Και αυτό διότι ο χώρος που «κινείται» και «αναπτύσσεται» είναι πράγματι ευαίσθητος. Ευαίσθητος από όλες τις απόψεις, ψυχής, σώματος, κοινωνικής παρουσίας, οικογενειακής ειρήνης κ.λ.π. Ο χώρος αυτός δεν βρίσκεται μακριά μας. Είναι τόσο κοντά μας που ποτέ δυστυχώς δεν το έχουμε φανταστεί. Αρκεί μέσα μας κάτι μικρό και ανεπαίσθητο να συμβεί, ένα «λάθος» κύτταρο ή ένα απρόσμενο ατύχημα και τότε όλα αλλάζουν. Και αρχίζουν να μικραίνουν δραματικά οι αποστάσεις, σπίτι-νοσοκομείο, σπίτι-ουρανός…. Χώρος δοκιμασίας και πόνου το νοσοκομείο. Μέσα σε αυτό «τσεκάρεις» τα όρια και τις αντοχές σου. Σε αυτό συναντάς λογιών-λογιών ανθρώπους, όλων των κοινωνικών τάξεων και μορφωτικών επιπέδων. Ο πόνος είναι άπονος. Μικροί, μεσήλικες, γέροντες. Στους θαλάμους, στα κρεβάτια, στους διαδρόμους, στις εντατικές…. Πλημμύρα πόνου και δακρύων. Ανάμεσά τους και πρόσωπα αδυνατισμένα, θλιμμένα που με δυσκολία σηκώνουν τα μάτια τους να σε δουν. Ίσως γιατί ντρέπονται που είναι μόνοι και αδύναμοι να περιποιηθούν τον εαυτόν τους ή ίσως δεν έχουν πλέον τη δύναμη… Υπάρχουν παράλληλα και άλλα πρόσωπα που στέκονται δίπλα στον ασθενή άνθρωπό τους, μέρες, μήνες και χρόνια θυσιάζοντας χρόνο, προσωπική περιουσία, διασκέδαση, ηρεμία. Το νοσοκομείο οφείλει να τους ανακαλύψει όλους αυτούς και να τους φροντίσει. Αυτό το οφείλει!!! Τι κάνει ή τι μπορεί να κάνει αυτό είναι ένα ζήτημα χωρίς απάντηση και από εμάς no comments… Εμείς λοιπόν τις περισσότερες φορές τους «ανακαλύπτουμε» πρώτοι… Και ενώ θέλουμε δεν μπορούμε να βρεθούμε όπως οφείλουμε, πραγματικά δίπλα τους. Ένας λόγος παρηγοριάς, ΝΑΙ βοηθά. Ένα καλό βιβλίο, ΝΑΙ βοηθά. Δεν μπορούν όμως αυτά να πληρώσουν μια αποκλειστική νοσηλεύτρια να καθαρίσει (και από σκουλήκια ακόμα!!!) τον ξεχασμένο-παραπεταμένο από συγγενείς και φίλους. Δεν μπορούν να προσφέρουν ένα πιάτο ζεστό φαγητό στον συνοδό ασθενή που ξεροσταλιάζει πάνω από το κρεβάτι παρακολουθώντας τα καλώδια και τα σωληνάκια. Δεν μπορούν να αγοράσουν ρούχα για να ντυθεί το νεκρό σώμα ενός ανθρώπου που δεν έχει στον ήλιο μοίρα. Κάποιος θέλει να αγοράσει εισιτήρια για το σπίτι του, άλλος να πληρώσει το ενοίκιο του σπιτιού που η ανάγκη να βρίσκεται δίπλα στον άνθρωπό του, του το επέβαλε. Δεν μπορούν να αγοράσουν πιζάμες, εσώρουχα, ρούχα, τρόφιμα άλλα προσωπικά είδη. Δεν μπορούν, τέλος να αγοράσουν φέρετρο για τον ενταφιασμό τους σε πληρωμένο τάφο όπου σε τρία χρόνια θα βγουν και θα «φιλοξενηθούν» στο οστεοφυλάκιο του κοιμητηρίου…. Προσπαθούμε να βρισκόμαστε δίπλα τους. Αγνωστοι σε μας, γνωστοί όμως στον Θεό. Είμαστε Χριστιανοί, δηλαδή αδέλφια. Όταν υπάρχει κάποιος εγκαταλελειμμένος, εμείς (τα αδέλφια του) τον εγκαταλείψαμε, όταν υπάρχει κάποιος μόνος στον πόνο του, εμείς του προσφέρουμε την απόλυτη μοναξιά. Για να μπορέσουμε να σταθούμε στο «ύψος» μας θα πρέπει να κάνουμε τα λόγια μας, πράξη. Γι’ αυτό παίρνω το θάρρος να απευθυνθώ σε όλους τους αδελφούς και παρακαλώ να σταθείτε δίπλα σε κάποιον από όλους αυτούς που μας έχουν ανάγκη.

Στο βιβλιοπωλείο «ΖΩΗ»*, στον κ. Αναστάσιο Κωστόπουλο, δημιουργείται ένα ΤΑΜΕΙΟ ΑΓΑΠΗΣ όπου θα μπορείτε να προσφέρετε την ΑΓΑΠΗ σας. Για το σκοπό αυτό έχει ιδρυθεί και ο «ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι. ΝΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ» ώστε να καλύπτει την δωρεά σας με την ανάλογη απόδειξη. Οι ανάγκες είναι μεγάλες και σοβαρές. Δεν θέλουμε να κτυπάμε μόνο την καμπάνα (ΑΛΗΘΕΙΑ, ΠΟΛΥ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΓΕΓΟΝΟΣ) αλλά και να είμαστε ΕΚΕΙ, δίπλα, κοντά.

Σας ευχαριστώ

π. Χαρίτων

___________________________

* Βιβλιοπωλείο «ΖΩΗ», Παντανάσσης 61 -26221 Πάτρα, Τηλ. 2610 274802