Στελέχη επιχειρήσεων ονομάζονται όλοι οι εργαζόμενοι που διαθέτουν πτυχίο ανώτατης σχολής και τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό. Είναι υπάλληλοι μεγάλων ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων, καθώς και τραπεζών.

Είναι νέοι, φορούν κοστούμι από το πρωί μέχρι το βράδυ, δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, ονομάζονται μπραντ μάνατζερ, ασίσταντ μπραντ μάνατζερ, μάρκετινγκ μάνατζερ και άλλα δυσερμήνευτα επί της ουσίας. Προχωρούν, έχοντας μπροστά τους συνεχώς το καρότο της προαγωγής από τη μία και το φόβο της απόλυσης από την άλλη. Η μέρα τους ξεκινά στις 7 το πρωί και τελειώνει στις 11 περίπου το βράδυ, ενώ τα Σαββατοκύριακα (όχι όλα) είναι παρόντες στις εκθέσεις των προϊόντων της εταιρείας τους, σε ειδικές συσκέψεις που δεν μπορούν να γίνουν άλλη ώρα, σε ραντεβού και ειδικά… μίτινγκ με ξένους και εγχώριους πελάτες. Καμιά επιχείρηση δεν τους πληρώνει υπερωρίες, κανείς τους δεν τολμάει να ζητήσει να πληρωθεί υπερωρίες. Αν αυτό γίνει, θα γραφτεί ως μελανό σημείο στο βιογραφικό τους, θα εμποδίσει την εξέλιξή τους, θα απολυθούν κάποια άλλη στιγμή για κάποιον ανεξήγητο λόγο. Κανένα συνδικάτο δεν τους προστατεύει, καμιά κρατική επιθεώρηση εργασίας δεν απασχολείται με το γεγονός. Το μαστίγιο του επιστάτη της φυτείας έχει αντικατασταθεί με τις προσβολές, τις ψυχοφθόρες ύπουλες κινήσεις και κουβέντες των ανωτέρων, που ένα σημαντικό κομμάτι της δουλειάς τους είναι να κρατούν έντονο το στείρο και πρωτόγονο ανταγωνισμό μεταξύ των υφισταμένων τους, αλλά και να φροντίζουν ώστε να αποκρούουν τις αντίστοιχες κινήσεις των δικών τους ανωτέρων. Τα στελέχη των επιχειρήσεων έχουν μικρότερη αξία από τα προϊόντα, για την προώθηση των οποίων εργάζονται, ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, δεν έχουν καμία αξία, σε αντίθεση με τα προϊόντα για τα οποία δραστηριοποιούνται πλείστες όσες επιτροπές πιστοποίησης ελέγχου κ.λπ. Οι επιχειρήσεις που αγοράζουν τη ζωή τους τούς κατατάσσουν στα αναλώσιμα. Εκεί που και οι ίδιοι, αδαείς εθελοντές, ακούμπησαν την ψυχή τους. Παιδιά ενός αδιέξοδου πολιτισμού, που εξελισσόμενος αυτοκαταστρέφεται ποδοπατώντας τον πυρήνα του, τον άνθρωπο, δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν, να επαναπροσδιορίσουν τις καθοδηγούμενες από το σύστημα απαιτήσεις τους, να αντικαταστήσουν τη γρήγορη πληροφορία με την πραγματική γνώση, να ζήσουν. Καταθέτουν μόνο τη γερασμένη τους νεότητα στο βωμό ενός κατώτατου πολυεθνικού θεού…