Κυριακή ΣΤ’ Ματθαίου: Η θεραπεία του παραλυτικού (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

(Ματθ θ’, 1-8)

«Καὶ ἀφοῦ μπῆκε στὸ πλοῖο πέρασε διὰ μέσου τῆς λίμνης στὸ ἀπέναντι
μέρος καὶ ἦλθε στὴ δική του πόλη. Καὶ νὰ
ἔφεραν σ’ αὐτὸν
ἕνα παραλυτικὸ πάνω στὸ κρεβάτι. Καὶ ὁ
Ἰησοῦς, ὅταν εἶδε τὴν πίστη τους, εἶπε στὸν παραλυτικό· Ἔχε θάρρος, παιδί μου, σοῦ ἔχουν
συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες
σου»

Δική
του πόλη ὀνομάζει ἐδῶ
τὴν Καπερναούμ. Ἡ Βηθλεὲμ τὸν ἔφερε
στὴ ζωή, ἡ Ναζαρὲτ τὸν μεγάλωσε, ἡ Καπερναοὺμ τὸν εἶχε μόνιμο κάτοικό της. Ὁ παραλυτικὸς ἐδῶ εἶναι
ἄλλος ἀπὸ
ἐκεῖνον
ποὺ ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης.
Ἐκεῖνος
ἦταν κατάκοιτος στὴν κολυμβήθρα, αὐτὸς
ἦταν στὴν Καπερναούμ. Ἐκεῖνος
ἦταν ἄρρωστος τριάντα ὀκτὼ
χρόνια· γι’ αὐτὸν ἐδῶ δὲ
λέγεται τίποτα τέτοιο. Ἐκεῖνος δὲν εἶχε κανένα νὰ τὸν
προστατέψει, αὐτὸς ὅμως
εἶχε αὐτοὺς
ποὺ τὸν φρόντιζαν, ποὺ τὸν
σήκωσαν κιόλας καὶ
τὸν ἔφεραν.
Καὶ σ’ αὐτὸν
λέει, «παιδί μου, συγχωροῦνται
οἱ ἁμαρτίες
σου» σ’ ἐκεῖνον, «θέλεις νὰ βρεῖς τὴν ὑγεία
σου»; Κι ἐκεῖνον τὸν θεράπευσε τὸ Σάββατο, αὐτὸν
ὅμως ὄχι. Γιατί βέβαια θὰ τὸν
κατηγοροῦσαν ἂν τὸ ἔκανε·
καὶ γι’ αὐτὸ
οἱ Ἰουδαῖοι σ’ αὐτὸν
σιώπησαν, σ’ ἐκεῖνον ὅμως ἐπιτέθηκαν καὶ τὸν
καταδίωκαν. Αὐτὰ τὰ
εἶπα ὄχι χωρὶς λόγο ἀλλὰ
γιὰ νὰ μὴ
νομίσει κανένας πὼς
ὑπάρχει διαφωνία, ἐπειδὴ σχημάτισε τὴν ὑποψία
πὼς ἦταν
ὁ ἴδιος
παραλυτικός.

Διαβάστε ολόκληρο το πολυτονικό κείμενο πατώντας εδώ