Οταν βλέπω τη φύση ως δημιούργημα του Θεού δεν την καταστρέφω, δεν τη βάζω φωτιά, δεν τη διαλύω, δεν την σπαταλώ. Όταν βλέπω τον άλλο άνθρωπο ως πλάσμα του Θεού δεν τον αδικώ, δεν τον υποδουλώνω, δεν τον φονεύω με την έκτρωση, τον αφήνω να έρθει στη ζωή, δεν τον φονεύω ποικιλοτρόπως, ακόμη και ευγενικά με το προσωπείο της ευθανασίας. Όταν θεωρώ το σώμα του ανθρώπου ιερό δεν το ρίχνω στην πορνεία, στη μοιχεία, στην ομοφυλοφιλία, στη διαστροφή. Δεν το εκθέτω άσεμνα και προκλητικά γυμνό, με αποτέλεσμα τον σκανδαλισμό και την πτώση στην αμαρτία άλλων συνανθρώπων. Δεν το σκοτώνω αργά – αργά με το αλκοόλ, τη νικοτίνη, τα ναρκωτικά, την ποικίλη ασωτία. Δεν μπορώ να εμπορεύομαι τα ζωτικά όργανα του άλλου, αφήνοντάς τον ανάπηρο ή και νεκρό. Αν γνωρίζαμε την ιερότητα του σώματός μας, ειδικά μέσα στον χώρο της Εκκλησίας που βαπτισθήκαμε, δεν θα το ρίχναμε ποτέ σε τέτοιου είδους ηθικές καταπτώσεις. Αν βλέπαμε τον χρόνο της ζωής μας ιερό και ως δώρο, που μας δόθηκε από το Θεό για τη σωτηρία μας, δεν θα τον σπαταλούσαμε στην αμαρτία, δεν θα τον αφήναμε ανεκμετάλλευτο, αλλά «εξαγοραζόμενοι τον καιρό» θα ζούσαμε ως σοφοί και θα εργαζόμασταν τη σωτηρία μας. Μέσα στον χώρο της νέας δημιουργίας του Χριστού, το σώμα του ανθρώπου γίνεται «μέλος Χριστού» και «ναός του Αγίου Πνεύματος» (Α Κορ. στ 15 και 19). Υπάρχει μεγαλύτερη ανοησία από το να χάσω αυτά τα μέγιστα προνόμια, για χάρη της απολαύσεως κάποιας πρόσκαιρης αμαρτίας; Μέσα στην καινή κτίση ο άνθρωπος καλείται να δοξάσει τον Θεό «δια του σώματος», (Α Κορ. στ 20) θεωρώντας το ιερό και τηρώντας το αγνό. Καλείται να το προσφέρει δια της εγκρατείας «θυσίαν ζωντανήν και αγίαν, ευάρεστον εις τον Θεόν» (Ρωμ. Ιβ΄ 1). Εάν από το σώμα μας αφαιρέσουμε την ιερότητα, αυτό ευτελίζεται. Χάνει την αξία του. Το σώμα μας είναι θησαυρός ανεκτίμητος, όταν το κρατούμε στη θέση που ο Θεός το έθεσε. Μέσα στο χώρο της Καινής κτίσεως, επίσης, δεν επιτρέπεται καμία σπατάλη. Όταν ο Χριστός χόρτασε τους πεντακισχιλίους και τους τετρακισχιλίους με λίγα ψωμιά και λίγα ψάρια, στο τέλος τους είπε να μαζέψουν τα περισσεύματα «ίνα μη τι απώληται». Ο εν Χριστώ άνθρωπος δεν σπαταλά την κτίση, δεν υπερκαταναλώνει τα αγαθά του Θεού. Κάνει λογική χρήση και όχι κατάχρηση. Δεν καταστρέφει τη δημιουργία του Θεού. Την σέβεται, γιατί είναι ιερή. Κάποιοι, όμως, βλέπουν την Εκκλησία και τον Θεό να τους είναι εμπόδιο στην εκμετάλλευση και στην ποικίλη υποδούλωση των ανθρώπων, που επιχειρούν. Και αγωνίζονται πυρετωδώς για την αποϊεροποίηση των πάντων. Σκοπός τους είναι η υπερκατανάλωση και τα μεγάλα κέρδη. Η Εκκλησία, όμως, καλλιεργεί την ανθρώπινη σκέψη και αποτρέπει την υποδούλωση των ανθρώπων στα σχέδιά τους. Η Εκκλησία σοφίζει τους πιστούς και τους αποδεσμεύει από τα γήινα και τα κοσμικά. Η Εκκλησία ελευθερώνει τους ανθρώπους, τονίζοντας την ιερότητα της δημιουργίας του Θεού. Καλεί τους ανθρώπους να εξαγιασθούν και αυτοί, ζώντας όχι απλώς ως υιοί των ανθρώπων του κόσμου τούτου, ο οποίος παρέρχεται αλλά ως υιοί του Θεού. Η φύση ως δημιούργημα του Θεού είναι ιερή. Να στεκόμαστε με σεβασμό απέναντί της. Ο άνθρωπος, ως πλάσμα του Θεού, είναι άγιος. Να στεκόμαστε ιεροπρεπώς απέναντί του. Αυτή είναι η πραγματική αλλαγή που φέρνει η Εκκλησία. Με πολλή αγάπη σ΄ όλα τα δημιουργήματα του Θεού.