Τὸ ἔχουμε πεῖ κι ἄλλες φορές, καλοί μου φίλοι. Ὅτι εἶναι στὴ φύση τῆς ἁμαρτίας πάντοτε νὰ κομπάζει καὶ νὰ δείχνει πὼς μονάχα αὐτὴ ὑπάρχει. Κι εἶναι στὴ φύση τῆς ἀρετῆς νὰ μένει πάντοτε στὴν ἀφάνεια. Βλέπετε, ἀρετὴ ποὺ φαίνεται δὲν εἶναι ἀρετή. Ὡραῖα, θὰ πεῖτε. Κι αὐτὰ τί σχέση ἔχουν μὲ τὰ κοινωνικὰ δίκτυα καὶ μάλιστα μὲ τὰ «like», δηλαδὴ ἐκεῖνα τά «μοῦ ἀρέσει», ποὺ δεχόμαστε στὸ «προφίλ» μας, ἀλλὰ καὶ στέλνουμε στὰ «προφὶλ» τῶν ἄλλων; Ἔχουν καὶ πολὺ μεγάλη μάλιστα. Δέστε…

*   *   *

Κατ’ ἀρχάς, τί ἀνεβάζουμε συνέχεια στὰ κοινωνικὰ δίκτυα, μὲ τί τροφοδοτοῦμε ἀδιάκοπα τὸ προφίλ μας; Κατὰ κανόνα μὲ κεφάτα πράγματα, μὲ «τρελλὲς φάσεις», μὲ θέματα ποὺ «ἔχουν πλάκα», μὲ τὸ ποῦ εἴμαστε καὶ τί κάνουμε… Τέτοια! Βλέπετε ἐκεῖ στὸ αὐτό–φακέλωμα τοῦ ἑαυτοῦ μας, εἶναι ἔτσι δομημένα τὰ πράγματα, ὥστε πάντοτε νὰ θέλουμε νὰ δείχνουμε πὼς εἴμαστε κάποιοι, πὼς περνᾶμε τάχα ὡραῖα, πὼς εἴμαστε ὅλο ζωντάνια, κέφι καὶ ζωή. Ἀκόμη καὶ τότε ποὺ ἔχουμε τὰ … χάλια μας!

Ὅμως ποτὲ δὲν δείχνουμε τὰ χάλια μας! Σπάνια λέμε κάτι γιὰ τὶς λύπες μας, τὰ προβλήματά μας, τὶς ἀπογοητεύσεις μας, τὴν τυχὸν ἀπελπισία μας! Οὔτε κι αὐτὸ ποὺ μᾶς βασανίζει πραγματικά! Ὁ ἑαυτός μας στὰ λεγόμενα «κοινωνικὰ δίκτυα» εἶναι πάντοτε ἰδανικός, συνήθως ἀστεῖος, ἀκόμη καὶ … ξεσελωμένος! Κι ἂν ποῦμε κάτι γι’ αὐτά, μᾶλλον μᾶς ξεφεύγει ἀπὸ κάποια φωτογραφία ποὺ ἀνεβάσαμε ἢ ἀπὸ καμμιὰ «ἀτάκα»!

Κι ἀκόμη πιὸ σπάνια μιλᾶμε γιὰ τὶς σκέψεις μας, τοὺς προβληματισμούς μας, τοὺς ἀνώτερους στόχους μας, τὰ ὁράματά μας, τὰ ἰδανικά μας.

Καὶ τί δὲν κάνουμε ποτὲ καὶ καθόλου; Δὲν λέμε βέβαια τίποτε γιὰ τὴν τυχὸν ἀρετή μας, τὰ πνευματικά μας κατορθώματα. Ἀσφαλῶς αὐτὰ δὲν λέγονται, καὶ μάλιστα δημοσίως, εἶναι ἴδιο τῆς ἀρετῆς, ὅπως εἴπαμε. Τί νὰ πεῖ κάποιος δηλαδή; Πὼς εἶναι ἁγνὸς καὶ ἐγκρατής; Πὼς προσεύχεται, ἐκκλησιάζεται, ἐξομολογεῖται, νηστεύει, κοινωνεῖ; Πὼς δὲν κατακρίνει τὸν ἄλλο, πὼς κάνει ἐλεημοσύνη; Καὶ γενικὰ ὅλα ὅσα ὁ Θεὸς γνωρίζει ἢ καὶ ὁ πνευματικός του;

Ἔτσι τὸ ὑλικὸ ποὺ «ἀνεβαίνει» στὰ κοινωνικὰ δίκτυα …

Θὰ σὲ δείχνει στὶς καφετέριες καὶ στὶς διασκεδάσεις, ὄχι ὅμως καὶ τότε ποὺ εἶσαι τὴν Κυριακὴ στὴν Ἐκκλησία ἢ καὶ στὴν ἀγρυπνία ἀκόμη!

Θὰ σὲ δείχνει σὲ κάποια ἐκδρομὴ μὲ τὴν παρέα, ὅλο γέλιο καὶ χαρά, ὄχι ὅμως καὶ στὸ ἐξομολογητήριο!

Θὰ σὲ δείχνει μὲ τὸ ἄλλο φῦλο, ὄχι ὅμως καὶ μὲ τοὺς φίλους σου στὸ κατηχητικό!

Θὰ σὲ δείχνει νὰ πίνεις, νὰ καπνίζεις κ.λπ., ὄχι ὅμως καὶ νὰ νηστεύεις καὶ νὰ μένεις ἐγκρατὴς ἀπ’ αὐτὰ καὶ πολλὰ ἄλλα ἀκόμη!

Ἄρα τί προβάλλεται τελικά; Μόνο ἡ κοσμικὴ πλευρὰ τῶν πραγμάτων. Ναί!

Κι ἐπειδὴ τὸ ἴδιο ἀκριβῶς κάνουν ὅλοι, καὶ βεβαίως οἱ φίλοι μας ποὺ ἔχουν πρόσβαση στὸ προφίλ μας (ὅπως κι ἐμεῖς στὸ δικό τους), τελικὰ δὲν διανοούμαστε νὰ κάνουμε κάτι ἄλλο πέραν αὐτῶν, δηλαδὴ πέραν ἀπ’ τὰ κοσμικά. Ὅλα εἶναι ἀπ’ τὸν «κόσμο», γιὰ τὸν «κόσμο» καί… γιὰ τὰ μάτια τοῦ κόσμου!

Κι ἂν σκεφθοῦμε ὅτι τὸ προφίλ μας θέλει συνέχεια ἐφοδιασμὸ ἀπ’ τὴν κοσμικὴ ζωή μας, ὅλα πλέον κινοῦνται πρὸς αὐτὴ τὴν κατεύθυνση. Δηλαδὴ τὴν κοσμικὴ …

*   *   *

Ἂς δοῦμε τώρα καὶ τὸ ἑπόμενο. Μέσα σ’ ὅλο αὐτὸ τὸ ὑλικό, τοῦ ἰδανικοῦ, τοῦ τρελλοῦ καὶ τοῦ ἐν πολλοῖς κεφάτου ἑαυτοῦ μας, ἐν τέλει τοῦ καθαρὰ κοσμικοῦ, τὸ «σύστημα κοινωνικὰ δίκτυα», ἔχει θεσπίσει κάτι πολὺ σοφὸ γι’ αὐτὸ (δηλαδὴ γιὰ τὸ σύστημα). Κάτι ποὺ αὐξάνει ἀκόμη περισσότερο ὅλη αὐτὴ τὴν κοσμικὴ πλευρὰ τῶν πραγμάτων. Πρόκειται γιὰ τὰ λεγόμενα «like». Δηλαδὴ τὴ δυνατότητα νὰ λέμε στὸν ἄλλο (καὶ οἱ ἄλλοι σὲ μᾶς) ὅτι, αὐτὸ ποὺ ἀνέβηκε «μοῦ ἀρέσει»!

Τὸ «σύστημα facebook», δηλαδή, ἐκμεταλλεύεται πλήρως τὴν ἐπιθυμία μας, καθ’ ὅλα λογικὴ καὶ κατανοητή, νὰ θέλουμε αὐτὸ ποὺ ἀνεβάζουμε νὰ προσελκύει ὁπωσδήποτε τὸ ἐνδιαφέρον τῶν ἄλλων καὶ νὰ μᾶς τὸ λένε κιόλας.

Ὁπότε μὲ τὸ νὰ μᾶς λένε «μοῦ ἀρέσει» σὲ κάτι ποὺ μόλις ἀνεβάσαμε, νοιώθουμε ὅτι κάνουμε κάτι πολὺ σημαντικὸ καὶ σπουδαῖο. Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ σὲ κάθε «ἀνέβασμα» ὑλικοῦ στὸ προφίλ μας, ἀμέσως μετὰ μετρᾶμε καὶ τὰ «like» ποὺ εἴχαμε. Σὲ περίπτωση ποὺ αὐτὰ εἶναι πολλά, ὢ πόσο μεγάλη εἶναι τότε ἡ χαρὰ γιὰ τὴν ἐπιτυχία μας!

Καὶ μετὰ ἀπ’ αὐτὸ τί κάνουμε; Σκεπτόμαστε τὴν ἑπόμενη «φάση», δηλαδὴ τὴν ἑπόμενη φωτογραφία καὶ τὸ ὑλικὸ ποὺ θὰ ἀνεβάσουμε, οὕτως ὥστε τὰ «like» ποὺ θὰ ἀκολουθήσουν νὰ εἶναι ἀκόμη πιὸ πολλά. Καὶ νὰ σπάσουν ὅλα τὰ ρεκόρ. Τῶν δικῶν μας καὶ τῶν ἄλλων!

*   *   *

Εἶναι ἀλήθεια πὼς ὅλα, μὰ ὅλα, μπαίνουν πλέον στὸ δρόμο τῶν «like». Καὶ ὅλοι μας! Τὸ ὁποῖο, τί σημαίνει ἀκριβῶς;

Πὼς αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα εἴπαμε «μοῦ ἀρέσει», εἶναι κατὰ κανόνα μόνο γιὰ τὰ κοσμικὰ πράγματα, κάποτε μάλιστα καὶ γιὰ τὰ τιποτένια καὶ τὰ χαμερπῆ!

Πὼς αὐτὰ γιὰ τὰ ὁποῖα μᾶς εἶπαν πὼς τοὺς «ἄρεσαν», μπορεῖ νὰ εἶναι γιὰ ἕνα χτένισμα, ἂς ποῦμε, γιὰ ἕνα ντύσιμο τὸ ὁποῖο μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ ἐξεζητημένο, γιὰ μία χαλαρὴ «φάση» μας, γιὰ μία «ἀπρεπῆ» πόζα μας, γιὰ μία ἀστεία «κατάστασή» μας… Δηλαδὴ εἴτε γιὰ πράγματα δευτερεύοντα, εἴτε καὶ γιὰ πράγματα ποὺ μᾶς ἐκθέτουν κιόλας. Κι ἐν πάσῃ περιπτώσει κοσμικότατα ὅλα τους ἢ καὶ προκλητικὰ καὶ γιὰ τοῦτο σαφῶς ἁμαρτωλά!

Ὁπότε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ διαμορφώνεται πλέον ἕνα ἄλλο κριτήριο στὰ πράγματα.

Τότε «ἀρεστὸ» εἶναι σαφῶς μόνο τὸ κοσμικό!

Τότε «δημοφιλὲς» εἶναι τὸ παράξενο, τὸ τρελλό, τὸ ἀστεῖο!

Τότε «γοῦστο ἔχει» τὸ προκλητικό, τὸ ἐξεζητημένο, τὸ χυδαῖο, τὸ ἁμαρτωλό!

Δηλαδὴ διαμορφώνεται μία κατάσταση πολὺ χειρότερη καὶ ἀπὸ τὸ τηλεοπτικὸ θέαμα. Συνέχεια γράφουν τὰ «τηλεοπτικὰ περιοδικὰ» γιὰ τὶς ἐκπομπὲς μὲ τὴν μεγαλύτερη ἀκροαματικότητα. Οἱ ὁποῖες ποιὲς εἶναι τελικά; Μία ἀπ’ τὰ ἴδια, μία ἀπ’ ὅλα τὰ σκουπίδια ποὺ ἔχει ἡ τηλεόραση!

Κι αὐτὸ γιατί ὁ τηλεθεατής, ἐπειδὴ δὲν ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ἐπιλέξει μεταξὺ τοῦ καλοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ μόνο μεταξὺ τοῦ κακοῦ καὶ τοῦ κακοῦ, ἐπιλέγει αὐτὸ ποὺ εἶναι λιγότερο κακό! Τὰ βλέπουν αὐτὰ οἱ διαφημιστὲς καὶ ρίχνουν σ’ αὐτὲς τὶς ἐκπομπὲς τὶς διαφημίσεις τους. Τὰ πιστεύουν καὶ οἱ τηλεθεατὲς κι ἐν τέλει μονάχα αὐτὲς βλέπουν. Ἔτσι τὸ ἐπίπεδο στὸ τηλεθέαμα ὅλο καὶ κατεβαίνει, ὅλο καὶ ὀλισθαίνει στὴν κακογουστιά, τὴν κοσμικότητα, τὴν ἐλαφρότητα, τὴν ἁμαρτία…

Ὁπότε, λοιπόν, καὶ τὸ «μοῦ ἀρέσει» στὸ «σύστημα κοινωνικὰ δίκτυα», δὲν κάνει τίποτε ἄλλο τελικά, παρὰ νὰ ὁδηγεῖ τὰ πράγματα ὅλο καὶ πιὸ κάτω, καὶ σ’ ὅλα τὰ τιποτένια!

Μποροῦμε νὰ τὸ δοῦμε αὐτὸ καὶ στὸν ἑαυτό μας, ξέρετε. Ἂν θελήσουμε νὰ κάνουμε ἕνα ἀπολογισμό, στά «μοῦ ἀρέσει» ποὺ εἶπαν οἱ φίλοι μας στὸ προφίλ μας καὶ σ’ αὐτὰ ποὺ εἴπαμε ὅτι «μᾶς ἄρεσαν» στὸ δικό τους. Τότε θὰ ἐκπλαγοῦμε πραγματικά. Μπορεῖ καὶ νὰ νοιώσουμε (πολὺ) ἄσχημα! Καὶ στὰ σίγουρα θὰ διαπιστώσουμε πὼς μέσα ἀπ’ ὅλο αὐτὸ τὸ παιχνίδι τῶν «like», ὁδηγήσουμε τοὺς ἑαυτούς μας ἢ καὶ παρασύραμε τοὺς ἄλλους σὲ πράγματα ποὺ καθόλου δὲν ἐπιθυμούσαμε. Καὶ τί φοβερὸ εἶναι νὰ παρασύρει κανεὶς τοὺς ἄλλους πρὸς τὴν ἁμαρτία!

Μὴν ξεχνοῦμε δὲ καὶ τοῦτο. Πὼς μὲ τὰ «like» τοῦ εἴδους αὐτοῦ …

Θὰ αὐξάνουμε πάντοτε τὴν αὐταρέσκειά μας καὶ τὸν ἐγωισμό μας!

Θὰ τροφοδοτοῦμε συστηματικὰ τὸν ναρκισσισμό μας!

Θὰ ἐπιμείνουμε στὸ «ἔτσι ὅπως εἴμαστε», ἄρα δὲν πρόκειται νὰ μετανοήσουμε γιὰ κάτι!

Θὰ χειροτερεύουμε κιόλας, μέσα ἀπὸ τὴν προσπάθεια νὰ μιμηθοῦμε τὶς τακτικὲς τῶν ἄλλων μὲ τὰ πολλὰ «like»!

Θὰ ὠθεῖ ὁ ἕνας τὸν ἄλλο πρὸς τὸ κοσμικότερο, τὸ ἐλαφρότερο, ὥς καὶ τὸ ἁμαρτωλότερο ἀκόμη!

Κι ἂν ὅλα αὐτὰ ἰσχύουν γιὰ τὴν ἀθῴα πλευρὰ τῶν πραγμάτων, δηλαδὴ γιὰ τὰ «like» ποὺ εἶναι ὄντως ἀληθινά, ἆραγε τί γίνεται τότε μὲ ἐκεῖνα ποὺ εἶναι τεχνητὰ ἢ ψεύτικα; Βλέπετε εἶναι καὶ πολὺ ψεύτικος ὁ εἰκονικὸς κόσμος, μὴ τὸ ξεχνᾶμε.

*   *   *

Σαφῶς ἡ ὅλη κατάσταση μὲ τὰ «like» δὲν εἶναι καθόλου ἁπλή, ὅσο γοητευτικὴ κι ἂν εἶναι, ὅσο «πλάκα» κι ἂν ἔχει. Ὅλα θέλουν προσοχή. Δὲν μπορεῖ νὰ μᾶς ἀρέσει ὁ,τιδήποτε. Πάνω ἀπ’ ὅλα μᾶς ἀρέσει τὸ ἐνάρετο, τὸ ἐκλεκτό, τὸ ἁγιασμένο, ἐκεῖνο ποὺ ἔχει πάνω του τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ. Κι ὅ,τι ἀθῷο ὑπάρχει στὰ κοσμικά, ὅπως ἕνα τοπίο ἢ ἕνα λουλούδι γιὰ παράδειγμα. Κι αὐτὸ γιατί μᾶς ὁδηγεῖ στὸ μεγαλεῖο τοῦ Θεοῦ. Ποτὲ ὅμως δὲν μπορεῖ καὶ δὲν πρέπει νὰ μᾶς εἶναι ἀρεστὲς οἱ κοσμικότητες, στὶς ὁποῖες θέλουν νὰ μᾶς ὁδηγήσουν τὰ διάφορα συστήματα, ὅπως αὐτὸ τῶν κοινωνικῶν δικτύων…

 

(Πηγή: orthodoxostypos.gr)