Σταύρος Ζουμπουλάκης

Στη θέση του άλλου (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Για τους χριστιανούς, το βασανιστικό ερώτημα είναι: Πόσο οι ίδιοι είναι πιστευτοί ως χριστιανοί; Ο μόνος τρόπος για να είναι η πίστη σου πιστευτή και από άλλους είναι ασφαλώς η ίδια η ζωή σου.

Κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση του άλλου. Ποιος από όσους περπατάμε, τρέχουμε και κολυμπάμε μπορεί πραγματικά να μπει στη θέση ενός παιδιού που γεννήθηκε παράλυτο; Αν όμως αυτό είναι οντολογικά και ψυχικά αδύνατο, υπάρχει κάτι άλλο που, αν και εξαιρετικά σπάνιο, υπήρξε δυνατό: να πάρει κανείς τη θέση του άλλου, ενός άγνωστου άλλου, όταν απειλείται η ζωή του. Αυτό έχει γίνει στην Ιστορία, είναι υπαρκτό γεγονός, ξέρουμε ανθρώπους που το έκαναν – θα υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι που το έπραξαν και δεν τους ξέρουμε. Διαβάστε περισσότερα »

Είναι η Ευρώπη χριστιανική; Η κυριαρχία της καρδιάς (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Η ​​απάντηση στο ερώτημα αν είναι ή δεν είναι χριστιανική η Ευρώπη παίρνει ως δεδομένο ότι εννοούμε όλοι το ίδιο όταν κάνουμε λόγο για χριστιανισμό. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, εξ ου και οι αντικρουόμενες απαντήσεις στο ερώτημα. Αν ως χριστιανισμό εννοούμε πολιτιστική κληρονομιά και ταυτότητα, τότε, ναι, η Ευρώπη, με τόσα χριστιανικά μνημεία και μια απέραντη χριστιανική γραμματεία, είναι πράγματι χριστιανική. Αν όμως εννοούμε την προσωπική πίστη στον Χριστό ως Θεό και Λυτρωτή του κόσμου –μια πίστη που ενεργείται διά της αγάπης προς τον πλησίον– και στην Ανάστασή του ως εγγύηση και απαρχή της κοινής ανάστασης, τότε ποιος θα μπορούσε να απαντήσει καταφατικά στο ερώτημα; Διαβάστε περισσότερα »

Δύο ειδήσεις και μία βιβλική ιστορία (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Σταχυολογώ δύο ειδήσεις από τον Τύπο των τελευταίων ημερών: α) Επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας λέγεται ότι έχουν καταθέσει μεγάλα ποσά σε τράπεζες του εξωτερικού, για λογαριασμό τους. β) Στο πλαίσιο της απελευθέρωσης του ωραρίου των εμπορικών καταστημάτων, σχεδιάζεται να μένουν αυτά ανοιχτά και τις Κυριακές. Τι σχέση έχουν οι δύο ειδήσεις μεταξύ τους; Προφανώς καμία. Η βιβλική αφήγηση (Εξοδος, 16), που θα παραθέσουμε περιληπτικά, μπορεί να δείξει ότι ίσως και να έχουν.

Διαβάστε περισσότερα »

Αξιολόγηση, επειγόντως! (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Με τον ν. 1304 του 1982 καταργήθηκε ο θεσμός του επιθεωρητή στην ελληνική εκπαίδευση. Το φάντασμά του όμως πλανιέται ακόμη πάνω από τα σχολεία μας. Κανείς από τους σημερινούς δασκάλους και καθηγητές δεν έχει αντικρίσει στη ζωή του επιθεωρητή, επικαλούνται όμως ακόμη το ψιλό, για αυτούς, όνομα σε κάθε συζήτηση περί αξιολόγησης – και, εννοείται, εναντίον της. Τα φαντασιακά φόβητρα είναι ισχυρότερα από τους πραγματικούς φόβους. Το 1982 ωστόσο δεν καταργήθηκε μόνο ο επιθεωρητής, σταμάτησε συλλήβδην και η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών. Ο σχολικός σύμβουλος, που με τον ίδιο αυτό νόμο τον αντικατέστησε, δεν αξιολόγησε ποτέ κανέναν, μολονότι η αξιολόγηση περιλαμβανόταν στα καθήκοντά του. Έκτοτε, κάθε λίγο και λιγάκι, ψηφίζονται νόμοι, εκδίδονται προεδρικά διατάγματα και υπουργικές εγκύκλιοι που επιβάλλουν και ρυθμίζουν την αξιολόγηση, και από τα οποία -είναι απίστευτο- δεν εφαρμόστηκε ποτέ κανένα!

Διαβάστε περισσότερα »

Σημειώσεις για το σχολείο (Σταύρος Ζουμπουλάκης)

Ένα ρήμα που είχε, απροσδόκητα, πολύ υψηλά ποσοστά χρήσης τις μέρες της κρίσης του Δεκεμβρίου 2008 ήταν το ρήμα “αφουγκράζομαι” και η προτρεπτική υποτακτική να αφουγκραστούμε τα παιδιά. Να σημαίνει κάτι άραγε τούτη η λεξιλογική και συντακτική επιλογή; Νομίζω πως όσοι την έκαναν εννοούσαν ή υπονοούσαν ότι τα παιδιά έχουν μέσα τους την αλήθεια, είτε την εκφράζουν καθαρά είτε την ψελλίζουν αδέξια, και αν στήσουμε προσεκτικά το αυτί μας θα την ακούσουμε, θα τη συλλάβουμε.

Τα παιδιά τα ξέρουν όλα, έτσι κι αλλιώς όπως έλεγε και εκείνο το δημοφιλές τραγουδάκι, και δεν απομένει σε μας τους ενήλικους παρά να τα ακούσουμε με προσοχή δηλαδή να τα αφουγκραστούμε. Εν τέλει, τα παιδιά είναι αθώα, τίμια, ειλικρινή σοφά. Ας ενωτισθούμε τη μυστική φωνή τους.
Ένα άλλο ρήμα ωστόσο που δεν ακούστηκε διόλου και που θα ακούγεται στο εξής όλο και λιγότερο, ανήκει σχεδόν στις απαγορευμένες λέξεις είναι το ρήμα διδάσκω. Όταν όμως μια κοινωνία αφουγκράζεται τα παιδιά μα δεν τα διδάσκει, σημαίνει απλούστατα και τραγικότατα ότι δεν έχει τίποτε να τους πει δεν έχει κάτι να τους παραδώσει.

Διαβάστε περισσότερα »