Ποιος το περίμενε ότι στην Ελλάδα ένας Ασκητής θα εισήγαγε τη «σεξουαλική αγωγή» στα Δημοτικά Σχολεία! Σύμφωνα με δημοσιεύματα του Τύπου, από την επόμενη σχολική χρονιά, αρχίζει η διδασκαλία του μαθήματος της σεξουαλικής αγωγής στα Δημοτικά Σχολεία, με δύο βιβλία: Το ένα θα διδάσκεται από την Α’ έως την Γ’ τάξη και το άλλο από την Δ’ έως την Στ’ τάξη. Η θεματολογία των βιβλίων είναι διττή και περιλαμβάνει κεφάλαια για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και την ψυχική υγεία των παιδιών. «Όλα τάχε η Μαριορή ο φερετζές της έλειπε». Διαβάστε περισσότερα »
Περιοδικό “Ρεσάλτο”
Ασκητού λαγνεία (Θωμάς Γκιάτας, Δάσκαλος)
Δημοσιεύθηκε στις 3 Μαρτίου, 2009
(3,323 άτομα το έχουν διαβάσει)
(3,323 άτομα το έχουν διαβάσει)
Πότε η εκκλησιαστική περιουσία ανήκει στο λαό; (Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, τ. Κοσμήτορας Θεολ. Σχολης Παν/μίου Αθηνών)
Δημοσιεύθηκε στις 27 Νοεμβρίου, 2008
(4,281 άτομα το έχουν διαβάσει)
(4,281 άτομα το έχουν διαβάσει)
Το 1984, σε ανύποπτο δηλαδή χρόνο, έγραφα σε ένα κείμενό μου: Σχετικά με την κατοχή οποιωνδήποτε αγαθών «υπάρχει ένας χριστιανικός κανόνας, που δεν αφήνει περιθώρια για παρερμηνεία. Πρέπει και η απόκτησή τους και η χρήση τους να γίνονται σύμφωνα με το θέλημα του Θεού, με τιμιότητα δηλαδή και δικαιοσύνη. Όσα προέρχονται από εκμετάλλευση ή αδικία ή απάτη κάθε μορφής, δεν μπορούν να καταξιωθούν χριστιανικά». (π. Γ.Δ.Μ., Ορθοδοξία και Κοινωνικοπολιτική διακονία, στο: Ορθόδοξη θεώρηση της Κοινωνίας, έκδ. ΜΗΝΥΜΑ, Αθήνα 1986, σ. 40). Διαβάστε περισσότερα »
Κατηγορίες: ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
Λέξεις Κλειδιά: Γεώργιος Μεταλληνός, Περιοδικό "Ρεσάλτο", εκκλησιαστική περιουσία Εις το στόχαστρον των λαϊκιστών το “μάθημα των θρησκευτικών” (Πρωτοπρ. π. Γεώργιος Μεταλληνός, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών)
Δημοσιεύθηκε στις 17 Νοεμβρίου, 2008
(3,229 άτομα το έχουν διαβάσει)
(3,229 άτομα το έχουν διαβάσει)
Ανταποκρίνομαι πρόθυμα στην πρόταση κάποιων συναδέλφων να γράψω για το «Μάθημα των Θρησκευτικών», όχι διότι περιμένω την διάσωσή του —«ήδη εβάφη κάλαμος αποφάσεως»— αλλά «για την ιστορία», όπως λέμε. Είναι ανάγκη να ακούονται και κάποιες φωνές (και κρύπτονται πολλές φωνές πίσω από το κείμενο αυτό), που δεν χειροκροτούν την σύμπραξη των εκσυγχρονιστών με την «συντηρητική», λεγομένη, παράταξη στην εκθεμελίωση του Έθνους. Διαβάστε περισσότερα »
Το πολιτικό πρόβλημα του νέου Ελληνισμού (π. Γεώργιος Δ. Μεταλληνός, τ. Κοσμήτορας Θεολ. Σχολής Παν/μίου Αθηνών)
Δημοσιεύθηκε στις 25 Ιουνίου, 2008
(3,187 άτομα το έχουν διαβάσει)
(3,187 άτομα το έχουν διαβάσει)
Η θεμελίωση
Κρισιμότατη καμπή για τη ρωμαίικη–ελληνορθόδοξη πραγματικότητα υπήρξε η συνάντηση με τα δυτικά φώτα. Ο Διαφωτισμός, ως πνευματική και κοινωνική πλημμυρίδα, που είχε κατακλύσει την Ευρώπη, ήλθε να αναταράξει καθολικά την Ορθόδοξη Ανατολή, που εκινείτο μέσα στο ορθόδοξο-εκκλησιαστικό πλαίσιο με τις καθιερωμένες πρακτικές του. Ο διαφωτιστικός – γνωσιολογικός και κοινωνικοπολιτικός- ριζοσπαστισμός εισέδυσε στην ελληνική διανόηση, αναπροσαρμόζοντας τα συστατικά της ελληνικής ιδεολογίας και αναπροσανατολίζοντας τους στόχους της. Το αίτημα, άλλωστε, της «μετακένωσης» επέβαλε τη μεταφορά των ευρωπαϊκών θεσμών και δομών -αυτούσιων μάλιστα- στην «καθ’ ημάς Ανατολήν». Οι κοραϊκές όμως προϋποθέσεις της «μετακένωσης» βαρύνονται από το τερατώδες λάθος, ότι η εισαγόμενη στην ορθόδοξη Ανατολή «Ευρώπη» ούτε «κλασική» Ελλάδα ήταν, ούτε «ρωμαίικη», αφού η μεν ελληνικότητά της είχε περάσει μέσα από τους αλλοτριωτικούς μηχανισμούς του φράγκικου σχολαστικισμού, η δε Ορθοδοξία μέσα στον παπικό συγκεντρωτισμό και την προτεσταντική πολυδιάσπαση είχε χαθεί γι’ αυτήν αμετάκλητα. Το κοινωνικοπολιτικό εντούτοις μοντέλο, που είχε διαμορφωθεί στη φραγκική Ευρώπη, μεταφυτεύθηκε σταδιακά και στον ελληνικό χώρο, τουλάχιστον από τους διαφωτιστές εκείνους, που δεν είχαν εσωτερική σχέση με την προγονική τους παράδοση. Και αυτό ήταν το ευρωπαϊκά δομημένο και προς την «καθολική μας μητρόπολη» -κατά τον Κ. Μοσκώφ- μόνιμα προσανατολισμένο εθνικό κράτος. Η μεθοδευμένη μάλιστα και συστηματικά καλλιεργούμενη στροφή στην αρχαία Ελλάδα, ως πολιτιστική πηγή της Ευρώπης, λειτούργησε ως συνειδησιακός καταλύτης με άμεσα αποτελέσματα στην αποστροφή προς το εθναρχικό κέντρο της Ρωμηοσύνης, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, και τον προσανατολισμό στο στενό-κλειστό «κράτος», στα όρια της αρχαίας επαρχίας της Ελλάδας και με κέντρο όχι πια την Πόλη, αλλά μονιστικά την Αθήνα, για την οριστική λήθη της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης, της ελληνορθόδοξης Ρωμανίας.
