Μαριάννα Τζιαντζή

Ο Ρεϊνάλντο και η απεργία (Mαριάννα Tζιαντζή)

Πριν από πέντε χρόνια ήρθε στην Αθήνα ένας Κουβανός, ο Ρεϊνάλντο, που μαζί με μια Ελληνίδα φίλη του οργάνωσαν μια μάλλον ανεπίσημη έκθεση ζωγραφικής με έργα νεαρών Κουβανών καλλιτεχνών. Εκεί, σε μια μικρή γκαλερί πίσω από το παλιό Δημαρχείο, ο Ρεϊνάλντο έδωσε και μια διάλεξη περί cubanismo (κουβανικότητας), με στόχο να καταλάβουμε αυτό το κάτι που καθιστά τους συμπατριώτες του τόσο διαφορετικούς από άλλους Λατινοαμερικανούς.

Διαβάστε περισσότερα »

Ποιος αγοράζει ποιον; (Mαριάννα Tζιαντζή)

Ελάτε κι εσείς στο μαγαζί της κούκλας Τάδε, λέει μια τηλεοπτική διαφήμιση για ένα νέο παιχνίδι, μικρογραφία μιας μπουτίκ. Εδώ προμηθεύεστε κουκλίστικα φορέματα και πληρώνετε με την πιστωτική κάρτα της «επώνυμης» κούκλας. Μια πλαστική κάρτα ροζ, κοριτσίστικη, στολισμένη με αστεράκια και χρυσόσκονη, που περνάει από τη σχισμή ενός μικροσκοπικού μηχανήματος. Αγοράστε ό,τι σας γυαλίσει και πληρώνετε όπως η μαμά και ο μπαμπάς στο σούπερ μάρκετ.
Να λοιπόν που από την προσχολική ηλικία τα παιδιά εξοικειώνονται με το πλαστικό χρήμα και ουσιαστικά με το δανεισμό. Πώς μπορεί να πει μια μητέρα στο παιδί της «δεν έχω χρήματα για να σου πάρω αυτό το παιχνίδι ή αυτά τα παπούτσια»; Με μια πιστωτική κάρτα, τα παίρνεις όλα, με μια κάρτα πηγαίνεις παντού. Ο κόσμος μάς ανήκει.

Διαβάστε περισσότερα »

Τηλεόραση: μεγαλώνει ασθενή παιδιά (Μαριάννα Τζιαντζή)

Στη χώρα του, τη Μεγάλη Βρετανία, ο βιολόγος δρ Αρικ Σίγκμαν θεωρείται ο υπ’ αριθμόν ένας εχθρός της τηλεόρασης. Προειδοποιεί ότι η υπερβολική έκθεση σ’ αυτήν μπορεί να προκαλέσει τα παιδιά από μαθησιακές δυσκολίες μέχρι ορμονικές διαταραχές και αυτισμό. Κι έχει και τα στοιχεία που το αποδεικνύουν. Μια συνέντευξη που θα σας κάνει να αναρωτηθείτε πόσες ώρες τηλεόραση είδαν σήμερα τα παιδιά σας… Διαβάστε περισσότερα »

Eνα λεπτό, περιπτερά! (Mαριάννα Tζιαντζή)

Η άλλη όψη της φαινομενικής αφθονίας είναι η ευτέλεια

Διαβάστε περισσότερα »

Κινητό τίποτα (Mαριάννα Tζιαντζή)

Στις μέρες μας το τραγούδι «Τίποτα δεν πάει χαμένο» του Μάνου Λοΐζου αποκτά ένα νέο περιεχόμενο απλώς με τη μετατόπιση των εισαγωγικών μια λέξη πιο αριστερά: «Το τίποτα δεν πάει χαμένο», αφού το τίποτα αυτοαντανακλάται, μεγεθύνεται και αναμεταδίδεται.
Δεν έχω ακούσει πιο θλιβερή φράση από το «Έχω χρόνο και δεν έχω άνθρωπο να μιλήσω», δηλαδή έχω στο κινητό μου δωρεάν χρόνο ομιλίας που πρέπει να τον εξαντλήσω. Στα μαγαζιά και στα λεωφορεία, μες στο ασανσέρ, στις δημόσιες υπηρεσίες, στο πεζοδρόμιο, στο καφενείο, οι άνθρωποι μιλούν ακατάπαυστα… και συνήθως για το τίποτα.

Διαβάστε περισσότερα »