Έρχονται στιγμές που μπαίνεις σε μία χαρισματική αυτοσυνειδησία και αντιλαμβάνεσαι μέσα σου ένα τεράστιο κενό, που πάει να σε αποπνίξει και να σε απελπίσει. Διαπιστώνεις ότι βρισκόσουν σε έναν φαύλο κύκλο κενοδοξίας και μέσα σε μία άδηλη λατρεία και προβολή του εαυτού σου. Ύπουλα βλέπεις να δουλεύει μέσα σου μία μυστική και απόκρυφη περιαυτολογία. Μέσα στην καθημερινή δουλειά και στον αγώνα και τον κόπο συλλαμβάνει κανείς τον εαυτό του να κινείται σ’ αυτή την ψευδαίσθηση… να κτίζεται το μεγάλο ψέμα μέσα του. Είναι ο βάτραχος που κοάζει με τόσο άγαρμπο τρόπο μέσα στα λιμνάζοντα ύδατα της υπερηφάνειας αφαιρώντας κάθε χαρά της ταπεινής προσευχής του ανθρώπου του Θεού. Και νιώθει να χάνει τον Θεό και την χάρη Του να απομακρύνεται. Ένα ξεκλέψιμο του διάβολου. Και τι τραγικό να υπηρετείς τον εαυτό σου και να λατρεύεις το είδωλό σου και να στήνεις τον αυτοθαυμασμό σου με ένα κυνηγητό επαίνων των άλλων και σε μία σκληρή σύγκριση και αντιπαράθεση με τους άλλους! Ματαιότητα που πνίγει και αφαιρεί την χαρά της καθάριας αγάπης και της ειλικρινούς προσφοράς. Και η απόκρυφη περιαυτολογία δεν είναι μόνο στα λόγια, αλλά κυρίως σε έναν απόκρυφο και άδηλο τρόπο ζωής. Μπορεί να είναι κάποιος χριστιανός και άνθρωπος της προσφοράς, αλλά μέσα του να κρύβει την άβυσσο της αυτοπροβολής και της υπερηφάνειας. Κι’ αυτό είναι ο πιο ύπουλος εχθρός που δόλια βάζει τον άνθρωπο να δουλεύει για τον εαυτό του, να τον τρέχει και να τρέχει στην πιο άγια προσφορά μόνο και μόνο για να νιώσει μία εσωτερική ικανοποίηση. Και στήνει το αυτί του για να ακούσει τυχόν επαίνους είτε από τον αυτοθαυμάζοντα εαυτό του είτε από τον διπλανό του, και να χαρεί για να συνεχίσει. Βέβαια, μπορεί να κινιόταν με μία ταπεινοσχημία και ευλάβεια επίπλαστη, αλλά όλο αυτό που έκτιζε ήταν η μεγάλη απάτη, η αθλία απόκρυφη περί του εαυτού του ενασχόληση και δόξα. Δεν μπορεί να είναι χαρούμενος και ειρηνικός, αλλά παλεύει πάντα σε μία αγωνία παρουσίας του προσώπου του. Πόσο δύσκολα να έρχεται μία στιγμή και να σκοντάφτει μπροστά σε ένα τεράστιο βουνό, που μέχρι τώρα το προσπερνούσε και δεν το έβλεπε… Παλεύοντας να υπάρξει σαν πρόσωπο και καλύπτοντας τα κενά και την ανασφάλειά του, όλα τα έβαζε κάτω από την υπηρεσία της ανάδειξης και προβολής του εαυτού του. Διαβάστε περισσότερα »

(Ματ. 9, 27-35)

– Τα θαύματα λύχνος φωτίζων, και μαγνήτις εφέλκουσα την καρδίαν του ανθρώπου εις την εις Χριστόν πίστιν. Δεν είναι τότε παράδοξο ο Ιησούς να εμποδίζει των θαυμάτων την ανακήρυξη; Γιατί άραγε;

– Η κενοδοξία νεκράν ποιεί την πίστην.

– Πρώτον πάντων των προαιρετικών παθών αναφαίνεται εις τον άνθρωπον της κενοδοξίας το πάθος.

– Η κενοδοξία βρίσκει στον κάθε άνθρωπο ύλη εις την οποία γεννάται και τρέφεται.

– Είναι τέτοια η δύναμις της κενοδοξίας, που ακόμα κι αν ο άνθρωπος δεν έχει τίποτα καλό να καυχηθεί, τότε αυτή βλάπτει την φαντασία!

– Η κενοδοξία κατακυριεύει τον άνθρωπο σχεδόν ανεπαισθήτως.

– Όταν μετερχώμεθα ή το κάλλος ή τον πλούτον ή την σοφίαν, ή την αρετήν, ίνα δοξασθώμεν υπό των ανθρώπων, τότε ο Θεός διασκορπίζει και αφαιρεί αφ’ ημών τα αγαθά ταύτα, ημείς δε μένομεν γυμνοί και κατησχυμμένοι. Αξίζει όμως τέτοια καταδίκη για μια ματαιοφροσύνη που κανέναν δεν αδικεί; Ή μήπως αδικεί;

– Ποιό είναι το πνεύμα και ποιό το σώμα της αρετής;

– Μπορεί ο σκοπός μιας πράξεως να μεταβάλλει την αρετή σε κακία και την κακία σε αρετή; Διαβάστε περισσότερα »