Λοιπόν, καλοί μου φίλοι, ὅταν ρωτήθηκαν οἱ μαθήτριες τῆς Γ΄ Λυκείου ἑνὸς σχολείου «γιατί ἀγαπᾶς τὴ ζωή;» ἔδωσαν τὶς ἑξῆς ἀπαντήσεις:
• «Γιατί δὲν ὑπάρχει ὡραιότερο πρᾶγμα ἀπ’ τὸ νὰ ζεῖς»!
• «Γιατί κάθε στιγμή της εἶναι μοναδικὴ … Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴ δυσκολία ἀκολουθεῖ κάτι ὄμορφο»!
• «Ἡ ζωὴ εἶναι ὡραία, γιατί σὲ ἐκπλήσσει κάθε μέρα»!
• «Κάποιες στιγμὲς δὲν ἀγαπῶ τὴ ζωή… Ἀλλὰ μόνο γιὰ τὴ δυνατότητα ποὺ μοῦ δίνει νὰ τὴν κάνω καλύτερη, ἀξίζει νὰ τὴ λατρεύω»!!!
Στ’ ἀλήθεια γιατί ἀγαπᾶμε τὴ ζωή;
Ἔχετε φανταστεῖ, καλοί μου φίλοι, τὸ σπίτι μας χωρὶς παράθυρα; Θὰ ἦταν κόλαση πραγματική! Ἔξω, ἂς ποῦμε, νὰ εἶναι ἡμέρα, χαρὰ Θεοῦ, ὁ οὐρανὸς νὰ εἶναι καταγάλανος καὶ ὁ ἥλιος νὰ καταλάμπει καὶ μέσα στὰ σπίτια μας νὰ ὑπῆρχε τὸ ἀπόλυτο σκοτάδι. Θὰ ἦταν χειρότερα καὶ ἀπ’ τὰ κελλιὰ μιᾶς φυλακῆς!
Καὶ δὲν εἶναι μόνο τὸ φῶς ποὺ φέρνουν στὸ σπίτι μας τὰ παράθυρα. Εἶναι καὶ ὁ ἐξαερισμὸς καὶ ἡ ὅλη ἀνανέωση ποὺ παρέχουν. Κι εἶναι βέβαια καὶ ἡ θέα τοῦ γύρω μας κόσμου ἀκόμη καὶ ὑπὸ δυσμενεῖς καιρικὲς συνθῆκες.
Κι ὅλα αὐτὰ ἀνάλογα βέβαια μὲ τὸ μέγεθός τους καὶ τὴ θέση στὴν ὁποία βρίσκονται. Νὰ γιατί ἀκόμη καὶ παράθυρο ἀπὸ παράθυρο διαφέρει.
Ὁ κινηματογράφος μπορεῖ νὰ ἐφευρέθηκε ὡς ἕνα ἐπὶ πλέον μέσο διασκέδασης, πολὺ σύντομα ὡστόσο ἀξιοποιήθηκε ὡς ἕνα ἐπὶ πλέον μέσο παιδείας. Πιθανῶς μάλιστα, τό (ἐπι)δραστικώτερο.
Ἡ κύρια ὁπότε ἀποστολὴ τὴν ὁποία ἐπιφορτίστηκε ἦταν ἡ ἑδραίωση – καὶ διάδοση, ἔπειτα – τοῦ πολιτιστικοῦ ἐκείνου πλαισίου μέσα στὸ ὁποῖο κυοφορήθηκε. Δηλαδὴ τοῦ (νεώτερου) δυτικοῦ.
Ἐπ’ αὐτῆς λοιπὸν τῆς ἀποστολῆς, ἡ ἐπιτυχία του – κρινόμενη πιὰ ἐκ τοῦ ἀποτελέσματος – ἀποβαίνει θεαματική: Ποτὲ παλαιότερα π.χ. μιὰ ὁποιαδήποτε ἀλλαγή, ἢ καὶ ἀνατροπή, στοὺς ὅρους ζωῆς καὶ στὰ καθημερινὰ αὐτονόητα τοῦ μέσου ἀνθρώπου (τὴν ὁποία θὰ προέκρινε, γιὰ δικούς της λόγους, ἡ ἡγουμένη ἑκάστοτε φιλοσοφία) δὲν κατόρθωνε νὰ προαχθεῖ ταχύτερα, ριζικώτερα, καθολικώτερα.
Ἡ ἕλξη, δηλαδή, ἡ πειθὼς καὶ ἐν τέλει ἡ ὑποβολή, τὴν ὁποία θὰ ἀσκοῦσε ἡ κινούμενη εἰκόνα, ἐπρόκειτο ἀμέσως νὰ ἀποδειχθεῖ ἀκαταγώνιστη.
Ἡ ζωὴ πάνω στὴ γῆ ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὸν οὐρανό· ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου ἕλκει τὴν καταγωγή της ἀπὸ τὸν Θεό. Τὰ ἀκρορρίζια τῆς ζωῆς κάθε ἀνθρώπινου ὄντος καὶ ὅλων τῶν ἀνθρώπων μαζὶ εἶναι βυθισμένα στὰ ἄπειρα βάθη τοῦ οὐρανοῦ καὶ στὰ πανάγια βάθη τῆς Τρισηλίου Θεότητας. Τὸ μυστήριο τῆς ζωῆς, καὶ τοῦ πιὸ μικροῦ καὶ τοῦ πιὸ μεγάλου καὶ τοῦ πιὸ ἁπλοῦ καὶ τοῦ πιὸ σύνθετου ὄντος πάνω στὴ γῆ, στὴν οὐσία του εἶναι ἅγιο, οὐράνιο, ἔλλογο (Χριστοκεντρικό), τριαδικό. Ζῶντας κάθε ζωντανὸ ὅν εἶναι συνεχῶς σὲ σύνδεσμο μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς, κάθε ζωῆς —τὸν Θεὸ Λόγο. Ἀλλὰ σὲ κάθε ὅν, ἀνάλογα μὲ τὰ μέτρα του, ἔχει δοθεῖ ἀπὸ τὸν Θεὸ τὸ μέτρο τῆς ζωῆς. Κάθε ὅν μὲ τὸ δικό του τρόπο βιώνει καὶ ἀναπτύσσει τὴ λογικότητά του μαζὶ μὲ τὴν ὕπαρξή του. Τὰ πιὸ σύνθετα ὄντα βιώνουν τὴ λογικότητά τους συνθετότερα καὶ δραματικότερα, καὶ τὰ συνθετότατα μὲ τρόπο συνθετότατο. Ἀναμφίβολα τὸ πιὸ σύνθετο ὅν πάνω στὴ γῆ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, γι’ αὐτὸ βιώνει τὴ ζωή του καὶ πιὸ δραματικά. Καὶ ἐὰν μὲ συνέπεια ὁ ἄνθρωπος παρακολουθήσει τὰ ἀχνάρια τοῦ μυστηρίου τῆς ζωῆς του, αὐτὴ ἀναπόφευκτα τὸν ἕλκει στοὺς ὑψηλότερους καὶ ἐπουράνιους κόσμους, στὸν Θεὸ καὶ στὰ τοῦ Θεοῦ. Γι’ αὐτὸ μὲ κανέναν τρόπο δὲν εἶναι σὲ θέση ὁ ἄνθρωπος νὰ ἑρμηνεύσει τὴ ζωή του καὶ τὴ ζωὴ γενικὰ πάνω στὴ γῆ χωρὶς τὸν Θεὸ καὶ τὸ Χριστό.
Κατηγορίες: ΘΕΟΛΟΓΙΑ 
Λέξεις Κλειδιά: Χριστός, βιβλία, Ιουστίνος Πόποβιτς, Εκδόσεις "Γρηγόρη", ζωή, "Οδός Θεογνωσίας", άνθρωπος 
Στο παρόν ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο
φιλοδοξούμε να καταχωρήσουμε
και να διαθέσουμε χιλιάδες τίτλους
της Ορθόδοξης βιβλιογραφίας
όπως αυτή καταγράφεται καθημερινά
από τους Ελληνικούς εκδοτικούς οίκους.
Κάθε τίτλος βιβλίου
που θα βρείτε στο βιβλιοπωλείο μας
έχει επιλεγεί προσεκτικά
για την ορθότητα και την ακρίβειά του
σε θέματα της Ορθόδοξης πίστεως.
Τα έσοδα των πωλήσεων των βιβλίων,
θα διατίθενται για Ιεραποστολικούς και
Φιλανθρωπικούς σκοπούς.
Ἡ Ἑλληνικὴ γλῶσσα
Ὅταν κάποτε φύγω ἀπὸ τοῦτο τὸ φῶς
θὰ ἑλιχθῶ πρὸς τὰ πάνω ὅπως ἕνα
ρυακάκι ποὺ μουρμουρίζει.
Κι ἂν τυχὸν κάπου ἀνάμεσα
στοὺς γαλάζιους διαδρόμους
συναντήσω ἀγγέλους, θὰ τοὺς
μιλήσω ἑλληνικά, ἐπειδὴ
δὲν ξέρουνε γλῶσσες. Μιλᾶνε
μεταξύ τους μὲ μουσική.
(Νικηφόρος Βρεττάκος)
