διαστροφή

Διάλογος Αγίου Ανδρέου διά Χριστόν Σαλού με έναν ομοφυλόφιλο

Ο ακόλαστος ευνούχος

Ενώ καθόταν μπροστά στην είσοδο (ο όσιος Ανδρέας ο δια Χριστόν Σαλός), πλησίασε κάποιος νεαρός ευνούχος, θαλαμηπόλος ενός πλουσίου. Το πρό­σωπό του ήταν ρόδινο και το δέρμα του λευκό σαν χιόνι. Ήταν ωραίος, μάλλον ξανθός, υπερβολικά μαλθακός και μύριζε από μακριά αρώματα. Με τον Επιφάνιο ήσαν πολύ αγαπημένοι, ήσαν γείτονες και συνομήλικοι. Κρατούσε στο χέρι τριάντα χουρμάδες που φαίνονταν σαν ξερά σύκα. Βλέποντας τον όσιο γυμνό, απόρησε και ρώτησε ταραγμένος:

Διαβάστε περισσότερα »

Λόγος για την ομοφυλοφιλία (Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος)

Το κείμενον του Ιερού Χρυσο­στόμου κατά μετάφρασιν έχει ως εξής: Διαβάστε περισσότερα »

Η προβληματική γύρω από την ομοφυλοφιλία – Η παιδαγωγική των γονέων προς αποφυγή της ομοφυλοφιλίας (Αρχ. Σαράντης Σαράντος)

Ποιοι είναι οι κίνδυνοι για τα παιδιά όταν η οικογένεια είναι διασπασμένη;

Μπορούν τα παιδιά (αγόρια – κορίτσια) να οδηγηθούν στην ομοφυλοφιλία από την δεσποτική μητέρα ή τον σκληρό και αυταρχικό πατέρα;

Διαβάστε περισσότερα »

Είναι η ομοφυλοφιλία ελάττωμα;

Με αφορμή την έρευνα της VPRC, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ‘Κ’ της εφημερίδας ‘Καθημερινή’ (13-2-2005) ‘Η ομοφυλοφιλία και οι Έλληνες’, παραθέτουμε εδώ ένα κείμενο της ‘Ορθόδοξης Ομάδας Δογματικής Έρευνας’.

Διαβάστε περισσότερα »

«Ομοφυλοφιλία, αδελφή του θανάτου»


Μέχρι την τελευταία στιγμή
της ζωής του, ο μεγάλος Ρούντολφ Νουρέγιεφ δεν έπαψε διαρκώς να σκέφτεται την αβάσταχτη μοίρα των «γαλάζιων»,την αβάσταχτη δική του μοίρα. Ο πρίγκιπας του χορού, ο βασιλιάς της μοναξιάς, κατάλαβε το μέγε­θος της τραγικότητας του ομοφυ­λοφιλικού έρωτα όταν επισκέφτη­κε στο γηροκομείο ένα φίλο του γκέι. Τα λόγια που του είπε εκείνος χαράχτηκαν βαθιά μέσα του και του άφησαν την πιο στυφή γεύση του απαγορευμένου έρωτα.
«Η ομοφυλοφιλία είναι τραγική. Ιδιότροπη, επισφαλής και ευμετά­βλητη. Δεν έχει μέλλον, δεν έχει παιδιά. Μοιάζει με άκαρπη συκιά. Είναι η αδελφή του θανάτου. Αυτό το αναπόφευκτο είναι που καθορί­ζει την ουσία της, τις διαθέσεις, αλλά και το τέλος της. Αυτό το δέν­δρο φυτρώνει στην καρδιά μας για να μας οδηγήσει στην αυτοκατα­στροφή. Ό,τι αγγίζουμε με τα χείλη μας και τα χέρια μας, όλα γεννάνε σήψη και θάνατο. Οι ‘γαλάζιοι’ δεν μπορούν να νιώσουν την ευτυχία, το όνομα της οποίας είναι για τους υπόλοιπους παιδιά, παιδικό κλάμα, παιδική αγνότητα. Σαν να είμαστε γεννημένοι άκαρποι, εμείς υποδυό­μαστε τον εαυτό μας και ερωτευό­μαστε εγωιστές ίδιους με εμάς…».

 

*Ευχαριστούμε το ινστιτούτο Πούσκιν Αθηνών για τη βοήθειά του