[1]Φωτογραφία: Γιώργος Ανανιάδης
Εἰς ὅλην τὴν Χριστιανοσύνην
μία εἶναι μόνη Παναγία, ἁγνὴ
κόρη, παιδίσκη, Ἆσμα τῶν Ἀσμάτων,
χωρὶς Χριστόν, θεῖο παιδὶ στὰ χέρια,
καὶ τρεφομένη μὲ Ἀγγέλων ἄρτον.
Εσύ ᾽σαι ἡ μόνη Παναγία Κουνίστρα,
ποὺ ἐφανερώθης στῆς Σκιάθου τὸ νησί,
εἰς δένδρον πεύκου ἐπάνω καθημένη,
κ’ αἰωρουμένη εἰς τερπνὴν αἰώραν,
ὅπως αἱ κορασίδες συνηθίζουν.
Ἐφανερώθης, κι ὅλος ὁ λαὸς
μετὰ θυμιαμάτων καὶ λαμπάδων
ἐν θείᾳ λιτανείᾳ σὲ προέπεμψε
κ’ ἐσήκωσεν ὡραῖον λευκὸν ναόν,
πού μὲ πιατάκια ἑλληνικὸ σοῦ στόλισε.
Κι ὅλος ὁ ἥλιος ἔλαμπεν εἰς τὸν ναόν σου
καὶ φῶς τὸν πλημμυροῦσε μαργαρώδες,
ὅλα τ’ ἀστέρια ἐφεγγοβολοῦσαν,
καὶ ἡ σελήνη ἐχάιδευε γλυκὰ
τά ἁπλα τῆς Ἐκκλησίας σου καντηλάκια.
Κ’ εἶδες, ἡ Κόρη, τοῦ λαοῦ τὴν πίστιν,
εἶδες καὶ τὴν πτωχείαν κ’ εὐσπλαγχνίσθης,
ὅπως, τὸ πάλαι, εἶχε ἀπλαγχνισθῆ ὁ Υἱός σου
τοὺς προγόνους τοῦ ἴδιου τοῦ λαοῦ,
ὡς πρόβατα μὴ ἔχοντα ποιμένα.
Κι ἄρχισες νὰ γιατρεύῃς τοὺς ἀρρώστους
καὶ νὰ γιατρεύῃς τοὺς δαιμονισμένους,
(ποὺ ἤρχετο ὥρα κ’ εἰς τοὺς τοίχους ἐκτυπῶντο
μὲ φοβερὸν συγκλονισμόν),
κι ἄρχισες, θεία, νὰ θαυματουργῇς.
Κ’ ἡ χάρη σου ξαπλώθηκε ὡς τὰ πέρατα
τοῦ εἰρηνικοῦ νησιοῦ τῆς Σκιάθου,
ὦ Παναγία μου, Κόρη πάναγνη, καλή.
Κι ἴσως νὰ φτάσῃ κι ὡς ἐμένα καὶ ν’ ἁπλώσῃ
γαλήνη στὴν ψυχή μου τὴν ἁμαρτωλή.
(Από τον βιβλίο Άπαντα, τόμος 5, Κριτική έκδοση)
(Πηγή: Περιοδικό “Πειραϊκή Εκκλησία”, Ιούνιος 2025)