Ο πατήρ Χρύσανθος, καταγόμενος από τα Έξω Μουλιανά Ιεράπετρας και αδελφός της Ιεράς Μονής Τοπλού, έζησε ασκητικά, με απόλυτη λιτότητα, νηστεία, και βαθιά προσευχή. Δεν γνώρισε ποτέ την έννοια της διαμαρτυρίας, ακόμα και όταν δεχόταν προσβολές για την ταπεινή του εμφάνιση.
[1]
Όταν ο προηγούμενος εφημέριος της Σπιναλόγκας παραιτήθηκε, εκείνος προσφέρθηκε να τον αντικαταστήσει. Ενώ του πρότειναν να λειτουργεί από την απέναντι ακτή, επέμεινε να μείνει εντός του νησιού, ανάμεσα στους λεπρούς. Και παρέμεινε όχι για εβδομάδες, αλλά για περισσότερα από δέκα χρόνια. Τους κοινώνησε χωρίς φόβο. Κατέλυσε το Άγιο Ποτήριο χωρίς δισταγμό, μπροστά στα μάτια τους. Εκείνη την ώρα, εκείνοι που φοβόντουσαν να του φιλήσουν το χέρι, γονάτισαν και του φιλούσαν τα πόδια. Από τότε δεν ήταν απλώς ο ιερέας τους. Ήταν ο πατέρας, ο αδελφός, ο φίλος, ο παρηγορητής τους.
- Η γνωριμία με μια αγία μορφή
- Ένα παράδειγμα ταπείνωσης
- Η αφιέρωση ζωής στην Σπιναλόγκα
- Η πίστη ανοίγει πόρτες
(Πηγή: “Απαρχή [2]“)