Ένα από τα πιο αγαπημένα παιχνίδια του καλοκαιριού ήταν η «επιχείρηση τριαντάφυλλο», έτσι την είχαμε βαφτίσει και ήταν οργανωμένη μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια. Κάναμε «επιδρομές» σε αυλές σπιτιών και κόβαμε τριαντάφυλλα, ενώ ένας κρατούσε τσίλιες. Μετά φτιάχναμε με σπάγκο ένα πρόχειρο μπουκέτο και το προσφέραμε στη γιαγιά, που έσκαγε στα γέλια.
Άλλες φορές, σε άλλες απογευματινές επιδρομές, ψάχναμε για σύκα, σκαρφαλώναμε ψηλά στο δέντρο, γιατί τα χαμηλά κλαδιά τα είχαν ξετινάξει – όλοι το ξέρουν άλλωστε ότι τα κλεμμένα σύκα είναι τα πιο γλυκά.
Ήταν καλοκαίρια χωρίς οθόνες, ούτε μικρές ούτε μεγάλες. Όλες οι περιπέτειες των διακοπών ήταν πραγματικές, είχαν σάρκα και οστά, τις ζούσαμε, στις παραλίες με τις χρωματιστές κροκάλες, στα αμπέλια του παππού και στο καλύβι, στην πλατεία του χωριού τα βράδια, που κάναμε ουρά για σουβλάκι.
Πιθανότατα εάν είχαμε τάμπλετ να το κρατούσαμε κι εμείς με τις ώρες, ευτυχώς όμως δεν είχαμε. Ευτυχώς. Κι έτσι ζούσαμε καλοκαίρια ατόφιας, αδιατάρακτης ευτυχίας, βιώναμε την κάθε μέρα με ένταση και συγκινήσεις.
«Υπερβολικές» ανησυχίες
Πραγματικά απορώ με τους ειδικούς που θεωρούν υπερβολικές τις ανησυχίες για τη χρήση οθονών από τα παιδιά. Διάβαζα ότι πρόσφατα ομάδα Βρετανών επιστημόνων υποστήριξε πως δεν υπάρχουν αρκετά τεκμηριωμένα επιστημονικά στοιχεία για τις βλαβερές συνέπειες των οθονών και ίσως έχουμε υπερεκτιμήσει τον κίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σαφή επιστημονικά στοιχεία που να στηρίζουν τις ιστορίες φρίκης για τον χρόνο μπροστά σε οθόνες, λένε. Μάλιστα, σε μια άλλη έκθεση με παρόμοιο περιεχόμενο, δεκατέσσερις συγγραφείς από διάφορα πανεπιστήμια ανέλυσαν 33 μελέτες και κατέληξαν ότι η χρήση οθονών έπαιζε «πολύ μικρό ρόλο» σε θέματα ψυχικής υγείας, τη στιγμή που σε δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες, άλλες αναλύσεις ειδικών ο χρόνος που καταναλώνουν τα παιδιά μπροστά σε οθόνες έχει ταυτιστεί με κατάθλιψη, προβλήματα συμπεριφοράς, διαταραχές ύπνου, κατακερματισμό προσοχής, μοναχικότητα, επιθετικότητα και πολλά άλλα.
Αλλά πρέπει να είναι κανείς ειδικός για να σκεφτεί πόσα πράγματα χάνει ένα παιδί κολλημένο στην οθόνη; Πόσα πράγματα δεν ζει; Παιχνίδι, άσκηση, φιλίες, κοινωνικές συναναστροφές.
Δεν διαβάζει βιβλία, δεν εξερευνά τον κόσμο, δεν παρατηρεί, δεν μαζεύει ερεθίσματα και εμπειρίες που καλλιεργούν τη σκέψη και τη φαντασία του. Δεν ζει αληθινά.
(Πηγή: kathimerini.gr [1])