[ΑΙ ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΑΙ] ΠΛΗΓΩΝΟΥΝ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΝ ΚΑΙ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΟΝ ΑΙΣΘΗΜΑ ΚΑΙ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΣΥΓΧΥΣΙΝ

Ἐπιστολή Ἱ. Κοινότητος Ἁγίου Ὄρους πρός τόν Οἰκουμενικό Πατριάρχη

Καρυαί τῇ 18ῃ/31ῃ Δεκεμβρίου 2014

Ἀριθ. Πρωτ. Φ. 2/7/3012

Τῇ Αὐτοῦ Θειοτάτῃ Παναγιότητι

Τῷ Οἰκουμενικῷ Πατριάρχῃ

Κυρίῳ κῳ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙῼ

Πανσεβάστῳ Πατρί ἡμῶν καί Δεσπότῃ

Εἰς Φανάριον

Παναγιώτατε Πάτερ καί Δέσποτα,

Τήν Ὑμετέραν Θειοτάτην Παναγιότητα βαθυσεβάστως ἐν Κυρίῳ προσαγορεύομεν, ὑποβάλλοντες τό υἱϊκόν ἡμῶν σέβας και τάς ταπεινάς εὐχάς διά τήν ἐπί θύραις ἐπιτολήν τοῦ νέου ἐνιαυτοῦ τῆς χρηστότητος τοῦ Κυρίου, νυχθημερόν μνημονεύοντες τοῦ σεπτοῦ Ὑμῶν ὀνόματος ἐν ταῖς πρός Κύριον ταπειναῖς δεήσεσιν ἡμῶν.

Ἀξιωθέντες ἐγκαταβιοῦν εἰς τό ἱερόν τῆς Κυρίας Θεοτόκου Περιβόλιον, τελοῦντες τάς ἱεράς ἀκολουθίας ἤ ἀναγινώσκοντες τά τῶν θεοφόρων πατέρων συγγράμματα, ἄλλοτε μέν τιμῶντες τόν ἐν ἁγίοις ἱερομάρτυρα Κοσμᾶν τόν Πρῶτον καί τούς σύν Αὐτῷ, διότι μέ τήν ὁμολογίαν καί τό αἷμα των «ἐτήρησαν ἄμωμον τήν Ἐκκλησίαν ἐκ τῆς πλάνης καί τῆς αἱρέσεως» «μή θελήσαντες συγκοινωνῆσαι καί συμφρονῆσαι τοῖς Λατινόφροσι» (τροπάριον τρίτης ὠδῆς καί Κοντάκιον), ἄλλοτε δέ μετά τοῦ Ὁσίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου μακαρίζομεν τόν Ἅγιον Μάρκον Ἐφέσου τόν Εὐγενικόν, διότι «ὤφθη ἀνένδοτος ταῖς τῶν ἐναντίων ἐπιφοραῖς, τῆς θείας πίστεως λυμαινομένης τοῖς παραχαράκταις Λατίνοις» (Δοξαστικόν μικροῦ ἑσπερινοῦ) καί ἄλλοτε ἀναγικώσκομεν τόν Ὅσιον Σιλουανόν ἀναβοῶντα: «Πόσον μακάριοι εἴμεθα οἱ ὀρθόδοξοι χριστιανοί, διότι ὁ Κύριος ἔδωκεν ἡμῖν τήν ζωήν ἐν Πνεύματι... Πιστεύω μόνον εἰς τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι εἰς Αὐτήν εὑρίσκεται ἡ χαρά τῆς σωτηρίας, ἥτις ἀποκτᾶται διά τῆς ταπεινώσεως ἐν Χριστῷ»!

Ἀνατραφέντες εἰς τήν πνευματικήν ταύτην παράδοσιν καί μελετῶντες τους ἀγῶνας τῶν πάλαι τε καί ἐπ᾽ ἐσχάτων πατέρων διά τήν ἀκαινοτόμητον τῆς ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας πίστιν, δυσκολευόμεθα νά κατανοήσωμεν τά διατρέξαντα κατά τάς ἑορτίους ἡμέρας ἐπί τῇ μνήμῃ τοῦ ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου, τοῦ Πατριάρχου ἡμῶν, κατ᾽ αὐτήν την ἱερωτάτην στιγμήν τῆς ἁγίας Ἀναφορᾶς, ἐξελθόντος ἐκ τοῦ ἱεροῦ βήματος διά να δώσῃ λειτουργικόν ἀσπασμόν εἰς τόν ἐνδεδυμένον τό ὠμόφορον Πάπαν Ρώμης, ὅστις καί ἐν συνεχείᾳ ἀπήγγειλε τήν Κυριακήν προσευχήν!

᾽Ακροώμενοι τήν ἀνησυχίαν τῶν ἐνασκουμένων ἐν τῇ Ἁγιωνύμῳ Πολιτείᾳ πατέρων καί ἀδελφῶν, ἐκφράζομεν τον συνέχοντα ἡμᾶς προβληματισμόν, διότι τά ὡς ἄνω πληγώνουν τό ὀρθόδοξον δογματικόν καί λειτουργικόν αἴσθημα καί προκαλοῦν σύγχυσιν εἰς τάς συνειδήσεις τῶν ἀνά τόν κόσμον χριστιανῶν, ἐπαναλαμβανόμενα δέ δίδουν την αἴσθησιν ὅτι οὐδέν ὠφελοῦν ἀλλά μᾶλλον σκανδαλισμός γίνεται, δεδομένης τῆς στασιμότητος τοῦ ἀπό δεκαετιῶν ἀρξαμένου θεολογικοῦ διαλόγου, ὥστε τό ὅραμα τῆς ἐν ἀληθείᾳ καί μιᾷ πίστει ἑνώσεως, να φαντάζῃ ὡς ἀνέφικτος πραγματικότης, ὅτε δέ μάλιστα πολλοί Ρωμαιοκαθολικοί, ἀπογοητευμένοι ἐκ τῆς ἐκκοσμικεύσεως τῆς Δυτικῆς Ἐκκλησίας, ἐμφορουμένης ἐκ τῶν αἱρετικῶν δοξασιῶν τοῦ παπισμοῦ, ἀναζητοῦν διέξοδον εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν.

Ὡς Ἱερά Κοινότης, Παναγιώτατε, ἐθεωρήσαμεν υἱϊκόν ὄφλημα ἵνα μεταφέρωμεν τήν ἀγωνίαν ἡμῶν, ἐπιποθούντων ἵνα παραμείνῃ ἀπαρασάλευτος ἡ ἐκκλησιαστική ἑνότης τῶν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδόξων και αὐτοῦ τούτου τοῦ ἁγιορειτικοῦ Σώματος, διότι, δέν ἀποκρύπτομεν ὅτι ἰδιαιτέρως μᾶς θλίβει καί ἀνησυχεῖ τό ἐνδεχόμενον ἀναβιώσεως τῶν ἐνταῦθα πρό πεντηκονταετίας διαδραματισθέντων γεγονότων, τά ὁποῖα βεβαίως καί ἀπευχόμεθα, ὑφιστάμενοι εἰσέτι τάς ὀδυνηράς συνεπείας αὐτῶν, ὡς ἄλλοστε ἀνεφέρθη Ὑμῖν και διά τοῦ ὑπ᾽ ἀρ. Φ2/7/1679/18.7.2014 ἱεροκοινοτικοῦ ἡμῶν γράμματος.

Γινώσκοντες τό βαρύ φορτίον, τό ὁποῖον ἐπωμίζεσθε, ὑποβάλλομεν ταῦτα μετά πόνου καί συνοχῆς καρδίας, υἱϊκῶς παρακαλοῦντες ὅπως πατρικῶς φροντίσητε ἵνα ἀναπαύητε τάς συνειδήσεις τῶν ἀδελφῶν ἡμῶν, «ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανε», ἐξαιτούμενοι τάς πατριαρχικάς Ὑμῶν εὐχάς καί κατασπαζόμενοι βαθυσεβάστως τήν Τιμίαν Ὑμῶν Δεξιάν.

Ἅπαντες οἱ ἐν τῇ κοινῇ Συνάξει Ἀντιπρόσωποι καί Προϊστάμενοι τῶν εἴκοσιν Ἱερῶν Μονῶν τοῦ Ἁγίου Ὄρους ῎Αθω.

(Πηγή: Περιοδικό «ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», ΙΑΝ.-ΦΕΒ. 2015)