Κλήμεντος Ζέντεργολμ

ερομονάχου

 

ΒΙΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ

ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ

 

 

Ες τ δοιπορικν τς Ρωσσίας, Μολδαβίας, Τουρκίας κα γίου ρους, το γιορείτου μοναχο Παρθενίου, διαβάζομεν τ ξς:

 

«Ες τν Καψάλαν, ες μικρν πόστασιν κ το κελλίου το γίου Βασιλείου, πάρχει περίφημος καλύβη, δηλαδ κελλίον νευ κκλησίας, ες τν ποίαν διγε τν νηστευτικήν του ζωήν, περισσότερον τν πεντήκοντα χρόνων, μέγας κα περίφημος λόγιος, κλεινς διδάσκαλος κα συγγραφεύς, μέγας γέρων μοναχς Νικόδημος γιορείτης, ποος κοιμήθη ν Κυρί τ τος 1809. Ατς συνέθεσε κα συνέγραψε τριάκοντα ϐιβλία. μως δύο ξ ατν δν ερίσκονται, διότι συλήθησαν τ πρωτότυπά των π τν Παπιστν ες τν Βενετίαν, γεγονς δι τ ποον ο λληνες πολύ λυπονται κα δύρονται, κα πολλάκις προσεπάθησαν ν ντείνουν τς νέργειές των πρς πιστροφν ατν, λλ’ πέτυχον. Τ δ πόλοιπα εκοσι κτ τυπώθησαν κα ξεδόθησαν, γεγονς περ το ποίου γία νατολικ κκλησία χαίρει σφόδρα. Τ περιεχόμενον τν ϐιβλίων του, γέρων Νικόδημος δανείζετο π τν γίαν Γραφν κα λους τος Διδασκάλους τς νατολικς κκλησίας, παλαιος κα νέους. Συνήθροισε τ πάντα ες ν, ξήγησε κα μετέδωκεν ατ ες τος ρθοδόξους λληνας, ς στον καθαρόν. Κα ες λους τος λληνας, λαϊκος κα μοναχος κα ναχωρητάς, δν ϐλέπει κάποιος λλο ϐιβλίον ν χερας παρ τ το Νικοδήμου το γιορείτου. Κα οδες μπορε κ τν ϐιβλίων κα τν λόγων του ν εφρανθ ως κόρου· κ το φρέατός του παρκε δι ν πίνουν λοι· λαϊκοί, μοναχο κα ναχωρηταί. το μέγας νηστευτς κα μέγας ζηλωτς τς γίας το Χριστο νατολικς κκλησίας κα τς ρχαίας εσεβείας. Πολλ ϐιβλία γραψε κατ διαφόρων αρετικν· Κατ το Πάπα τς Ρώμης, κατ τν Λουθηρανν κα Διαμαρτυρομένων, κα κατ τς ψυχολέθρου Ονίας. Συχνάκις δ ες τ ϐιβλία του μνημονεύει τς ρθοδόξου Ρωσσίας κα παινε τν εσέβειαν ατς. Ες τς μεταξ τν λλήνων πνευματικς συζητήσεις πάντοτε παναλαμβάνεται τ νομα Νικοδήμου το γιορείτου. Ες ατόν, λαι α γιορειτικα ϐιβλιοθκαι σαν νοικτα κα εχε πόθεν ν ντλ· δν το λειπον τ ϐιβλία. Εχεν λλως τε ν αυτ τν νωθεν δοθεσαν χάριν το γίου Πνεύματος κα τ δρον τς διακρίσεως, ς δεικνύει σαφς κάρα του, ϐλύζουσα εωδίαν. Μόνον μες, ο Ρσσοι, λυπούμεθα σφόδρα δι τ γεγονς τι δν ξιώθημεν ν πίωμεν κ τν μελιρρύτων πηγν του. Διότι σχεδν οδν ϐιβλίον του χομεν ες τν σλαβωνικν τν ρωσσικν γλσσαν, κτς το συντόμου θωνικο Πατερικο – κα τοτο μάλιστα μετέφρασαν ο Βούλγαροι κα τύπωσαν ες τν Βουλγαρίαν» (Μέρος ϐ΄, σελ. 134-135, κδοσις το τους 1855).

χι μόνον τ συγγράμματα, τ κδοθέντα π το (γίου) Νικοδήμου, εναι μετάφραστα ες μς, κατ τ μεγαλύτερον μέρος των, λλ κα περ ατο το δίου, κτς τν προαναφερθέντων λόγων το πατρς Παρθενίου κα νς μικρο πομνήματος ες τν εσαγωγν το θωνικο Πατερικο (γία Πετρούπολις, 1860), φαίνεται τι οδν λλο τυπώθη. Δι τοτο ϑεωρομεν τι δν εναι περιττν ν ναφέρωμεν δ κάποιες πληροφορίες περ το ϐίου κα τν συγγραμμάτων το μεγάλου ατο νδρός, δανεισμένες κ τν ργων του κα κ το συνοπτικο λληνικο Βίου, πο πισυνάπτεται ες μερικ συγγράμματά του κδοθέντα μετ τν κοίμησίν του. Μερικς νακρίβειες, πο συναντμεν ες τ πόμνημα το Παρθενίου, κα πο προέρχονται κ το γεγονότος τι ατς βασίζετο ες προφορικς μόνον μαρτυρίες, ϑ διορθώσωμεν μες ν συνεχεί.

 

 

(Απόσπασμα του βιβλίου)