ρθοδοξία κα θνος

 

γιος ουστνος Πόποβιτς

 

 

 

(Κατ τ Μητροπολίτη Κιέβου ντώνιο Χραποβίτσκυ)

 

 

Ο ληθινο ρθόδοξοι δν μπορε ποτ ν εναι σωβινιστές. Θυμομαι κάποτε τ 1926 σ μία συζήτηση πο εχα μ τ Μητροπολίτη ντώνιο τι μο διηγήθηκε τ ξς: «Στ γιον ρος πάρχει τ τυπικ τι νας μοναχς πο δν συγχωρε τ «φειλήματα» κανονίζεται ν παραλείπει τ λόγια «κα φες μν τ φειλήματα μν ς κα μες φίεμεν τος φειλέταις μν» π τν παγγελία τς Κυριακς Προσευχς, μέχρι τν καιρ πο θ χει συγχωρέσει τ δίκημα πο το γινε. Κι γ χω εσηγηθε» πρόσθεσε γιος πίσκοπος «τι ο σωβινιστς θνικιστς δν πρέπει ν παγγέλλουν τ ννατο ρθρο το Συμβόλου τς Πίστεως» (σημ. Μ.: δηλαδ τ ρθρο πο ναφέρεται στν κκλησία).

 

εαγγελικς πατριωτισμς το Κυρίου μας ησο Χριστο πρέπει ν θεωρεται μεγαλύτερη ξία κάθε θνους κα μοναδικ πραγματικ ατία τς παρξής του. Γιατί «τί μπορε ν πάρει τ θέση το Χριστο γι να θνοςρωτ μακάριος Μητροπολίτης. Μπορε σήμαντη παρξη μις κυβέρνησης, πο στερεται ποιουδήποτε λογικο νοήματος ν βασίζεται μόνο στν θνικ φιλαυτία κα πο ποξενώνεται π τ θρησκευτικ δέα, ν πάρει πραγματικ κείνη τ θέση; να τέτοιο θνος δν εναι στν πραγματικότητα να θνος λλ να πτμα σ ποσύνθεση πο θεωρε τ φθορά του σν ζωή. Στν πραγματικότητα δν χει καθόλου ζω λλ μέσα του κα πάνω του ζον μόνο τυφλοπόντικες κα σκουλήκια κα ποκρουστικ ντομα κα πο πιχαίρουν γιατί τ σμα χει πεθάνει κα ποσυντίθεται, μι κα σ’ να ζωνταν σμα δν θάβρισκαν κάτι γι ν πιζήσουν κα δν θ μποροσαν ν κανοποιήσουν τ λαιμαργία τους.

 

κενο πο χει σημασία γι τν πνευματικ ζω κάθε προσώπου ξεχωριστά, τ διο εναι πίσης σημαντικ γι τ συλλογικ πνευματικ ζω νς λαο. Ο ντολς το Εαγγελίου εναι ο διες κα στς δυ περιπτώσεις. Γι’ ατό, γιος Μητροπολίτης συμβουλεύει κα κηρύσσει: «Μι κα διαίτερη προσωπικότητα το νθρώπου πνίγεται στν νάπτυξή της κα γίνεται δεια κα ρηχ ταν νθρωπος κάνει τν αυτ του τ ντικείμενο τς νέργειάς του τσι πίσης συλλογικ προσωπικότητα νς θνους πιτυγχάνει τν πλήρη νάπτυξη τν χαρισμάτων του μόνον ταν δν εναι νας ατοσκοπς γι τν αυτ του λλ μλλον να μέσο γι τν νιδιοτελ κπλήρωση το Θείου προορισμο του».

 

Ἐὰν πρόκειτο ν ποκρυσταλλώσομε ατ τν ρχ το πισκόπου ντωνίου θ τ διαβάζαμε ς ξς: Τ Ρωσσικό, Σερβικ κα Βουλγαρικ θνος δν μπορον ν εναι μεγάλα κτς ἐὰν στόχος τς παρξής τους γίνει συλλογικ πραγμάτωση τν ντολν το Εαγγελίου. Διαφορετικ «Σερβιανισμός», «Ρωσσισμς» κα «Βουλγαρισμς» ποβιβάζονται σ σκοπο κα καταστρεπτικ σωβινισμό. Ἐὰν «Σερβιανισμς» κμάζει χι μ τ δύναμη τν εαγγελικν γώνων κι χι μ τν ρθόδοξη καθολικότητα, τότε θ πνιγε μέσα στν διο τ σωβινιστικ του γωισμό. Ατ πο εναι φέλιμο γι τος Σέρβους εναι φέλιμο πίσης γι λλα ρθόδοξα θνη. Τ θνη παρέρχονται, τ Εαγγέλιο εναι αώνιο. Μόνο φσον να θνος πληροται μ τν αώνια εαγγελικ λήθεια κα δικαιοσύνη, ληθιν πάρχει κα γίνεται τ διο κα παραμένει αώνιο. Μόνο νας τέτοιος πατριωτισμς μπορε ν βρε δικαίωση π εαγγελικ σκοπι.

 

Ατς εναι πατριωτισμς τν γίων ποστόλων, τν γίων μαρτύρων κα τν γίων πατέρων. ταν διώκτης τύραννος ρώτησε τος γίους μάρτυρες κίνδυνο, Πηγάσιο κα νεμπόδιστο π πο κατάγονταν, ατο πάντησαν: «Μς ρωτς. Ατοκράτορα, γι τν πατρίδα μας; πατρίδα μας κα ζω μας εναι Παναγία, μοούσιος κα διαίρετη Τριάδα: Πατήρ, Υἱὸς κα τ γιο Πνεμα, νας Θεός».

 

μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος εναι πι προικισμένος σύγχρονος κπρόσωπος το Ρωσσικο ρθόδοξου θνικισμο, νς θνικισμο πο εναι καθαγιασμένος κα φωτισμένος π τ Χριστνας θνικισμς βάσει το ποίου σχυρς πρέπει ν πηρετε τν δύνατο, σοφς τν σοφο, ταπεινς τν περήφανο, πρτος τν σχατο. Θρεμμένος μ τν πατερικ ρθόδοξο καθολικ πατριωτισμό, μακάριος πίσκοπος μπορε μόνο ν ξιολογηθε π τν δια ποστολικ πατερικ προοπτική. Μπορομε ν ναφέρουμε γι’ ατν ατ πο επε γιος Γρηγόριος Νύσσης γι τν δελφό του, γιο Βασίλειο, μετ πο πέθανε. «Πο βρίσκεται εγενς καταγωγ το Βασιλείου; Πο εναι πατρίδα του; καταγωγ του εναι σχέση του μ τ Θεότητα κα πατρίδα του ρετή».

 

ξαιτίας τν εαγγελικν ρετν του κα διαίτερα ξ ατίας τς ρθόδοξης καθολικότητάς του, μεγάλος κα γιος πίσκοπος, μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος, ταν γαπητς κα κοντ σ μς τος Σέρβους πως ταν κα στος Ρώσσους. ταν κοινός μας θησαυρός, κοινός μας γιος κα φωτιστής, κοινός μας δηγς κα γέτης.

 

πιτρέψτε μου ν σς ξομολογηθ τι μακάριος Μητροπολίτης ντώνιος ταν πραγματικς κύριος της ψυχς μου, ληθινς πίσκοπος κα πιτηρητς τς καρδις μου. Στ πρόσωπό του εχα τν πι γαπητ πνευματικό μου πατέρα. χοντας πάντα τ νο νς παν-ρθόδοξου πλαισίου μς συγκέντρωνε μς τος ξένους ρθοδόξους κάτω π τς ερύχωρες φτερογες τς μεγάλης Ρωσσικς ψυχς του «ς ρνις πισυνάγει τ νοσσία π τς πτέρυγας ατς». Πολλς φορς νοιωσα τ δύναμη τς παν-ρθόδοξης γάπης του• γι’ ατν μες ο Σέρβοι εμαστε τ διο γαπητο πως ο Ρσσοι. Μι συγκινητικ δύναμη πο γκαλίαζε τος πάντες κχεόταν π ατόν. Θ τ νόμαζα ρθόδοξη καθολικότητα. ν θέλετε ταν νας σύγχρονος παν-ρθόδοξος πατριάρχης. Μ τν σκητικ ζω του γινε κι μεινε πάντοτε νας κανόνας πίστεως κα μι εκόνα πραότητος, νας Θε-πνευστος τροφοδότης εραρχν κι νας διαπρύσιος πρεσβευτς γι τς ψυχές μας. Σ’ ατ τν κόσμο ζησε πάντα σ μία προσευχόμενη κοινωνία «σν πσι τος γίοις». Χωρς μφιβολία τώρα κα στν λλο κενο κόσμο ζε «σν πσι τος γίοις» «νθα τν ορταζόντων χος κατάπαυστος κα πέραντος δον τν καθορώντων το Χριστο τ κάλλος τ ρρητον».

 

 

(Περιοδικ «ρθόδοξη Μαρτυρία», τεχος 22, 1987, Μετάφραση: Κυπριανς)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή ηλ. κειμένου: agiazoni.gr)