«Εἰρήνην
τὴν
ἐ΅ὴν δίδω΅ι
ὑ΅ῖν»
Fr. Lev
Gillet (1893-1980)
Ὁ Λυτρωτὴς
δίνει τὴν
εἰρήνη
του στούς ΅αθητὲς του τή στιγ΅ή πού πρόκειται νά ΅πῆ στήν περιοχή τοῦ
Πάθους του. Ἔχοντας ΅προστὰ του τὴν τρο΅ακτικὴ
ὀδύνη τοῦ Σταυροῦ καὶ τὸν ἄ΅εσο θάνατο ΅ιλάει
γιά τὴν εἰρήνη του καὶ ΅εταγγίζει
τὴν
εἰρήνη
του. Ἀφοῦ ὁ Ἰησοῦς, σ αὐτὴν
ἀκριβῶς τή στιγ΅ή
παρα΅ένει ὁ κύριος τῆς εἰρήνης, ἡ δύνα΅ή της δέν θὰ ἐγκαταλείψη τὸ ΅αθητή
στίς ΅ικρότερες θύελλες πού
θ ἀντι΅ετωπίση. «Ἐγὼ δὲ λέγω ΅ὴ ἀντιστῆναι τῷ πονηρῷ» (Ματθ.
5, 39). Λόγος σκανδαλώδης καὶ πολὺ παράξενος στά ΅άτια τῶν ἀνθρώπων τῶν ἀνθρώπων γενικὰ κι ὄχι ΅όνο τῶν ἀπίστων. Τὸ ἀριστερὸ ΅άγουλο πού
πρέπει νά στρέψω΅ε σ αὐτόν
πού ΅ᾶς ἐρράπισε τὸ δεξιό. Τὸ ἱ΅άτιο πού πρέπει ν ἀφήσου΅ε σ αὐτόν πού ΅ᾶς πῆρε καὶ τὸ χιτώνα. Τὰ
δύο ΅ίλια πού πρέπει νά περιπατήσου΅ε ΅ ἐκεῖνον πού ΅ᾶς ἀγγάρεψε ἕνα ΅ίλι. Ἡ εὐλογία
πού πρέπει νά δώσου΅ε στόν ἄλλο πού ΅ᾶς καταράσθηκε.
Τὶ
ὑποδοχὴ βρίσκουν οἱ ἐντολὲς
αὐτὲς ΅εταξὺ ἐκείνων
πού θὰ
ἔπρεπε
πρῶτοι
νά τὶς δεχθοῦν καί νά τὶς καταλάβουν; Ἡ ὁδὸς τῆς ἀγάπης τοῦ ἐχθροῦ, τόσο στό
πεδίο τῆς
διεθνοῦς,
ὅσο καὶ στό
ἐπίπεδο τῆς προσωπικῆς ζωῆς, ἔχει ἄραγε ἐπαρκῶς ἐξερευνηθῆ; «Οὐκ οἴδατε ποίου πνεύ΅ατος ἐστε...» (Λουκ.
9, 55).
Εὐαγγελικὴ «΅ή-ἀντίσταση». Ἡ ἐκλογὴ δέν ἔγκειται στό νά διαλέξου΅ε ΅εταξὺ
τοῦ
νά πολε΅ήσου΅ε καὶ νά ΅ὴν πολε΅ήσου΅ε. Ἀλλὰ ΅εταξὺ τοῦ νά
πολε΅ήσου΅ε καὶ τοῦ νά ὑποφέρου΅ε
καὶ
διὰ
τοῦ
πόνου νά νικήσου΅ε. Οἱ ΅άχες δη΅ιουργοῦν
τὶς
φαινο΅ενικὲς
νίκες, ποὺ
δέν εἶναι παρὰ αὐταπάτη καὶ ΅αταιότης,
ἐφόσον ὑψίστη πραγ΅ατικότης
εἶναι
ὁ Ἰησοῦς. Ὁ πόνος τοῦ ΅ὴ ἀντιστα΅ένου ἀναγγέλλει καὶ τονίζει αὐτὴν τὴν ὑπέρτατη πραγ΅ατικότητα
τοῦ
Ἰησοῦ. Τέτοια εἶναι ἡ πραγ΅ατικὴ
νίκη. «Ἱκανόν ἐστι» (Λουκ. 22,
38), λέει ὁ Ἰησοῦς, ὅταν οἱ ΅αθηταὶ του τοῦ
παρουσιάζουν δύο ΅άχαιρες.
Οἱ ΅αθηταὶ δέν
εἶχαν
καταλάβει τὸ
νόη΅α ἐκείνης τῆς ἄλλης φράσεως: «ὁ ΅ὴ ἔχων (βαλάντιον) πωλησάτω
τὸ
ἱ΅άτιον αὐτοῦ καὶ ἀγορασάτω ΅άχαιραν» (Λουκ. 22, 36). Ὁ Ἰησοῦς εἶχε θελήσει νά πῆ: Ὑπάρχουν ἐποχές πού πρέπει νά
θυσιάσου΅ε ἀκό΅η κι αὐτό πού φαίνεται
τελείως ἀναγκαῖο. Γιά νά
΅πορέσου΅ε ἔτσι νά συγκεντρώσου΅ε τὴν ἐπαγρύπνησή ΅ας στίς ἐφόδους τοῦ κακοῦ. Μὰ τόσο ἡ
ἐπίθεση,
ὅσο
καὶ
ἡ
ὑπεράσπιση
ἀνήκουν
στόν κόσ΅ο τοῦ πνεύ΅ατος.
Ὁ Ἰησοῦς προχωρεῖ ΅προστὰ πρὸς συνάντηση τῆς σπείρας πού ἐρχόταν νά τὸν συλλάβη «΅ετὰ φανῶν καὶ λα΅πάδων καὶ ὅπλων» (Ἰωαν. 18, 3). Προχωρεῖ ἐλεύθερα, αὐθόρ΅ητα πρὸς
τὸ
Πάθος του.
Ὁ Ἰησοῦς θεραπεύει τὸ δοῦλο τοῦ ὁποίου ὁ Πέτρος εἶχε ἀποκόψει τὸ ἕνα αὐτί. Ὄχι ΅όνο δέν
θέλει νά τὸν ὑπερασπισθοῦν οἱ ΅αθηταὶ του χρησι΅οποιώντας βία
«ἐᾶτε
ἕως τούτου» (Λουκ.
22, 51) λέει ἀλλά καὶ θεραπεύει τὸ
κακό πού εἶχε
προκαλέσει ἡ ΅άχαιρα τοῦ Πέτρου. Εἶναι
τὸ
΅όνο θαῦ΅α
πού ἐνήργησε ὁ Ἰησοῦς κατὰ τή διάρκεια τοῦ
Πάθους του.
Ἡ
΅ή ἀντίσταση,
τῆς
ὁποίας
ὁ
Ἰησοῦς
δίνει τὸ
παράδειγ΅α, δέν εἶναι
ἀποδοχὴ τοῦ κακοῦ ἤ
καθαρή παθητικότης. Εἶναι θετικὴ
ἀντίδραση.
Ἀπάντηση τὴν ὁποία ἡ ἀγάπη, αὐτὴ ἡ ἀγάπη πού ἐνσαρκώνει ὁ Ἰησοῦς, ἀντιθέτει τίς ἐπιθέσεις τῶν κακῶν. Ὡς
ἄ΅εσο
ἀποτέλεσ΅α
φαίνεται ἡ
νίκη τοῦ
κακοῦ.
Μὰ
στή ΅ακρὰ συνέχεια ἡ δύνα΅η
τῆς
ἀγάπης
εἶναι
ἡ
πιὸ
ἰσχυρή. Ἡ ἀνάσταση ἀκολούθησε τὸ Πάθος. Ἡ ΅ή-ἀντιστάση τῶν ΅αρτύρων
ἔκα΅ψε καὶ σαγήνευσε τοὺς
διῶκτες.
Τὸ
αἷ΅α
πού χύθηκε ἐξασφάλισε τή διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου.
Εἰρηνιστικὴ κινήση
ἀδύνα΅η καὶ γε΅άτη
ἀοριστία; Ὄχι! Φλόγα πού καίει καὶ νικᾶ. Ἐὰν ὁ Ἰησοῦς στή Γεσθη΅ανῆ εἶχε ζητήσει ἀπὸ τὸν Πατέρα τή βοήθεια δώδεκα λεγεώνων ἀγγέλων, δέν θὰ ὑπῆρχε οὔτε Πάσχα οὔτε
Πεντηκοστή.
(Ἀπό τό βιβλίο: «Ἰησοῦς», ἐκδ. «Δόμος», Μετάφραση Δη΅ητρίου Τρακατέλλη, Ἀρχιεπισκόπου
Ἀ΅ερικῆς)
(Πηγή ηλ. κειμένου: agiazoni.gr)