«Πιστεύω σ μι νώτερη Δύναμη...»!

Κα λοιπν ρκε;

 

Κ. Γ. Παπαδημητρακόπουλος

 

 

 

 

νας μαθητς γραψε μεταξ λλων:

 

«Σν λεύθερος νθρωπος, πιστεύω στν παρξη κάποιας νώτερης Δύναμης μ πέραντη κα διανόητη γι μς σοφία. Δν δίνω νομα οτε “καλούπι” σ ατ τν Δύναμη. τσι δν κινδυνεύω ν πέσω στν παγίδα, πο πέφτουν ο νθρωποι, πλάθοντας πολλς φορς τν Θε κατ εκόνα κα μοίωσή τους (!) κα χι τ ντίθετο (πο σως δν συνέβηκε ποτέ). ξάλλου δν χουμε “χειροπιαστς” ποδείξεις (δν μο ρκε τ “πίστευε κα μ ρεύνα”), γι ατ θέση μου εναι ατή, πρς τ παρόν...”.

 

Τ κείμενο ατς τς πιστολς, τ θεωρομε πολ σημαντικό. Τοτες τς σκέψεις τς κάνουν πολλο σήμερα. σοι πραγματικ δν πιστεύουν στν Θεό! πίστη τους εναι… πρωτόγονη! Γιατ λέμε ν τ σχολιάσουμε διεξοδικά, καταλήγοντας σ κάποια οσιώδη συμπεράσματα.

 

 

Δέχονται τν Θε ς τ σημεο κενο, πού δν μπορον ν Τν πορρίψουν!

 

Εναι ναντίρρητη λήθεια πώς, π τότε πο γεννιέται νθρωπος, κάθε νθρωπος, που κι ν βρίσκεται, σποια λικία, φύλο κα λα κι ν νήκει, νέκαθεν, νεξάρτητα πτ εδος το πολιτισμο του, χει βαθι μέσα του ριζωμένο, μφυτο, τ θρησκευτικ συναίσθημα κα μι κατανίκητη φυσικ ροπ κα τάση πρς τν Θε κα τν θρησκεία. Γιατ κα ποδεικνύεται πτν πιστήμη πλέον, τν ρχαιολογία, τν παλαιοντολογία, τν στορία, τν κοινωνιολογία, τν θεολογία κ.λ.π. τι θρησκεία εναι τόσο ρχαα, σο κα νθρωπότητα. Πώς Πίστη στν Θε εναι παγκόσμιο, πανανθρώπινο φυσικ φαινόμενο.

 

Ν γιατί τελικ δν πάρχουν θεοι. Θ μποροσαν ν πάρξουν, μόνο σοι θ μποροσαν ν γεννηθον χωρς τ μφυτο ατ θρησκευτικ συναίσθημα, πράγμα βέβαια ντελς δύνατο!

 

Ναί, τ πάντα μιλον γι τν παρξη το Θεο, μ πρώτη τν δια μας τ λογική. πως να τραπέζι, να βιβλίο, να οκοδόμημα δν γίνονται π μόνα τους, τ διο δν μπορε ν γινε π μόνη της ατ φθαστη, τέλεια, ξεπέραστη, πέραντη Δημιουργία. Μόνον νας παράλογος θ μποροσε ν σχυρισθε, πς ν να συγκεκριμένο ντικείμενο, π.χ. τ βιβλίο, θέλει πολλος νδιάμεσους δημιουργος γι ν γίνει, τούτη Δημιουργία κα μ μς μέσα, γινε π μόνη της καί... τυχε!

 

Ναί, λογικ κε μς θε μέσα κι π’ ατ τ πλούστατα πράγματα πο ζομε γύρω μας.

 

Επαν πολ ραα: “Δν πάρχει λλειψη πίστης. ποιος φυτεύει να σπόρο κα τν περιμένει ν φυτρώσει, λογικ θ πρέπει ν πιστεύει πωσδήποτε κα στν Θεό”.

 

μμανουλ Κάντ τόνιζε πάλι: “Δύο πράγματα μ γεμίζουν δέος κα φόβο. ναστρος ορανς ψηλ κα θικς νόμος ( συνείδηση) μέσα μας”.

 

άκωβος Μπόεμ γραφε: νοιξε τ μάτια σου κα λόκληρος κόσμος εναι γεμάτος πτν Θεό”. Θ προσθέταμε κα πς τυφλς κόμη ν εσαι, κόσμος εναι γεμάτος πτν Θεό, τσι κι λλις, κα μπορον ν τ νοιώσουν ατ ο πάντες! Κα ο τυφλο βέβαια!

 

Κι εναι τέτοια παρόρμηση ατο το θρησκευτικο συναισθήματος, πο μοιάζει σν κείνη το Βολταίρου, πο στ τέλος, παρ τ πολλ θεϊστικά του συγγράμματα κα διακηρύξεις, ναγκάστηκε ν μολογήσει: Κι ν δν πάρχει Θεός, φείλουμε ν τν νακαλύψουμε”!

 

πότε τί κάνουν; Στν προσπάθειά τους ν πορρίψουν τν παρξη το Θεο κα μ κατορθώνοντάς το, στ τέλος καταλήγουν ν δέχονται τν παρξη μις... νώτερης Δύναμης! τσι γενικ κα όριστα. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Εναι σημαντικ ατ πο λεγε Λ Μπρυγιέρ: «Στν δυναμία στν ποία βρίσκομαι ν ποδείξω τι δν πάρχει Θεός, μο ποκαλύπτει τν παρξή Του»!

 

Ατ φαίνεται κα στν πι πάνω πιστολ το μαθητ. ν δέχεται τν παρξη ατς τς νώτερης Δύναμης, στ τέλος καταλήγει: “ξάλλου δν χουμεχειροπιαστέςποδείξεις... γιατ θέση μου εναι ατ πρς τ παρόν”. Δηλαδ χουμε μι πίστη πο πάρχει, πειδ δν μπορε ν… γίνει διαφορετικά!

 

 

“Τ γνώστ Θε”;

 

Τί θυμίζει τούτη κατάσταση; Μι πίστη πρωτόγονη! ρχέγονη! Σν κείνη τν ρχαίων θηναίων! Πο μέσα σλα τλλα, στος τόσους θεος κα θες, πο λάτρευαν, εχαν κι να γαλμα, να βωμ φιερωμένο «Τ γνώστ Θε», πότε εχαν κα τ συνείδησή τους συχη!

 

Τ διο κριβς συμβαίνει κι δ. Στ ποκατάστατα το Θεο -γιατί πάντα κε καταλήγει πίστη κείνων πο δν θέλουν ν Τν γνωρίσουν δν μπορον- μπαίνει κα μι διακήρυξη το τύπου “πιστεύω σ μι νώτερη Δύναμη” κα τ θέματελείωσε! Κι χουν τσι τν ψευδαίσθηση πς μπορον ν συχάσουν τ συνείδησή τους, ταν τόσα πολλ γύρω τους βοον γι τν λήθεια. Κα πς καναν στ τέλος τό... καθκον τους!

 

πάρχει, στόσο, κα μι λλη διάσταση σ τούτη τν νέργεια τν ρχαίων θηναίων. Κατέληξαν σ΄ ατ τ βωμό, γιατί βλεπαν, τ διαπίστωναν καθημερινά, πς δν τος κανοποιοσε ,τι λάτρευαν. Δν τος λυνε τ προβλήματα. ντίθετα. Τος δηγοσε στ χειρότερο. Μπορε ν ταν κα πόρροια το κενο, πο τος δημιουργοσε. Κι στόσο, παρ τς προσπάθειες τς τόσο νεπτυγμένης φιλοσοφίας τους, λύση δν μποροσαν ν βρον. ς τν μέρα πο Παλος τος μίλησε γι τ ποις πράγματι ταν ατς γνωστος Θεός.

 

μως ατ διάθεση δν φαίνεται ν πάρχει στος σημερινος «λάτρεις» τούτης τς «νώτερης Δύναμης». Γιατί ν κα πέρασαν κάπου 2.000 χρόνια π τότε, ν κα πάρχουν τόσες θρησκεες, πο μιλον γι τν Θεό, ν δν θέλουν τν Θε κατεκόνα κα μοίωσή τους, οτε κα δέχονται -κα κάνουν πολ καλά, κάλλιστα- τό «πίστευε κα μ ρεύνα», στόσο δν κάνουν καμμία προσπάθεια γι ν μάθουν τί κριβς συμβαίνει, δν μπαίνουν στν κόπο ν προσπαθήσουν ν δον μήπως ατ πο δν μποροσε ν κάνει νθρωπος γι τν Θε σατ τν προσδοκία του ν Τν γνωρίσει, τελικά τό κανε διος Θες γι τν νθρωπο.

 

Ναί, δν ρευνον! Δν τ διανοονται, φοβονται ν ρευνήσουν!

 

Γιατί ν τ καναν ατό, σφαλς θ μάθαιναν, μως τούτη τ γνώση δν τν θέλουν! Γιατί θ τοςξεβολέψει!

 

Θ βλεπαν κόμη πς Γραφ πουθεν δν λέει «πίστευε κα μ ρεύνα», λλκριβς τ ντίθετο λέει, δηλαδ «ρευντε...» (ωάν. 5, 39).

 

Θ μάθαιναν πς Χριστς ταν μετ τν νάστασή Του φανερώθηκε στος μαθητές Του, δέχθηκε τν ρευνά τους κα τος παρότρυνε μάλιστα πρς τοτο.

 

Γι παράδειγμα, ταν μφανίστηκε σατος κι κενοι νόμιζαν πς βλέπουν φάντασμα, δν ρνήθηκε ν πάρει τροφς, πο φήνουν πολείμματα (πως τ ψάρι κα κερήθρα μ τ μέλι), στν δ Θωμ κανοποίησε ατ πο πιθυμοσε, δηλαδ ν Τν ψηλαφίσει στ σημεα τν πληγν Του, λέγοντάς του τοτο: «Φέρε τν δάκτυλόν σου δε κα δε τς χερας μου κα φέρε τν χερά σου κα βάλε ες τν πλευράν μου κα μ γίνου πιστος, λλ πιστός». (ωάν. 20, 27).

 

σφαλς δν θέλουν τν ρευνα μόνο σοι φοβονται τν λήθεια, μόνο σοι θέλουν ν βολεύονται στ ψέμα. Ετε ατο εναι ρευνητές, ετε εναι ο ρευνόμενοι. Κι σον φορ τος πρώτους, δν ρευνον, γιατί δν θέλουν ν πιστέψουν!

 

πότε παραμένουν στν πρωτογονισμό τους! Χάνονται στν πιστία τους! Τ μόνο πο κάνουν εναι ν φευρίσκουν δικαιολογίες!

 

 

Στ τέλος δν κάνουν, οτε κι ατ πού... δηλώνουν!

 

Ατς δ πρωτογονισμς τς πίστης τους εναι σαφς χειρότερος κι κείνου κόμη τν ρχαίων θηναίων! Ναί! Γιατί κενοι καναν θυσίες κα λάτρευαν τν γνωστο Θεό, κατ τν διο τρόπο, πο καναν κα στος λλους θεούς τους. Γιατ κα π. Παλος τος λέει: «κενο τν Θε πο λατρεύετε χωρς ν τν γνωρίζετε, ατν γ σς κηρύττω» (Πράξ. 17, 23).

 

ραγε τοτοι πο πιστεύουν όριστα κα καθόριστα στν «νώτερη Δύναμη» κάνουν τ διο, πως κα στ λλα τους πιστεύω; Τν πηρετον μ τν δια πίστη κα φοσίωση; πωσδήποτε χι! Γιατί οτε νδιαφέρονται ν μάθουν ποι εναι ατ Δύναμη, οτε τί θέλει π’ ατούς, λλκι ατο τί θέλουν π’ ατήν!

 

 

πόμενο εναι πι ζωή τους ν μ συμφωνε μ τς διακηρύξεις τους!

 

Ν γιατί τελικ ζωή τους δν χει καμι πολύτως σχέση μ τς διακηρύξεις τους. Κι ρχεται μάλιστα σ πλήρη ντίθεση ματές. Κα τοτο γιατί δν ζον στν πράξη τν πίστη τους. Οτε κα κάνουν πρς τν κατεύθυνση ατή, κάποια συγκεκριμένη προσπάθεια. ντίθετα ατ πο κυριαρχε στ ζωή τους, εναι ο λλες τους θεωρήσεις, ο λατρεες κα τ πιστεύω, πο χουν. Γιατ κα δν τος πιστεύει πι κανένας, τι πιστεύουν σατ τν νώτερη Δύναμη!

 

Θεός, εναι πραγματικ νώτερος πάντων. Κι μως στ ζωή τους κα στ δική μας τ ζωή, κυριαρχε τ κατώτερο! Συνεπς κι κενοι κι μες, δν πιστεύουμε στλήθεια στν Θεό. Γιατί ν γινόταν ατό, θ μς διέκρινε νωτερότητα το βίου, πόρριψη κάθε χαμηλο κα τιποτένιου. Θ μς δονοσε λη τν παρξη τούτη πίστη.

 

Δν εναι τυχαο πο Χριστς θέλει τος παδούς Του ν εναι τ «λας τς γς» κα «πόλις πάνω ρους κειμένη». Δηλαδ ατ κριβς, χρυσ παραφωνία, λαμπρ ξαίρεση, τ νώτερο, ατ πο νοστιμίζει τ ζωή, κενο πο τν διατηρε στ ζωή, κενο πο περέχει. πειδ κα διος λα ατ εναι. Κα δν μπορε, δν γίνεται, ο παδοί Του ν μ εναι κι ατο τσι, λίγο στω πολύ.

 

 

Συμπέρασμα

 

Λοιπόν, μ λέμε φίλοι, «πιστεύω σ μι νώτερη Δύναμη» κα τελειώσαμε! Μ χουμε τν ψευδαίσθηση πς ξεγελμε τος λλους κα προπάντων τ συνείδησή μας. ν ατ πραγματικ συμβαίνει, πρέπει ν τ μολογε περίτρανα κα ζωή μας. λόκληρο τό εναι μας. Πολ δ περισσότερο, ταν πραγματικ πιστεύουμε στν Θεό, τσι πως μς ποκαλύφθηκε