ΔΕΝ ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ ΠΟΥ ΛΥΠΟΜΑΣΤΕ!

 

Αυτή η σελίδα είναι για το θέμα των εκτρώσεων. Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ότι ΣΧΕΔΟΝ ΟΛΕΣ στην ομάδα μας έχουμε κάνει εκτρώσεις, μάλιστα μερικές έχουμε κάνει περισσότερες από μία.

Κάποτε παλέψαμε για να είναι οι εκτρώσεις ελεύθερες και δωρεάν, πιστεύοντας ότι είναι δικαίωμά μας. Τα χρόνια πέρασαν και διαπιστώσαμε ότι το μόνο που κερδίσαμε ήταν να μην κρατήσουμε τα παιδιά μας αγκαλιά, ούτε καν να τα δούμε στα μάτια μας, ούτε καν να ξέρουμε αν ήταν αγόρια ή κορίτσια.

Κι όμως τα σκοτωμένα αυτά παιδιά δεν έφυγαν ποτέ από τη ζωή μας. Ήταν εκεί, πίσω από κάθε νευρικό ξέσπασμα, πίσω από κάθε προσπάθεια να αποδείξουμε ότι ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΠΑΙΔΙΑ, πίσω από κάθε επανάληψη των αυτοδικαιωτικών φράσεων "το κορμί μας μας ανήκει", "φταίει η κοινωνία" "έσωσα το παιδί μου από τη δυστυχία" και "τι άλλο να έκανα;". Ήταν ακόμα πίσω από κάθε προσπάθεια να κερδίσουμε αναγνώριση για το άτομό μας. Βαθειά μέσα μας νιώθαμε ότι είχαμε κάνει κάτι άδικο, που δεν άξιζε σεβασμό, κι ότι κάπως έπρεπε να αντισταθμίσουμε αυτή την έλλειψη αυτοσεβασμού με την αναγνώριση εκ μέρους των άλλων.

Ξέρουμε πώς είναι να τιμωρεί μια γυναίκα τον εαυτό της για μια έκτρωση. Ξέρουμε πώς είναι να φέρεσαι ηλίθια, να προκαλείς καυγάδες, να το παίζεις θύμα, να βλέπεις τον άλλον με υστεροβουλία, να θέλεις να προστατευτείς από κάτι ακαθόριστο, να θέλεις να εκδικηθείς για κάποια αδικία που δεν ξέρεις ποια είναι. Να ΜΕΘΑΣ για να "ξεσκάσεις", να ΤΡΩΣ χωρίς να πεινάς, για να καλύψεις αυτό το τεράστιο εσωτερικό κενό, αυτό το παγωμένο συναίσθημα, αυτό τον ωκεανό πόνου.

Ξέρουμε πώς είναι να προσπαθεί η γυναίκα να ξεπεράσει τον εσωτερικό της πόλεμο και διχασμό, να κερδίσει αυτοσεβασμό. Να προσπαθεί να είναι η εξυπνότερη, η ωραιότερη, η καλύτερη, η πιο ικανή, που δεν την αγγίζει ο χρόνος (παρά μόνο την τρομάζει κρυφά...), αυτή που δεν φταίει ποτέ, αλλά όλα της τα κάνουν οι "άλλοι".

Ξέρουμε πώς είναι να ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ. Έχουμε δει φίλες μας να πεθαίνουν από "ναρκωτικά", από "καρκίνο", από "υπερβολική ταχύτητα" κτλ. Εμείς όμως ξέρουμε ότι πέθαναν από στεναχώρια για το παιδί, που άφησαν να σκοτωθεί μέσα τους. Ότι σκότωσαν τον εαυτό τους σιγά-σιγά, ή στα γρήγορα, για να τον τιμωρήσουν.

Όλα αυτά, για μια πράξη που όταν την κάναμε, νιώσαμε ανακούφιση γιατί "βγήκαμε από τη δύσκολη θέση".

Λοιπόν: άξιζε να γίνουν όλα αυτά; Όχι δεν άξιζε. Εμείς το ξέρουμε, και πιστεύουμε ότι κι εσύ το καταλαβαίνεις. Θα μπορούσαμε να έχουμε ζήσει κι αλλιώς, με περισσότερες υλικές δυσκολίες ίσως - ΙΣΩΣ - αλλά με μεγαλύτερη ψυχική ηρεμία ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ.

Ευτυχώς αναγνωρίσαμε ότι πράγματι σκοτώσαμε τα παιδιά μας - κάποια από τα παιδιά μας, κι αυτό μας βοήθησε να απελευθερωθούμε από την ενοχή. Υπάρχει όμως ακόμα μέσα μας λύπη, και δεν λυπόμαστε που λυπόμαστε. Ο χαμός των παιδιών μας αξίζει τη λύπη μας, όπως εκείνα άξιζαν την αγάπη, που δεν τους δώσαμε όταν έπρεπε.

Στο όνομα που τα παιδιά μας δεν πρόλαβαν να αποκτήσουν. Στο όνομα χιλιάδων παιδιών, που θα μπορούσαν να είναι παιδιά μας, όμως κομματιάζονται βάρβαρα και πετιούνται στα σκουπίδια των μαιευτηρίων. Στο όνομα χιλιάδων γυναικών, που υποφέρουν σιωπηλά ή φωναχτά, χωρίς κανείς, κι ούτε ίσως και οι ίδιες, να καταλαβαίνει γιατί σωπαίνουν ή γιατί φωνάζουν. Στο όνομα χιλιάδων κοριτσιών που κινδυνεύουν να τραυματιστούν όπως εμείς, από την άγνοια για το κορμί τους και τις λειτουργίες του, από την άγνοια για το πότε αρχίζει να υπάρχει το παιδί τους, από την άγνοια για το μέχρι που ΦΤΑΝΟΥΝ τα δικαιώματά τους - τα οποία φτάνουν, μέχρι εκεί που αρχίζουν τα δικαιώματα του παιδιού, του ΑΛΛΟΥ. Κι αν το θέλετε έτσι, στο όνομα του ΘΕΟΥ!

 

ΠΑΛΕΨΤΕ ΓΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ, ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ, ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ! ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΤΟ ΑΞΙΖΟΥΜΕ!

 

Όλοι μαζί πρέπει να προχωρήσουμε για μια κοινωνία χωρίς ΕΚΤΡΩΣΕΙΣ, με ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ. Κι όταν λέμε δικαιοσύνη, δεν λέμε να κλείσουμε τις γυναίκες, τους άντρες και τους γιατρούς στη φυλακή. Λέμε να αναγνωρίσουμε ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να σκοτώνει, κι ότι η κοινωνία έχει την υποχρέωση να στηρίζει τις μητέρες, παντρεμένες κι ανύπαντρες. Ότι πρέπει να γίνεται ειδική ενημέρωση στα σχολεία για τη φρίκη της έκτρωσης - μη φοβάστε, τα παιδιά δεν τρομάζουν... είναι τα ίδια παιδιά που φορούν μπλουζάκια με φρικιαστικές μορφές και νεκροκεφαλές, που τις απόκριες ντύνονται "δράκουλας" και που βλέπουν τον "εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες νο 50". Μακάρι κάποιος να είχε "τρομάξει" κι εμάς με τις φωτογραφίες που είδαμε ΜΕΤΑ, όταν ήδη είχαμε κάνει την έκτρωση. Τότε θα την είχαμε αποφύγει, γιατί δεν θα θέλαμε να γίνει ΑΥΤΟ μέσα στο σώμα μας.

 

Ας μην αποθρασύνουμε τα παιδιά, λέγοντας ότι αυτή η φρικαλεότητα είναι ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥΣ.

 

Όταν λέμε δικαιοσύνη, εννοούμε ακόμα ότι η πολιτεία πρέπει να λάβει ειδικά μέτρα ώστε να μη χάνουν τις σπουδές τους οι έγκυοι μαθήτριες και φοιτήτριες. Ότι σε περίπτωση που μια μητέρα (η έγκυος είναι ήδη μητέρα) θέλει να σπουδάσει κι έχει οικονομικά προβλήματα, πρέπει να υπάρχουν ειδικές κρατικές υποτροφίες, ειδικοί κρατικοί παιδικοί σταθμοί. Ότι η μητέρα που δεν σκοτώνει το παιδί της πρέπει να απολαμβάνει κοινωνικό μισθό και να διευκολύνεται στην εύρεση εργασίας που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της - στην ανάγκη του να έχει χρόνο για να διαπαιδαγωγεί το παιδί της.

 

Αυτός ο κοινωνικός αγώνας ωφελεί πραγματικά τις γυναίκες. Ο αγώνας, όχι για "ελεύθερες και δωρεάν εκτρώσεις", αλλά για ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΚΑΙ ΔΩΡΕΑΝ ΕΠΙΒΙΩΣΕΙΣ. Κάντε αυτό τον αγώνα αγώνα ΣΑΣ, για να έχουμε επιτέλους ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

 

Πηγή: *ΑΓΑΖΗΛΟΣ* ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΚΑΤΑ ΕΙΔΩΛΩΝ ΚΑΙ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΩΝ