Τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοκαταστροφῆς

Ἀρχιμ. Ἄνθιμος Ἠλιόπουλος

Ἐν Ἑλλάδι κάθε χρόνο μαρτυροῦνται περίπου 350 χιλιάδες ἐκτρώσεις. Δηλαδὴ, κάθε χρόνο 700 χιλιάδες, κατὰ τεκμήριο νέοι, δηλητηριάζονται μὲ τὸ δηλητήριο τῶν ἐκτρώσεων· φέρουν δηλαδὴ στὴν ψυχή τους, ἐκτὸς ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ ζοῦν ἤ θὰ ζήσουν τὸν μαρτυρικὸ δρόμο τῆς μετάνοιας, τὸ δηλητήριο ποὺ τοὺς ποτίζει ἡ σκληρὴ αὐτὴ ἁμαρτία.

Οἱ οἰκογένειες στενάζουν κάτω ἀπὸ τὴν διαλυτικὴ παρουσία τῆς μοιχείας καὶ τοῦ κενοῦ τῶν ἀνθρωπίνων σχέσεων. Ἡ πορνεία θερίζει τὰ νιᾶτα, ἀκόμα καὶ τὰ ἄγουρα τοῦ γυμνασίου. Ἔγινε κάτι σὰν ἄθλημα. Νέοι καὶ νέες συναγωνίζονται σὲ μιὰ ἀδιέξοδη, ἀλλὰ καὶ καταστροφικὴ πορεία. Γέρνουν τὰ νιᾶτα σὰν μαραμένα κλωνάρια ζώντας τὸν ἀφύσικο μονόδρομο πρὸς τὴν ἡδονὴ καὶ τὴν ἐναλλαγὴ συντρόφων.

Ἡ ψυχὴ τῶν νεοελλήνων συμπιέζεται κάτω ἀπὸ τὸ βάρος ποὺ ἀσκεῖ ἡ φιλοχρηματία καὶ ἡ ἡδονὴ γιὰ ἐξουσία καὶ κυριαρχία. Μικροὶ καὶ μεγάλοι ὀνειρεύονται τὴν ἐπέκτασή τους, τὴν ἀνέλλιξή τους μὲ κάθε μέσον, πατώντας πάνω στὸν διπλανό τους. Ἀποτέλεσμα· σπάνια βλέπεις χριστιανὸ Ἕλληνα νὰ μετανοεῖ καὶ νὰ πονᾶ ποὺ ζήτησε μεσολάβηση πολιτικοῦ γιὰ νὰ ὑποσκελίσει τὸν συνάνθρωπό του καὶ νὰ τακτοποιηθεῖ ὁ ἴδιος ἤ τὰ παιδιά του. Κατάντησε ἐν Ἑλλάδι φυσιολογικὴ δημοκρατικὴ λειτουργία ἡ ἐμπορία τῆς ψήφου.

Σὲ ἕναν τόπο ποὺ ἔχει ἀρδευθεῖ ἀπὸ τὸ αἷμα μαρτύρων τῆς πίστεως, ἀπὸ τὰ δάκρυα ὁσίων ψυχῶν ποὺ ἔζησαν τὴν τιτάνια πάλη γιὰ τὴν γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὶς προσευχὲς τόσων καὶ τόσων ἁπλῶν ἀνθρώπων ποὺ μὲ σιγουριὰ καὶ πίστη κοίταζαν κατὰ τὸν οὐρανὸ καὶ μέσα τους, σὲ ἕναν τέτοιο τόπο «φιλοπρόοδες δυνάμεις» βάλθηκαν νὰ φέρουν στὴν Ἑλλάδα ὄχι προσευχές, ὄχι δάκρυα, ὄχι αἷμα πίστεως ἀλλὰ τὸν μακάριο ὕπνο τῆς ἀπιστίας καὶ τῆς γελοιοποίησης τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Τὸ νὰ μὴν πιστεύεις, σήμερα, δὲν εἶναι μιὰ μορφὴ ἀναπηρίας, μιὰ ἄρνηση νὰ κτυπηθεῖς μὲ τὰ μεγάλα, μιὰ αὐτάρεσκη ἐπιβολὴ τῆς μεταφυσικῆς τεμπελιᾶς, ἀλλὰ τρόπος ν’ ἀνοίγεσαι στὸ μέλλον μὲ μόνο ὅπλο τὴν μοναξιά σου. Καὶ αὐτὸ στὴν Ἑλλάδα τῶν Ἁγίων λογίζεται ὡς προοδευτισμὸς.

Τόσο δηλητήριο ποῦ διοχετεύεται; Ἄν δὲν ἔλθει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνακουφίσει, ὅλο αὐτὸ τὸ δηλητήριο λιμνάζει μέσα στὶς ψυχὲς τῶν νεοελλήνων. Ἀρρωσταίνει ἡ κοινωνία, βαραίνουν οἱ σχέσεις, ναρκώνεται ὁ νοῦς, μαραίνεται ἡ φρεσκάδα. Τὰ σχέδια, τὰ ὄνειρα, οἱ κρίσεις, ἡ λογικὴ, ὅλα εἶναι στὰ χέρια τοῦ ἀντιδίκου διαβόλου. Ἔχει ἀποκτήσει δικαιώματα στὴν ἑλληνικὴ πραγματικότητα· ἐμεῖς τοῦ τὰ παραχωροῦμε καθημερινά. Αὐτὸ τὸ πνεῦμα τῆς πλάνης καὶ τῆς καταστροφῆς δρᾶ ἀνενόχλητο, ἐπηρεάζει συνειδήσεις, κατευθύνει ὑπογείως, σπρώχνει σὲ ἀδιέξοδα, ἀδειάζει ψυχές, διαλύει τὴν ἑνότητα· ὁδηγεῖ σὲ ἀποσύνθεση οἰκογένειες, πρόσωπα, κοινωνία ὁλόκληρη.

Ἄς τὸ ὁμολογήσουμε: εἴμαστε μιὰ βαθειὰ δηλητηριασμένη κοινωνία. Δὲν ἔχουμε ἀντισώματα ὅπως ἄλλες κοινωνίες. Ὁ Ἕλληνας κινεῖ πάντα τὴν ζωή του στὰ ὅρια· ἀπὸ τὸ μεγαλεῖο ἕως τὴν ἀθλιότητα. Δὲν ἔχει τὴν ἄμυνα ποὺ ἔχουν ἄλλες κοινωνίες ἐθισμένες νὰ βρίσκουν τὴν ἰσορροπία τους στὸ Συμφέρον. Ὁ νόμος καὶ τὰ κοινωνικὰ θέσμια εὔκολα ἀτονοῦν στὴν Ἑλλάδα. Ὁ Εὐρωπαῖος θὰ κρατηθεῖ ἀπὸ αὐτὰ καὶ θὰ ἐπιβιώσει. Ὁ Ἕλληνας ἀσφυκτιᾶ μέσα σ’ αὐτὰ. Ὅταν δηλητηριασθεῖ ἀπὸ τὴν κυριαρχία τοῦ κακοῦ, δὲν ἔχει πιὰ ὅρια. Πέφτει. Αὐτοκαταστρέφεται.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ ἡ Ἑλλάδα κατέρρευσε σὲ περίοδο εἰρήνης, χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ παραμικρὴ πίεση πάνω της. Ἄν μετρᾶ κανεὶς τὰ πράγματα μὲ ὅρους τοῦ πνευματικοῦ κόσμου, (ἡ Ἐκκλησία αὐτὸ κάνει πάντα), πίσω ἀπὸ τὴν καταστροφὴ τῆς χώρας μας βλέπει τὰ δηλητήρια ποὺ σωρεύτηκαν. Μετάνοια προσωπικὴ χρειάζεται. Νὰ ξαναζήσουμε τὴν ἀθωότητα καὶ τὴν καθαρότητα. Πολλὰ τὰ μαῦρα σύννεφα ποὺ φέραμε πάνω ἀπὸ τὰ κεφάλια μας.

,

(Πηγή: Περιοδικὸ «Ἁγία Ζώνη», Ὀκτ. 2011)