Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιόπουλου

 

ΝΕΟΕΠΟΧΗΤΙΚΗ ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΜΑΡΚΙΔΗ

 

ΚΡΙΤΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΩΝ:

ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ, ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

 

Κυριάκος Μαρκίδης εναι νας Κύπριος κοινωνιολόγος ποος ζε καί ργάζεται στήν μερική.  διος δηλώνει “πνευματικός ναζητητής” καί στά πλαίσια μις θρησκειολογικς ργασίας σχολήθηκε καί μελέτησε τήν ρθόδοξη νηπτική παράδοση.  Καρπός τς μελέτης του εναι τά τρία προαναφερθέντα βιβλία τά ποία  προβάλλονται ς ρθόδοξα βοηθήματα, ς συνοπτική παράθεση λης τς νηπτικς παράδοσης τς κκλησίας καί ς πολύ φέλιμα γιά τήν πνευματική ζωή.  Τά βιβλία ατά, μέ λύπη τό λέμε, χουν βρε μεγάλη πήχηση μεταξύ τν ρθοδόξων και δυστυχς προβάλλονται, διαφημίζονται, συνιστανται κόμα καί πό ερείς καί πό πνευματικούς στά πνευματικά τους τέκνα, προβάλλονται και διαφημίζονται, κατά καιρούς, κόμα και πό πίσημα ργανα τς κκλησίας μας πως ο κκλησιαστικοί ραδιοφωνικοί σταθμοί.

Πόσο μως φέλιμα πραγματικά εναι τά βιβλία ατά;  Πόσο καλά κατανόησε συγγραφέας τους τήν ρθόδοξη νηπτική παράδοση;  Πόσο ρθόδοξα τελικά εναι;  Μήπως μέ φορμή τήν μελέτη τς ρθοδόξου νηπτικς παραδόσεως γίνεται σύγκριση και τελικά ταύτιση της μέ λλότρια πνευματικά συστήματα πού εναι γεμάτα πό δαιμονική πλάνη;  Μήπως νηπτική παράδοση τς κκλησίας μας, ταν παρουσιάζεται διαστρεβλωμένη, γίνεται ργανο πικινδύνων νεοεποχήτικων μεθόδων;  Μήπως “πνευματικός ναζητητής” Κυριάκος Μαρκίδης δέν ναζήτησε γιά να βρε, δέν ναζήτησε καλοπροαίρετα λλά σκεμμένα ψαξε τά στοιχεα κενα πού θά τόν βοηθοσαν νά ξισώσει καί νά ταυτίσει τό Φς το Χριστο καί τς  κκλησίας μέ τό σκοτάδι τς Νέας ποχς καί το ντιχρίστου;

Θά δομε πάρα πολύ συνοπτικά μερικά, τά πιό μφαν, σημεα τν τριν ργων το Κυριάκου Μαρκίδη διότι συνολικός γκος τν βιβλίων που ξεπερν τίς 1200 σελίδες δέν θά μς πέτρεπαν σέ καμία περίπτωση νά τά ναλύσουμε διεξοδικά.

 

 

ΤΟ ΟΡΟΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ

 

Πρόκειται γιά να βιβλίο 400 περίπου σελίδων τό ποο ποτίθεται τι “μβαθύνει στή σοφία τν ρθοδόξων μοναχν πού ζον στό γιον ρος, πως ατή μεταβιβάστηκε πό γενιά σέ γενιά”[1].  Βασικό πρόσωπο το βιβλίου π. Μάξιμος, νας γιορείτης μοναχός, ποος βοηθ τόν συγγραφέα νά μελετήσει τήν ρθόδοξη πνευματική παράδοση.  Στήν πραγματικότητα πίσω πό τόν π. Μάξιμο “φωτογραφίζεται” Μητροπολίτης Λεμεσο θανάσιος, νας διακεκριμένος καί πολύ γαπητός πίσκοπος ποος, μαζί καί μέ τόν πίσκοπο Κάλλιστο Γουέαρ πού, κατά τόν συγγραφέα, διάβασε “σχεδόν λο τό πρτο δοκίμιο καί δωσε πολύτιμες συμβουλές”[2], πιστρατεύονται γιά νά δώσουν πικάλυμμα ρθοδοξίας στό ργο το κου Μαρκίδη, γιά νά διαφημίσουν ς ρθόδοξο, ατό τό πικίνδυνο βιβλίο.  Γιατί μως θεωρομε τό βιβλίο ξένο πρός τήν ρθοδοξη πνευματικότητα καί πικίνδυνο;

Κατ’ ρχήν φείλουμε νά τονίσουμε εθύς ξ’ ρχς τι μέσα πό τούς διαλόγους καί τίς ρωταποκρίσεις το συγγραφέα μέ τόν π. Μάξιμο δίνονται πό τόν συγγραφέα μερικά σημεα, κόμη καί λόκληρα κεφάλαια, τά ποα ποτελον πραγματικά πόσταγμα τς Πατερικς σοφίας καί εναι ντελς ρθόδοξα καί Πατερικά.  Τό γεγονός μως ατό δέν μπορε νά χαρακτηριστε ς θετικό οτε νά προσδώσει στό βιβλίο τήν διότητα το φελίμου καί καθαρς ρθοδόξου ναγνώσματος λλά, ντίθετα, καθιστ κόμα πιό πικίνδυνο τό βιβλίο διότι ναμιγνύει τήν λήθεια μέ τό ψεδος, στε ατό νά προσλαμβάνεται καί νά φομοιώνεται μέ μεγαλύτερη νεση.  Ατή ξάλλου εναι μιά συνηθισμένη μεθοδεία το διαβόλου.

Μέσα λοιπόν πό τίς σελίδες το βιβλίου καί μετά ννοεται πό μιά σοβαρή καί προσεγμένη νάγνωση, παλλαγμένη πό τούς συνηθισμένους συναισθηματισμούς καί τίς προσωποληψίες, μπορε κανείς μέ σχετική εκολία νά διαπιστώσει τι κόμα καί τά πιό πατερικά καί ρθόδοξα σημεα το βιβλίου Κυριάκος Μαρκίδης τά ντιλαμβάνεται ντελς διαφορετικά, τούς δίνει λλο περιεχόμενο καί τά προσλαμβάνει μέσα πό τά φίλτρα τν νατολικν θρησκειν καί τν μεθόδων τους.  Φυσικό πακόλουθο καί ποτέλεσμα εναι συγγραφέας, καί φυσικά ναγνώστης, νά ξισώνει τήν ρθοδοξη νηπτική παράδοση τς κκλησίας μας καί τίς θεραπευτικές Της Μεθόδους μέ τά διάφορα δαιμονοκρατούμενα συστήματα τν νατολικν θρησκειν.

Συγκεκριμένα:

σύγγραφέας σέ λο τό βιβλίο κάνει χρήση νδουιστικν καί πνευματιστικν ρων καί λέξεων πως “συνειδητότητα”[3],  “αρα”[4], “μάτι τς νατένισης”[5], “νέργεια”[6], “πνευματικές πρακτικές - σκησεις”[7], “ξαφνικό φωτισμό” “μετασχηματισμό”[8], “χημα”[9], “πίπεδα” ξαγνισμο - πνευματικότητας - συνειδητότητας κ.α[10], “δάσκαλοι – μαθητές”[11], “οή νέργειας-χάρης”[12].

Βέβαια, θά μποροσε κάποιος νά σχυριστε τι πλς συγγραφέας κάνει χρήση τς συγκεκριμένης ρολογίας διότι ατήν γνώριζε, δέν δινε μως καί τό διο νόημα στίς λέξεις.  σχύει ραγε κάτι τέτοιο;  Κατηγορηματικά λέμε χι, καί παραθέτουμε λάχιστα μόνο σημεα το βιβλίου στά ποα εναι μφανέστατη σύγχυση, σκεμμένη χι, καί ταύτιση τς ρθοδόξου πνευματικότητος μέ τίς νατολικές θρησκεες καί κόμα πιό μφανές εναι τό γεγονός τι Μαρκίδης εδε τήν ρθόδοξη κκλησία πλς σάν μιά κόμη θρησκεία πού κατά τύχη, λόγω καταγωγς, το ταίριαζε πιό πολύ.

Στή σελ. 19 θεωρε τι κατά Θεία Πρόνοια πελευθερώθηκε πό τόν γνωστικισμό καί τόν λισμό μέσα πό τόν νδουισμό καί τόν ποκρυφισμό καί ναφέρεται  σέ μεγάλους ποκρυφιστές πως λαν Βάτς, Μπλαβάτσκι, Στάινερ, Γκουρτζιέφ, Κρισναμούρτι, Μαχαρίσι Μάχες Γιόγκι.  Διαφημίζονται λοιπόν μεγάλοι ποκρυφιστές, ψευδόχριστοι καί ψευδοπροφτες ς φέλιμοι καί χρήσιμοι.  Μάλιστα στήν μέσως πόμενη σελίδα μολογε τι μέσα πό τήν καθημερινή μελέτη τν σατανικν βιβλίων τν προαναφερομένων κατέληξε στό συμπέρασμα, στό ποο προφανς θέλει νά δηγηθε καί φελής ναγνώστης, τι “.. ο νθρωποι διαθέτουν λανθάνουσες κανότητες πού κτείνονται πέρα πό τίς πέντε ασθήσεις...” καί τι πάρχουν “μετά - ρθολογικά στάδια συνειδητότητας...”[13].  Προτρέπεται ναγνώστης λοιπόν μέσα πό τίς πρακτικές τν νατολικν θρησκειν νά βρε καί νά ξιοποιήσει ατές τίς λανθάνουσες δυνατότητες.

Στή σελ. 21 πιτίθεται στό ερατεο καί, κατ’ πέκταση, στόν Χριστιανισμό λέγοντας τι μέχρι νά γνωρίσει μερικούς, προφανς λίγους, κληρικούς κανένας λλος κληρικός μοναχός δέν τόν εχε μπνεύσει.

Στη σελ. 22 μιλ γιά τήν αρα τν γίων νθρωπος κενος ποος ποτίθεται τι γινε φορμή γιά νά πλησιάσει συγγραφέας τήν ρθόδοξη πνευματικότητα καί καταλαβαίνει κανείς πώς δέν βρκε τό Φς συγγραφέας φο δηγήθηκε πό τυφλούς.

Στή σελίδα 24 πιτίθεται στούς κάθε λογς μολογητές τς πίστεως ποκαλώντας τους “περφανατικές μορφές τς ργανωμένης θρησκείας”, κθειάζει τό καταστροφικό φεμινιστικό κίνημα καί τόν οκουμενισμό μιλντας γιά “ποδοχή λων τν νθρώπων χωρίς αθαίρετους ποκλεισμούς κάποιων μάδων”.  λοι στό διο καζάνι, λοι μέ λους!  Πουθενά λήθεια  λλά παντο!

Στήν 25 ποκαλε τούς ψαλμούς “λλη μορφή διαλογισμο” πού τόν κτοξεύουν σέ πίπεδα βαθις ρεμίας καί γαλήνης.  λοι ο ροι καί τό περιεχόμενο τους καθαρς νδουιστικά.

Στην δια καί στήν πόμενη σελίδα μιλ γιά τό “μάτι τς νατένισης”τό ποο  εναι “συστηματική καί πειθαρχημένη πνευματική πρακτική, πού χει σκοπό νά νοίξει τίς διαισθητικές καί πνευματικές κανότητες το προσώπου”καί τό ποο παρέμεινε ζωντανό πού λλο;  Στό Θιβέτ φυσικά.  Καί ποιός τό νακάλυψε; Ο παδοί τς “Νέας ποχς” φυσικά.  Καλό λοιπόν τό Θιβέτ, πηγή το φωτισμο μας, καλή καί Νέα ποχή.  Μπορε κανείς λοιπόν νά μή χαρακτηρίσει τό βιβλίο πολύτως Νεοεποχήτικο καί ντιχριστιανικό, ταν τό κάνει διος συγγραφέας;  Τό χειρότερο μως εναι συγκρητισμός, ποος βέβαια εναι και σκοπός συγγραφς το βιβλίου, φο συγγραφέας πιστεύει τι ατό πού γινε στο Θιβέτ καί νακάλυψαν ο Νεοεποχτες, ατό κριβς γίνεται στό γιο ρος.  Το γιο ρος, κατά τόν Μαρκίδη, εναι θά πρέπει νά γίνει πλς τό Θιβέτ τς Δύσης.  Ατό φυσικά φαίνεται καί στην 44.

Στά πόμενα κεφάλαια συγγραφέας γνωρίζει τόν πατέρα Μάξιμο, τόν ποο μως δέν βλέπει ς ρθόδοξο μοναχό.  Γιά τόν Μαρκίδη π. Μάξιμος εναι νας κόμα δάσκαλος πό τούς πολλούς πού εχε γνωρίσει (σελ.36) κοντά στόν ποο, πως κανε καί μέ λους τούς λλους μύστες,  ταν τοιμος νά μάθει νέους, παράλληλους, πως διος τούς ντιλαμβανόταν, δρόμους γιά πνευματική ξύψωση (σελ.32).  π.Μάξιμος ταν νας πραγματικός δάσκαλος, ποος  “συμβαίνει νά εναι χριστιανός”(σελ. 36).  Παντο πάρχουν δάσκαλοι, πό πολλούς δρόμους μπορε νά δηγηθε κανείς, σμφωνα πάντα μέ τόν συγγραφέα, σέ νώτερα πνευματικά στάδια.

Στή σελίδα 38 λλά καί σέ πάρα πολλές λλες μιλ γιά νέργεια, ποία μετατοπίζεται μέ τήν σκέψη.  Μιλ γιά τήν συμπαντική λοιπόν νέργεια.

Στή σελίδα 50 μς ναπτύσσει τό πόσο προφητικός ποδείχθηκε νας σραηλινός γκουρού ποος προφήτευσε τι ν ο μοναχοί το ρους δέν μοιραστον μέ λο τόν κόσμο τή σοφία τους, θά τούς ναγκάσει Θεός νά τό κάνουν.  Ατός λοιπόν ταν καί λόγος πού π. Μαξιμος ποχρεώθηκε νά φήσει τό ρος γιά νά γίνει πίσκοπος στήν Κύπρο.  Θαυμαστό τό σημεο!  σουάμι ναγνωρίζει, ατό πρέπει ρα νά κάνουμε καί μες, τή σοφία τν γιορειτν καί τήν ξία της γιά τόν κόσμο.  ναγνωρίζει στούς γιορετες τούς συναγωνιστές στόν γνα γιά καλλιέργεια το ματιο τς νατένισης.  Καί λα ατά σέ σραμ, που συγγραφέας  προέβαλε τίς συγκρητιστικές του πόψεις λέγοντας στούς νθρώπους τι νακάλυψε τό δυτικό Θιβέτ.

Στή σελ. 74 ποδεικνύεται τό πόσο σχετος καί μακριά μεινε πό τήν κκλησία ποκαλώντας τήν εκόνα τς Παναγίας ερό ντικείμενο πού πιστεύεται, δέν εναι σίγουρο, τι χει θαυματουργικές διότητες.

Στή σελίδα 82 συναντμε να πό τά πιό νορθόδοξα σημεα.  συγγραφέας εθέως ποδέχεται λων τν εδν τίς σεξουαλικές σχέσεις “πό τίς πιό χυδαες ς τίς πιό ψηλές” θεωρώντας μάλιστα τι βοηθον τόν νθρωπο νά φτάσει στήν γάπη το Θεο καί στό Θεο ρωτα.  Πιστεύει δύσμοιρος τι κόμα καί ο πιο χυδαες σεξουαλικές σχέσεις εναι τύπος καί προτύπωση το Θείου ρωτα.  Καθαρός Νικολαιτισμός.

Στή σελίδα 88 προβάλλεται γερόντισσα Γαβριηλία καί τό βιβλίο “ σκητική τς γάπης”, τό ποο βοήθησε φυσικά τό συγγραφέα νά παραμείνει στήν πλάνη καί στή σύγχυση  κκλησίας καί  νδουισμο.  Τό διο καί στή σελίδα 90.

Στη σελίδα 107 συγγραφέας μέ περισσή ελικρίνεια μολογε τι σκοπός του εναι η συγκριτική μελέτη καί χι πραγματική ναζήτηση τς λήθειας.  Εθέως παραδέχεται τι κούει τήν ρθόδοξη διδασκαλία καί ατομάτως τή μετασχηματίζει σέ νδουιστική.  Συγκρίνει τή διδασκαλία τς κκλησίας γιά τήν κάθαρση μέ κοσμικές θεωρίες παραφρόνων στοχαστν καί μέ τίς δαιμονικές πλάνες το Βουδισμο.  Στό διο δέ σημεο εθαρσς μολογε καί τήν ντίθεσή του μέ τήν Πίστη τς κκλησίας τι μόνη Ατή κατέχει τήν λήθεια.  Στήν δια δέ σελίδα κάνει λόγο καί γιά τόν περίφημο ξαφνικό φωτισμό δηλ.  τήν ατόματη διαδικασία που ατοστιγμς καί χωρίς προσωπική συμμετοχή ο γιοι, ποτίθεται, φθαναν πό τήν θλίψη στήν χαρά.  Γιά τό διο φαινόμενο γίνεται λόγος καί στήν 111 που ποστηρίζεται τι ο νθρωποι θεραπεύονται ατομάτως ταν ρθουν σέ παφή μέ τήν θεϊκή πραγματικότητα πού βρίσκεται στόν σώτερο αυτό τους.  νθρωπος λοιπόν, γιά τό συγγραφέα, εναι Θεός καί μπορε μέσα πό την παφή μέ τόν σωτερικό του κόσμο, προφανς διά το διαλογισμο, νά ατοπραγματωθε, νά ατοθεωθε, νά ατοσωθε.

Στήν 123 συγκρίνει τίς ερές εκόνες μέ τά διάφορα εδωλοποιημένα βοηθήματα τν νατολικν θρησκειν καί “ποχρεώνει” τόν ναγνώστη μέ μαεστρία ετε νά δεχθε τι ντως ο εκόνες ξυπηρετον τόν διο σκοπό  πού ξυπηρετον καί τά εδωλα τν θνν καί ρα καί ατά δέν εναι εδωλα λλά εκόνες, ετε νά παραδεχτε τι ο εκόνες εναι εδωλα.  πίθεση βέβαια ατή συνεχίζεται σέ λο τό κεφάλαιο, που πολλάκις πογραμμίζεται τι ο εκόνες εναι περιττές καί πικίνδυνες νά δηγήσουν σέ εδωλολατρεία καί τι καί ο εκόνες καί ο ψαλμοί καί ο Λειτουργίες κόμη, εναι γιά τούς τελες.  Βομβαρδισμός καί κατεδάφιση λοκλήρου τς Παραδόσεως τς κκλησίας μας.  Καί ναρωτιέται κανείς ποιός εναι τέλειος, ποος δέν χρειάζεται πλέον λα ατά;  ρώτηση μπορε νά φαντάζει φελής λλά γιά τόν συγγραφέα δέν εναι μόνον Θεός τέλειος λλά λοι μπορομε νά φτάσουμε στήν τελειότητα φο λοι εμαστε Θεοί.  Τελικς δέ γιά νά εναι βέβαιος συγγραφέας τι ο εκόνες ετε θά ποβιβασθον ετε θά λλάξουν περιεχόμενο καταλήγει μέ τήν στορία μις ξαδέλφης του ποία μαθαίνοντας τι πασχε πό λύκο “διοχέτευσε λη της τήν νέργεια στή θεραπεία της”(σελ.129) καί παιρνε νέργεια πό τήν εκόνα πού ζωγράφιζε.

Στήν 134 ποδέχεται νευ ποιασδήποτε μφισβητήσεως θεραπεες διαφόρων μυστν καί μιλάει γιά τή “μεσολαβητική προσευχή” το π. Παϊσίου σοπεδώνωντας, στήν πραγματικότητα, τήν προσευχή τν μοναχν μέ τίς πικλήσεις καί τόν διαλογισμό τν γκουρούδων.  δια γραμμή βέβαια  κολουθεται σέ λο τό σχετικό μέ τά θαύματα καί τίς θεραπεες κεφάλαιο.  Στή σελ. 143 μάλιστα ποκαλε σημαντικές τίς παρακάτω θέσεις το Τζον Ρόσνερ:

·         Α) ο νεκροί (δική μας πογράμμιση)  γιοι μφανίζονται σέ ζωντανούς καί διδάσκουν μέσω ατν.  τσι μάλιστα διαδόθηκε χριστιανισμός.

·         Β) Ο παρχές το χριστιανισμο εναι σαμανιστικές καί πνευματιστικές, δηλαδή σατανιστικές.

·         Γ) πάρχουν νθρωποι “κανάλια” ο ποοι γίνονται ο νδιάμεσοι, τά μέντιουμ, μεταξύ τν νεκρν γίων, το πνευματικο δηλαδή κόσμου καί το λικο κόσμου.  Καί ντως ο πισημάνσεις ατές εναι σημαντικές στε καί φελέστερος ναγνώστης το Μαρκίδη νά ντιληφθε τι νθρωπος εναι νδουιστής, βουδιστής, πνευματιστής καί καμιά πολύτως σχέση δέν χει μέ τήν κκλησία.

Στήν 146 δέχεται τήν προύπαρξη τν ψυχν καί τόν πόλυτο προορισμό, διδασκαλίες καταδικασμένες, πως καί διος μολογε, πό τήν κκλησία.  Βάζει μως ταυτόχρονα τόν ναγνώστη μπροστά στό δίλημμα: προύπαρξη ψυχν προσωποληψία το Θεο.  Πάντως κκλησία γιά τόν Μαρκίδη κανε λάθος στήν καταδίκη το ριγένη καί ξακολουθε νά πλανται.

Στήν 150 μιλ γιά τό φαινόμενο τς “διθεσίας”, τή δυνατότητα δηλαδή κάποιου νά μφανίζεται σέ δύο σημεα ταυτοχρόνως, θεωρώντας  το ς ντελς ρθόδοξο.

Στήν 162 μιλ γιά θετική καί ρνητική νέργεια πορρίπτοντας τήν παρξη το διαβόλου καί βοηθώντας τον τσι στό μισάνθρωπο ργο του.

Στήν 195 δέχεται τήν ρχική κρηξη ς ατία δημιουργίας το σύμπαντος.

Στήν 196 δέν ποδέχεται τή διδασκαλία τς κκλησίας γιά τήν δημιουργία το κόσμου ς νταποκρινόμενη στήν στορική πραγματικότητα παρά μόνο ς συμβολισμό.

Στήν 201 μιλ γενικς γιά πνευματική ναζήτηση και γιά τήν νάγκη παρξης διδασκάλου συγχέοντας τήν σχέση μέ τή σχεση πνευματικο - πνευματικο τέκνου.

Στή 217 χρησιμοποιώντας τήν “σκητική τς γάπης”καί τή Γαβριηλία πού, δυστυχς, ο μοναχές το συνέστησαν νά διαβάσει, μιλ γιά θεραπευτική πίδραση τν δέντρων μέσω τς “νέργειας,.

Σέ λο δέ τό 11 κεφάλαιο ναπτύσσει καί προσπαθε νά στηρίξει τήν ποψη τι μεγάλοι Πατέρες τς κκλησίας τάχθηκαν πέρ τν θέσεων το ριγένους γιά τήν ποκατάσταση τν πάντων.  κόλαση γιά τόν Μαρκίδη καί τούς θεολόγητους “θεολόγους” τούς ποίους πικαλεται δέν εναι αώνια.  λοι τελικς θά γευθον τόν Παράδεισο, φο περάσουν να στάδιο ξαγνισμο καί καθάρσεως, φο πληρώσουν δηλαδή στό καθαρτήριο πρ γιά τά μαρτήματα πού σ’ ατή τή ζωή διέπραξαν.  Δέ διστάζει μάλιστα νά πιτεθε μέ σφοδρότητα στήν πίστη τς κκλησίας γιά αώνια κόλαση, χοντας καθαρς ερωνική διάθεση καί προτρέποντας πλαγίως ούς πιστούς ετε νά δεχθον τήν καταδικασμένη θέση το ριγένους, ετε νά στραφον στίς εσπαγχνικώτερες καί βολικώτερες νατολικές θρησκεες λέγοντας τι πίστη ατή τς κκλησίας δηγε τούς νθρώπους στίς νατολικές θρησκεες (256).  παινίσσεται δέ τι κκλησία δέν δογμάτισε ν γίω Πνεύματι λλά σύμφωνα μέ τά συμφεροντά της και γι ατό δέν δέχθηκε, ποτίθεται, τίς θέσεις το γίου Γρηγορίου Νύσσης πού συμφωνον, καί πάλι κατά τόν συγγραφέα καί μόνο, μέ ατές το ριγένους.  Δέν χει τήν παραμικρή δέα τι τό δόγμα δέν εναι καταστατικό νομικό κείμενο λλά διατυπωμένη λήθεια και γι ατό καί μιλ γιά “διαμόρφωση το δόγματος”  (σελ. 115) στήν ποία παιξαν σημαντικό ρόλο ο γιοι Σπυρίδων καί πιφάνιος.  Μάλιστα δέν παραλείπει καί πάλι νά γκουρουοποιήσει τά πράγματα λέγοντας τι τό πραγματικό νόημα τν πιμνημόσυνων δεήσεων εναι πιστροφή μέ τή χάρη το γίου Πνεύματος τς πρ μνημονεύτων τν πομακρυνθείσης ψυχς στήν ρχική της κατάσταση πού εναι σχέση μέ τό Θεό (σελ.237).  Ποιά ψυχή πομακρυνθηκε πρό μνημονεύτων τν παρά κείνη πού προϋπάρχει;  Στήν πόμενη μάλιστα σελίδα κφράζει τήν ποψη τι ο κολουθίες τς κκλησίας πλς κανοποιον τίς νάγκες τς κοινωνίας περιορίζοντας τό γχος καί δίνοντας λπίδες.

Στή σελίδα 262 κθειάζεται τό οκουμενιστικό πνεμα τς μονς Βατοπεδίου πού μαζί μέ τήν νασχόληση τν μοναχν μέ τούς λεκτρονικούς πολογιστές (σελ. 92) καί τή φιλοξενία το συγγραφέα, ς v.i.p, σέ “ερύχωρο δωμάτιο με κεντρική θέρμανση, τουαλέτα καί ντούς”(σελ.51) ποτελον στοιχεα πού ρχονται νά προστεθον στήν κκοσμικευμένη εκόνα πού σχάτως δωσε Μονή κατασκανδαλίζοντας τούς πιστούς.  Βέβαια, πρός ποφυγή παρεξηγήσεων, τονίζουμε τι ατήν τήν εκόνα δίνει συγγραφέας καί ποία μπορε, καί τό εχόμαστε, νά μήν εναι πραγματική.  Μόνον ο πατέρες τς μονς μπορον νά πιβεβαιώσουν τά γραφόμενα πό το Κυριάκου Μαρκίδη.  Συγκεκριμένα ποστηρίζει συγγραφέας τι π. Μάξιμος το κμυστηρεύθηκε τι φιλοξενήθηκε στή μονή παπικός μοναχός χωρίς νά τό γνωρίζουν ο πόλοιποι πατέρες παρά μόνο διος καί γούμενος.    μοναχός ατός ταν νδεδυμένος ς ρθόδοξος καί συμμετεχε κανονικά στή Θεία Λατρεία.  Μάλιστα, ποτίθεται, τι π. Πορφύριος ελόγησε τόν συγκεκριμένο παπικό μοναχό χωρίς νά τόν πασχολήσει καθόλου τό συγκρητιστικό καί οκουμενιστικό πνεμα τς Μονς δίνοντας καί δηγίες γιά τό πς θά σωθε τό παπικό του μοναστήρι.  στάση δέ ατη το π. Πορφυρίου δείχνει κατά τό Μαρκίδη τι “ γέροντας Πορφύριος ταν τελείως νοιχτός στό γιο Πνεμα”. 

Στό κεφάλαιο 14 ναπτύσσοντας τό θέμα τς διάλειπτης προσευχς τήν ποκαλε πνευματική τέχνη πλούσια σέ νέργεια καί κφράζει τήν ποψη τι κάθε ναζητητής πρέπει νά τήν παγγέλλει.  Λέξεις καί φράσεις πού ποδεικνύουν τήν γκουρουιστική ντίληψη τς προσευχς.

Τέλος στή σελίδα 367 παρουσιάζεται θεωρία τν δύο πνευμόνων τς κκλησίας, το νατολικο καί το δυτικο χριστιανισμο, θέση πού πολύτως ποδέχεται συγγραφέας, ν στή 376 νας ζωντανός γιος χαίρεται χαράν μεγάλη γιά τή συγγνώμη το Πάπα καί πιπλήττει νεαρό , φανατικό προφανς καί νώριμο, μοναχό, ποος κφράζει πιφυλάξεις.  “ταν κάποιος μς ζητ συγχώρηση δέν μπορομε παρά νά τόν συγχωρήσουμε, χωρίς νδοιασμούς καί δισταγμούς” λέει γιος γέροντας.

Μπορε νά κούγεται παράξενο καί στεο μως εναι πραγματικότητα πέρα γιά πέρα ληθινή καί παλλαγμένη πό κάθε περβολή τι λα τά παραπάνω σημεα εναι μερικά καί χι λα πό ατά πού θά μπορούσαμε νά ναφέρουμε.  Τό βιβλίο, τό ποο συνιστον ερες, πωλεται σέ κκλησιαστικά βιβλιοπωλεα καί  προβάλλεται πό κκλησιαστικούς σταθμούς εναι γεμάτο πό τέτοιες θέσεις καί πόψεις ετε εθείς ετε συγκεκαλυμμένες.  Νομίζουμε μως τι τά παραπάνω εναι περαρκετά γιά νά φανε πλάνη το συγγραφέα καί πικινδυνότητα το βιβλίου.  Συνοψίζοντας ρωτομε ρητορικά πόσο ρθόδοξο καί μάλιστα φέλιμο εναι να βιβλίο στό ποο προβάλλεται οκουμενισμός, συγχέονται ρθόδοξες θέσεις μέ νατολικές θρησκεες, πολεμονται ο ερές εκόνες καί ποτιμται πραγματικός σκοπός τν μυστηρίων καί τς λειτουργικς ζως, κατεδαφίζονται δόγματα τς κκλησίας πως ατά τς αωνίου κολάσεως καί τς δημιουργίας το κόσμου πό τόν Θεό καί προβάλλονται καταδικασμένες θέσεις πως τς ποκατάστασης τν πάντων, τς προύπαρξης τν ψυχν καί τς ρχικς κρηξης ς ατία το κόσμου, ελογονται ο πιο χυδαες σεξουαλικές σχέσεις ς προτύπωση το Θείου ρωτα;  Θά ταν πολύ πιό φέλιμο, ν συγγραφέας δέν γραφε τό “ρος τς Σιωπς” λλά σιωποσε στε νά μή σκορπ και νά μή μεταδίδει τήν πλάνη του. 

 

 

ΤΑ ΔΩΡΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ

 

Best seller καί ατό, πως καί τό “ρος τς Σιωπς”, στό ποο συνεχίζονται ο συζητήσεις μέ τόν π. Μάξιμο.  Τό βιβλίο διαφέρει πό τό προηγούμενο μόνο σέ να σημεο : εναι πολύ πιό πικίνδυνο καί πολύ πιό μεσο στό συγκρητιστικό του σκοπό.  Θά παραθέσουμε καί δ λάχιστα, σέ σχέση μέ τόν γκο το βιβλίου πού καλύπτεται ξολοκλήρου πό νεοεποχήτικο πνεμα, πλς ς δεγμα ρκετό γιά καλοπροαιρέτους πιστούς πού πραγματικά θέλουν νά φελονται καί νά ποφεύγουν τήν πλάνη.

πό τό σημείωμα κόμα το συγγραφέα, στό ποο καί πάλι κφράζονται εχαριστίες πρός τόν πίσκοπο Κάλλιστο Γουέαρ, φαίνεται τό πικίνδυνο το βιβλίου φο καί πάλι Κυριάκος Μαρκίδης δηλώνει “πνευματικός ναζητητής” καί μιλ γιά ρευνητικές προσπάθειες.  Τί φελος μπορε νά χουν ο πιστοί πό τήν ναζήτηση καί τήν πνευματική περιπλάνηση νός νθρώπου, περιπλάνηση ποία ποτέ δέν κατέληξε κάπου;

 

Στό πρτο κεφάλαιο διηγεται πς κύλησαν ο μέρες στήν πόλη Σεντόνα που ταν προσκεκλημένος ς κύριος μιλητής νός καθαρς οκουμενιστικο καί νεοεποχήτικου συνεδρίου.  διος ναφέρει μέ νθουσιασμό τι πόλη ταν πέροχη καί γνωστή ς “Μέκκα τς Νέας ποχς”(σελ. 17).  πως εκολα λοιπόν ντιλαμβάνεται κανείς τό πρτο κεφάλαιο εναι φιερωμένο καί ποτελε ναν μνο τς Νέας ποχς.  Στό συνέδριο προσκαλεται πό δύο πρώην καθολικές καλόγριες.  Τό θέμα εναι “ ξεχασμένος δρόμος το μυστικο χριστιανισμο”.  Ο συμμετέχοντες εναι “συμβατικοί Προτεστάντες, μερικοί πογοητευμένοι Καθολικοί, πρώην θρησκευόμενοι λων των δογμάτων, παδοί τς Νέας ποχς, λιστικοί θεραπευτές, πνευματιστές, μαθητευόμενοι το νδιάνικου σαμανισμο, φιλελεύθεροι βραίοι, καί παδοί τν νατολικν θρησκειν...” (21).  Εναι καί δύο πού νόμιζαν τι εναι λληνορθόδοξοι καί χαίρονταν διαιτέρως πού θά μελετοσαν μαζί μέ λο ατό τόν πλανεμένο σωρό τήν πνευματική παράδοση τς ρθοδοξίας.  κτός μως πό τό θέμα καί τήν πρόσκληση καί ο πόψεις το συγγραφέα βοήθησαν οσιαστικά στήν νάπτυξη το νεοεποχήτικου κλίματος πού πικράτησε.  συγγραφέας λλωστε εχε μιλήσει ξανά γιά παρόμοιο θέμα σέ ναχωρητήριο το Σιβανάντα (18), ο φίλοι του ταν νθρωποι “βαθιά πνευματικοί” (20) καί εχαν θεραπευτε πό μελάνωμα μέ τή βοήθεια ναλλακτικν θεραπειν, ργανικς διατροφς καί διαλογισμο πόλη “παλλόταν πό νέργεια”(20) λόγος πού δήγησε σίγουρα τόν γέροντα φραίμ νά κτίσει τό μοναστήρι το γίου ντωνίου στήν ριζόνα (21), κατά τήν κτίμηση το συγγραφέα.

Τί μως δίδαξε συγγραφέας στούς πεπλανημένους νθρώπους;  Μετά πό μία μουσική εσαγωγή γιά χαλάρωση καί μία σκηση πού ζήτησε πό τούς συμμετέχοντες, ν συντομία δίδαξε  τά ξς:

·         Α) λοι ο μεγάλοι δάσκαλοι τς νθρωπότητας δέχονται τι τίποτα δέν εναι τυχαο στή ζωή.

·         Β) Τό σύμπαν, το ποίου, κατά τήν λιστική θεώρηση, εμαστε ναπόσπαστο μέρος δημιουργήθηκε μέ τό “Μπίγκ Μπάνγκ”.

·         Γ) Στήν ρθοδοξία, πως κριβς στό Βουδισμό καί νδουισμό, πάρχει να σύστημα μαθητείας καί π’ ατήν τήν ποψη π. Μάξιμος γινε “Μέντορας”(26) το Μαρκίδη.

·         Δ) Ο σκήσεις τν μοναχν θυμίζουν γιόγκα ποία τελικς δέν πάρχει μόνο στήν νατολή λλά καί στό γιο ρος (30).

·         Ε) Τό γιο ρος εναι τό Θιβέτ τς Δύσεως φο καί κε βρίσκεις τήν προφητική νόραση, τίς θεραπευτικές δυνάμεις, τήν αώρηση κατά τήν μυστικιστική κσταση, τό φαινόμενο τς διθεσίας (31).

·         Στ) λόγος το Χριστο “οδείς πιγιγνώσκει τόν Πατέρα εμή Υός καί άν βούλεται Υός ποκαλύψαι” δέν σημαίνει τι μόνο διά το Χριστο σώζονται ο νθρωποι, διότι ατό εναι φανατική ποψη, λλά τι σώζονται μέσω τς γάπης φο Χριστός εναι γάπη.   λοι λοιπόν σοι γαπον σώζονται, σέ ποιον Θεό κι ν πιστεύουν.  Χριστός δέν εναι παρά μιά συμβολική εκόνα τς γάπης, κατά τόν Μαρκίδη,  καί καμιά θρησκεία δέν χει τήν λήθεια.  Ξέχασε κος Μαρκίδης ραγε τι στό Εαγγέλιο δέν γράφει μόνο τι Θεός εναι γάπη λλά καί τι Χριστός εναι λήθεια καί Ζωή καί ρα σοι βρίσκονται μακριά Του εναι νεκροί;  Εναι λίου φαεινώτερο τι συγγραφέας εδε στό γιο ρος να δυτικό Θιβέτ προσανατολισμένο πρός τό Χριστό, να Χριστό πού δέν εναι Θεάνθρωπος πού ξέρουμε λλά νας κόμα πό τούς πολλούς καί μεγάλους δασκάλους πού πέρασαν πό τή γ.

Στό δεύτερο κεφάλαιο παραθέτει συγγραφέας τίς ντυπώσεις του πό τήν παραμονή του στή Μονή το γίου ντωνίου στήν ριζόνα, που εχε τήν εκαιρία νά γνωρίσει τόν ντριου, να χριστιανό καί πρώην δόκιμο στό ρος, φοσιωμένο λλά χι φονταμεταλιστή σάν μς, πού δέν δεχόμαστε τό συγκρητιστικό-οκουμενιστικό-νεοεποχήτικο πνεμα το βιβλίου.  ντριου σθένησε ψυχολογικά πό τήν ζωή κε καί μιλ γιά τήν δύναμη τν προσευχν τν γιορειτν, ο ποες εναι σχυρές φο ο πατέρες χουν μάθει νά ατοσυγκεντρώνονται.  δυνατε νά δε τά πράγματα συγγραφέας παλλαγμένα πό τήν νδουιστική ρμηνεία πού διος δίνει.

Στά πόμενα κεφάλαια συγγραφέας πιστρέφει στήν Κύπρο καί τόν π. Μξιμο τόν ποο προβάλλει διαρκς καί στά τρία βιβλία ς τόν μόνο αθεντικό κφραστή τς ρθοδοξίας πάνω στό νησί, ς τόν γιο πού λοι καταδιώκουν, ς τόν μόνο καθαρό.  Προσκολλται μάλιστα, ατό ξάλλου πιτάσσει τό πνεμα μαθητείαςτο γκουρουισμο, στόν π. Μάξιμο, γίνεται νας πό τούς φανατικότερους παδούς του καί πολαμβάνει καί μις εδικς ενοιας πό κενον.  Στό σημεο ατό θά πρέπει καθηκόντως καί με πολύ σεβασμό πρός τό πρόσωπο το Μητροπολίτου Λεμεσο πού “φωτογραφίζεται” ς π. Μάξιμος νά πισημάνουμε στόν διο τι κτίθεται νεπανόρθωτα πό τά γραφόμενα το Μαρκίδη ποος μοιάζει νά χρησιμοποιε καί κμεταλλεύεται τήν γάπη,  τόν σεβασμό καί τήν κτίμηση τν πιστν σέ λλάδα καί Κύπρο πρός τό πρόσωπό του γιά νά προωθήσει τίς συγκριτικές, οκουμενιστικές, νεοεποχήτικες θεωρίες του.  Φρονομε τι Σεβασμιώτατος Λεμεσο φείλει νά πάρει πίσημα θέση καί νά ποκηρύξει τά τρία πικίνδυνα βιβλία στε νά γίνει σο τό δυνατόν μικρότερη ζημιά στό πλήρωμα τς κκλησίας καί νά κρατήσει τήν πλάνη κτός τν τειχν.  σο Σεβασμιώτατος φήνει διάψευστα τά γραφόμενα καί δέν καταδικάζει τά βιβλία το Μαρκίδη θά γίνεται παρά τήν θέλησή  του συνεργός τν σκοτεινν σκοπν το συγγραφέα καί βασικός διαφημιστής του.

Στή σελ. 114 συγγραφέας συντάσσεται μέ τούς νεοειδωλολάτρες ποδεχόμενος τίς θέσεις του ξαδέλφου του τι Θεοκρατία το Βυζαντίου κτόπισε τό λεύθερο δημιουργικό πνεμα τς κλασικς λληνικς κουλτούρας.

Στην148 θεωρε τι τα για Λείψανα εναι φορτισμένα μέ θετική νέργεια φο κάθε ντικείμενο καί τόπος μπορε νά εναι φορτισμένο μέ θετική ρνητική νέργεια.  Τά δια στήν 155, στήν 168 καί στήν 173.

Στήν 157 ποστηρίζει τι διαφορά νάμεσα σέ σραμ καί σέ ρθόδοξα Μοναστήρια φορ μόνον θέματα διαπολιτισμικά καί μόνο Θεός ξέρει ποιός ποιό μέρος χουν πραγματική πνευματική ξία.

Στήν 166 συγκρίνει τού Προφτες πού ζητοσαν μουσική γιά νά προφητέψουν μέ τούς σαμάνους τν νδιάνων.  Βουντού λοιπόν καί Δαυίδ!

Στήν 168 π. Μάξιμος ναζωογονεται καί γεμίζει νέργεια πό νειρα, πως κριβς πό τή Θεία Λειτουργία ν σαφέστατα Γραφή λέει τι “τά νύπνια πλάνησαν πολλούς”.

Στήν 173 ρμηνεύει τήν σιωπή το π. Μαξίμου ς βαθύ διαλογισμό καρδιακή προσευχή.  Γιά τόν συγγραφέα δέν πάρχει διαφορά στά δύο ατά, παρότι τελικς π. Μάξιμος πλς κοιμόταν.

Στίς 201-202 ποστηρίζεται εθέως πό τόν πίσκοπο Κάλλιστο, πάντα κατά τόν συγγραφέα, τι λοι μπορον νά φτάσουν στήν Θέωση νεξαρτήτως πίστεως φο κατά τόν Μαρκίδη “ θέωση νυπάρχει μέσα στήν δια τήν δομή τς νθρώπινης φύσης” καί κατά τόν πίσκοπο “ Χριστός πάρχει μέσα μας” καί “φωτίζει πάντα νθρωπον”.  Στήν πόμενη σελίδα γίνεται ναφορά σέ χωρίο τν Πράξεων, που Πέτρος μιλ γιά σωτηρία μόνο στό νομα το Χριστο.  Στή συνέχεια μως καί ατή ναφορά νοθεύεται πό τήν ποψη τι Χριστός μπορε νά εναι παρών μέ λανθάνοντα τρόπο, καί μέ τήν γκουρουιστική ποψη τι Λόγος εναι παν-συμπαντικός, δέν περιορίζεται σέ συγκεκριμένη κουλτούρα καί πρέπει νά προσεγγίσουμε τή συνειδητότητα το Χριστο, το παν-συμπαντικο Χριστο, προκειμένου νά σωθομε.  Πιό πλά Χριστός δέν εναι πρόσωπο λλά συνειδητότητα πού σέ κάθε θρησκεία περιβάλλον κφράζεται διαφορετικά καί πρέπει νά προσεγγίσουμε τήν φηρημένη ατή συνειδητότητα.  πίσκοπος Κάλλιστος μάλιστα ποδέχεται τήν ποκατάσταση τν πάντων καί ποστηρίζει, κατά τόν Μαρκίδη, τι μετά θάνατον λοι θά ναγνωρίσουν τόν Χριστό καί θά σωθον φο λοι, Μουσουλμάνοι, Βουδιστές, νδουιστές, βραίοι, ν κολουθον τίς πιταγές τς θρησκείας τους, “πιστεύουν δη στό Χριστό, γιατί κάθε λήθεια πορρέει πό τό Χριστό” (205).  Στήν 207 σελίδα μάλιστα σοπεδώνονται τά πάντα φο κανείς δέν γίνεται μέλος τς κκλησίας μέ τό μυστήριο το Βαπτίσματος φοπάρχει μία σωτερική σχέση μέ τήν κκλησία, στήν ποία μπορε νά νήκει χωρίς νά τό ξέρει”.  Βέβαια στό Δαλάι Λάμα δέν θά λέγαμε ποτέ κάτι τέτοιο χι γιά νά μή του στερήσουμε τή δυνατότητα σωτηρίας λλά γιατί πλς θά ταν λαζονικό νά το πομε τι εναι Χριστιανός καί δέν τό ξέρει.  διος πίσκοπος, πού ν πράγματι ποστήριξε τέτοιες πόψεις μόνο πίσκοπος δέν μπορε νά χαρακτηριστε λλά λύκος βαρύς μή φειδόμενος το ποιμνίου, μιλ γιά λήθεια σέ λες τίς Θρησκεες(208), παινε τό ργο το Π.Σ.Ε καί τό πρωτόκολλο θικς συμπεριφορς πού πέγραψαν στό Σικάγο τό 1993 κορυφαοι κπρόσωποι λων τν Θρησκειν καί λυπται πού ρθόδοξη κκλησία δέν κπροσωπήθηκε(209).  Τά δια περίπου ποστηρίζονται σέ λο τό κεφάλαιο καί στό διάλογο το πισκόπου Καλλίστου μέ τόν συγγραφέα.  Καλό θά ταν νά πάρξει διάψευση το πισκόπου γιά τά σα παράδεκτα ποτίθεται τι πρεσβεύει.  Μάλιστα πάρχουν τοποθετήσεις πού θέλουν νά διδασκόμαστε πό τόν διαφωτισμό, νά λειτουργε ν γίω Πνεύματι φεμινισμός καί τό χειρότερο λων νά ελογεται πό ναν ρθοδοξο (;) πίσκοπο (;) Νέα ποχή (229).

Στις σελ. 229 –231 διά στόματος Καλλίστου Γουέαρ διαφημίζεται Νέα ποχή ς κίνημα μέ “γνήσια ναζήτηση πνευματικο νοήματος”(230), μέ “ελικριν ναζήτηση” ν κατηγορούμαστε ο Χριστιανοί τι δέν γινόμαστε κφραστές καί μάρτυρες τς περβατικς πραγματικότητας το ζντος Θεο καί τς Βασιλείας Του μέσα στήν νθρώπινη καρδιά”(230 πογράμμιση δική μας), ποκαλεται κκλησία “θεσμικός χριστιανισμός” μέ φυσική συνέπεια τήν ποψη τι Θεός “μπορε νά σώσει νθρώπους πού δέν χουν βαπτιστε ποτέ”(231).  Κατά τόν πίσκοπο Κάλλιστο τελικς κκλησία δέν εναι παρά νας νθρώπινος θεσμός ξεπερασμένος καί ποτυχημένος ν στήν πραγματικότητα κκλησία εναι σωτερική, μυστική  και μυστικιστική καί λοι νήκουν σ’ Ατήν.

Στίς σελίδες 266 –267 διά στόματος π. Μαξίμου διαψεύδεται τι κκλησία τς Κύπρου πρε πισήμως θέση νάντια στό σχέδιο νάν καί ποκαλονται περσυντηρητικοί ο γιορετες πού δέ βλέπουν μέ καλό μάτι τήν Ερώπη.  Στό διο κεφάλαιο ναπτύσσεται τό θέμα τς προσευχς καί ν στήν σελ. 269 π.Μάξιμος ξεκαθαρίζει τι δέν χει καμία σχέση μέ τόν διαλογισμό, στή συνέχεια συγγραφέας, χρησιμοποιώντας πάντα τό στόμα το π.Μαξίμου, πιβεβαιώνει τό ντίθετο.  Γίνεται λόγος γιά “πνευματικές διαδρομές τς προσευχς” (270), γιά ποκάλυψη τς φύσης το Θεο καί νοιγμα τν πνευματικν ριζόντων (270), γιά κινδύνους πνευματικούς καί γιά κατάσταση προσευχς.  λοι ο παραπάνω ροι σέ συνδυασμό μέ τήν  ποψη τι προσευχή νέχει πνευματικούς κινδύνους ποδεικνύει τι δέν ξεχωρίζεται πό τόν διαλογισμό.

Στήν 284 συγγραφέας ξισώνει τήν Θεία Λειτουργία καί τόν μυστικό της χαρακτήρα μέ τόν μυστικιστικό χαρακτήρα τν μεθόδων τν νατολικν θρησκειν ν στην 287 μιλ γιά πνευματική νέργεια τν εχν.

Τό δωδέκατο κεφάλαιο εναι γεμάτο μέ προϋπόθετη ποδοχή λων τν πιθανατίων μπειριν ς γνησίων καί φέλιμων.  π. Μάξιμος μάλιστα στή σελ.302 δέχεται λες τίς μπειρίες ατές καί τίς πιδοκιμάζει ς ρθόδοξες, στήν 305 θεωρε τι ο μπειρίες ατές δίνουν “συνήθιστες δυνάμεις καί κανότητες” σέ ατούς πού τίς βιώνουν, στήν 307 τι ο νθρωποι μπορον νά ντλον πό σωτερικές δυνάμεις θαυμαστές κανότητες πως τό νά περπατον στό νερό, στήν 309 καί πάλι μιλ γιά κρυμμένες σωτερικές δυνάμεις στούς νθρώπους, στήν 310 μιλ γιά σωτερικό φς πού πάρχει καί κπέμπεται μέσα πό τούς νθρώπους καί στήν 307 μιλ γιά αώρηση μοναχο πού συγγραφέας συγκρίνει μέ θιβετιανό ντίστοιχο φαινόμενο.

Ο τελευταες δέ σελίδες το κεφαλαίου εναι φιερωμένες στό μεγάλο πρόβλημα το Μαρκίδη.  Μέσα στίς σελίδες ατές προσπαθε, πως κανε καί στό “ρος τς Σιωπς”, νά πείσει τι πίστη στήν αώνια κόλαση εναι σφαλμένη καί τι λοι θά σωθον.  Χρησιμοποιε μαλιστα τόν γιο Γρηγόριο Ναζιανζηνό λλά καί τόν πόστολο Παλο.  Συγκεκριμένα παραπέμπει στό ργο κάποιου Χιοστον Σμίθ τόν ποο προβάλλει ς “αθεντία”(322), καί ποος στηρίζει τήν ποκατασταση τν πάντων στούς σοφούς λων τν θρησκειν (323) λλά καί στόν ρθόδοξο εραπόστολο πατέρα Λάζαρο γνωστό πό τήν “σκητική τς γάπης”.  Σύμφωνα λοιπόν μέ τόν Σμίθ π. Λάζαρος ρμηνεύοντας τά λόγια το ποστόλου Παύλου γιά τόν τρίτο ορανό πίστευε τι ατός πού φτασε κε ταν διος Παλος καί τι ατό πού διδάχθηκε ς μυστικό ταν τι “τελικά λοι θά σωθον”(323).  Κατά τόν Κυριάκο Μαρκίδη συνεπς “ μετά θάνατον ζωή πρέπει νά συνεπάγεται μια αώνια ξελικτική διαδικασία ξαγνισμο, κάθαρσης τς ψυχς μέσα στά πλαίσια το ατεξούσιου”(321).  Καί νθρωπος ατός προσκαλεται νά μιλήσει σέ κκλησιαστικούς σταθμούς ν τά γεμάτα πλάνες βιβλία του πωλονται σέ κκλησιαστικά βιβλιοπωλεα.

Στίς σελίδες 340-342 νας γιος γέροντας ν ρχικά διαφωνε μέ τόν φίλο το συγγραφέα πού προσεύχεται μέσα σέ τζαμιά καί πιστεύει, ναρμονισμένος μέ τό πνεμα τν ερν Κανόνων, τι πρέπει νά μυρωθε ξανά διότι ρνήθηκε τήν πίστη του, τελικς λλάζει θέση διότι διος Θεός το μίλησε κατά τήν ρα τς Θείας Λειτουργίας καί το επε τι “δέν διέπραξε μαρτία ταν προσευχήθηκε στόν Χριστό μέσα σέ ναν τζαμί”(342).  διος Θεός λοιπόν ελογε τόν οκουμενισμό καί ντιτίθεται στούς ερούς Κανόνες τς κκλησίας.  Ο Κανόνες φαίνεται οτε θεόπνευστοί εναι, οτε συμφωνον μέ τό θέλημα το Θεο λλά, κατά τόν συγγραφέα, εναι κατασκευάσματα φονταμεταλιστν νθρώπων, ργάνων νός νθρώπινου θεσμο.

Στήν 346 διαλογισμός καί προσευχή μπαίνουν καί πάλι στό διο καζάνι καί χουν τόν διο στόχο: “να γαληνέψουν τό νο καί νά κδηλωθε μέσα μας τό πόλυτο”.

Στίς σελ. 390-392 δίνει τήν διακήρυξη τς Νέας ποχς μέσα πό παραδοχές.  Τό κείμενο λοιπόν ατό πού θά ποτελοσε κάλλιστα τό σύμβολο τς πίστεως το ποκρυφισμο καταλήγει στό συμπέρασμα τι “τά πάντα συνδέονται μέ τά πάντα μέσα στό σύμπαν”καί τι δημιουργία γινε τσι στε συνειδητότητα νά χει ς πεπρωμένο τήν πέρβαση τς εραρχίας καί τή συνειδητή πανένωση μέ τό πόλυτο πνεμα τόν προσωπικό Θεό πό τόν ποο προερχόμαστε καί μέσα στόν ποο βρισκόμαστε συνεχς, σάν ψάρια μέσα στόν κεανό”(392).  φηνόμαστε λοιπόν λεύθεροι νά ποκαλομε τό πόλυτο πνεμα προσωπικό Θεό.  Κανείς δέν θα μς μποδίσει σέ ατό ρκε νά δεχόμαστε τήν λιστική ποψη.  Βέβαια, γιά νά εμαστε δικαιοι, συγγραφέας μολογε στήν πόμενη παράγραφο τι ο θέσεις του δέν θά νεκρίνοντο πό τόν π. Μάξικο λλά ατό καθόλου δέν τόν πασχόλησε.  Το θέμα ταν νά κάνει τήν μελέτη του καί τήν “ναζήτησή”του.

Τέλος, πογραμμίζοντας καί πάλι τι λα σα ναφέραμε ποτελον μικρό δεγμα καί δέν ξαντλον τά τοπήματα το βιβλίου, θά δομε τό τελευταο κεφάλαιο στό ποο καί πάλι πικρατε συγκρητισμός καί Νέα ποχή.  Στίς πρτες σελίδες προβάλλεται φεμινισμός, χαρακτηρίζεται κκλησία ς “πατριαρχική”(442) καί γεμάτη “ταμπο” (439), καταδικάζονται πό ναν ρθόδοξο πίσκοπο, τόν Κάλλιστο Γουέαρ, ο Κανόνες τς κκλησίας ς ναχρονιστικοί και μπόδιο γιά τίς γυνακες (443)˚ γίνεται ποδεκτή θεωρία το Δαρβίνου καί μεγάλη κρηξη (445)˚   χαρακτηρίζονται “φονταμεταλιστές” ο διαφωνοντες (447) ˚ κλαμβάνονται ο ρημίτες το γίου ρους ς ζντες στόν κόσμο τους (450) καί τό γεγονός ατό ς ατία γιά τίς διαφωνίες τους στόν οκουμενισμό καί τίς σχέσεις τν δύο φύλων. Δηλώνεται ξεκάθαρα τι Θεός δέν περιορίζεται σέ πολιτιστικά πλαίσια καί σέ στορικά δημιουργημένες θρησκεες (452) ˚ τονίζεται δύναμη τς σκέψης (454)˚  ταυτίζονται τά ξωσωματικά ταξίδια μέ τίς ν γίω Πνεύματι ράσεις τν γίων καί ποστηρίζεται τι μόνον ρος λλάζει.  Τέλος πολυδιαφημίζεται ς πρότυπο φεμινιστικό γερόντισσα Γαβριηλία τς ποίας γίνεται πίσημη γιοκατάταξη, φο μέ βεβαιότητα τονίζεται τι φτασε στή θέωση (442).  δ βέβαια νά πισημάνουμε κόμα μιά νέργεια στήν ποα πρέπει νά προβε Μητρόπολη Λεμεσοκτός λοιπόν πό τήν καταδίκη τν ποκρυφιστικν βιβλίων το Μαρκίδη καλό θά ταν νά καταδικαστε καί σκητική τς γάπης” να βιβλίο πού προβάλλεται δυστυχς πό τήν στοσελίδα καί τούς σταθμούς τς Μητροπόλεως καί πού, ν σχύουν ο πληροφορίες, τίς ποες μς δίνει Μαρκίδης, ο μοναχές τς Μητροπόλεως καί πνευματικά τέκνα το Σεβασμιωτάτου θανασίου διαβάζουν ο διες, χουν ς πρότυπο καί προσφέρουν καί σέ λλους ς φέλιμο.  Εναι φυσικό νά μήν κατάφερε συγγραφέας νά παλλαγε πό το νεοεποχήτικο πνεμα, ταν ς βοήθημα το δόθηκε πό μοναχές τό συγκεκριμένο γεμάτο πλάνες βιβλίο.

 

 

ΤΑΞΙΔΙ ΜΕ ΤΟΝ ΛΕΟΝΤΑ

 

Το τρίτο στή σειρά κδόσεως βιβλίο λλά τό πρτο χρονολογικά.  Τό βιβλίο ατό δέν ντέχει εκολα σέ κριτική γιά τό ν εναι δέν εναι ρθόδοξο καί φέλιμο διότι πλούστατα εναι καθαρς ποκρυφιστικό.  Καμιά πολύτως σχέση καί ναφορά δέν χει στό Χριστιανισμό.  Στίς 420 σελίδες το βιβλίου βλέπει κανείς λη τή Νέα  ποχή, τίς νατολικές θρησκεες, τόν μυστικισμό, τόν πνευματισμό, τόν ποκρυφισμό.  Τίτλος το βιβλίου εναι “Ταξίδι μέ τό Λέοντα”  καί πότιτλος “ναζητώντας τόν μυστικιστικό χριστιανισμό” γεγονός πού προϊδεάζει γιά τό  σκοπό το συγγραφέα πού εναι φ’ νός μέν νά μς εσάγει γιά τά καλά στό πνεμα τς Νέας ποχς, καί φ’ τέρου νά μς ποδείξει τι τό διο μυστικιστικό πνεμα πικρατε καί στόν Χριστιανισμό.  συγγραφέας στό σημείωμά του διευκρινίζει τι τό βιβλίο χρονολογικά προηγεται, προφανς γιά νά πείσει τι ταν γράφτηκε δέν εχε γνωρίσει τόν χριστιανισμό, πότε δέν μπορε νά κατηγορηθε τι μυε στόν πνευματισμό. μως τίθεται ελογο τό ρώτημα:  ν εχε βρε τήν λήθεια πού πάρχει μόνο στήν κκλησία, γιατί δέν ασθάνθηκε τήν νάγκη νά μιλήσει γιά τήν λήθεια ατή λλά ξέδωσε το ποκρυφιστικό ατό βιβλίο;  Θά δομε καί πό ατό τό βιβλίο μερικά σημεα χι γιά νά πείσουμε τι εναι ποκρυφιστικό. Ατό εναι αταπόδεικτο. λλά γιά νά καταλάβουν ο ναγνστες τό γεγονός τι συγγραφέας ντως καί στά προηγούμενα βιβλία ρμηνεύει τά πάντα μέ γκουρουιστικό πνεμα.  Τό τρίτο ατό βιβλίο εναι ατό πού μς βοηθ νά ντιληφθομε τό πραγματικό νόημα τν δύο προηγουμένων, τό πραγματικό πνεμα το συγγραφέα.

Τό βιβλιο ρχίζει μέ ναν πνευματιστικό στήν πραγματικότητα κύκλο, στόν ποο συγγραφέας χει γετικό ρόλο.  Στό σεμινάριο ατό μετέχουν  μιά θεραπεύτρια το συστήματος γιούνγκ πού σχολεται μέ πνευματικές διδασκαλίες, μία φωτογράφος πού σχολεται μέ τήν αση καί θέλει νά φωτογραφίσει “σκεπτομορφές”, πίτευγμα πολύ σημαντικό γιά τόν Μαρκίδη,  νας μαθηματικός πού χει γνωρίσει πολλούς δασκάλους στίς νδίες καί ψαχνε κάτι δυτικό, νας πάστορας, νας παγγελματίας στρολόγος καί ριθμολόγος, μιά μοναχή, μιά μασαζοθεραπεύτρια, ρκετοί ψυχοθεραπευτές καί λλοι πολλοί.   λο τό βιβλιο λοιπόν συνεχίζει μέ τό διο πνεμα. 

Στο πρτο κεφάλαιο μέ τίτλο “Μυστική Γνώση” γίνεται λόγος γιά τή μεγάλη ξία το περβατικο διαλογισμο καί τόν “ρωτα”το συγγραφέα  μέ τή “σκέψη τς νατολς” (σελ. 28-29), γιά  λληνες θεραπευτές, μύστες, νδιαμέσους –κοινς μέντιουμ- καί  σαμάνους στίς συναντήσεις τν ποίων, κόμα καί τίς πιό κλειστές, μετέχει συγγραφέας (31), γιά ξωσωματικές μπειρίες τν μυστν ατν (34), γιά τήν “κρυφή γνώση” (39), ποία εναι βαθιά θαμμένη στήν ψυχή κάθε νθρώπου καί “περιμένει τήν νακάλυψή της πό τούς μύστες καί πνευματικούς ναζητητές, σέ λες τίς κουλτορες καί τίς στορικές περιόδους”(40) ν πανειλημμένως ο γιοι ταυτίζονται καί “βαπτίζονται” καί ατοί μύστες μις διαφορετικς πλς κουλτούρας.  Ατό  εναι καί τό κεντρικό μήνυμα πού θέλει συγγραφέας νά περάσει, πως στις δύο τελευταες σελίδες το κεφαλαίου.

Στό κεφάλαιο “Αώνια ρωτήματα” τίθεται τό ρώτημα τς αθεντικότητος τν διδασκάλων.  Τό ζήτημα βέβαια βρσκει τήν πάντησή του σέ μερικές θεμελιώδεις ρχές:

·         Α) Ο διδασκαλίες μις μάδας δέν πρέπει νά χουν ς στόχο τήν γκατάλειψη τς λογικς λλά τήν πέρβασή της πρός ψηλότερα “πίπεδα συνειδητότητας” (44).

·         Β)  να σύνολο διδασκαλιν θά εναι λιγότερο προβληματικό, ν στηρίζεται σέ μιά μακροχρόνια θεμιτή παράδοση.  Ατός εναι καί λόγος πού συγγραφέας δέχεται, πό τήν ποψη πάντα μις λλης κουλτούρας, τόν Χριστιανισμό (45).

·         Γ) Ο μυστικιστικές μάδες πού παιτον πακοή σέ κάποιον γκουρο εναι ποπτες (45). 

·         Δ) Μια μάδα δέν πρέπει νά χει ς στόχο νά σώσει τό κόσμο οτε νά διεκδικε τήν ποκλειστικότητα στήν λήθεια.  ποδεκτός λοιπόν χριστιανισμός παλλαγμένος μως πό τόν “φανατισμό” νά πιστεύει τι εναι μόνη λήθεια.

·         Ε) καλύτερος δάσκαλος εναι τελικά σωτερικός μας αυτός, πού εναι Θεός μέσα μας καί τόν ποο νακαλύπτουμε μέ τήν ατοπαρατήρηση, τήν περισυλλογή καί τήν κυριαρχία στή σκέψη καί τά ασθήματα, πιό πλά μέ τόν διαλογισμό (46).  Τέλος στό διο κεφάλαιο ναπτύσσεται τό θέμα τν “στοιχειακν” καί τν “σκεπτομορφν” πού δέν εναι παρά ο μεγάλες νέκφραστες καί νεκπλήρωτες πιθυμίες μας καί ο ποες χουν σχμα, μορφή καί νέργεια. Παραμένουν στό χρο γιά καιρό καί χουν μεγάλες ποσότητες νέργειας.  Νά σημειώσουμε δέ τι καί ο θεοί το λύμπου πρχαν ς στοιχειακά, σο ο νθρωποι πίστευαν σέ ατούς καί θά ξαναϋπάρξουν ν ξαναρχίσουν νά πιστεύουν.  Μάλιστα ο θεραπευτικές δυνάμεις τίς ποες συζητητί χουν τά στοιχεικά ατά προέρχοναται πό τό γιο Πνμεμα (59).  Μέσα πό τόν κόσμο τν στοιχειακν λλωστε συνδεόμαστε καί πικοινωνομε λοι τηλεπαθητικά (62). 

Στό κεφάλαιο “Μυστήρια” συγγραφέας φηγεται λεπτομερς περίεργα φαινόμενα φαντασμάτων σέ παπικό ναό τς ταλίας καί ντίστοιχες κατάρες πού τιμωρον ποιον δέν τά σέβεται.  Βέβαια τά περιστατικά δίνονται μέ τόση μαεστρία πού θά ζήλευε καί Χιτσκοκ.

Στό πόμενο κεφάλαιο γίνεται προσπάθεια νά ρμηνευτον τά φαινόμενα πάντα πό τήν ποψη το ποκρυφισμο καί μέ τήν βοήθεια τν “στοιχειακν”, ν ξαίρεται καί συνδρομή τν Φρόιντ καί Γιούνγκ στήν πιστροφή προς τήν πνευματικότητα.  Λίγο ργότερα γίνεται λόγος γιά ναν “μπάμπα”, ποος κάνει όρατα τά σώματα (104), μπαινοβαγαίνει εκολα στό χρο καί τό χρόνο (104) καί βοηθ τούς νθρώπους νά γίνονται καλά (105).  Νά σημειωθε τι συγγραφέας χει τήν δια κριβς συμπεριφορά πού χει καί πέναντι στόν π. Μάξιμο φο θεωρε τιμή τό νά κάθεται δίπλα του, τόν βομβαρδίζει μέ ρωτήσεις καί καταγράφονται ο παντήσεις του σέ κασσετοφωνάκι.  Νά σημειωθε πίσης τι διος συγγραφέας φηγεται την μυστικιστική μπειρία του πό τόν “μπάμπα”, καί μάλιστα μέ λεπτομέρειες, ποία τόν δήγησε νά δε περίεργα φτα δαιμονικά, καί νά ασθάνεται τι ζε τόν παράδεισο.  Γίνεται προσπάθεια νά παρουσιαστε μπειρία ατή ς θέα το κτίστου φωτός.  Εθέως μάλιστα νομάζεται ποκρυφιστική ατή μπειρία “φώτιση”στή σελ.110.  Τέλος νά πομε τι μπάμπα διαβάζει τή σκέψη, βρίσκεται ταυτόχρονα σέ δυο μέρη, μεταφέρει τηλεπαθητικά νθρώπους πό τή μια κρη τς πόλης στήν λλη καί λα ατά μόνο μέ τή δύναμη τς θέλησης (115).

Τό κεφάλαιο “Σκεπτικιστές ρευνητές” μπορε κάλλιστα νά μετονομασθε σέ “πολογητικό πόμνημα πέρ τς Νέας ποχς”.  Νέα ποχή παρουσιάζεται ς πνευματική πανάσταση πέναντι στόν λισμό καί μεθοδικά ναγνώστης, ρθόδοξος ναγνώστης, καλεται να συνταχθε ετε μέ τούς σκεπτικιστές πού δέν παραδέχονται τίποτα μή λικό, ετε μέ τή Νέα ποχή.   τρόπος πού συντάσσεται τό “πόμνημα” δέν δίνει δυνατότητα λλης πιλογς: θεος σκεπτικιστής νεοεποχίτης.

Στή σύνέχεια στό κεφάλαιο “πρωτοπόροι” νισχύεται τό “πολογητικό πόμνημα” μέ ζωντανά παραδείγματα πού παληθεύουν”, γιά τόν Μαρκίδη, τήν ληθεια τς Νέας ποιχς.  Συγκεκριμένα συγγραφέας προσπαθε μέ κάθε τρόπο νά ποδείξει τήν γκυρότητα καί γνησιότητα το θεραπευτικο χαρίσματος νός μάγου τς Βραζιλίας.  ρίγκο λοιπόν, νας πλός χωρικός, γινε “χημα”, γιά τά πνεύματα μερικν γιατρν πού εχαν πεθάνει καί δέν κατάφεραν νά λοκληρώσουν τό ργο τους.  ριγκο “φθασε στό σημεο νά θεραπεύει, κατά μέσο ρο καί χωρίς περβολή, τριακόσια τομα τη μέρα” (148) κάνοντας κόμα καί πί τόπου χειρουργικές πεμβάσεις χωρίς ναισθησία καί μέ να μόνο μαχαίρι (149). Πού γίνονταν λα ατά μως;  Κάτω πό τήν πιγραφή “ΣΚΕΨΟΥ ΤΟΝ ΙΗΣΟΥ”(149).  Νά λοιπόν τί θέλει να μς πε μέ τίς πλανημένες διδασκαλίες του Μαρκίδης.  Θέλει νά μς πε τι καί ρίγκο θεράπευε μέ τή βοήθεια το ησοκόμα στό διο κεφάλαιο μς δίνει κάποια ντικειμενικά, πως διος τά χαρακτηρίζει, γεγονότα τς ζως πού θά μς βοηθήσουν νά καταλάβουμε τό φαινόμενο ρίγκο : α) νθρωπος εναι νσαρκωμένη ψυχή β) ψυχή προϋπάρχει τς συλλήψεως γ) νθρωπος ζε πολλές ζωές δ) παφές νάμεσα σε νσαρκωμένα καί πενσαρκωμένα πνεύματα πρχαν πάντα ε) τά μέντιουμ εναι πλασμένα πό τή φύση γιά νά χουν τίς παφές ατές καί στ) λοι ο πρωτόγονοι λαοί γνωρίζουν τίς λήθειες ατές.  Γιά τόν Μαρκίδη λοιπόν, πού κάποιοι ψευτοκουλτουριάρηδες καλον στίς κπομπές τους στούς κκλησιαστικούς σταθμούς ς σούπερ ρθόδοξο γιά νά μς διδάξει, μετενσάρκωση εναι ντικειμενικό γεγονός, διαπραγμάτευτη λήθεια.  πορε μάλιστα συγγραφέας μέ τον σκοταδισμό κείνων πού δέν θά δέχονταν νά πάνε σέ ναν ψυχικό χειρουργό (154) καί σαφέστατα ποκαλε δειλό καί δαή, ποιον δέν παραδέχεται τίς “ντικειμενικές”του ξιες.  Τέλος στό διο κεφάλαιο μς μιλ καί πάλι γιά τό “μάτι τς νατένισης” καί παραπέμπει στόν Στάινερ γιά νά βοηθηθομε.

Γιά νά μήν μακρυγορομε μως συνεχίζοντας τήν κατά κεφάλαιο ξέταση καλό θά εναι νά ναφέρουμε κόμα χαρακτηριστικά καί δειγματοληπτικά τά ξς:

Στήν σελ.190 χρησιμοποιε τόν Προφήτη λία γιά νά στηρίξει τή θέση τι λοι ο γκουρο, κόμα καί ο μή αθεντικοί κάνουν καλό καί χρειάζονται.

Στήν 198 ρμηνεύει τήν Δευτέρα Παρουσία ς “τομική πνευματική κατάσταση πού θά ναδυθε πό μόνη της σέ να ρισμένο σημεο κατά τήν ξελικτική νοδο κάθε ψυχς.  Εναι νάσταση, ν θέλετε, μέσα σέ κάθε νθρωπο, τς δικς του συνειδητότητας το Χριστο”.  Πάει λοιπόν καί Δευτέρα Παρουσία! 

Στις σελ. 210-211 μιλ γιά τά τσάκρας καί τήν κουνταλίνι καί τά συνδέει μέ τήν “ν πυρί” βάπτιση γιά τήν ποία μιλ γιος ωάννης Πρόδρομος λλά καί μέ τήν φλόγα τς Πεντηκοστς.

Στήν219 γίνεται λόγος γιά τήν διδασκαλία πού πηγάζει πό τό “Συμπαντικό ποσεινήδητο”καί φιλτράρεται πλς πό τίς διάφορες κουλτορες.

Στήν 234 καί πάλι Δευτέρα Παρουσία ρμηνεύται ς “ψυχοπνευματική κατάσταση”καί στηρίζεται στό λόγο το Χριστο τι η Βασιλεία το Θεο βρίσκεται”ντός μν”, στήν δια σελίδα δέ , λλά καί στήν πόμενη, Χριστός ταυτίζεται μέ τούς μύστες πού πλς ξέφρασαν τή “συμπαντική γνωση”, πού εδαμε προηγουμένως, στή γλσσα τς ποχς.

Στήν 244 γιος Μάμας ρμηνεύεται καί ατός ποκρυφιστικά καί πιστρατεύεται στήν προσπάθεια ποκρυφιστικοποιήσεως τς κκλησίας. 

Στήν 249 π. Παίσιος θεωρεται ς “δάσκαλος τν δασκάλων” καί ταυτίζεται γίότητα μέ τήν πίτευξη θαυμάτων, ν στίς δύο πόμενες γίνεται πίθεση στό βατο το γίου ρους καί καταδικάζεται πισθοδρομικότητα τς λληνικς κοινωνίας. 

Στίς σελ. 252-253 ταυτίζονται καί πάλι τά θαύματα καί ο μπειρίες τν αγίων, καί μάλιστα τν γιορειτν, μέ τούς σαμάνους καί τό Θιβέτ.

Στή 261 διαφημίζεται ντγκαρ Κέισι.

Στή 317 τό τσάνελιγκ βαπτίζεται μέρος τς παράδοσης τς κκλησίας καί γιος ωάννης Χρυσόστομος ς μέντιουμ το ποστόλου Παύλου.

Στήν 343 καί 344 χρησιμοποιε καί πάλι τόν π.  Παίσιο γιά νά στηρίξει τήν γαπημένη του θεωρία τς ποκατάστασης τν πάντων, ν στήν 349 τόν γέροντα ωσήφ γιά νά στηρίξει τήν ποψη τι ο τηλεμεταφορές, ο προγνώσεις καί τά ξωσωματικά ταξίδια πάρχουν μέ διαφορετική νομασία καί στήν ρθοδοξία.

Στήν 396 ταυτίζεται θέωση μέ τήν πίτευξη σταδίων συνειδητότητας καί τό κτιστόν Φς μέ τό φς τοπολύτου Πνεύματος”.

Στις 408-409 συγκρίνεται παρουσία τν γίων καί μφανισή τους στούς λληνες ρθοδόξους μέ τήν μφάνιση UFO στούς μερικανούς καί θεωρονται μφότερα ς μηνύματα το Θεο στήν γλσσα πού καθένας κατανοε.

Στήν 411 ρμηνεύεται παραβολή το σώτου ς πιστροφή στό γίν καί τό γιάνγκ.

Στήν 414 κατηγορεται χριστιανισμός τι κατήντησε σύστημα θικν κανόνων, ν στήν πραγματικότητα Ναζωραος εναι “νσάρκωση το παν-Συμπαντικο Λόγου”.  Στήν πόμενη  σελίδα ο θέσεις το γίου Γρηγορίου το Παλαμ γιά τόν φωτισμο καί τήν θέωση ταυτίζονται μέ ατές τν νατολικν θρησκειν.

Τέλος συγγραφέας τελειώνει τό βιβλίο μέ τήν πανάληψη τς κύριας θέσης του τι λήθεια βρίσκεται παντο καί τι πλς καθένας δηγε τήν θρησκεία πού το ταιριαζει στό κοινονικοπολιτιστικό πόβαθρο καί τήν καταγωγή του.

Στό τελευταο ατό βιβλίο λοιπόν του Μαρκίδη γράφεται ,τι καί στά προηγούμενα, πλς μέ ναν πιό ξεκάθαρο τρόπο.  Σκοπός το βιβλίου δέν εναι πλς νά μς μυήσει στή Νέα ποχή, τόν πνευματισμό, τόν συγκρητισμό κλπ, λλά νά μς καταφέρει νά ρμηνεύσουμε τήν κκλησία ς διεπόμενη πό τέτοιο πνεμα.  Δέν θέλει ντίχριστος, το ποίου τούς σκοπούς ξυπηρετε συγγραφέας, ετε κουσίως ετε κουσίως, Θεός οδε,  νά φύγουμε πό τήν κκλησία λλά κενο πού ποτελε τήν μεγάλη του πιτυχία εναι νά παραμείνουμε σέ ατήν καί στήν οσία νά λατρεύουμε τόν διάβολο καί χι τόν Θεό.  Θέλει νά κάτσει στόν διο θρόνο καί νά προσκυνηθε πό τούς διους νθρώπους.  Θέλει νά μεταβάλει τήν γάπη καί τήν πίστη πρός τόν Θεό σέ γάπη καί πίστη πρός ατόν.  Θέλει νά κηλιδώσει καί πο ϊεροποιήσει ,τι τό ερό καί γιο.

Θά κλείσουμε τήν σύντομη ατή κριτική μέ τήν διαπίστωση τι δυστυχς στίς μέρες μας λείπει τό κριτικό πνεμα πό τούς πιστούς καί γι’ ατό εκολα έπικρατε πλάνη.  Βέβαια τό γεγονός ατό δεν μπορε νά ρμηνευθε τόσο πλοικά λλά φείλεται σέ μια σειρά παραγόντων, πως πομάκρυνση πό τά μυστήρια πού καθαίρουν καί φωτίζουν τό νο, περηφάνειά μας, πού μς δηγε σέ λλα ναγνώσματα πιό ψηλά, πως πιστεύουμε, πό τήν Γραφή καί τούς Πατέρες, νάγκη πού μς δηγε γωισμός για πρωτοτυπία κλπ.  Γεγονός πάντως εναι τι ντίχριστος δουλεύει καλά καί μες συνεχς το δίνουμε χρο.

Τέλος φείλουμε, με πολύ σεβασμό γιά μιά κόμη φορά νά ζητήσουμε τήν γνώμη το Μητροπολίτου Λεμεσο γιά τα τρία ατά βιβλία καθώς γάπη καί ο μπιστοσύνη που τρέφουν ο πιστοί στήν λλάδα λλά καί σέ λο τόν κόσμο πρός τό πρόσωπό του εναι μεγάλη καί ατό δηγε πρός τό παρόν ατούς πού τόν γαπον νά πέφτουν θύματα το Μαρκίδη.  Πρέπει Σεβασμιώτατος νά κατανοήσει τι γνώμη του βαραίνει ετε πέρ, σο δέν διατυπώνεται ντίθεση, ετε κατά τν πλανν το συγγραφέα καί προκαλε ρωτηματικά τό πς θά ταν δυνατόν νας τόσο ξυπνος, παραδοσιακός καί διακριτικός γέροντας νά δίνει, πως συγγραφέας ποστηρίζει, τόσο εκολα τήν δεια σέ ναν τόσο μπερδεμένο περί τήν πίστη, σέ ναν νθρωπο μέ ποκρυφιστικές δέες νά κοινωνήσει τν χράντων μυστηρίων (σελ. 303 το τρίτου βιβλίου).  Γενν πολλά ρωτηματικά ενοια που ποτίθεται τι Σεβασμιώτατος δειξε στόν συγγραφέα.  Ζητομε λοιπόν τή γνώμη του Σεβασμιωτάτου, τό νομα το ποίου κμεταλλεύεται συγγραφέας γιά νά γκουρουοποιήσει τήν κκλησία καί τήν πίστη.  παρξη καί ποδοχή πού χει το βιβλίο νάμεσα στούς πιστούς δηγε στήν κπλήρωση τς προφητείας το π. ντωνίου λεβιζοπούλου τι θά ρθει καιρός πού ναί μέν ο κκλησίες θά γεμίζουν λλά πό νθρώπους ο ποίοι ντί νά προσεύχονται θά διαλογίζονται. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ!



[1] Σελιδοδείκτης μρποστινο ξωφύλλου.

[2] Σημείωμα το συγγραφέα σελ. 13

[3] σελ. 20,135,140

[4] σελ. 23,82

[5] σελ. 25, 26,44,296

[6] σελ. 38,70,84,96.102,129, 157,162,165,166,179,180,181,196,224,236,240,310,336

[7] σελ. 95,96,98,99, 160,173,197,218,300,306,378

[8] σελ. 69,94,107

[9] σελ. 147,187,326

[10] 20,151,179,244,248,268

[11] 201,292,299

[12] 218

[13] σελ. 20