Συχνά τυχαίνει σε παρέες, κάποιος να μη νηστεύει και να λέει με «αυτοθυσία» στον άλλο που νηστεύει: -Φάε, η αμαρτία δική μου. Λες και η νηστεία είναι φόρος που θα μπορούσε να πληρώσει ο συνέταιρος! Η προτροπή αυτή δείχνει τη νομικιστική αντίληψη που έχουμε για την σχέση μας με την Εκκλησία. Έγκλημα και τιμωρία. Παράβαση, ενοχή, ποινή, εξιλέωση. Οι κανόνες της Εκκλησίας υποβιβάζονται σε στείρους νόμους και κυριαρχεί το άγχος, μη τυχόν τους παραβεί κανείς· και ακολουθήσει η τιμωρία.
Ο νόμος του κράτους απλώς καταπιέζει, και τον ανεχόμαστε, προκειμένου να λειτουργεί στοιχειωδώς η κοινωνία. Οι κανόνες της Εκκλησίας υπάρχουν, για να μας θεραπεύουν. Όποιος τους εφαρμόζει, κερδίζει τη θεραπεία ολόκληρης της ύπαρξής του· αλλά όποιος δεν τα καταφέρνει όσο πρέπει καλά, κερδίζει τουλάχιστον τον φωτισμό της συνείδησής του. Η συνείδηση είναι «λάστιχο». Προσαρμόζεται. Μπορεί ο άνθρωπος να φθάσει να κάνει τα μεγαλύτερα εγκλήματα, επειδή βρήκε μια δικαιολογία, και πορώνει τη συνείδηση. -Έλα ρε, αφού όλοι κλέβουν. Και το συντριβάνι αρχίζει και βγάζει βρώμικο νερό! ή και αχρηστεύεται! Έτσι αποσαφηνίζεται η κατάσταση. Η «φιλάνθρωπη» προσαρμογή στην κοινωνική πραγματικότητα είναι έγκλημα. «Αφού κανείς, ή έστω οι περισσότεροι, δεν εφαρμόζουν κάτι, ας το διαγράψουμε»! Ναι, έγκλημα είναι η «ρεαλιστική» αυτή νοοτροπία. Γιατί καταστρέφει τη δυνατότητα για μετάνοια. Οι κανόνες της Εκκλησίας δείχνουν την ευθεία οδό. Και η «οικονομία» της, επιτρέπει στον άνθρωπο, ακολουθώντας μια ταλάντευση, σιγά σιγά να ισορροπεί τη ζωή του.
Ο Γκάλης έκαμνε την προετοιμασία του. Το ίδιο και ο Πύρρος Δήμας· και όλοι οι πρωταθλητές. Αν την ώρα της προπόνησης εμφανιστεί κάποιος «φίλος» και του πει: «Αντε ρε, πάμε να τα πιούμε· η αμαρτία δική μου…» και εκείνος τον ακούσει, απλώς χαλάει την προετοιμασία του. Τί άραγε μπορεί να ελπίζει από την «αυτοθυσία» του φίλου; Κάπως έτσι είναι και με την νηστεία. Δεν είναι ζήτημα αμαρτίας-παράβασης. Είναι ζήτημα, απώλειας της ευκαιρίας για προπόνηση. Η νηστεία είναι ένα είδος προπόνησης. Στην Εκκλησία όλα τα είδη της προπόνησης λέγονται άσκηση. Αν κανείς διακόπτει την άσκηση, επειδή τάχα εύκολα ξεπερνάει τον «εγωϊσμό» του, και ακολουθεί τους όποιους «φιλάνθρωπους», ποτέ δε θα επιτευχθεί ο στόχος, που είναι η θεραπεία, η κάθαρση από τα πάθη, ο φωτισμός του νου, η θεραπεία του όλου ανθρώπου. Αρκεί βέβαια η προπόνηση να μη γίνεται πρωτάθλημα. Αυτό ήταν το λάθος των Φαρισαίων. Έκαναν το μέσο σκοπό. Νηστεία για την νηστεία! Όσο πιο πολύ νηστεύω, τόσο καλύτερος είμαι! Και μου χρωστάει πλέον ο Θεός! Σ᾿ αυτή την περίπτωση, λόγῳ της υπερηφάνειας ακυρώνεται ολόκληρη η προσπάθεια! Το μέσο αντί να φέρει ταπείνωση, πνίγει την ύπαρξή μας στην κόλαση της αυτοδικαίωσης.
(Πηγή: «Λυχνία» Μηνιαίο Περιοδικό Ι. Μ. Νικοπόλεως & Πρεβέζης, Αρ. Φύλλου 313, Αύγουστος 2009)