Ο πόνος στη ζωή μας δεν αποδέχεται μοιρολατρικά, ως αναγκαίο κακό, παθητικά και ενοχλημένα, αλλά τοποθετούμενοι στη σκιά του σταυρού, όπου ένας απαθής για εμάς τους εμπαθείς. Έτσι ο άνθρωπος μέσα στην ασθένειά του βρίσκει την ψυχική του υγεία. Η ασθένεια γίνεται ευκαιριακό, δυνατό φάρμακο. Με εκούσια καρτερικότητα θα αντέξει κανείς τους ξαφνικούς, τους μεγάλους πόνους και θα οδηγηθεί στη μακαρία υπομονή και στην ψυχική ανάπαυση. Ο πόνος γίνεται ιατρός, θεραπευτής, ευεργέτης και σωτήρας. Εκεί που νόμιζε πως δεν υπάρχει φως, ζωή και ανάσταση, αναγεννάται, μεταμορφώνεται, αποκαλύπτει τα φτερά του.
Δίχως Θεό ο άνθρωπος είναι άχαρος και ανέλπιδος. Τα καθημερινά βάρη του γίνονται παράλογα, ασήκωτα, ανοημάτιστα. Τον κάνουν να θλίβεται, να μελαγχολεί, να απελπίζεται. Αν και οι χριστιανοί αποθαρρύνονται, σημαίνει πως δεν σηκώνουν τον σταυρό τους εκούσια, ευχάριστα και δοξολογικά. Τότε ο πιστός εξοικειώνεται με τον θάνατο και δεν τον φοβάται. Στην απουσία του Θεού υπάρχει ο φόβος, ο τρόμος και η απόγνωση. Σ’ εμάς δεν ανήκει η άμεση θεραπεία του πόνου, αλλά η γνώση και η σχέση με τον ζωντανό Θεό. Ο πόνος μπορεί να οδηγήσει κάποιον να βρει τον Θεό. Μπορεί και να τον χάσει. Μη σταθούμε εμπόδιο σε αυτήν τη συνάντηση με τις αυστηρές ιδέες μας. Ο Χριστός είναι το παν, είναι η πηγή της ζωής, το κέντρο της χαράς. Όλοι οι πονεμένοι ας τρέξουν σ’ Αυτόν, για να χαρούν αληθινά. Η μεγάλη αγάπη κάνει τον πονεμένο να μη λογαριάζει ούτε τους δυνατούς πόνους. Ο Χριστός κάνει πάνοπλους τους πιστούς του στην αντιμετώπιση διαφόρων πόνων. Ένας άπιστος δυσκολεύεται πολύ να υπομείνει καρτερικά τον όποιο πόνο, αυτό το παντοτινό αίνιγμα.
Η σύγχρονη πολιτισμένη κοινωνία μας έχει απομονώσει τους πονεμένους σε άσυλα, για να μη μας ενοχλούν. Λησμονούμε ότι ο πόνος μας ενώνει με το να συμπάσχουμε και να συμβοηθούμε. Αυτός που πονά, συμπονά πιο εύκολα, συμπαθεί και συμπαρίσταται. Ο πόνος είναι αλήθεια πως κουράζει. Μπορεί όμως να σε οδηγήσει και σε δρόμους που ποτέ δεν θα φανταζόσουν. Να δεις τον βαθύτερο άγνωστο εαυτό σου. Να γνωρίσεις τον εντός σου άγνωστο Θεό. Να δεις με μεγαλύτερη επιείκεια τον πλησίον -αδελφό σου. Τότε πράγματι ο πόνος θα έχει γίνει θεραπευτής σου. Θα ευχαριστηθείς που ασθένησες. Θα κατανοείς τον πόνο των άλλων. Δεν θα πετάς, θα πατάς στη γη και θα πιστεύεις ότι ο δρόμος της ζωής δεν έχει μόνο ροδοπέταλα αλλά και αγκάθια και μάλιστα από ρόδινες τριανταφυλλιές. Όμως χρειάζεται θάρρος, δύναμη, υπομονή και ελπίδα.
(Πηγή: “Μακεδονία” 26/2/2012)