Αναφέρουμε συχνά την περικοπή εκείνη του Ευαγγελίου όπου ο Ιησούς μιλάει για τα κρίνα του αγρού. Αυτά που έκαναν να ωχριά η δόξα του Σολομώντος. Ο Ιησούς μας καλεί να θαυμάσουμε την ομορφιά του θείου έργου. Κάτι περισσότερο: μας παρακινεί να πλημμυρίσουμε μ’ εμπιστοσύνη προς τον ουράνιο Πατέρα μας. Σ’ Εκείνον ο οποίος, αφού ντύνει τo χορτάρι της μιας μέρας με τέτοιο τρόπο, πολύ περισσότερο θα φροντίσει για τα παιδιά του, τους ανθρώπους. Μα εδώ έχουμε μόνο μιαν άποψη της σχέσεως του Ιησού προς τη φύση. Και μάλιστα όχι την πιο βαθειά.
Μια συμβολική ερμηνεία της φύσεως δεν εξαντλεί βέβαια τη σημασία της. Είναι αλήθεια ότι η φύση αποτελεί ένα ανοικτό βιβλίο, που με την κάθε λεπτομέρειά του υποβάλλει -με κάποιαν ασάφεια φυσικά- πραγματικότητες της υπερφυσικής ζωής. Κάτι που χαρακτηρίζει το δαιμόνιο του Μεσαίωνος ήταν αυτή ακριβώς η ζωντανή διαίσθηση του συμβολισμού της φύσεως. Αλλά πρέπει να προχωρήσουμε πέρα απ’ αυτόν.
Η φύση είναι προσανατολισμένη. Αποκαλύπτει μια προσπάθεια, μια τάση προς τον Ιησού Χριστό. Ο Ιησούς είναι το νόημα και ο σκοπός κάθε φυσικής εξελίξεως. Είναι η μυστική αιτία, το ενδεικτικό τόξο, η οδηγητική γραμμή των φαινομένων της φύσεως.
«Ἐὰν οὗτοι σιωπήσωσιν, οἱ λίθοι κεκράξονται» (Λουκ. 19, 40), λέει ο Ιησούς στους Φαρισαίους που του ζητούσαν να επιτιμήσει τους μαθητάς του. Ο Ιησούς κάνει έναν υπαινιγμό γι’ αυτό που αποτελεί το κύριο λειτούργημα της φύσεως (κατανοητό μόνο από τους πιστούς). Η φύση ψιθυρίζει το όνομα του Ιησού, κράζει προς τον Ιησού, έστω κι αν το προπατορικό αμάρτημα του ανθρώπου είχε επάνω της επιπτώσεις και συνέπειες οδυνηρές. Όλα τα στοιχεία της φύσεως τείνουν προς το Θεάνθρωπο. Η πέτρα και ο βράχος θα δώσουν το μνημείο ενταφιασμού του Σωτήρος. Το νερό θα βρει το ύψιστο νόημά του στο Βάπτισμα που αναγεννά. Οι ελιές θα δώσουν το λάδι που χρίει και θεραπεύει τους αρρώστους με την επίκληση του ονόματος του Ιησού. Τα στάχια του σταριού και τα σταφύλια των αμπελιών θα δώσουν το ψωμί και το κρασί, με τα οποία ο Κύριος θα πραγματοποιήσει το μυστήριο του Σώματος και του Αίματός του. Από το δένδρο θα γίνει το ξύλο του σταυρού. Έτσι η ίδια ορμή, η ίδια κίνηση σπρώχνει προς το Χριστό ολόκληρη την πλάση. Και μαζί της όλον τον ανθρώπινο μόχθο -του θεριστού, του αρτοποιού, του αμπελουργού και των άλλων- που βοηθεί σ’ αυτό το ανέβασμα, σ’ αυτή τη μεταμόρφωση.
(Lev Gillet, Ιησούς: Ατενίζοντας τον Σωτήρα, μετάφραση Δημήτριος Τρακατέλλης Επίσκοπος Βρεσθένης, Αθήνα, Δόμος, 2001)
(Πηγή ψηφ. κειμένου: agiosthomas.gr [1])