Ο Θεός του Αβραάμ, ο Θεός του Ισαάκ, ο Θεός του Ιακώβ, ο ευλογημένος Θεός, ο οποίος διάλεξες το άγιο γένος των δικών σου υπηρετών που σε αγάπησαν, δώρισε ως αγαθός να αναβρύσουν σ’ εμένα με πολλή αφθονία τα ρέματα της χάρης σου, για να μπορέσω να περιγράψω το λαμπρό και σπουδαιότατο θέαμα του πάγκαλου Ιωσήφ, ο οποίος ήταν διαρκώς το σεμνό στήριγμα των βαθύτατων γηρατειών του πατριάρχη Ιακώβ. Γιατί αυτό το παιδί, εικόνισε από τη νεανική του ηλικία τις δύο παρουσίες του Χριστού: την πρώτη, που έγινε από την Παρθένο Μαρία και αυτή επίσης που πρόκειται να τρομάξει τα σύμπαντα.
Τώρα λοιπόν, αγαπητοί, αγαπημένοι από τον Χριστό, ας γίνουμε σταθεροί και ας έχουμε χαρά στην ψυχή, ώστε να ακούμε και να βλέπουμε χωρίς περισπασμούς τα τόσο μεγάλα κατορθώματα ενός ευγενέστατου παιδιού. Εγώ μάλιστα, αδελφοί μου, δεν λέω μόνο αυτό, ότι δηλαδή ήταν ευγενέστατο το νεαρό παιδί, αλλά ότι ήταν και αξιοθαύμαστο, και πηγή σωφροσύνης, γενναιότατος νικητής, θαυμαστό τρόπαιο. Γι’ αυτό λοιπόν κυρίως έγινε προτύπωση εκείνης της μέλλουσας παρουσίας του Κυρίου.
Ας αποβάλει λοιπόν ο καθένας από την ψυχή του όλη τη μέριμνα των γήινων πραγμάτων, και ας δεχθεί με πόθο τα μελωδικά άσματα, διότι είναι πνευματικά και ευφραίνουν την ψυχή. Διότι, όπως ο Κύριος στάλθηκε σ’ εμάς από την πατρική αγκαλιά, για να σώσει όλους εμάς, έτσι και το παιδί, ο Ιωσήφ, στάλθηκε από την πατρική αγκαλιά του Ιακώβ, να μάθει νέα για τους αδελφούς του. Και όπως οι σκληροί αδελφοί του Ιωσήφ, μόλις τον είδαν να πλησιάζει, άρχισαν να σκέφτονται κακό εναντίον του, παρόλο που αυτός τους έφερνε ειρηνικό χαιρετισμό από τον πατέρα τους, έτσι και οι Ιουδαίοι που ήταν διαρκώς σκληρόκαρδοι, μόλις είδαν τον Σωτήρα, έλεγαν: «Αυτός είναι αληθινά ο κληρονόμος, ας τον φονεύσουμε, και όλα θα γίνουν δικά μας». Και όπως οι αδελφοί του Ιωσήφ έλεγαν: «Ας τον σκοτώσουμε λοιπόν και ας απαλλαγούμε από τα όνειρά του», κατά τον ίδιο λοιπόν τρόπο και οι Ιουδαίοι έλεγαν: «Ελάτε, ας τον φονεύσουμε, και ας πάρουμε την κληρονομιά του».
Οι αδελφοί του Ιωσήφ, ενώ έτρωγαν, τον πούλησαν συγχρόνως, αφού τον έσφαξαν με την διάθεσή τους. Έτσι, κατά τον ίδιο τρόπο, και οι σιχαμεροί Ιουδαίοι, ενώ έτρωγαν το πασχαλινό δείπνο, έσφαξαν τον Σωτήρα. Η κατάβαση του Ιωσήφ στην Αίγυπτο συμβολίζει την κατάβαση του Σωτήρα μας πάνω στη γη. Και με τον ίδιο τρόπο που ο Ιωσήφ μέσα στο δωμάτιο καταπάτησε όλη τη δύναμη της αμαρτίας, φορώντας λαμπρά τα βραβεία της νίκης εναντίον της Αιγύπτιας, της κυρίας του, έτσι και ο Κύριος μας, ο Σωτήρας των ψυχών μας, αφού κατέβηκε στον Άδη, διέλυσε εκεί με τη δύναμή του όλη την κυριαρχία του φοβερότατου και δυσπόρθητου Τυράννου.
Επειδή ο Ιωσήφ νίκησε την αμαρτία, τοποθετείται στη φυλακή, ως την ώρα που φόρεσε το στέμμα, έτσι και ο Κύριός μας, για να σηκώσει όλη την αμαρτία του κόσμου, τοποθετείται στο μνήμα. Ο Ιωσήφ στη φυλακή πέρασε δύο χρόνια, ζώντας εκεί με μεγάλη άνεση. Ο Κύριός μας όμως έμεινε τρεις μέρες στον Άδη, ως δυνατός, χωρίς να υποστεί φθορά. Ο Ιωσήφ βγαίνει από τη φυλακή με χαρά, με τη διαταγή του Φαραώ, ως αληθινή προτύπωση, εξηγώντας εύκολα την έκβαση των ονείρων και φανερώνοντας την αφθονία που πρόκειται να έρθει, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός όμως αναστήθηκε από τους νεκρούς με τη δική του δύναμη, αφού απογύμνωσε τον Άδη από τα λάφυρά του, προσφέροντας στον Πατέρα του τη συμφιλίωσή μας, κηρύσσοντας την ανάσταση και την αιώνια ζωή.
Ο Ιωσήφ κάθισε στο άρμα του Φαραώ αποκτώντας εξουσία επάνω σε όλη την Αίγυπτο. Ο Σωτήρας μας όμως, ο προαιώνιος Βασιλιάς, αφού ανέβηκε στους ουρανούς μέσα σε φωτεινή νεφέλη, κάθεται με δόξα στα δεξιά του Πατέρα, επάνω στα Χερουβείμ, ως μονογενής Υιός. Και όταν βασίλευσε ο Ιωσήφ στην Αίγυπτο, αφού απέκτησε εξουσία εναντίον των εχθρών του, οδηγούνται οι αδελφοί του με τη θέλησή τους μπροστά στο βήμα εκείνου που φονεύθηκε από αυτούς. Οδηγούνται να προσκυνήσουν με φόβο και τρόμο μπροστά σ’ εκείνον που πουλήθηκε από αυτούς για να θανατωθεί, και με φόβο προσκυνούν μπροστά στον Ιωσήφ, που δεν τον ήθελαν να βασιλεύσει σ’ αυτούς. Και όταν ο Ιωσήφ αναγνώρισε τους αδελφούς του, φανέρωσε με ένα του λόγο ότι είναι φονιάδες και εκείνοι όταν το πληροφορήθηκαν, έμειναν άφωνοι και ένιωσαν μεγάλη ντροπή, χωρίς να μπορούν εντελώς να απολογηθούν κάτι, αναγνωρίζοντας με ακρίβεια την αμαρτία που έκαναν την ώρα εκείνη που τον πούλησαν. Αυτός μάλιστα που θεωρούσαν μεταξύ τους ότι είχε εξαφανισθεί στον Άδη, βρέθηκε ξαφνικά να βασιλεύει σ’ αυτούς.
(Λόγος στον Πάγκαλο Ιωσήφ – Όσιος Εφραίμ ο Σύρος, Απόδοση στη Νεοελληνική: κ. Φραντζολάς)
(Πηγή: aparchi.gr [1])