- Η ΑΛΛΗ ΟΨΙΣ - https://alopsis.gr -

«Δούρειος Ιππος» για το αθλητικό ντόπινγκ τα -λεγόμενα- συμπληρώματα διατροφής (Τάκης Γεωργακόπουλος, Ιατρός)

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΑ ΔΙΑΤΡΟΦΗΣ ΚΥΚΛΟΦΟΡΟΥΝ ΣΤΟ ΕΜΠΟΡΙΟ ΧΩΡΙΣ ΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ ΣΥΓΧΟΡΗΓΗΣΗΣ

Σε πολλά σκευάσματα δεν έχει προηγηθεί φαρμακολογικός έλεγχος

Το «Ντόπινγκ» (Doping) ή φαρμακοδιέγερση, κατά τον καθηγητή Κουτσελίνη ή λήψη εργογόνων ουσιών, κατά τους Αγγλοσάξωνες, αποτελεί και για τον «μικρόκοσμο» του αθλητισμού, πραγμα­τικό κοινωνικό πρόβλη­μα, αφού και ο αθλητισμός προστατεύεται από το Σύ­νταγμα αφού αποτελεί κοινωνική δραστηριότη­τα. Η πρωτοβουλία του Πα­νεπιστημιακού Γυμνα­στηρίου να διοργανώσει την 1η Επιστημονική Η­μερίδα με αυτό το θέμα α­ναδεικνύει και τον σοβα­ρό προβληματισμό που υ­πάρχει στους κόλπους του, ενώ και η παρουσία του πρύτανη Παν/μίου Πατρών κ. Κουμπιά, καταδεικνύει την αποφα­σιστικότητα της πανεπι­στημιακής κοινότητας να συμβάλει θετικά στην καταπολέμηση του φαινομένου. Αυτή η πρωτοβουλία θεωρώ ότι πρέπει να έχει συνέχεια αλλά και να προ­καλέσει παράπλευρες εκ­δηλώσεις από αθλητικές ομοσπονδίες και τις τοπι­κές τους επιτροπές, σε συ­νεργασία με όλους τους αρμόδιους φορείς. Πέρα από τα κλασικά φάρμακα που γνωρίζουμε ότι χρησιμοποιούνται από τους αθλητές και τις κλα­σικές μεθόδους ανίχνευ­σής τους που χρησιμοποι­ούν τα διαπιστευμένα εργαστήρια, από την Δ.Ο.Ε. αρχικά και σήμερα από τον WADA, η επιστημο­νική κοινότητα την τε­λευταία δεκαετία έχει βρε­θεί αντιμέτωπη με ένα πρωτόγνωρο πρόβλημα, αθλητικό, επιστημονικό αλλά και εξόχως πολιτι­κό, αυτό της κυκλοφορίας στην αγορά φαρμακολογι­κών σκευασμάτων με την επωνυμία «Συμπληρώμα­τα Διατροφής» που έχει α­ποδειχθεί πλέον ότι απο­τελούν τον «Δούρειο Ιπ­πο» του αθλητικού «ντό­πινγκ». Εχει αποδειχθεί από ε­πιστημονικές έρευνες, δη­μοσιευμένες το 2001 και μεταγενέστερα ότι ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΙΑΤΡΙΚΗ ΕΝΔΕΙΞΗ συγχορήγησης, κυκλοφορούν στην α­γορά, χωρίς να έχει προη­γηθεί φαρμακολογικός έ­λεγχος, δηλαδή ανεξέλεγκτα(!), σκευάσματα «συ­μπληρωμάτων διατροφής» που περιέχουν μίγματα βι­ταμινών με προσμίξεις, εί­τε εφεδρίνης, είτε καφεΐνης, είτε αναβολικών στεροειδών που σχεδόν στο σύνολο τους, ΔΕΝ α­ναγράφουν το πραγματικό περιεχόμενο των ουσιών, στην ετικέττα του σκευάσματος! Κι αυτό ε­γκυμονεί πλεί­στους κινδύνους για τους χρήστες, είναι ένα κατ’ εξοχή κοινωνικό πρόβλημα, έ­να πρόβλημα δημόσιας υγείας. Το πιο ση­μαντικό που ακούστηκε πάντως στην ημερίδα είναι ότι, στην Ελλάδα ΔΕΝ πραγματο­ποιούνται ποιοτικοί έλεγ­χοι στα φαρμακολογικά σκευάσματα που κυκλοφορούν, ακόμη κι αν πρό­κειται για πρώτη κυκλο­φορία τους, αλλά η αδειοδότηση βασίζεται στην καλή πίστη του Ε.Ο.Φ. και στο περιεχόμενο του φακέλου που υποβάλλει κάθε εταιρεία! Αναρωτιέ­μαι άραγε, πως θα προ­στατευθεί η δημόσια υ­γεία, με τέτοιες πρακτικές και τέτοια ελλείμματα των οργάνων του κράτους;

Το νέο πρόβλημα που α­ντιμετωπίζει πάντως η α­θλητική κοινότητα είναι το Γενετικό «ντόπινγκ» αλλά και η χρήση βλαστοκυττάρων από (και σε) αθλητές. Πέρα από τα θέματα ηθικής που ανα­κύπτουν, προ­βάλλουν επι­τακτικά δύο σημαντικά ζητήματα και η επιστημονική κοινότητα (ια­τροί, βιολόγοι, βιοχημικοί, φαρμακολόγοι) πρέπει να συνδράμει τις προσπάθειες του WADA, προκειμένου να βρεθούν τρόποι προσδιορισμού και εξουδετέρωσης τέτοιων πρακτικών. Το θέμα, άλλωστε, του Γενετικού «ντόπινγκ» απ’ ό,τι μαθαίνουμε έχει αρχί­σει να προκαλεί «κίτρινο πυρετό» στους διοργανω­τές των Ολυμπιακών Α­γώνων του 2008 που θα γί­νουν στο Πεκίνο, μιας και σε συνεργασία με τον WADA έχει αρχίσει να ερευ­νάται η δυνατότητα προσ­διορισμού των αθλητών που έχουν χρησιμοποιή­σει γενετικό υλικό για να αυξήσουν την απόδοσή τους. Μέχρι τώρα έχει γί­νει κατορθωτό να προσ­διορισθεί η χρήση γενετικά ανασυνδυασμένων μορφών Ερυθροποιητίνης και αυξητικών παραγόντων ό­πως η αυξητική ορμόνη, ο ινσουλινικός αυξητικός παράγοντας αλλά και μορ­φές τροποποιημένων στε­ροειδών που ξεχωρίζονται από τα ενδογενώς παρα­γόμενα. Ο δρόμος του αγώνα «αντι-ντόπινγκ» είναι μα­κρύς, αλλά αποτελεί και την μία πλευρά του νομί­σματος που λέγεται «πρω­ταθλητισμός». Η άλλη πλευρά του ιδίου νομί­σματος ακούει στο όνομα «ηθική στάση» όσων ε­μπλέκονται στην διαδικα­σία του πρωταθλητισμού (αθλητές, προπονητές, πα­ράγοντες, γονείς, σχο­λεία, βιομηχανία αθλητι­κής εργονομίας κ.ά.) και φυσικά κάθε κοινωνία κα­θορίζει αυτή την «ηθική στάση» της διαχρονικά, την διαπλάθει, ορίζει κα­νόνες συμπεριφοράς των αθλουμένων και όσων άλ­λων εμπλέκονται σε αυτή την «παραγωγική» διαδι­κασία του πρωταθλητι­σμού. Εδώ χρειάζεται ο πα­ρεμβατισμός του κράτους και των θεσμών του που κατά ένα μέρος εξαρτάται από την εκάστοτε κυβέρ­νηση που εκφράζει πρωτί­στως και την πολιτική βούληση του κράτους. Υ­πάρχει όμως και η δυνα­τότητα ο ίδιος ο αθλητι­κός χώρος να συμβάλλει στην αναστροφή αυτού του κλίματος και να δια­μορφώσει νέους όρους στην αθλητική δραστη­ριότητα. Ωστόσο πρέπει να επι­μένουμε να θεωρούμε το «ντόπινγκ» στον αθλητι­σμό ως πρόβλημα Δημό­σιας Υγείας και με όλες μας τις δυνάμεις να προ­σπαθούμε να αντιστεκό­μαστε κι εμείς και τα παι­διά μας που αθλούνται, σε πρακτικές και συμπεριφο­ρές που μπορεί να θέσουν σε κίνδυνο ακόμη και την ίδια την ζωή τους.

(Πηγή: «Πελοπόννησος» 21/11/2007)