Ὁ θεσμός τοῦ χριστιανικοῦ γάμου ἀνάγει τίς ἀπαρχές του στίς πρῶτες γραμμές τῆς Βίβλου. Ὁ Θεός δημιουργεῖ ἄνδρα καί γυναῖκα καί τούς εὐλογεῖ γιά ἀμοιβαία ἐνίσχυση καί τεκνογονία, «εἰς βοήθειαν καί διαδοχήν τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων». Οἱ ἀξίες τῆς μονογαμίας, τοῦ ἀδιάλυτου τοῦ γάμου, καί τῆς τεκνογονίας ἀποκλειστικά καί μόνο στό πλαίσιό του πού προκύπτουν ἀπό τή βιβλική διήγηση, ἀποτέλεσαν μέχρι πρόσφατα βασικό πυλῶνα τῶν κοινωνιῶν τοῦ δυτικοῦ κόσμου – παρά τίς ὅποιες ἀνεπάρκειες συζύγων καί γονέων.
Ἡ χριστιανική Ἐκκλησία ἔκανε τά πρῶτα της βήματα ἐντός τῆς εἰδωλολατρικῆς, παγανιστικῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, προβάλλοντας καί ἀσκώντας μιά σεξουαλική ἠθική μονογαμικῆς ἀγάπης, πιστότητας, καί ἀφοσίωσης, σέ ἀντιδιαστολή πρός τή σεξουαλική ἀσυδοσία ἰδίως τῶν ἀνδρῶν τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Ἡ ἄρνηση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί ἡ λατρεία τῶν εἰδώλων τοῦ ἑλληνορωμαϊκοῦ παγανισμοῦ συνοδεύονταν ἀναπόφευκτα ἀπό κουλτούρα καί πρακτικές σεξουαλικῆς ἀσυδοσίας – ἐφόσον ὁ παγανισμός δέν εἶναι παρά μιά μορφή λατρείας τῆς φύσης συμπεριλαμβανομένων τῶν διεφθαρμένων καί ἐμπαθῶν της ἐκδηλώσεων. Ὅπως γράφει ὁ Παῦλος στήν Πρὸς Ρωμαίους, ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν ἀληθινό Θεό εἶχε ὡς ἀποτέλεσμα, μεταξύ ἄλλων, τή διαστροφή τῆς ὁμόφυλης σεξουαλικότητας. Αὐτό τό πάθος κυριάρχησε μεταξύ τῶν “σοφῶν” τοῦ κόσμου πού ἐγκατέλειψαν τόν Θεό.
Σήμερα, σέ μιά ἐποχή ἐπίσης μαζικῆς ἀποστασίας, ἡ ὁμόφυλη σεξουαλικότητα ἐμφανίζεται ἐπιδεικτικά καί ἐπεκτατικά στόν δημόσιο χῶρο καί διεκδικεῖ δικαιώματα, ὅπως ἐκεῖνο τοῦ γάμου, πού δέν τῆς ἀνήκουν. Ὁ γάμος, βέβαια, διέρχεται ἐδῶ καί δεκαετίες τεράστια κρίση. Ἀπό μυστήριο συνύπαρξης, κοινωνίας, καί εὐθύνης ἔχει σέ πολλές περιπτώσεις ὑποβαθμιστεῖ σέ βολικό γιά τό ἐγώ διακανονισμό καί μέσο ἐμπαθοῦς ἱκανοποίησης ναρκισσιστικῶν ἐπιθυμιῶν, πού, ὅταν δέν καλυφθοῦν, θεωρεῖ κανείς ὅτι ἔχει ὄχι ἁπλῶς τό δικαίωμα ἀλλά ἴσως ἀκόμα καί τήν ὑποχρέωση νά τόν διαλύσει. Τό διαζύγιο ἔχει καταστεῖ πολύ εὐκολότερο, συχνότερο, καί κοινωνικά ἀποδεκτό. Παράλληλα, ἔχει θεσμοθετηθεῖ τό σύμφωνο συμβίωσης γιά ὅποιους θέλουν νά εἶναι “ἔγγαμοι” κατά τό ἥμισυ, μέ τή δυνατότητα, δηλαδή, νά ἐγκαταλείψουν (ἤ νά ἐγκαταλειφθοῦν ἀπό) τόν ἤ τήν σύντροφό τους εὔκολα, γρήγορα, μονομερῶς, καί χωρίς ἀναστολές ἤ τύψεις. Οἱ νεότερες γενιές παντρεύονται ἀργότερα καί σπανιότερα, χωρίζουν εὐκολότερα, καί κάνουν συχνά πολιτικό γάμο καί κατά κανόνα ἕνα μόνο παιδί καί μάλιστα σέ σχετικά μεγάλη ἡλικία. Ἡ παρακμή τοῦ γάμου ὁλοκληρώνει τήν τροχιά της μέ τή θέσπιση τοῦ “γάμου” τῶν ὁμόφυλων ζευγαριῶν. Τώρα πιά ἀκόμα καί ὁ ὁρισμός τοῦ γάμου ἀλλοιώνεται.
Ἡ ἐπιχειρηματολογία ὑπέρ τοῦ ὁμόφυλου “γάμου” καί τῆς συνακόλουθης υἱοθεσίας εἶναι σαθρή. Ὁ “γάμος” αὐτός ἐμφανίζεται ὡς “δικαίωμα” σέ κάτι τό ὁποῖο, ὡστόσο, εἶναι ἀδύνατο: οὐδέποτε μποροῦν δύο ἄτομα τοῦ ἰδίου φύλου νά συνάψουν ἔγγαμη συζυγία· εἶναι σάν νά ἀγωνίζονται οἱ ἄντρες νά τούς ἀναγνωριστεῖ τό δικαίωμα τῆς ἐγκυμοσύνης καί τοῦ θηλασμοῦ. Τό κακέκτυπο δέν μπορεῖ ποτέ νά ταυτιστεῖ μέ τήν πραγματικότητα ἤ νά τήν ὑποκαταστήσει. Ἐπιπλέον, ἡ διεκδίκηση τῆς υἱοθεσίας ἐκ μέρους ὁμόφυλων ζευγαριῶν παραβλέπει τό γεγονός ὅτι τό παιδί ἔχει ἀνάγκη ἀπό πατέρα καί μητέρα – σέ ὅποιες περιπτώσεις ὁ ἕνας ἀπό τούς δύο ἀπουσιάζει, τό παιδί βιώνει τήν ἐπώδυνη στέρηση τῆς ὀρφάνιας. Τό ἐπιχείρημα ὅτι εἶναι καλύτερα νά ζεῖ ἕνα παιδί μέ ἕνα ὁμόφυλο ζευγάρι παρά σέ ἕνα ἵδρυμα, παραβλέπει ὅτι ἀσυγκρίτως καλύτερο καί ἀπό τά δύο εἶναι τό νά ζεῖ σέ μιά φυσιολογική οἰκογένεια. Ἐπιπλέον, τό ἐπιχείρημα ὅτι κάποιοι ἑτερόφυλοι γονεῖς εἶναι κακοί γονεῖς (σέ ἀντίθεση, ὑποτίθεται, μέ τούς ὁμόφυλους;) εἶναι “ἐκτός θέματος”. Στόν ὁμόφυλο “γάμο” κατ’ ἀνάγκην ἀπουσιάζουν ἤ ὁ πατέρας ἤ ἡ μητέρα (ἤ μᾶλλον καί οἱ δύο, ἐφόσον δέν ὑπάρχει τρόπος νά ξεχωρίσουν οἱ ρόλοι καί νά συνυπάρξουν συμπληρωματικά), πράγμα πού ἀποτελεῖ θεμελιῶδες πρόβλημα πρίν καί ἀνεξάρτητα ἀπό τό ἄν ἔχουμε νά κάνουμε μέ καλούς ἤ μέ κακούς “γονεῖς”.
Ἡ θεσμοθέτηση τοῦ “γάμου” γιά τά ὁμόφυλα ζευγάρια θά ἐπιδεινώσει τήν ἐπικρατοῦσα κατάσταση. Ἐπιπλέον, μέ ποιά ἐπιχειρήματα ἄραγε θά μπορέσει κανείς νά ἀρνηθεῖ, γιά παράδειγμα, τόν αἱμομικτικό γάμο (ἤδη ἄλλωστε ἔχει ψηφιστεῖ νόμος πού ἐπιτρέπει τή δωρεά γενετικοῦ ὑλικοῦ μεταξύ στενῶν συγγενῶν), τόν πολυγαμικό γάμο, ἤ τήν κτηνοβασία; Ἡ πορεία τῶν πραγμάτων, ὅπως τήν παρατηροῦμε σέ ἄλλες χῶρες τοῦ δυτικοῦ κόσμου, εἶναι ἐν πολλοῖς προδιαγεγραμμένη: Ἡ θεσμοποιημένη διαστροφή θά διδάσκεται στά σχολεῖα ὡς κανονικότητα ἀπό τήν πρώιμη παιδική ἡλικία. Ὅποιος διαφοροποιεῖται θά θεωρεῖται ρατσιστής καί ἐνίοτε θά ἐξοστρακίζεται κοινωνικά καί ἐπαγγελματικά.
Ὁ νομπελίστας ποιητής T.S. Eliot ἰσχυρίστηκε ὅτι τό μέλλον μας θά κριθεῖ ἀπό τό ἀποτέλεσμα τῆς σύγκρουσης χριστιανισμοῦ καί παγανισμοῦ. Στίς δυτικές κοινωνίες ἡ πλάστιγγα μᾶλλον κλίνει πρός τό μέρος τοῦ δεύτερου. Ἐάν αὐτή ἡ μάχη χαθεῖ, τότε πιθανόν νά συμβεῖ αὐτό πού προέβλεψε ἕνας ἄλλος μεγάλος Ἄγγλος συγγραφέας, ὁ G.K. Chesterton: ὁ
παγανιστικός κόσμος καί πάλι, ὅπως στούς ρωμαϊκούς χρόνους, ὑπό τό βάρος τῶν ἀδιεξόδων του θά μεταστραφεῖ στόν
χριστιανισμό.
(Πηγή: Περιοδικό “Εφημέριος” Μάρτ. – Απρ. 2024)