Ζοῦμε ἀδιαμφισβήτητα στὴν ἐποχὴ τῆς εὐκολίας καὶ τῶν μεγάλων ἀνέσεων, καλοί μου φίλοι, ὅπως λέγαμε καὶ σὲ προηγούμενο κείμενό μας.[1] Φθάσαμε νὰ τὰ κάνουμε ὅλα πλέον ὄχι μόνο μὲ τὰ κουμπιά, ἀλλ’ ἀκόμη καὶ μὲ αὐτὴ τὴν … ἁφή! Ἡ εὐκολία ἀναδείχθηκε ὡς ἡ ὑπέρτατη ἀξία μας!!
Ἔτσι ἀπεχθανόμασθε ὅ,τι ἔχει μόχθο καὶ κόπο. Ὅ,τι εἶναι δύσκολο, γιὰ νὰ γίνει. Ἀπὸ τὴ δύσκολη ἄσκηση καὶ τὸ δύσκολο πρόβλημα στὰ μαθήματα, μέχρι καὶ τὸ διάβασμα ἀκόμη ἑνὸς (σοβαροῦ) κειμένου! Ἡ ἄσκηση ἀφέθηκε στοὺς δυνατοὺς λύτες καὶ στοὺς … ἀσκητές!
Ἑπόμενο εἶναι νὰ ἀφήνουμε τὰ δύσκολα στοὺς ἄλλους καὶ ἐν τέλει νὰ ἀφηνόμαστε σ’ αὐτούς! Θὰ ἔπρεπε τὸ ἀντίθετο ἀκριβῶς νὰ συμβαίνει. Νὰ ἀγαπᾶμε, δηλαδή, τὴ δυσκολία καὶ νὰ ἀπεχθανόμαστε τὴν εὐκολία καὶ τὶς ἀνέσεις. Γιατί ἡ δυσκολία εἶναι ἐκείνη ποὺ μᾶς πηγαίνει μπροστὰ καὶ ψηλά, ἐνῷ ἡ εὐκολία μᾶς ὁδηγεῖ κατευθεῖαν στὴ μαλθακότητα ἀκόμη καὶ στὸ τέλμα! Διαβάστε περισσότερα »