Η ακηδία

Εάν μας αιχμαλωτίσει περισσότερο από τα άλλα πάθη η ακηδία, τότε η ψυχή μας ευρίσκεται σε μεγάλο αγώνα. Είναι πολύ φοβερό αυτό το πονηρό πνεύμα. Συγγενεύει πολύ με το πνεύμα της λύπης και νικά ιδιαίτερα αυτούς που ευρίσκονται στη μοναξιά. Όταν εγερθούν πελώρια τα κύματα λογισμών και παθών εναντίον της ψυχής, εκείνη την ώρα ο άνθρωπος νομίζει ότι δεν θα λυτρωθεί ουδέποτε απ’ αυτά. Ο νοητός εχθρός του επιφέρει παντός είδους λογισμούς και σκέψεις ότι, εάν σήμερα είναι τόσο άσχημα, αύριο θα είναι χειρότερα και μεθαύριο ακόμη χειρότερα. Έτσι του σφυρίζει στο νου ότι εγκαταλείφθηκε από τον Θεό, ότι του συμβαίνουν αυτά επειδή δεν τον φροντίζει ο Θεός, ότι αυτά συμβαίνουν μόνον σ’ αυτόν και σε κανέναν άλλον. Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα, δεν είναι! Διαβάστε περισσότερα »

Επιστήμονες γιατροί, παιδαγωγοί, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι εργάζονται και παλεύουν, για να ανακουφίσουν τον άνθρωπο από την ψυχοφθόρα λύπη. Ποιητές και λογοτέχνες και άλλοι άνθρωποι της τέχνης επίσης, ασχολούνται με το θέμα, προσπαθώντας να την προσεγγίσουν εικαστικά. Τη λύπη, που, όταν θρονιάζει στα έγκατα της ψυχής, γίνεται κολαστήριο εργαλείο και την συγκλονίζει, την παραμορφώνει και καθιστά τον άνθρωπο «άλλον εαυτόν». Όλοι προβληματίζονται και προβληματίζουν, αναρωτιούνται, επιρρίπτουν ευθύνες, προτείνουν λύσεις, καταριούνται την «τύχη», αλλά αυτή, παρόλο που μπορεί να κατασταλεί προσωρινά, παραμένει ανίκητη, συνεχίζοντας να παίζει το παιχνίδι της. Να φυτεύει στην ψυχή την απόγνωση και να την οδηγεί σε αδιέξοδα. Χωρίς να ξεχωρίζει πρόσωπα. Χωρίς να κάνει διακρίσεις. Όποιος κι αν είναι ο άνθρωπος, του χτυπάει την πόρτα της καρδιάς και την ροκανίζει με το σαράκι της. Πού να βρίσκεται άραγε το φάρμακο της θεραπείας της; Διαβάστε περισσότερα »

Η ακηδία, η λύπη, η καταπόνηση οπωσδήποτε θα σε επισκέπτονται, όπως και κάθε άνθρωπο. Το κυριότερο θέμα είναι πώς εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Σου έγραψα ήδη, μου φαίνεται, ότι αν ζούμε τις καταστάσεις μας ως “ατομικές” μας μόνο, τότε η ψυχή στο τέλος όλων πτωχεύει και γίνεται άκαρπη, ενώ η ζωή χάνει το νόημά της και γίνεται αφόρητα οχληρή. Ο σκοπός μας, τον οποίο έχει θέσει μπροστά μας το Ευαγγέλιο, είναι να γίνουμε παγκόσμιες υποστάσεις, να φέρουμε μέσα μας όλο τον κόσμο, να ζήσουμε όλο το βάθος της ιστορίας του κόσμου, και επάνω απ’ όλα του Ανθρώπου. Όλη δηλαδή η ανθρωπότητα είναι αυτό το «Εγώ», και όλη η ιστορία είναι η ζωή μου. Διαβάστε περισσότερα »

(Προς Φιλιππησίους Παύλου Επιστολή κεφ. δ’ 4-9)

– Πώς μπορούμε να ακολουθήσουμε το πρόσταγμα του Αποστόλου Παύλου, να χαιρόμαστε αδιάκοπα, όταν είμαστε περικυκλωμένοι από πλήθος κακών και θλίψεων;

– Για ποια χαρά μιλάει ο Απόστολος και ποιος μπορεί να έχει αυτή τη χαρά;

– Ποια κακά είναι βαρύτερα; Αυτά που προξενεί η φύσις ή αυτά που προξενεί η προαίρεσις;

– “Η θλίψις υπομονήν κατεργάζεται΄ η δε υπομονή, δοκιμήν΄ η δε δοκιμή, ελπίδα΄ η δε ελπίς ου καταισχύνει”

– Πώς, ενώ κατά την διδασκαλία του Παύλου οι ενάρετοι χαίρονται πάντοτε, έχουμε περιπτώσεις στην Αγία Γραφή αντίθετες;

– Αρετή και κοσμική λύπη είναι πράγματα ασυμβίβαστα.

– Μπορεί να συνυπάρξει Θεός και λύπη;

– Μάταια οι άνθρωποι αναζητούμε την χαρά εις τα κοσμικά πράγματα. Εις τον πλούτον, εις τους προβιβασμούς, εις τα αξιώματα, εις τις διασκεδάσεις, εις τις τροφές και τα ποτά. Όλα αυτά για λίγο ευφραίνουν και έπειτα γεμίζουν την ψυχήν πίκρα. Η αμαρτία προξενεί βραχύτατη ηδονήν, όταν όμως ολοκληρωθεί φέρει φόβον, ντροπή και έλεγχο. Διαβάστε περισσότερα »

Ιερά Μονή Αγίου Ιωάννου Προδρόμου Καρέα

Η απαλλαγή από τη λύπη δεν είναι αυτοσκοπός για τον άνθρωπο, αλλά την επιδιώκει κανείς, για να ανοίξει χώρο μέσα του, ώστε να εγκατοικήσει εκεί η ευδόκιμη λύπη. Αυτή η ευλογημένη λύπη μπορεί να γίνει γόνιμο έδαφος, στο οποίο αργότερα θα φυτρώσει η αληθινή χαρά των κατά Θεόν και εν Χριστώ, πενθούντων. Είναι η χαρά αυτή, η οποία στη γλώσσα των Πατέρων της Εκκλησίας μας ονομάζεται χαροποιόν πένθος ή χαρμολύπη. Είναι δηλαδή, η μετάνοια και η αίσθηση της απομάκρυνσης του ανθρώπου από τις προδιαγραφές της δημιουργίας του, από τη ζωή της Τριαδικής και αιώνιας Αγάπης.

Διαβάστε περισσότερα »