“Δεν φτάνει μόνο η πίστη”

Για τους καρπούς της νηστείας (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Επιστολή στον έμπορο Κ. Κ. της Πάλανκα.

Αναρωτιέστε γιατί τόσος κόσμος δεν κρατά τη νηστεία! Επειδή δεν γνωρίζει τους καρπούς της νηστείας. Διαβάστε περισσότερα »

Στον έφεδρο αξιωματικό σχετικά με το πώς ο Θεός δεν επιτρέπει (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Περιγράφετε την αληθινή ιστορία των παθών σας στην αιχμαλωσία, η οποία είναι πράγματι διδακτική. Τρείς φορές οι εχθροί σας οδήγησαν στο απόσπασμα και τις τρεις φορές σας γύρισαν χωρίς κάποιον ορατό λόγο. Είναι αόρατος ο λόγος από εσάς αλλά όχι από Εκείνον που σας δημιούργησε. Μόνος λέτε πως εκείνες τις φοβερές ώρες ασταμάτητα προσευχόσαστε μ’ όλη σας την καρδιά στον Θεό. «Επί τω Θεώ ήλπισα, ου φοβηθήσομαι τί ποιήσει μοι άνθρωπος», λέει ο ψαλμωδός (Ψαλμ. 55, 2). Διαβάστε περισσότερα »

Επιστολή σ’ έναν νέο ουτοπιστή για τους ξένους επισκέπτες (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Θρηνείτε, επειδή δεν φτιάχνονται δρόμοι στο Ντούρμιτορ, για τους ξένους τουρίστες. Διαβάστε περισσότερα »

Σ’ ένα νεαρό ιερέα για τη μοναξιά και την αληθινή επικοινωνία (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Μη φοβάσαι δεν είσαι μόνος. Μόνος είναι εκείνος που δεν γνωρίζει τον Θεό ακόμα και αν όλοι οι άνθρωποι συναναστρέφονται μαζί του. Αυτός, και στην πιο πολυάριθμη κοινωνία, θα έλεγε- όπως και τώρα λένε κάποιοι- «βαριέμαι, δεν ξέρω τι θέλω να κάνω με τον εαυτό μου, όλα είναι βαρετά». Αυτές είναι ψυχές άδειες από τον Θεό, φλοίδες χωρίς κουκούτσι, στάχτη χωρίς κάρβουνο. Αλλά εσύ δεν είσαι μόνος αφού είσαι πλάι στον Κύριο και ο Κύριος δίπλα σου. Διαβάστε περισσότερα »

Για τη ζωή του αμαρτωλού (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Επιστολή στον κλειδαρά Ι. Τ. .

Κάποιος άνθρωπος κληρονόμησε μεγάλο πλούτο από τον πατέρα του. Όμως χρησιμοποίησε όλο τον κληρονομημένο πλούτο για το χτίσιμο, τη στερέωση και τη διακόσμηση ενός σπιτιού. Και ζούσε μόνος σ’ αυτό το σπίτι. Ούτε πήγαινε σε κανέναν ούτε δεχόταν κανέναν από τους καλούς ανθρώπους. Για τον εαυτό του δεν έδινε τίποτα˙ όλα για το σπίτι. Άπλυτος , αχτένιστος, με κουρέλια, άσιτος, τσιγκούνης για τον εαυτό του και τους άλλους, τα έδινε όλα μόνο για το σπίτι, στο οποίο έμενε. Χρόνια οι γείτονές του δεν μπόρεσαν να δουν το πρόσωπό του. Αλλά το σπίτι του απ’ έξω ήταν τόσο στολισμένο, ώστε ο καθένας από τους ξένους και τους περαστικούς αναφωνούσε από θαυμασμό. Άκουγε εκείνος ο άνθρωπος κάθε λόγο θαυμασμού για το σπίτι του, και αυτό ήταν η μόνη του ευχαρίστηση. «Πώς να ΄ναι εκείνος που κατοικεί σε τέτοιο παλάτι!», αναρωτιόντουσαν οι περαστικοί. Αλλά το πρόσωπο του νοικοκύρη κανένας δεν είδε. Διαβάστε περισσότερα »