Μιχαήλ Μιχαήλωφ

 

«Η μυστική εμπειρία στην κατάσταση της ελευθερίας»

 

Εκδόσεις «Η Μεταμόρφωση του Σωτήρος», Μήλεσι 2007

 

_____________________________________

Η ΘΕΟΣΟΦΙΑ ΣΕ ΒΙΒΛΙΟ

ΠΟΥ ΕΚΔΙΔΕΙ ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ

Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σπηλιοπούλου

 

       Τό ερό συχαστήριο τς Μεταμορφώσεως το Σωτρος στό Μήλεσι, τό γνωστό ς τό μοναστήρι το γέροντος Πορφυρίου, ξέδωσε τό 2007, μέ τήν φροντίδα τν κδόσεων Σταμούλη Α.Ε, τό βιβλίο το Μιχαήλ Μιχαήλωφ „ μυστική μπειρία στήν κατάσταση τς νελευθερίας”.  Τό γεγονός ατό, πού δυστυχς μόλις τελευταα πληροφορηθήκαμε, προκαλε σέ κάθε νηφάλιο ναγνώστη λλά καί σέ κάθε πιστό πού γαπ τό συγκεκριμένο συχαστήριο, τό ταυτισμένο μέ τόν γέροντα, βάστακτη θλίψη καί δύνη καί ατό διότι ν καί το βιβλίο ατό τό κδίδει να μοναστήρι σέ συνεργασία, μαλιστα, μέ τόν ξαιρετικό, κατά τά λλα, κδοτικό οκο κάθε λλο παρά ρθόδοξο μπορε νά χαρακτηριστε

Πρόκειται, δυστυχς, γιά να ριστο γχειρίδιο ποκρυφισμο!  Τό χειρότερο δέ εναι τό γεγονός τι ποψη ατή οτε εναι δική μας οτε εναι γνωστη στους κδότες, φο μέσα στό διο τό βιβλίο προλογίσας κος Γεώργιος ρβανίτης παραδέχεται καί μολογε ξεκάθαρα τι τό βιβλίο περιέχει νεοεποχήτικες πόψεις καί θέσεις. «Δέν συμμεριζόμαστε ρισμένες νατολικές θεοσοφικές πόψεις τν συγγραφέων πό τούς ποίους Μιχαήλωφ ντλε τήν μπειρία του, οκοδομε τούς συλλογισμούς του καί ξάγει τά συμπεράσματά του», γράφει συντάκτης του προλόγου καί συνεχίζει : «Δεν πρέπει μως νά ξεχνάμε τι γάπη το Θεο γκαλιάζει λους τούς νθρώπους καί προπαντός τούς πλανεμένους, ταν ψάχνουν ελικρινά γιά τήν λήθεια» ν στή συνέχεια νομάζει «σπερματικό λόγο», «κτίνα ληθείας», «κτινοβολία τς γάπης το Θεο πού τούς φωτίζει κάποιες πτυχές τς ζως τους καί τούς κατευθύνει πρός τήν μοναδική τέλεια λήθεια» ατές τίς πόψεις καί θέσεις τίς ποες ποτίθεται τι δέν συμμερίζεται!

 

         Καί γενννται τά ρωτήματα:

1ον) Εναι δυνατόν να ρθόδοξο μοναστήρι νά κδίδει, καί μάλιστα μέ πλήρη πίγνωση, να βιβλίο πού περιέχει στω «ρισμένες» τέτοιες πόψεις, πως  γράφει κος ρβανίτης, φο δέν πάρχει σχεδόν οτε μία σελίδα το βιβλίου πού νά μήν περιέχει τέτοιες δέες, θεοσοφικές καί νατολικές θεωρίες καί θέσεις;  Δέν πρχε τίποτα φέλιμο πό τήν ρθόδοξη καί πατερική παράδοση γιά νά προσφέρει στούς πιστούς τό ρθόδοξο μοναστήρι καί ποφάσισε νά ποτίσει τά πιστά τέκνα τς κκλησίας μέ δηλητήριο;

2ον) Τελικς ο πόψεις ατές γίνονται χι ποδεκτές; Διότι εναι ντιφατικό, κτός ν γίνεται σκοπίμως, πό τήν μία νά πορρίπτονται καί πό τήν λλη νά ναγνωρίζονται ς «σπερματικός λόγος» καί τά παρόμοια νά προβάλλονται ς μέρος τς ληθείας ποία δηγε μάλιστα, «ταν ψάχνουν ελικρινά», στήν τέλεια λήθεια.  πό μόνη της ποψη ατή κφράζει λη τή νοοτροπία τς «Νέας ποχς», τς ποίας ποτελε βασική διδασκαλία καί πιδίωξη.  λλωστε «ο Γκουρο γεννιονται κι ρχονται μέ νώτερη πίγνωση γιά νά καθοδηγήσουν τούς ελικρινες ναζητητές καί ζηλωτές», πως ποστηρίζει Γκουρο Σατυανάντα[1].

Τέλος εναι ναγκαο νά πισημανθον δύο κόμη θέσεις πού βρίσκουμε στόν πρόλογο το βιβλίου, ο ποες εσάγουν μαλ τόν ναγνώστη καί τόν «μυον» στό νεοεποχήτικο πνεμα του βιβλίου.  πρώτη εναι ποψη τι εναι συνηθισμένες στά συναξάρια τν γίων μας διάφορες «παρεμβάσεις το Θεο», μεταξύ τν ποίων καί «φωνή τς συνειδήσεως».  Ο Πατέρες μιλον βέβαια γιά τήν συνείδηση πως τήν καταλαβαίνουμε καί στήν καθημερινή μας ζωή, ς ναν μφυτο νόμο πού ρίζει σέ πολύ βασικά θέματα καί ξεχωρίζει τό καλό πό τό κακό. συγκεκριμένη μως ρολογία  συναντται κυρίως στον ποκρυφισμό καί κλαμβάνεται ς διος Θεός πού πάρχει μέσα μας, ς  «σωτερική φωνή», τήν ποία φωνή καλούμαστε να κομε τακτικά! Δυστυχς δομή το βιβλίου τσι νοηματοδοτε τόν ρο «φωνή τς συνειδήσεως».

δεύτερη θέση εναι ποψη τι τό συγκεκριμένο βιβλίο  «...πιβεβαιώνει λήθειες τς πίστεώς μας πό τήν περα νθρώπων κάθε λλο παρά πιστν καί μάλιστα πολλές φορές σέ πίπεδα προωθημένα τόσο, στε νά μή τίς ζομε καί κόμη νά μή τίς συνειδητοποιομε».  Πο εναι λοιπόν   ποτιθεμένη πόρριψη τν θεοσοφικν θέσεων ταν ατές κλαμβάνονται χι πλς ς χρήσιμες λλά κόμη καί ς πιβεβαίωση τν ληθειν τς πιστες μας; Τά δέ σχετικά μέ προωθημένα πίπεδα τά ποσυνείδητα μάλιστα, πέραν οτι εναι δυσερμήνευτα, μυρίζουν ντονα ποκρυφισμό καί μάλιστα σκληρό.  ς δομε, μως, πολύ συνοπτικά καί τό διο τό βιβλίο. 

Τό θέμα που πραγματεύεται τό βιβλίο εναι κατάσταση, τά βιώματα, τά συναισθήματα πού ζε νθρωπος μέσα σέ καταστάσεις κραίας στέρησης τς λευθερίας κυρίως μέσα σέ φυλακές καί σέ στρατόπεδα κατοχς.  Βασική διδασκαλία το βιβλίου καί συμπέρασμα θά μπορούσαμε συνοπτικά νά πομε τι εναι τό ξής: πελευθέρωση ρχεται ταν νθρωπος μάθει νά κούει καί νά πακούει στήν σωτερική «φωνή τς συνειδήσεως».  διδασκαλία ατή, πως προείπαμε, ενα καθαρά ποκρυφιστική. κόμη καί ρος «πελευθέρωση» παραπέμπει στον νδουιστικό νόμο το κάρμα καί τς samsara, τις λεπάλληλες, δηλαδή, γεννήσεις καί μετενσαρκώσεις καί κλαμβάνεται ς λύτρωση μέσω τς κχυσης τς ψυχς στό παγκόσμιο πνεμα, μέσω, δηλαδή, τς νυπαρξίας.

Στή σελ. 23 γράφει τι σοι ζησαν σέ κραες καταστάσεις νελευθερίας καί περιέγραψαν τά βιώματά τους πέκτησαν τήν πεποίθηση τι «στήν ψυχή κάθε νθρώπου πνώττουν κραταιές ψυχικές δυνάμεις, τι ψυχικός κόσμος δέν μπορε νά χωρισθε πό τόν φυσικό καί βεβαιώνουν τι ο στοχασμοί καί ο πόθοι το νθρώπου δέν πενεργον λιγότερο, λλά κατά πολύ περισσότερο μες στόν ξωτερικό, φυσικό κόσμο π’ σο τά χέρια του». 

«πνώττουν κραταιές δυνάμεις».  ποκρυφιστική διδασκαλία σύμφωνα μέ τήν ποία πάρχει μία «τέλειωτη Δύναμη, πού βρίσκεται στόν κάθε νθρωπο καί καθιστ δυνατή τήν κπλήρωση κάθε πιθυμίας.  Εναι Θεός ,πού βρίσκεται μέσα μας[2]», κατά τον Μurphy, πόστολο τς «θετικς σκέψης». λες σχεδόν ο μάδες τς «Νέας ποχς» κηρύττουν τι μέσω τν τεχνικν πού χρησιμοποιον (γιόγκα, διαλογισμός, θετική σκέψη) φυπνίζουν ατές τίς σωτερικές δυνάμεις καί δηγον τόν νθρωπο στήν ατοθέωση. «Εναι νγκη νά ξεκλειδώσουμε καί νά δώσουμε κφραση στόν σωτερικό μας Γκουρο[3]», πως χαρακτηριστικά ποστηρίζουν.

« ψυχικός κόσμος δέν μπορε να χωρισθε πό τόν φυσικό». Φύση και ψυχή να καί τό ατό!  λλη μι βασική διδασκαλία τς «Νέας ποχς», γνωστή ς «λισμός» «λιστική θεώρηση το κόσμου», σύμφωνα μέ τήν ποία  «δέν πάρχει διαφορά οσίας νάμεσα στόν νθρωπο καί στόν κόσμο, νάμεσα στόν κόσμο καί τόν Θεό[4]», κατά τόν  «πόστολο» τς  «Νέας ποχς» Capra. 

«Ο στοχασμοί καί ο πόθοι το νθρώπου πενεργον περισσότερο μές στόν ξωτερικό φυσικό κόσμο π’ σο τά χέρια του».  Καί πάλι βασικό δόγμα τς  «Νέας ποχς».  δύναμη το νο καί εδικά τς «θετικς σκέψης» κατέχει ξέχουσα θέση στίς διδασκαλίες το ποκρυφισμο. «τσι νθρωπος κατασκευάζει στό ποσυνειδητό του τήν ετυχία τή δυστυχία του.  «Θεός (τό ποδυνείδητο), πού σς δωσε τήν πιθυμία, θά σς δείξει καί τό δρόμο γιά τήν κπλήρωσή της...Πίστευε στόν αυτό σου (!) καί στίς δυνάμεις πού πνώττουν μέσα σου[5]», λέει και πάλι Μurphy. 

Στήν πόμενη κιόλας σελίδα διαβάζουμε τι ταν νθρωπος «κολουθε κείνη τήν νδόμυχη τς ψυχς του φωνή...νοίγονται σ’ ατόν δρόμοι πού δέν δηγον μόνο στή διατήρηση λων κείνων, πού ατός νομίζει πώς γκατέλειψε γιά ν’ κολουθήσει τίς ποδείξεις ατς τς μυστικς σωτερικς πυξίδας, λλά καί πραγματοποιον λους τούς πιό κρύφιους πόθους του» πως τό λέει Κέυση «ατό πού χουμε στό νο μας κατά τή διάρκεια το διαλογισμο, ατό γινόμαστε μέ πολύ μεγάλη βεβαιότητα (σελ.35). πρόταση « νος εναι κτίστης», εναι διαίτερα ληθινή γιά τό διαλογισμό[6]».  πολυτοποίση, λοιπόν καί θεοποίηση τς σωτερικς μας φωνς πού, γιά τούς παδούς τς «Νέας ποχς» εναι μόνος λάνθαστος δηγός, διος Θεός, καί προτροπή νά κούσουμε τή φωνή ατή μέσω το διαλογισμο εναι, δυστυχς, βασική θέση το βιβλίου.  Ας τό δομε καί σέ λλα σημεία:

Στήν σελίδα 26 ναφέρεται τι γιά νά φτάσεις στή λευθερία δέν χρειάζεσαι τήν γνώση λλά τήν πίστη ποία κάνει δυνατή τή συμμόρφωση πρός τήν σωτερική φωνή καί συμπερασματικά «ν’ κολουθες τήν σωτερική φωνή σημαίνει νά πιστεύεις».  Ατήν τήν πίστη πρέπει νά διδάξουμε στούς πιστούς;  Τήν πίστη στόν διο τόν αυτό; Καί τί λιγότερο δίδαξε φις στούς πρωτοπλάστους; 

Στήν 30 ταυτίζεται πακοή στήν φωνή ατή μέ την σωτηρία. «ποιος κολουθε τήν σωτερική του φωνή καί σώζει τήν ψυχή του», λέει συγγραφέας, μαθαίνει μπειρικά τι ατό εναι το σπουδαιότερο καί πάνω σ’ ατήν τήν γνώση δράζεται πίστη στήν θανασία τς ψυχς.  νθρωπος  «σώζει» διος τήν ψυχή του, ατοπραγματώνεται καί ατοσώζεται καί πς; κολουθντας τήν σωτερική του φωνή. Διαλογιζόμενος.

Στήν 32 ναφέρεται τι «ποιος τς χει μπιστοσύνη καί κολουθε τή φωνή της, τήν σωτερική φωνή τς λευθερίας, ατός χει μιά δυνατότητα νά διεξαγάγει νικηφόρα τόν γνα ναντίον το Κακο καί τς βίας.  μως  προηγουμένως πρέπει νά παραιτηθε πό κάθετι πού ο δυνάμεις το ρατο κόσμου μπορον νά το φαιρέσουν».  Μάλιστα συγγραφέας χρησιμοποιε τόν Σολζενίτσιν καί τόν Πάνιν για νά στηρίξει καί ναλύσει τήν θέση του μέσα πό φράσεις πως «Μήν κρατς τίποτε, ποτραβήξου πό λα, κόμη κι π’τούς πλησίον σου γιατί κι ατοί εναι χθροί σου». «Μόνον ποιος παραιτεται λοκληρωτικά, γίνεται λοκληρωτικά λεύθερος».   Γκουρο Σάϊ Μπάμπα τό κφράζει μέ τήν θση του τι «Ερήνη σημαίνει παραίτηση πό τίς δραστηριτητες τν ασθήσεων[7]».

Στήν 33, κατά τόν συγγραφέα, τό ποτέλεσμα ατς τς παραίτησης εναι φύπνιση τς  «κραταις δυνάμεως» ποία πενεργε πάνω στόν ρατό κόσμο καί καθορίζει γεγονότα.

Στήν δέ 35 δέν φήνει πλέον κανένα περιθώριο ποψία γιά παρερμηνεία τν πόψεων του γιά λανθασμένη πλς ρολογία λέγοντας πολύτως ξεκάθαρα τι « δια ζωή, ξαρτται πό ατή τή μυστηριώδη, τή μυστική –γιατί ατό σημαίνει «μυστικός» - σωτερική δύναμη πού στή γλώσσα τς θρησκείας νομάζεται «Θεός»».

Στήν 36 προβάλονται « ποτελεσματικότητα τς προσευχς, το σωτερικο διαλογισμο, τς γιόγκα, καί πλν ξορκισμν κόμη».  Καί κτός τς ξίσωσης τς προσευχς μέ λα τά δαιμονικά συστήματα καί τίς τεχνικές ξισώνεται πίσης γία Γραφή μέ τή γιόγκα, τή παραψυχολογία καί τή θεοσοφία φο λες ατές  «πιτυγχάνουν μεσα ποτελέσματα μέσα στόν ξωτερικό ρατό κόσμο». Στήν δια σελίδα προβάλλεται επίσης ράντσα-γιόγκα, χάθα-γιόγκα. Καί πάλι «μυστική διδασκαλία» τς Μπλαβάτσκυ ποία εναι δρύτρια  τς Θεοσοφίας π’ που γεννήθηκαν πλθος πό ποκρυφιστικές μάδες.

Στήν πόμενη σελίδα γίνεται λόγος γιά ποκατάσταση καί πόδειξη το κύρους ξεχασμένων καί παμπάλαιων εδν σοφίας, πως τά προαναφερθέντα, καί ναφέρονται ς παραδείγματα ο διδασκαλίες τι έρας εναι πνεμα πού χαρίζει νεξήγητες δυνάμεις, τι μέ τήν τροφή λαμβάνεται πό τόν νθρωπο «μυστηριώδης ζωοδότρα νέργεια πού ο ρχαίοι νδοί τήν λεγαν «πράνα», τι νθρωπος προφυλάσσεται πό ναν «στρικό θώρακα».  λος ποκρυφισμός μέσα σέ να βιβλιαράκι νός Μοναστηριο!

Στήν 38  χουμε λλες θεωρίες πως τι «... πνευματική νέργεια ετε δαπανται γιά γκεφαλική δραστηριότητα ετε, σέ περίπτωση σωματικς ργασίας, ρέει μέσα στά χέρια», τι λιακή νέργεια πιδρ στίς παναστάσεις τι «καί μόνη ναφορά το νόματος το ησο Χριστο σκε μιά μαγική πίδραση πάνω στούς κπροσώπους τς βίας».  Εναι παραίτητο δ νά πισημάνουμε τι παραπομπή στό νομα το Χριστο σέ ποιοδήποτε χριστιανικό σύμβολο ννοια κάθε λλο παρά θετικά μπορον νά ξιολογηθον καί σέ καμία περίπτωση δέν φανερώνουν σχέση μέ τήν ρθόδοξη Πίστη.  Χριστός χρησιμοποιεται πό τόν ποκρυφισμό σάν κατάσταση, σάν πίπεδο συνειδητότητας, σάν σύμβολο καί βοήθημα για διαλογισμό, σάν νας πό τούς πολλούς βατάρ λλά οδέποτε ς πρόσωπο καί μάλιστα ς Θεάνθρωπος.  Η δέ γία Γραφή ρμηνεύεται ποκρυφιστικά μέ θεωρίες καί λληγορίες πού φαντάζουν στεες, μως χουν παραπλανήσει πολλές ψυχές.  τσι πίστη ταυτίζεται μέ τήν «θετική σκέψη», μέ τήν πίστη στόν αυτό καί χι στό Θεό, προσευχή μέ τό διαλογισμό καί στροφή πρός τόν σωτερικό αυτό, σκηση καί γκράτεια μέ τή γιόγκα, νηστεία μέ τή χορτοφαγία, νεργειακή διατροφή κόμη καί μέ τήν παντελή ποχή πό τροφή καί νεργοποίηση μόνον πό τόν λιο κ.α. 

Στήν 39 γίνεται λόγος γιά ναν σωτερικό «λεκτρονόμο» πού δείχνει σφαλτα τίς διότητες το κάθε νθρώπου καί ποος λειτουργε καί πό πόσταση.  Καλεται γιά λλη μιά φορά νθρωπος νά μπιστευτε τόν αυτό του καί μόνο, νά ατονομηθε στε νά μπε στήν διαδικασία τς ατοθέωσης τήν διαδικασία πού πρτος διάβολος θέλησε νά βάλει τόν νθρωπο δηγώντας τόν στήν διάπραξη τς διας μέ ατόν μαρτίας.

Στήν 41 καί πάλι θετική σκέψη, φο ο σκέψεις εναι ποτελεσματικότερες καί πό τά δια τά χέρια μπορε πό μόνη της νά πραγματώσει ποτελέσματα.  Στήν δια σελίδα προβολή νός θεοσοφιστο πού διαφωτίζει και κατηχε σέ θεμελιακές ννοιες τς σωτερικς διδασκαλίας!  ποτέλεσμα; Τό διο πού καί τό βιβλίο πιχειρε, δηλαδή νθρωπος πό μόνος του νά ναζητήσει «πόκρυφα βιβλία».

Στήν 43 μαθήματα διαλογισμο. «Δέν ταν σκέψη πού εχε νεργήσει λλά ταν μυστικός νόμος πού εχε ποκριθε, σέ μιά σχυρή σωτερική συγκέντρωση πάνω σ’ να σκοπό, μέ τήν πενέργειά του μέσα στόν ξωτερικό κόσμο, τόν νηπηρέαστο φαινομενικά πό τόν νθρωπο».   Charlew Capps, στέλεχος τς λεγομένης «θετικς μολογίας» τν πεντηκοστιανν «θεραπευτν» ντιστοίχως μς λέει τι «...πρόκειται γιά πνευματικό νόμο» πού  «λειτουργε κάθε φορά, μέ τήν προϋπόθεση πώς θά σκεφθομε σωστά».  Νά σημειώσουμε δέ τι γιά τόν ρθόδοξο πιστό προσευχή δέν εναι μιά τεχνική πού νεργοποιε μηχανισμούς, ο ποοι φέρνουν ποτελέσματα, λλά ταπεινή ατηση πρός τόν Θεό πού χει τήν πόλυτη λευθερία νά κανοποίησει χι τό ατημα το πιστο καί πιστός, πού τό γνωρίζει ατό, δέχεται μέ εγνωμοσύνη καί μπιστοσύνη την ποια «πόφαση» το Θεο

Τά δια ναφέρονται καί στήν σελίδα 44.  Στήν 46 καί πάλι πίστη ταυτίζεται μέ τήν  «τυφλή μπιστοσύνη στήν σωτερική φωνή χωρίς ρωτήματα πό τήν διάνοια».

Στήν 49   «μυστικός νόμος» συνδυάζεται μέ να «παλαιό βιβλίο», σύμφωνα με το οποο « ρατός κόσμος στηρίζεται πάνω σε δέκα δικαίους, καί μάλιστα χι συμβολικά λλά πραγματικά».  μολογομε τι τό ποκρυφιστικό ατό βιβλίο δέν καταφέραμε νά τό ντοπίσουμε.

Στή σελίδα 54 καί στίς πόμενες γίνεται προσπάθεια νά χριστιανοποιηθε νόμος το Κάρμα.  Γίνεται πολύτως δεκτός νόμος το Κάρμα λλά γίνεται προσπάθεια, γιά νά γίνει ποδεκτό πό τούς χριστιανούς, ρχικς νά ποσυνδεθε πό τή μετενσάρκωση.  Μάλιστα τελικς πικρατοσα στό βιβλίο ποψη εναι ατή το Σιφρίν τι « γνώση το νόμου το κάρμα καί τς μετενσάρκωσης λλάζει λόκληρη την νθρώπινη σκέψη» (σελ.55).  Στην 55 νισχύεται ποψή ατή μέ τή θέση τι νθρωπος πρέπει νά μπιστεύεται λοκληρωτικά «τό πεπρωμένο του» καί τι ν προσπαθήσει νά  πάρει στά χέρια του τά πεπρωμένα πλς καταστρέφει τή ζωή του ν τέλος, ξεκαθαρίζεται τι νόμος το κάρμα εναι διαφορετικός πό τόν πό μελέτη «μυστικό νόμο» πού διδάσκει τι «ο νόμοι το ρατο κόσμου μπαίνουν στήν πηρεσία τς νθρώπινης προσπάθειας, φόσον προσπάθεια ατή συμπίπτει μέ τά ατήματα τς σωτερικς φωνς»(σελ.58).

Στην 60 χουμε τήν ατοπραγμάτωση φο νθρωπος συγκροτε γιά τόν αυτό του μιά κατάσταση κρότατης λευθερίας καί τι εναι στήν ξουσία του νά μεταβάλει τόν κόσμο, σύμφωνα πάντα μέ τόν θεμελιακό «μυστικό νόμο». Στήν πόμενη σελίδα ναφέρεται γιά δεύτερη φορά λέξη «Θεός» πού νοηματοδοτεται καί πάλι ς «μυστική δύναμη» και τονίζεται τι σχέση ατς τς δύναμης, το «Θεο», ξαρτται μόνο πό τή σχέση το νθρώπου μέ τήν σωτερική του φωνή. Στήν πραγματικότητα πρόκειται γιά τή  σχέση το νθρώπου μέ τόν διο τόν διάβολο πού το ψιθυρίζει τό δικό του «εαγγέλιο», τό εαγγέλιο το φεως, ν μοιρος νομίζει τι εναι δική του φωνή, τι εναι διος Θεός καί δέν χει νάγκη λλου, ξωτερικο καί προσωπικο , Θεο.

Τέλος κατά πόλυτο τρόπο  διατυπώνεται ποψη τι λευθερία το τόμου δέν μπορε νά προέλθει πό τή θέση του μέσα στήν κκλησία, ποία χαρακτηρίζεται μάλιστα «αταρχικό σύστημα», λλά μόνο μέσα πό τήν πακοή στήν σωτερική φωνή! Δέν θά άσχοληθομε  καθόλου  μέ τά βιογραφικά στοιχεα πού ναφέρονται στό τέλος το βιβλίου διότι καί κε πλς ναμασνται τά δια. Μένει τό ρώτημα : Πο εδε κος ρβανίτης σημεο το βιβλίου παλλαγμένο πό νατολικές καί θεοσοφικές πόψεις; Καί πς νέλαβε νά κδόσει ατό τό καταστροφικό γιά τούς χριστιανούς βιβλίο;

Το βιβλίο ατό κθέτει νεπανόρθωτα σους συνέβαλαν στήν κδοση καί διάδοσή του καί προσβάλλει κατάφορα τό ερό συχαστήριο τς Μεταμορφώσεως καί τη μνήμη το γίου Γέροντος Πορφυρίου, στό κελλί το ποίου προστρέχουν χιλιάδες πιστοί γιά νά ποθέσουν τά ατήματα τους καί νά ζητήσουν τή βοήθεια το Γέροντος. Γι΄ατό καλομε τούς πευθύνους τς ερς Μονς νά ποσύρουν τό βιβλίο καί δημοσίως νά ποκηρύξουν τό ντορθόδοξο περιεχόμενό του.

 


 

[1] π. ντωνίου λεβιζοπούλου „ποκρυφισμός Γκουρουισμός «Νέα ποχή», θήνα 1997, σελ. 23

[2] π. ντωνίου λεβιζοπούλου, “Ατογνωσία Ατοπραγμάτωση Σωτηρία”, θήνα 1991, σελ.15

[3] το δίου “ποκρυφισμός Γκουρουισμός «Νέα ποχή», θήνα 1997, σελ.23

[4] το δίου „Διαλογισμός Προσευχή”, θήνα 1997, σελ.70

[5]  π. ντωνίου λεβιζοπούλου, „Ατογνωσία Ατοπραγμάτωσή Σωτηρία”, Άθήνα 1991, σελ.14

[6] το δίου “Διαλογισμό Προσευχή”, θήνα1997, σελ.145

[7] π. ντωνίου λεβιζοπούλου, „Διαλογισμό Προσευχή”, σελ. 175

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: egolpion.com)