ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ

μιλα το γου ΙΩΑΝΝΟΥ το ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ

 

Στ χρυσωρυχεο οτε τν πι σμαντη φλβα δν θ δεχταν ν περιφρονση καννας κι ς προξεν πολν κπο ρευν της. τσι κα στς θεες Γραφς δν εναι χωρς βλβη ν προσπερσης να γιτα μι κεραα. λα πρπει ν ξετζωνται. Τ γιο Πνεμα τ χει πε λα κα τποτα δν εναι νξιο σ̉ ατς. Πρσεξε λοιπν τ λει Εαγγελιστς κι δ: Ατ πλι ταν τ δετερο σημεο πο κανε ησος, πηγανοντας π τν ουδαα στν Γαλιλαα. Κα δν πρσθεσε ββαια τσι πλ τ λξη «δετερο», λλ τονζει κμα περισστερο τ θαμα τν Σαμαρειτν. Δεχνει τι, μλο πο γινε κα δετερο σημεο, δν εχαν φτσει κμα στ ψος κείνων πο τποτα δν εδαν (τν Σαμαρειτν) ατο πο χουν δε πολλ κα θαυμσει. στερ̉ π̉ ατ ταν ορτ τν ουδαων. Ποιά ορτ; ορτ τς Πεντηκοστς, νομζω, κα νβηκε ησος στ εροσλυμα. Συστηματικ τς γιορτς βρσκεται στν πλη. π̉ τ μι γι ν φαν πς ορτζει μαζ τους, π̉ τν λλη γι ν τραβξη κοντ του τν πλ λα. Γιατ ατς τς μέρες γινταν περισστερη συρρο τν πι πλν. πρχει στ εροσλυμα προβατικ κολυμβθρα, Βηθεσδ μ τ βραϊκ νομ της, μ πντε στος. Σ̉ ατς σαν πεσμνοι ρρωστοι πλθος - κουτσο, τυφλο, ξηρο, πο περμεναν τν ταραχ το νερο. Τ σημανει ατς τρπος τς θεραπεας; Τνος μυστηρου κνει παινιγμ; Ατ δν χουν γραφ πλ κα τυχαα λλ εκονζει κα ποτυπνει σα νγονται στ μλλον. Μ̉ ατν τν τρπο, τν περβολικ παρξενο, ταν συνβαινε λτελα προσδκητα, δ θ κατστρεφε μσα στς ψυχς τν πολλν τ δναμη τς πστης. Ποι εναι λοιπν ατ πο εκονζει;

Σκπευε ν δση τ βπτισμα πο χει πολλ δναμη κα μεγλη χρη . Τ βπτισμα πο ποπλνει λες τς μαρτες κα ζωοποιε τος νεκρος. πως λοιπν σ εκνα, προδιαγρφονται ατ στν κολυμβθρα κα σ πολλ λλα. Κα πρτα δωσε τ νερ πο βγζει τ στγματα τν σωμτων κα πο δν εναι μισματα λλ φανονται, πως τ μολσματα π κηδεες, π λπρα κα λλα ττοια. Κα πολλς λλες θεραπεες στν Παλαιά Διαθκη θ μποροσε κανες ν δ πο πραγματοποιθησαν μ νερ, γι̉ ατ τ λγο. λλ ς μπομε στ θμα μας. Πρτα λοιπν πως επα πρωττερα, μολυσμος σωματικος κι πειτα διφορες λλες σθνειες κνει ν θεραπεωνται μ νερ. Γιατ θλοντας Θες ν μς δηγση κονττερα στ δωρε το βαπτσματος δν θεραπεει τος μολυσμος μονχα λλ κα σθνειες. Γιατ ο πλησιστερες πρς τν λθεια εκνες κα σχετικ μ τ βπτισμα κα τ πθος κα τ λλα σαν καθαρτερες π τς παλαιτερες. Γιατ πως ο κοντινο το βασιλι δορυφροι εναι λαμπρτεροι π τος πι μακρινος, τσι γνεται κα σχετικ μ τος τπους.

Κι γγελος καταβανοντας νατραζε τ νερ κα το δινε θεραπευτικ δναμη, γι ν μθουν ο ουδαοι τι πολ περισστερο Κριος τν γγλων μπορε ν θεραπεση λα τ νοσματα τς ψυχς. λλ πως δ θεραπευτικ δναμη δν ταν φυσικ διτητα το νερο, γιατ ττε θ κδηλωνταν διλειπτα, λλ παρουσιαζταν μ τν νργεια το γγλου, τσι κα πνω σ̉ μς δν νεργε πλ τ νερ λλ ταν δεχτ τ χρη το Πνεματος ττε διαλει λες τς μαρτες. Γρω π̉ ατ τν κολυμβθρα κοτονταν να μεγλο πλθος ρρωστοι τυφλο, κουτσο, λεπρο πο περμεναν τν ταραχ το νερο κα ττε σθνεια γινταν μπδιο σ̉ κενον πο θελε ν θεραπευτ. Μ τρα εναι κριος καθνας ν προσλθη. Γιατ δν ναταρζει κποιος γγελος λλ εναι τν πντων Κριος ατς πο τ κτελε λα κα δν εναι δυνατ ν π σθενς«μλις πω ν κατεβ, λλος κατεβανει πρν π μνα». λλ, κι ν ρθη λη οκουμνη, χρη δν ξοδεεται, οτε νργεια δαπανται λλ δια κα παρλλακτη μνει πως πρτα. Κι πως ο λιακς κτνες καθημεριν δνουν τ φς τους κα δν δαπαννται οτε λιγοστεει λμψη τους π τν φθονη παροχ των, τσι κα πολ περισστερο νργεια το Πνεματος, δν λαττνεται μ̉ λο τ πλθος πο τν πολαμβνει.

Ατ συνβαινε, μ τ σκοπ κενοι πο μαθαν τι εναι δυνατ μ τ νερ ν θεραπευτον πολλ σωματικ νοσματα κα σκθηκαν στ γνση ατ πολν καιρ, ν πιστψουν εκολα τι μπορε ν θεραπεση κα νοσματα τς ψυχς. Κα γιατ τλος πντων ησος φησε λους τος λλους κα ρθε σ̉ ατν, πο εχε τριντα χτ χρνια κα γιατ τν ρτησε ν θλη ν γνη γις. χι γι ν μθη, ατ ταν περιττ, λλ γι ν δεξη τν πομον το παραλυτικο κα γι να καταλβωμε τι γι̉ ατ φησε τος λλους κα πγε σ̉ ατν. Κι σθενς το ποκρθηκε κα το επε:«Κριε δν χω κποιον ν μ βλη στν κολυμβθρα, ταν ταραχθ τ νερ. Κι ν πηγανω γ, κατεβανει λλος πρν π μνα». Γι̉ ατ ρτησε, ν θλη ν γνη γερς. Γι ν πληροφορηθομε ατ τ πργματα. Δν το επε θλεις ν σ κμω καλ; - Γιατ δν φανταζταν κμα τποτα σπουδαο γι̉ ατν - λλ θλεις ν γνης καλ; Ξαφνιζεται καρτερικς παρλυτος. χοντας τριντα χτ τη τν σθνεια κα κθε χρνο λπζοντας τι θ γλτωνε π̉ ατ, μενε μνιμα κε κα δν πομακρυνταν. Χωρς τν καρτερα του ν χι τ περασμνα, δν θ σαν καν τ μλλοντα ν τν πομακρνουν π κε;

Σκψου σ παρακαλ πς ταν φυσικ κα ο λλοι ρρωστοι ν εναι συχοι. Γιατ μτε ρα δν ταν φανερ πο ταραζταν τ νερ. Κα στ κτω-κτω ο κουτσο κα ο κουλλο μποροσαν ν παρατηρσουν. Ο τυφλο μως πο δν βλεπαν; σως τ καταλβαιναν π τ θρυβο. ς νισωμε λοιπν, γαπητο μου, ντροπ κα ς στενξωμε γι τν πολλ διαφορα μας. Τριντα χτ χρνια μεινε στ διο μρος κενος κα, μ̉ λο πο δν πετχαινε ,τι θελε, δν πομακρυνταν. Κα δν πετχαινε χι π διαφορα δικ του λλ γιατ τν μπδιζαν κα τν παραμριζαν ο λλοι. Κα μως δν πογοητευταν. μες μως δκα μρες, ν μενωμε κπου κα παρακαλσωμε γι κτι χωρς ν πετχουμε στ τλος βαρυμαστε ν δεξωμε τν διο ζλο. Κα στος νθρπους κποτε μνουμε κοντ τσο διστημα ποφροντες τς ταλαιπωρες τς κστρατεας κα κτελντας ργασες δουλοπρεπες, χωρς ν κπληρνεται πολλς φορς λπδα μας. Στν Κριο μως τ δικ μας, που θ πρωμε πωσδποτε μεγαλτερη π τος κπους μας μοιβ - λπδα, γρφει, δν πογοητεει - δν θλομε ν μενωμε κοντ του μ τ ζλο πο πρπει.

Πση τιμωρα ρμζει σ̉ ατ τ στση; κμη κι ν δν ταν δυνατ ν προυμε τποτα, ατ τν δικοπη συνομιλα μαζ του δν πρεπε ν τν θεωρομε ξια πειρων γαθν; λλ εναι κουραστικ δικοπη προσευχ; λλ κα ποι ρετ δν εναι κοπιαστικ; Κι ατ εναι μεγλη πορα: τι μαζ μ τν κακα κληρθηκε εχαρστηση, ν μ τν ρετ πνος. Πολλο ναζητον τν ατα. Μς δωσε Θες π̉ τν ρχ ζω λεθερη π φροντδες κα κπους. ργα δγησε στ διαστροφ κα χσαμε τν παρδεισο. Γι̉ ατ καμε ππονη τ ζω μας, σν ν δικαιολογονταν στ γνος τν νθρπων λγοντας. Σς βαλα μσα στν τρυφ, λλ πιστα σς καμε χειρτερους. Γι̉ ατ διταξα ν δοκιμζετε τν πνο κα τν δρτα. πειδ μως οτε ατς πνος δν συγκρτησε τν νθρωπο, μς δωσε νμο μ πολλς ντολς βζοντς μας, πως στ δσκολο λογο, δεσμ κα χαλινρια. Τ διο κνουν κα ο λογοδαμαστς. Γι̉ ατ εναι ππονη ζω μας. ζω χωρς κπο συνθως διαφθερει. φση μας δν δχεται τν ργα, εκολα κλνει στν κακα. ς ποθσωμε τι δν χει νγκη π κπους φρνιμος κα νρετος γενικ, λλ πιτυγχνουν τ κθε τι κμα κα κοιμισμνοι. Τν νεση πο θ προκυπτε πο θ τ χρησιμοποιοσαμε; χι στν νοησα κα τν περηφνεια;

λλ γιατ χει συζευχθ μ τν κακα πολλ εχαρστηση κα μ τν ρετ πολς κπος κα δρτας; Κα τ χρη θ εχε κα τ μισθ θ παιρνε, ν τ πργμα δν ταν κοπιαστικ; χω ν σς δεξω πολλος πο ποστρφονται κ φσεως τ γμο κα τν ποφεγουν μ σιχαμρα. Ατος θ τος πομε φρνιμους κα θ τος στεφανσωμε κα θ τος νακηρξωμε πανηγυρικ; Καθλου. Γιατ σωφροσνη εναι γκρτεια κα περσχυση πνω στς δονς στερα π μχη. Κα τ πολεμικ τρπαια εναι λαμπρτερα, ταν ο γνες εναι σκληρο, χι ταν ο ντπαλοι δν ντιστκονται. Εναι πολλο νωθρο π τ φση. Ατος δ θ τος πομε νρετους. Γιαυτ Χριστς ναφροντας τρες τρπους ενουχισμο τος δο τος φνει βρβευτους κα τν ναν μνο βραβεει μ τ βασιλεα. Σς λω κα γιατ χρειζεται κακα. Ποις λλος εναι δημιουργς τς κακας π τ θεληματικ διαφορα; Κι ο γαθο πρεπε ν εναι μνοι. Ποι εναι τ γνρισμα το γαθο, νηφαλιτητα κα γρυπνα πνος κα τ ροχαλητ; Κα γιατ φαινταν γι γαθ τ ν πιτυγχνης χωρς κπο; Φρνεις νστσεις πο θ φεραν ζωνταν κα λαμαργοι κα νθρωποι πο νομζουν Θε τν κοιλι τους. ποκρσου μου τι ατο εναι λγοι διαφορας. ν πρχη βασιλας κα στρατηγς, κι ν βασιλις κοιμται κα μεθ, στρατηγς μ ταλαιπωρες τν κτη ρα στνει τ τρπαια, σ ποιν θ πδιδες τν νκη; Κα ποις χρηκε τ χαρ τς νκης;

Βλπεις τι ψυχ κλνει σ̉ κενον μ τν ποον κοπασε; Γι̉ ατ κα τν πκτηση τς ρετς τ συνδεψε μ κπους, πειδ θελε ν ξοικειση τν ψυχ μ̉ ατ. Γι̉ ατ τν ρετ κι ν κμα δν τν πραγματοποισωμε τ θαυμζομε, ν τν κακα μ̉ λη τ γλυκτητα τν καταδικζομε. Κι ν ρωτσης, γιατ δ θαυμζομε πι πολ τος κ φσεως γαθος π κενους πο εναι γαθο μ τν θλησ τους; πειδ εναι δκαιο ν προτιμται ατς πο κοπιζει. Κα γι πι λγο τρα κοπιζομε; πειδ τν λλειψη το κπου δν τν κρατσαμε πως πρεπε. Κι ν τ καλοεξετση καννας, ργα πντα μς βλαψε κα δημιογησε πολν κπον. Κι ν θλης, ς κλεσουμε κποιον σ̉ να σπτι κι ς κανοποιομε μνο τ λαιμαργα του, χωρς ν τν φνουμε οτε ν βαδζη οτε στν ργασα ν τν βγζουμε. λλ ς χαρεται τ φαγητ κα τν πνον κα ς γλεντ δικοπα. πρχει θλιτερη ζω π̉ ατν; Εναι λλο μως ν ργζεσαι κα λλο ν κοπιζης. ταν στ χρι μας ττε ν ργαζμαστε χωρς κπους. Μ εναι δυνατ; Ββαια εναι, κι ατ θλησε Θες, λλ δν τ βαστξαμε μες. Γι̉ ατ μς βαλε ν καλλιεργομε τν Παρδεισο, ρζοντς μας τν ργασα χωρς ν ναμεξη τν κπο. Γιατ ββαια ν νθρωπος κοπαζε π τν ρχ δν θ πρσθετε πειτα τν κπο σν τιμωρα. Γιατ εναι δυνατν ν ργζεται κανες κα ν μν κοπιζει, πως ο γγελοι.

Γι ν πεισθτε τι ργζονται, κοστε τ λγει: Μπορον μ τ δναμ τους ν κτελσουν τ λγο του. Τρα λλειψη τς δυνμεως προξενε πολλ κοραση. Ττε μως ατ δ γινταν. Ατς πο μπκε στν περοδο τς ναπασες του, ναπαθηκε λει, π τ ργα του, πως π τ δικ του Θες. δ δν ννοε ργα λλ λλειψη κπου. Γιατ Θες κα τρα κμη ργζεται καθς λγει Χριστς. πατρας μου ς τρα ργζεται κι ργζομαι κι γ. Γι̉ ατ συμβουλεω φο γκαταλεψεται κθε διαφορα ν ζηλψετε τν ρετ. Γιατ εχαρστηση τς κακας εναι σντομη ν λπη παντοτινή. Τς ρετς ντθετα, γραστη εναι χαρ κα πρσκαιρος κπος. ρετ ξεκουρζει τν ργτη της κα πρν π τ βρβευσ του, συντηρντας τον μ τς λπδες, ν κακα τιμωρε τν δικ της ργτη, πιζοντας τ συνεδηση κα τρομοκρατντας την κα προδιαθτοντας σ ποψα ναντον λων. Κι ατ ββαια π πσους κπους κα δρτες εναι χειρτερα.

Κι ν στ θση τους πρχε μνο εχαρστηση, τ χειρτερο πρχει π τν εχαρστηση ατ; Τν δια ρα φανερνεται κα μαραμνη χνεται κα φεγει πρν τν πιση καννας, κι ν πς τν πλαυση τν σωμτων το γλεντιο τν χρημτων. Δν παουν ν γερνον καθημεριν. Κι ταν δον συνεπγεται κλαση κα τιμωρα, ποις θ ταν πι ξιολπητος π ατος πο τν πιδικουν;

ς τ ξρωμε ατ κι ς ποφρωμε τ πντα γι χρη τς ρετς. Γιατ τσι θ χαρομε κα τν ληθιν πλαυση μ τ χρη κα τ φιλανθρωπα το Κυρου μας ησο Χριστο. Μαζ μ̉ κενον κα στν Πατρα κα στ γιο Πνεμα ς εναι δξα στος αἰῶνες. μν.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: Ι. Μ. Καισαριανής, Βύρωνα και Υμηττού)