Πρός τήν Εφημερίδα «Ορθόδοξος Τύπος».

 

 

 

Πάτρα 25-9-2002

 

Αξιότιμε κ. Διευθυντά,

 

 

            θα σας παρακαλούσαμε να δεχθείτε κάποιες σκέψεις σχετικά με την συμμετοχή της Εκκλησίας - δια της υποεπιτροπής που έχει συσταθεί εδώ και δυο χρόνια περίπου - στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Με δεδομένο τον σεβασμό μας στα μέλη της επιτροπής αυτής, παραθέτουμε στην συνέχεια τους λόγους για τους οποίους είμαστε αντίθετοι με την εμπλοκή της Εκκλησίας σ’ αυτούς τους αγώνες, αλλά και γενικότερα με τον πρωταθλητισμό όπως εκδηλώνεται στις μέρες μας.

            Είναι γνωστό σέ όλους ότι η Εκκλησία, επί Μεγάλου Θεοδοσίου το 392 μ.Χ., κατήργησε ως ειδωλολατρικούς τους Ολυμπιακούς αγώνες, άν καί δυστυχώς σήμερα ελάχιστοι τό αναφέρουν ή τό σχολιάζουν αυτό. Επίσης θα πρέπει να θυμηθούμε ότι για 15 αιώνες δεν διενεργούνταν οι Ολυμπιακοί αγώνες, μέχρι το 1896 που αναβιώθηκαν από τον Γάλλο Βαρώνο Pierre de Goubertin, λάτρη και θιασώτη του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Άς μή ξεχνάμε ότι οι αγώνες αυτοί ήταν αφιερωμένοι στον Ολύμπιο θεό Δία και ουσιαστικά αποτελούσαν μέρος άλλων παγανιστικών τελετών με προσφορές και θυσίες στα είδωλα, μέ αποστολή ιερειών, κτλ. (Πρβλ. άρθρο τού καθ. Κλασσικής Αρχαιολογίας τού Α.Π.Θ. Μιχάλη Τιβερίου στην εφημερίδα «Βήμα», 17-9-2000). Άραγε όλα αυτά ήταν αποδεκτά από τους χριστιανούς τής εποχής εκείνης; Σίγουρα όχι, γι’ αυτό και απέρριψαν τούς Ο.Α., γι’ αυτό καί αποδέχθηκαν την κατάργησή τους σαν κάτι το πολύ φυσιολογικό, σάν κάτι τό πολύ ταιριαστό μέ την πνευματική ζωή που ακολουθούσαν. Όμως, σήμερα οι χριστιανοί τί κάνουμε, πώς αντιδρούμε; Όταν μάλιστα τώρα υπάρχουν πολλοί περισσότεροι λόγοι γιά τήν κατάργησή τους...

 

            Μια σειρά στοιχείων για το τι είναι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, και ιδιαίτερα τού 2004, τι εκφράζουν, τι επιδιώκουν και τί σκοπεύουν, αναφέρει ο κ. Γ. Βασιλακόπουλος, πρώην Γενικός Γραμματέας Αθλητισμού καί νυν Πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας Καλαθοσφαίρισης, σέ σχετικό άρθρο του. (Πρβλ. περιοδικό «Άρδην», τευχ. Σεπτέμβριος – Οκτώβριος 2000). Ξεκινά με την δήλωση τού ιδίου τού προέδρου της Δ.Ο.Ε. («Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής») Χουάν Αντόνιο Σάμαρανκ: «Οι Ολυμπιακοί αγώνες είναι μια μεγάλη εμπορική επιχείρηση». (Ποιος μπορεί, πλέον, να μιλάει για άμιλλα, τιμή, φιλία, ειρήνη, συνένωση ανθρώπων, συμφιλίωση λαών, αγνότητα και αρχαίο ελληνικό πνεύμα;).

Και συνεχίζει: «Είναι ανάγκη, η ανεύθυνη και επικίνδυνη «σπέκουλα» περί «συνέχειας», που παρασύρει συναισθηματικά τις λαϊκές μάζες να σταματήσει… Όχι μόνο δεν θα λύσει προβλήματα, όπως δυστυχώς κάποιοι ανευθυνοϋπεύθυνοι διακηρύττουν, αλλά αντίθετα θα προσθέσει μεγάλα και δύσκολα στη λύση τους ζητήματα, και πολλές φορές θα δημιουργήσει ανεπιθύμητες καταστάσεις... Ή μήπως η Ελλάδα δεν έχει άλλες εθνικές, πολιτιστικές, κοινωνικές οικονομικές, διοικητικές και λαϊκές προτεραιότητες… Τα θετικά σημεία έχουν υπέρ κόρο και μονόπλευρα υπερπροβληθεί και υπερτονιστεί… Με την κατασκευή του ολυμπιακού χωριού, αλλά και με τά άλλα έργα, δημιουργούνται ζητήματα πολεοδομικά, οικιστικά, περιβαλλοντολογικά, αφού «κάθε νέο τούβλο στην Αττική ισοδυναμεί με έγκλημα», όπως υποστηρίζουν οι ειδικοί». (Άραγε ποιά είναι η οικολογική παρέμβαση εμάς τών χριστιανών στά ζητήματα αυτά;).

Ο κ. Βασιλακόπουλος στήν συνέχεια αναφέρεται αναλυτικά στά προβλήματα που θα δημιουργηθούν: 1) Στο θέμα της διαμονής και φιλοξενίας τών ξένων, («…μόνο 9.877 δωμάτια για πάνω από 34.000 ανθρώπους, που αποτελούν την ολυμπιακή οικογένεια…»). 2) Στο θέμα των μεταφορών και τής διακίνησης, («…καθυστερημένη προσέλευση των εργαζομένων στις δουλειές τους, με αποτέλεσμα την απώλεια εκατομμυρίων εργατοωρών…»). 3) Στο θέμα της επικοινωνίας - πληροφορικής, («…στην Ατλάντα - ένα από τα μεγαλύτερα τεχνολογικά κέντρα - είχαμε σκηνές πανικού λόγω του όγκου των πληροφοριών. Στην Αθήνα ;...»). 4) Στο θέμα της εθνικής μας ασφάλειας, («…υπάρχει κίνδυνος να τεθεί υπό τον άμεσο έλεγχο - τών ισχυρών - το σύστημα εθνικής ασφάλειας της διοργανώτριας χώρας,  βάζοντας έτσι και ζητήματα εθνικής ανεξαρτησίας και εθνικής κυριαρχίας»). 5) Στο θέμα της οργάνωσης, («…η οργάνωση τών Ο. Α. δεν έχει ασφαλώς καμία απολύτως σχέση με οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση ή αγώνες, που έχει διοργανώσει - έστω με επιτυχία - η χώρα μας…»). 6) Στο θέμα των χορηγιών και των εμπορικών εταίρων, («…έτσι γινόμαστε μάρτυρες του φαινομένου θέσεις, αξίες, αρχές και ιδέες να θυσιάζονται στο βωμό εξεύρεσης νέων οικονομικών πόρων… Η υπερεμπορευματοποίηση κάθε πτυχής και κάθε γεγονότος… έχει οδηγήσει σε ένα εκφυλιστικό καθεστώς εξάρτησης… Οι χορηγοί ελέγχουν και κατευθύνουν τά πάντα… Γινόμαστε ακούσιοι θεατές ενός πρωτοφανούς σκηνικού συνεχούς διαφήμισης εμπορικών προϊόντων και εμπορικών στόχων και επιδιώξεων… Γίνεται απροκάλυπτη μεταφορά των οικονομικών βαρών, από τους επονομαζόμενους χορηγούς, στη φορολογική λαϊκή βάση. Έτσι λοιπόν έχουμε το φαινόμενο άλλοι να πληρώνουν και άλλοι να προβάλλονται και να διαφημίζονται εμπορικά.»). 7) Στο θέμα του οικονομικού κόστους, («…αδιαφάνεια σε όλα τα επίπεδα… μια έντεχνα διαδεδομένη φημολογία περί κερδοφορίας των Ο.Α., η οποία δυστυχώς δεν αληθεύει…», - παραθέτοντας στοιχεία για κάθε ολυμπιάδα από το 1992 και μετά). 8) Στο θέμα τού «ντόπινγκ», («…το παγκόσμιο αθλητικό περιβάλλον είναι από πολλές πλευρές πιο μολυσμένο από το φυσικό… Παρακινούν και παρασύρουν στη χρήση απαγορευμένων ουσιών, αλλοιώνοντας έτσι τα αθλητικά χαρακτηριστικά. Δυστυχώς αυτή είναι η αλήθεια…Οι έλεγχοι οι οποίοι γίνονται, είναι όχι για να αποκαλύψουν, αλλά αντίθετα, για να συγκαλύψουν και να νομιμοποιήσουν το αποτέλεσμα και την επίδοση. Κι αυτό στα πλαίσια μιας συμπαιγνίας και ενός στημένου παιχνιδιού. Όλα λοιπόν στην υπηρεσία τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»…»), κτλ.

Άς σκεφθούμε ότι όλα αυτά τα λέει ένας άνθρωπος του αθλητισμού, και όχι κάποιος πολέμιός του...

 

            Ένα άλλο μεγάλο ζήτημα είναι το πρόβλημα της φαρμακοδιέγερσης («ντόπινγκ») των αθλητών. Ο ενδοκρινολόγος Κ. Μάρκου δήλωσε τα ακόλουθα σχετικά σέ συνέντευξή του: «Πρωταθλητισμός σε υψηλό επίπεδο δεν γίνεται χωρίς φαρμακοδιέγερση... Επειδή όλη η ιστορία γίνεται «κάτω από το τραπέζι», τα ιατρικά δεδομένα, με την απόλυτη επιστημονική υπόσταση που απαιτείται, είναι περιορισμένα. Μιλάμε λοιπόν με ιατρικές ενδείξεις… Το πρόβλημα δεν είναι μόνο σε αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό, (αυτοί έχουν κάνει επιλογή ζωής), αλλά και στην μεγάλη μάζα των νέων ανθρώπων που αθλούνται στα γυμναστήρια. Εδώ είναι τεράστια η χρήση των αναβολικών...».

            Αυτές οι ενδείξεις, στις οποίες αναφέρεται ο γιατρός, γίνονται αποδείξεις όταν μια σειρά αθλητών «πιάνονται» στην χώρα τους να έχουν κάνει χρήση αναβολικών ουσιών και δεν στέλνονται στους διεθνείς αγώνες. Αλλά και κάποιοι απ’ αυτούς που τελικά πηγαίνουν και διακρίνονται, ακυρώνονται αφού βρίσκονται «ντοπαρισμένοι». Άραγε όσοι αθλητές κατακτούν τελικά κάποιο μετάλλιο είναι σίγουρα καθαροί; Ο γνωστός ολυμπιονίκης Καρλ Λούις δήλωσε πρόσφατα ότι γνωρίζει τουλάχιστον έξι Αμερικανούς, που στην Ατλάντα αγωνίστηκαν «ντοπαρισμένοι» και σάρωσαν τα μετάλλια. Η γνωστή αθλητική Ιταλική εφημερίδα «Κοριέρε ντελα Σέρα» απεκάλυψε ότι ο Ιταλός εισαγγελέας έχει στα χέρια του τα αποτελέσματα των εξετάσεων, στις οποίες υποβλήθηκαν οι αθλητές κατά την διάρκεια της προετοιμασίας τους για τους Ολυμπιακούς τού 2000, τα οποία δείχνουν ότι το 10% των 538 αθλητών, (δηλαδή 61 αθλητές), είχαν από 30 - 60 φορές περισσότερη από το κανονικό αυξητική ορμόνη! Μεταξύ των αθλητών αυτών συμπεριλαμβάνονται και πέντε που κατέκτησαν χρυσά μετάλλια. (Πρβλ. «Η Ομάδα», ένθετο στην εφημερίδα «Νέα», 16-10-2000). Μήπως άλλωστε η αλλαγή πλεύσης των διοργανωτών της Ολυμπιάδας του Σίδνεϊ, που τελικά δέν έκαναν ελέγχους στο αίμα, (εκτός από τα ούρα που γίνονται μέχρι σήμερα), όπως είχαν ανακοινώσει, λέει πολλά;

            Νομίζομε πως δεν είναι αναγκαίο να αναφερθούμε στις επιπτώσεις των αναβολικών, (ερυθροποιητίνη, αιμοπούρ, τεστοστερόνη, κτλ.), στην υγεία των αθλητών. Υπάρχει πολύ μεγάλη βιβλιογραφία επί τού θέματος, ενώ έχει ανατεθεί σχετική έρευνα στον B. Houlihan του Πανεπιστημίου Loughborough από το Συμβούλιο τής Ευρώπης. Άς πούμε μόνον, όπως ανέφερε μεταξύ άλλων καί ο γιατρός κ. Γ. Ρηγάτος σε διάλεξή του στο κτήριο της Ολυμπιακής Επιτροπής στο Χαλάνδρι, ότι από την χρήση ανδρογόνων φαρμάκων στις γυναίκες αθλήτριες αλλάζει εντελώς η φυσιολογία - εσωτερικά καί εξωτερικά - του σώματός τους. Άραγε θα μπορέσουν όλες αυτές να γίνουν μητέρες στο μέλλον; Ή μήπως η δόξα, που πιθανόν θα έχουν με την απόκτηση ενός μεταλλίου, τις κάνει να μην σκέφτονται τήν προσωπικότητά τους; Έτσι από την χρήση αυτών των ουσιών έχουν αναφερθεί πάρα πολλές μόνιμες βλάβες στην υγεία των αθλητών, αλλαγές φύλου, κτλ. (Πρβλ. «Ντόπινγκ», εκδ. «Παπαζήση» Αθήνα 1999, αλλά και πρόσφατες δημοσιεύσεις για «επιστήμονες του θανάτου που επιδιώκουν να θησαυρίσουν εις βάρος των αθλητών…», πρβλ. άρθρο: «Αναβολικά και σε Έλληνες διεθνείς», στήν «Η Ομάδα», ένθετο τής εφημερίδας «Νέα», 4-9-2000).

Είναι επίσης γνωστές οι περιπτώσεις πολλών παγκόσμιων πρωταθλητών, που πέθαναν από καρδιακά προβλήματα σε μικρή σχετικά ηλικία, και κανείς από την αθλητική κοινότητα δεν αμφέβαλε για την αιτία αυτών των θανάτων. Μήπως, λοιπόν, πρόκειται εδώ γιά μία μορφή αυτοκτονίας, αφού εν γνώσει τους οι αθλητές αυτοί παίρνουν τίς φαρμακοδιεγερτικές αυτές ουσίες; Αλλά φοβερώτερο είναι τό γεγονός ότι ακόμη καί φόνοι διαπράττονται χάρη τού πρωταθλητισμού. Πρόκειται γιά τήν «φυσική» μέθοδο «ντοπαρίσματος» των ανατολικογερμανίδων αθλητριών: Λίγο καιρό πριν από τούς αγώνες έμεναν έγκυες, ώστε να αποκτήσουν κάποιες ορμόνες, που παράγει το ίδιο το σώμα προκειμένου να δεχθεί την καινούργια ζωή, κι έτσι να βοηθηθούν στην επίτευξη τών ρεκόρ και στήν απόσπαση τών μεταλλίων! «Φυσικά» μετά τους αγώνες επακολουθούσαν οι αμβλώσεις...

Δυστυχώς τό «ντοπάρισμα» αποτελεί πλέον κυρίαρχη ιδεολογία στόν χώρο τού αθλητισμού. Έτσι ο κ. Δ. Δημητρόπουλος, Πρόεδρος της Ελληνικής Γυμναστικής Ομοσπονδίας, σε συνέντευξή του δήλωσε: «Ναί, υπάρχει ιατρική στήριξη στα αθλήματα που απαιτούν δύναμη, οπότε οι αυξητικές ορμόνες βοηθούν… Η ενόργανη χρειάζεται δύναμη, άρα και υποστήριξη… Ο πρωταθλητισμός απαιτεί ιατρική υποστήριξη...».

            Άραγε ένας αθλούμενος έφηβος που έχει ταλέντο και του προτείνεται - από τον προπονητή του τις περισσότερες φορές - να πάρει κάποιο «φάρμακο», που θα τον οδηγήσει στην κορυφή, (αφού του αποκρύψει συνήθως τις επιπτώσεις στήν υγεία του), θά διαθέτει εκείνη την στιγμή την ωριμότητα για να αποκρούσει τις δελεαστικές υποσχέσεις για δόξα και χρήμα;

            Αλλά δεν είναι μόνο οι σωματικές βλάβες, που προξενούνται στους αθλητές. Είναι και οι ψυχολογικές, κοινωνικές, κτλ. Ο κ. Δημητρόπουλος, στήν ερώτηση δημοσιογράφου: «Υπάρχει μια κριτική που λέει ότι έχετε παιδιά που τα βάζετε σε εξαντλητικούς ρυθμούς, με βλαπτικές συνέπειες για την ψυχική και σωματική τους υγεία, προκειμένου να ικανοποιηθούν οι δικές σας φιλοδοξίες ή και των γονιών τους», απαντάει: «Ο στόχος μας εδώ είναι ο πρωταθλητισμός διεθνούς επιπέδου. Αυτό σημαίνει προπόνηση σε ρυθμούς αντιπαιδαγωγικούς. Τα παιδιά σε εμάς δεν θα παίξουν, δεν είναι ελεύθερα. Μπαίνουν σε ένα καλούπι και προσδιορίζονται με βάση τις ανάγκες του προγράμματος, που επιζητά η διεθνής διάκριση. Όταν ένα παιδί 13 ετών δουλεύει επτά και οκτώ ώρες την ημέρα, είναι προφανές ότι μιλάμε για αντιπαιδαγωγικές καταστάσεις, αλλά μόνον έτσι γίνεται ο πρωταθλητισμός».

Καί στήν συνέχεια δηλώνει: «Στην διάρκεια μιας προπονητικής πορείας το παιδί μπορεί να μείνει πίσω, να αποδειχθεί ακατάλληλο. Και τότε, αφού θα έχει υποστεί όλη αυτή την πίεση, καί οι γονείς το ίδιο - ενώ το παιδί μπορεί να μείνει ακόμα και αμόρφωτο, με τόσες ώρες προπόνησης - θα έλθει η Ομοσπονδία να σάς πει: «Το παιδί σας δεν μας κάνει»… Σαν πατέρας σάς λέω νά μην τα φέρετε τα παιδιά σας. Σαν πρόεδρος τής Ομοσπονδίας σάς λέω να τα φέρετε». Ως πρός την στάση των γονιών ο κ. Δημητρόπουλος λέει: «Ουδείς, ούτε μία φορά δεν μου είπε: «Ευχαριστώ πολύ, δεν θα φέρω το παιδί μου». Τα έφεραν όλοι με οποιοδήποτε κόστος!»...

Οσοι, λοιπόν, κάνουν πρωταθλητισμό καλούνται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να έχουν την υψηλότερη δυνατή απόδοση, μπροστά σε ένα κατάμεστο στάδιο. Αλλ’ αυτό είναι απάνθρωπο. Καί οι άθλητές δεν είναι μηχανές, όσο κι άν η σύγχρονη αθλητική ιδεολογία προσπαθεί νά τούς πείσει. Έτσι όταν έρχονται αντιμέτωποι μέ τήν αποτυχία, αποκτούν μια σωρεία προβλημάτων. Γι’ αυτό πολλοί έλληνες πρωταθλητές χαρακτηρίζονται ως ανασφαλείς, μέ ποικίλα ψυχολογικά προβλήματα, όπως δηλώνουν οι ίδιοι σε συνεντεύξεις τους, τά οποία προσπαθούν νά ανταπεξέλθουν με συχνές επαφές με τον προσωπικό τους ψυχολόγο, ή ακόμη καί μέ κάποιον «γκουρού» τών ανατολικών θρησκειών...

 

            Παρά ταύτα, όσα αναφέρθησαν παραπάνω ωχριούν, νομίζομε, μπροστά σέ όσα θέλομε νά θίξουμε στήν συνέχεια, καί αφορούν τά ηθικά έκτροπα πού συμβαίνουν στίς διάφορες διοργανώσεις αθλητικών γεγονότων, καί κυρίως τών Ολυμπιακών αγώνων.

            Είναι γνωστά πλέον σε όλους τα όσα συνέβησαν στην Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ τό 2000. Σε σχετικό άρθρο εφημερίδας, (πρβλ. «Νέα», ένθετο «Ταχυδρόμος», 30-9-2000), αναφέρονται τα εξής, (τα οποία έχομε προσαρμόσει έτσι, ώστε να αποφύγομε εί δυνατόν τυχόν σκανδαλισμό· άν δεν το πέτυχαμε ζητάμε προκαταβολικώς συγνώμη, αλλά πρέπει να αναφερθούν ορισμένα πράγματα για να γίνουν κατανοητοί οι ηθικοί κίνδυνοι που υποκρύπτουν οι αγώνες):

            «Το Ολυμπιακό χωριό (στό Σίδνεϊ) φιλοξένησε όλους τους αθλητές και τις αθλήτριες που πήραν μέρος στους αγώνες. Σχεδόν 17.000 άντρες και γυναίκες (όχι όλοι ενήλικες) στο άνθος της ηλικίας τους, που επί μήνες έχουν στερηθεί σχεδόν κάθε απόλαυση, βρίσκονται μαζί στον ίδιο κλειστό περιφραγμένο χώρο. Ένα χώρο που πρακτικά είναι κάτι σαν απέραντο ξενοδοχείο, όπου τα δωμάτιά του έχουν δυο κρεβάτια κι ένα μπάνιο, (ό,τι ακριβώς χρειάζεται δηλαδή). Μόνοι τους, μεταξύ αγνώστων, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι τους, που θα ξανασυναντηθούν ίσως σε τέσσερα χρόνια πάλι. Εννέα στους δέκα από αυτούς χάνουν στα προκριματικά κάθε ευκαιρία για διάκριση. Για τις επόμενες τρεις-τέσσερις μέρες, τουλάχιστον, πρακτικά δεν έχουν να κάνουν τίποτα. Έτσι βρίσκουν τον χρόνο και τις συνθήκες να το ρίξουν έξω…

...Δεν υπάρχει μεγάλη διοργάνωση, που να φέρνει κοντά αθλητές και αθλήτριες από διάφορες χώρες του κόσμου και η οποία να μην έχει «σημαδευτεί» από πικάντικες «ροζ» ιστορίες: Αθλητές με αθλήτριες, αθλητές με αθλητές, αθλήτριες με αθλήτριες. Με τους προπονητές, τους τεχνικούς συμβούλους και τους «παρατρεχάμενους», (φύλακες, αποθηκάριους, μάγειρες, κτλ), να βρίσκονται σε πλεονεκτική θέση βολής! Η σημερινή αφρόκρεμα της αθλητικής δημοσιογραφίας στην Ελλάδα, η γενιά του ’80, έχει ζήσει από κοντά αντίστοιχα περιστατικά στους Μεσογειακούς Αγώνες της Αθήνας το 1991...

…Σε διοργάνωση εφήβων - νεανίδων του στίβου στην Ισπανία, λέγεται ότι είχαν στηθεί «γλέντια», που θα τα ζήλευε και ο Καλιγούλας. Αθλητές, αθλήτριες, συνοδοί προπονητές, σερβιτόροι του ξενοδοχείου, οδηγοί πούλμαν, όποιος καλός ή καλή προσήλθαν… Εδώ άλλωστε είναι που συναντά κανείς τη μεγαλύτερη ποικιλία λαών και προτιμήσεων. Και είναι γνωστό πως ότι κάνεις στη χώρα σου μάλλον πιο εύκολα το κάνεις μακριά στα ξένα... Η Ελληνικής καταγωγής Αυστραλέζα δισκοβόλος, για παράδειγμα, έχει δηλώσει ευθαρσώς όχι μόνο ότι οι προτιμήσεις της είναι ομοφυλοφιλικές, αλλά και ότι το σεξ πριν τους αγώνες τη βοηθάει πολύ... Τέτοια και άλλα πολλά συνέβησαν και στο Γκέτεμποργκ το ’95 και στον «Αστέρα» Βουλιαγμένης παραμονές τού «Αθήνα ’97»...

…Δημοσίως πάντως αυτά τα πράγματα συνήθως δεν λέγονται. Όλοι μοιάζουν να τα ξέρουν, αλλά κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Γι’  αυτό τον λόγο είχε προκαλέσει μεγάλη αίσθηση η δήλωση διάσημου «κατοστάρη» στην Αθήνα, πριν από τα «Τσικλητήρεια 2000», σχετικά με τις εξω-αθλητικές σχέσεις του με έναν άλλον εξίσου διάσημο «κατοστάρη» και την αθλήτρια που την τιμήσανε στο Σίδνεϊ, αφού άναψε την φλόγα στο κεντρικό στάδιο, στην τελετή έναρξης των αγώνων. …Ολυμπιακοί - «παράδεισος» για τους ομοφυλόφιλους αθλητές και αθλήτριες θεωρήθηκαν και οι Ολυμπιακοί του Λος Άντζελες… Ολυμπιακοί του σεξ ήταν κι εκείνοι της Βαρκελώνης, με πρωταγωνιστές τούς εκατοντάδες εθελοντές των αγώνων και αθλητές από κάθε χώρα.... Ανάλογα πράγματα και στην Σεούλ...

…Στα ατομικά σπορ αφθονούν οι ομοφυλοφιλικές σχέσεις μεταξύ αντρών αλλά και γυναικών... Η μακρόχρονη απομόνωση, τα ανδρογόνα με τα οποία «ταΐζονται» κατά την διάρκεια της προετοιμασίας, (και τα οποία δημιουργούν μεγάλη ερωτική επιθυμία στις γυναίκες), ευνοούν την κατάσταση αυτή... Δυο κορίτσια από τις Εθνικές ομάδες χάντμπολ Νορβηγίας και Δανίας, (τα ονόματά τους αναφέρονται στο άρθρο, αλλά παραλείπονται εδώ για ευνόητους λόγους), παντρεύτηκαν λίγο πριν ταξιδέψουν στο Σίδνεϊ... Για πολλές αθλήτριες η ερωτική συνεύρεση με εκπροσώπους του ίδιου φύλου είναι πολλές φορές η «ανώδυνη» λύση είτε για ψυχική εκτόνωση είτε για ένα καθαρά σωματικό πρόβλημα, που συχνά ζητά επιτακτικά λύση...

...Λέγεται ότι στις τουρκικές, (και παλαιότερα στις βουλγαρικές), αποστολές,  στους αγώνες πάντοτε υπήρχαν και δύο μέλη άσχετα με την άρση βαρών. Το ένα μέλος φρόντιζε να βρίσκει «εθελόντριες» και «εθελοντές» για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές ορέξεις γνωστού αθλητή, και το άλλο φρόντιζε να μαζεύει τα ασυμμάζευτα - έως και νόθο παιδί με Γιαπωνέζα κυκλοφορεί ότι είχε αποκτήσει ο εν λόγω αθλητής...

...Οι ίδιοι οι διοργανωτές μοίραζαν στο Ολυμπιακό Χωριό τού Σίδνεϊ δωρεάν προφυλακτικά, (25.000 για αρχή)...», ενώ είχαν τοποθετηθεί εκεί μηχανήματα αυτόματης πώλησης προφυλακτικών. Συγχρόνως έγινε και «εισαγωγή» ιερόδουλων από άλλες χώρες, ώστε να καλυφθούν οι «ανάγκες» της εκδήλωσης... Όσο για τις περιφερειακές εκδηλώσεις αυτών των αγώνων, που γίνονται με κάθε επισημότητα, όπως η «Ολυμπιάδα» των ομοφυλοφίλων, (μέ παρελάσεις, πάρτυ, κτλ), τι να πει κανείς...

            Είναι λογικό πως όλο αυτό το κλίμα επηρεάζει τόσο τό γενικώτερο περιβάλλον μιάς πόλεως καί μιάς χώρας, όσο καί ειδικώτερα τόν κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, ακόμη και τον πιο δυνατό πνευματικά, πόσο μάλλον εκείνους που δεν έχουν ισχυρά ηθικά ή πνευματικά στηρίγματα.

            Αλλά μήπως και αυτές οι αθλητικές ενδυμασίες δεν ενισχύουν το ήδη ελευθεριάζον κλίμα; Μήπως οι θεατές τών αγώνων δεν μετατρέπονται συχνά, εκούσια ή ακούσια, σέ «ηδονο­βλεψίες», λόγω τών αποκαλυπτικών εμφανίσεων τών αθλητών; Επί πλέον πόσα καί πόσα δέν έχουν κατά καιρούς ακουστεί για τίς σεξουαλικές παρενοχλήσεις καί διαστροφές, που συμβαίνουν στα αποδυτήρια ή στα ομαδικά «ντους», από αθλητές, παράγοντες,κτλ. Πώς, μετά από όλα αυτά, θά μπορέσουν τά νέα παιδιά, που αγωνίζονται στα διάφορα αθλήματα, νά παραμείνουν αγνά ή έστω φυσιολογικά; Πώς θά μπορέσουν νά αντισταθούν στό σοδομικό αυτό περιβάλλον τού «αρχαίου ολυμπιακού πνεύματος»; Πώς θά μπορέσουν νά αποφύγουν τήν μίμηση τών φημισμένων, αλλά διεστραμμένων αθλητών, που προβάλλονται σάν «θεοί» στήν σημερινή κοινωνία ;

 

            Πιθανόν κάποιοι νά θεωρήσουν τά όσα ανεφέρθησαν παραπάνω σάν υπερβολές ή φήμες, (αν και πολλοί υποστηρίζουν ότι η πραγματικότητα είναι πολύ χειρότερη, αφού δεν δημοσιοποιούνται όλα όσα γίνονται). Ή πιθανόν νά νομίσουν ότι όλα αυτά συνέβησαν κατά το παρελθόν στό εξωτερικό, καί δέν είναι δυνατόν να συμβούν στην χώρα μας τό 2004, μιά χώρα μέ τόσο πλούσια «ελληνορθόδοξη πολιτιστική κληρονομιά»... Την απάντηση, όμως, την δίνει ένα πρόσφατο δημοσίευμα της αθλητικής εφημερίδας «Φίλαθλος», που αναφέρει ότι η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή (Δ.Ο.Ε.) απέστειλε έγγραφο στον υπουργό Δημοσίας Τάξεως κ. Χρυσοχοϊδη επισημαίνοντάς του ότι οι πόρνες στην Ελλάδα δεν επαρκούν για την «εξυπηρέτηση» τών 180.000 επισκεπτών, αφού χρειάζονται τουλάχιστον 2.500 στόν αριθμό. Έτσι προτείνονται σάν λύσεις: 1) Η νομιμοποίηση των χιλιάδων αλλοδαπών ιερόδουλων μέ την παροχή κάρτας νόμιμης εργασίας, και 2) Η επίλυση τού προβλήματος μέσα από τα προγράμματα του εθελοντισμού. Άν μάλιστα δέν αρκούν αυτά τά μέτρα, τότε άς γίνει καί «εισαγωγή», όπως έγινε στό Σίδνεϊ...

            Αναρωτιώμαστε, μετά απ’ αυτό, ποιά είναι η αντίδράση τής ειδικής Συνοδικής Επιτροπής απέναντι στό επίσημο αυτό διάβημα τής Δ.Ο.Ε.; Πώς η Ιεραρχία θα μπορέσει να ανατρέψει όλη αυτήν τήν κραυγαλέα ανηθικότητα, πού πρόκειται νά δημιουργηθή στούς Ο.Α.; Μήπως «συμμετέχοντας θεραπευτικά», όπως συχνά λέει; Αλλά ποιά είναι στήν πράξη αυτή η θεραπεία, που προτίθεται νά προσφέρει, ιδίως σέ ένα χώρο καί σέ κάποιους ανθρώπους πού δέν έχουν, ούτε θέλουν νά έχουν, τίποτε κοινό μέ τήν Εκκλησία;

Μήπως ωθώντας τούς πιστούς δια της εγκυκλίου 2738/9-4-2002 σε εθελοντική συμμετοχή; Αλλά δέν είναι ηλίου φαεινώτερο πώς μ’ αυτόν τον τρόπο τούς ωθούν, έμμεσα ή άμεσα, σε συμμετοχή όσων ηθικών «παρατράγουδων» θά συμβούν; Γιατί είναι πολύ αμφίβολο άν οι νέοι τών 18-20 ετών θά είναι σε θέση να αποφύγουν τούς πειρασμούς σαρκικής φύσεως, όταν βρεθούν αντιμέτωποι μέ «αστέρια» του παγκόσμιου αθλητισμού, πού ασκούν εντονώτατη γοητεία στίς εφηβικές καρδιές τους. Αλλά καί άν τελικά δέν «εισέλθουν εις πειραμόν», (κάτι που θά έχει γίνει βέβαια μέ τίς «ευλογίες» τών εφημερίων τους, πού υπογράφουν τά σχετικά έντυπα), δέν θά έχουν άραγε τεράστια ευθύνη οι εθελοντές αυτοί γιά τήν συνεργασία καί βοήθειά τους σέ ανθρώπους, που θά επιδοθούν αργότερα σέ κτηνώδεις ενέργειες; Μήπως απαλλάσσονται, επειδή δέν θά συμμετάσχουν οι ίδιοι; Όμως τό ίδιο επιχείρημα θα μπορούσε να επικαλεστεί και ένας έμπορος ναρκωτικών, που δεν είναι ο ίδιος χρήστης, αλλά διευκολύνει τούς νέους νά εξαρτηθούν καί νά πεθάνουν...

Ή μήπως ξεχνάμε τό πόσο διαβρωμένοι από τά διεθνή διαπλεκόμενα συμφέροντα είναι οι σύγχρονοι Ο.Α. Καί παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο τούς αμνηστεύουμε, αλλά καί τούς στηρίζουμε προπαγανδίζοντας τόν εθελοντισμό τους. Αλλά περισσότερα γι’ αυτό το θέμα αναφέρει πολύ εύστοχα ο καθ. κ. Χ. Γιανναράς στό θαυμάσιο άρθρο του: «Τουλάχιστον κάποιοι νά αντιστέκονται», (εφημερίδα «Καθημερινή», 20-5-2002).

Μάς φαίνονται, λοιπόν, μάλλον ουτοπικές, αφελείς καί «γραφικές» αυτές οι αγαθές πράγματι προθέσεις τής Ιεραρχίας, πού μόνον άλλοθι μπορούν νά προσφέρουν γιά τήν διαιώνιση τής ανηθικότητας στόν χώρο τού αθλητισμού καί τήν συμμετοχή πολλών νέων σ’ αυτήν. Επί πλέον δίνουν μία εύλογη αφορμή νά κατηγορηθή η Εκκλησία ότι υποθάλπει στούς κόλπους της διάφορες ανήθικες καταστάσεις καί ότι αποδέχεται τό γεγονός ότι μπορούν σήμερα οι χριστιανοί νά ζούν, όπως καί οι υπόλοιποι άνθρωποι, δίχως κανένα ηθικό φραγμό....

 

Ευχαριστούμε για την φιλοξενία,

Χρήστος Δενάζης

Κωνσταντακόπουλος Κων/νος

 Λιάκου Γιώτα