ΠΕΡΙ «ΟΜΟΙΟΠΑΘΗΤΙΚΗΣ»

 

 

πό Κωνσταντίνου Γ. Καρακατσάνη

Καθηγητο Πυρηνικς ατρικς

ατρικς Σχολής Α.Π.Θ.

 

 

Πρόλογος

φορμή για την παροσα νασχόληση με το θέμα τς «μοιοπαθητικς» (ΟΠ, στο ξς) μς δωσε να δημοσίευμα το Περιοδικο «νοριακή Ελογία» (τ. 118, σελ. 184-190), στο ποο δημοσιεύθηκε ρθρο το ερομονάχου π. Χρυσοστόμου «Τρ.». Στο ρθρο ατό π. Χρυσόστομος σχυρίζεται τι: α) ΟΠ δεν εναι ντίθετη προς την χριστιανική πίστη β) ΟΠ «νεργε…στηριζόμενη σε νόμο πού Θεός βαλε στην φύση γ) « μοιοπαθητική, για την ποία μιλον ατοί πού θέλουν να ποτρέψουν πό ατήν, δεν εναι ληθινή μοιοπαθητική» δ) χει ρχαία προέλευση ΟΠ και ε) ΟΠ «ποστηρίχθηκε και φαρμόσθηκε πό πολλούς γίους τς ρθοδόξου κκλησίας. κόμη π. Χρυσόστομος πορρίπτει τα «λλα πρόσωπα πού εχαν πηρεασθε πό νατολικές δοξασίες και ποκρυφιστικές τάσεις σχετικά με την ρμηνεία το τρόπου με τον ποον μοιοπαθητική νεργε». Περαιτέρω π. Χρυσόστομος, μμέσως πλην σαφς, πορρίπτει τον θεωρούμενο δρυτή τς ΟΠ Hahhneman και σους κολουθον τον τελευταο, ξένους και λληνες μοιοπαθητικούς.

Πριν ποβάλλωμε στον π. Χρυσόστομο -λλά και σε ρθοδόξους Θεολόγους και κληρικούς, ο ποοι γκρίνουν, συνιστον και φαρμόζουν νδεχομένως την μοιοπαθητική «θεραπευτική»- ρισμένες καίριες ρωτήσεις, κρίνομε παραίτητο να παρουσιάσωμε περιληπτικς τις γενικές ρχές τς ΟΠ, το φιλοσοφικό της πόστρωμα, τον τρόπο με τον ποον ντιλαμβάνονται ο μοιοπαθητικοί την ννοια τς «ζωτικς δύναμης», την ποψή τους περί «μιασμάτων», την θεραπευτική προσέγγιση και τον τρόπο δράσεως τν μοιοπαθητικν φαρμάκων, τα πειράματά τους –provings- με τα ποα διαπιστώνουν τα χαρακτηριστικά «της ψυχής» «προσωπικότητας» τν διαφόρων «θεραπευτικν» οσιν (μοιοπαθητικν φαρμάκων), πως και να γνωστοποιήσωμε και την ποψη τν μοιοπαθητικν τι «η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο… Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»[1] (ημέτερη η υπογράμμιση με τα παχέα στοιχεα).

Σημειωτέον τι προκειμένου να μην πάρξει παρανόηση στα φορντα την ΟΠ, πως ατή διδάσκεται και φαρμόζεται στην λλάδα, παρετέθησαν πί λέξει, ντός εσαγωγικν, ο σχετικές θέσεις, πως ατές μφανίζονται σε βιβλία περί τς ΟΠ.

 

I. Γενικές ρχές τς «μοιοπαθητικς» (ΟΠ)-«Φιλοσοφικό» πόβαθρο

 

α. Tα τρία επίπεδα του ανθρώπινου όντος

«Το ανθρώπινο ον είναι ένα ενιαίο σύνολο που ενεργεί …μέσα από τρία ξεχωριστά επίπεδα: το διανοητικό, το συγκινησιακό και το σωματικό»[2]. «…πάντα όμως υπάρχει μια δυναμική αλληλεπίδραση μεταξύ των τριών επιπέδων»[3].

«Το διανοητικό επίπεδο είναι το πιο σημαντικό για την ύπαρξη ενός ατόμου»[4]. «Το συγκινησιακό επίπεδο έρχεται δεύτερο σε σπουδαιότητα μετά το διανοητικό. Αυτό το επίπεδο είναι άρρωστο στο βαθμό που το άτομο εκφράζει αρνητικά συναισθήματα, όπως ζήλεια, φθόνο, αγωνία, φανατισμό, μελαγχολία…Σε διαταραχές αυτού του επιπέδου ανήκουν το άγχος, η αγωνία, η νευρικότητα, οι φόβοι, οι φοβίες και η κατάθλιψη… Το σωματικό επίπεδο και τα όργανά του έχουν τη μικρότερη σπουδαιότητα για το ανθρώπινο ον»[5]. «Σημεία ή συμπτώματα ενός νοσογόνου ερεθίσματος εμφανίζονται σε ένα ή περισσότερα από τα τρία επίπεδα της ανθρώπινης ύπαρξης»[6].

«…Ένα πολύ βαθιά εδραζόμενο ένστικτο στα ανθρώπινα όντα είναι…η πνευματική πιβίωση. Εάν αυτό διαταραχθεί, εάν αυτό ματαιωθεί, τότε αναπτύσσονται συμπτώματα. Βλέπεις όλοι είμαστε αδύναμοι. Χρειαζόμαστε αυτό το σύνδεσμο με το Θεό, άσχετα σε ποια θρησκεία ανήκουμε. Χρειαζόμαστε αυτό το σύνδεσμο, και υπάρχει μία επείγουσα ανάγκη γι’ αυτό το σύνδεσμο, για να καταστήσει δυνατή την επιβίωσή μας πέραν από τον κόσμο αυτό»[7].

 

β. «Ζωτική δύναμη»

«Κάποια ζωοποιός δύναμη ή αρχή μπαίνει στον οργανισμό τη στιγμή της σύλληψης, κατευθύνει όλες τις λειτουργίες της ζωής και κατόπιν φεύγει την ώρα του θανάτου»[8]. «Η ζωτική δύναμη είναι μία ενέργεια που κατευθύνει ολόπλευρα τις εκδηλώσεις της ζωής στον οργανισμό…Αντιδρά προσαρμοστικά στα ερεθίσματα του περιβάλλοντος, ζωογονεί το συγκινησιακό κόσμο του ατόμου, γεννά τις σκέψεις και τη δημιουργικότητα, ρυθμίζει την έμπνευση…Η βιταλιστική σχολή πίστευε ότι αυτή η ζωτική δύναμη συνδέει το άτομο με την υπέρτατη Αρμονία του Σύμπαντος»[9].

«Η ζωτική δύναμη περιλαμβάνει οπωσδήποτε μία μεγάλη ποικιλία λειτουργιών. Ονομάζουμε «αμυντικό μηχανισμό» εκείνη την πλευρά που επιτυγχάνει την ισορροπία σε καταστάσεις ασθένειας. Το πεδίο δράσης του περιλαμβάνει και τα τρία επίπεδα του οργανισμού, είναι συστατικό μέρος της ζωτικής δύναμης[10].

Οι ιδιότητες της ζωτικής δύναμης ή «στοιχειώδους ουσίας», κατά τον J.T.Kent είναι οι ακόλουθες: «Α. Είναι προικισμένη με μορφοποιητικό νου…ενεργώντας με ευφυή τρόπο Β. Διαπερνά το σύνολο της υλικής υπόστασης…Γ) Οποιαδήποτε κίνηση οφείλεται στη στοιχειώδη ουσία…Η ζωτική ουσία…είναι δημιουργική, διαρκώς οικοδομεί και ανοικοδομεί το σώμα»[11].

«…όλοι οι ζωντανοί οργανισμοί παίρνουν ζωή από μια “ενυπάρχουσα ενέργεια” (ζωτική δύναμη), η οποία όταν διαταράσσεται, οδηγεί στην αρρώστια και όταν διεγείρεται θετικά οδηγεί στην υγεία»[12]. «Η Ομοιοπαθητική είναι μία συστηματική μέθοδος διέγερσης της ζωτικής δύναμης του οργανισμού, προκειμένου να θεραπεύσει την αρρώστια»[13]. «Η ασθένεια, είναι πάντα από τη φύση της πρωταρχικά υπόθεση ενεργειακή, όπως και η ανάρρωση, και για να υπάρξει θεραπεία πρέπει να επέλθει μία κατάσταση ισορροπίας σε δυναμικό επίπεδο»[14]. «Αυτή τη δύναμη που κάνει τη διαφορά μεταξύ νεκρού και ζωντανού οργανισμού ο Χάνεμαν ονόμασε ζωτική δύναμη»[15].

«Η ιδέα της ύπαρξης μιας ευφυούς ζωτικής δύναμης, η οποία διαπερνά τον ανθρώπινο οργανισμό και αποτελεί ενδεχομένως ένα πεδίο όμοιο ή ανάλογο με το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο ανοίγει νέες προοπτικές για τη θεραπευτική και μπορεί πραγματικά να οδηγήσει στην εποχή της ενεργειακής ιατρικής»… περαιτέρω, διατυπώνεται «η υπόθεση ότι η συμπεριφορά της ζωτικής δύναμης είναι ανάλογη με τη συμπεριφορά των ηλεκτρομαγνητικών πεδίων»[16].

«Το επίπεδο της ζωτικής δύναμης του ανθρώπινου οργανισμού θεωρείται σαν το δυναμικό πεδίο που επηρεάζει ταυτόχρονα όλα τα επίπεδά του και σε διαφορετικούς ρυθμούς αρμονίας και ισχύος»[17]. «Όταν ο οργανισμός εκτίθεται σ’ ένα ερέθισμα, είτε νοσογόνο είτε θεραπευτικό, το πρώτο που συμβαίνει είναι μια μεταβολή της δονητικής συχνότητας στο δυναμικό πεδίο»[18].

«Η ζωτική δύναμη είναι συνώνυμη του ηλεκτροδυναμικού πεδίου του σώματος και συνεπώς υπόκειται στις γενικές αρχές της φυσικής…το πεδίο αυτό καθορίζεται από όρους κυμάτων»[19]. «Το πλάτος είναι μέτρο της πραγματικής δύναμης που περιέχεται στο κύμα»[20] και «Η δύναμη (ή ενέργεια) του κύματος (ή πεδίου) είναι ανάλογη τόσο με το πλάτος όσο και με τη συχνότητα»[21]. «Το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του ανθρωπίνου σώματος μπορεί να θεωρηθεί ως το δυναμικό επίπεδό του»[22]. «Το δυναμικό επίπεδο είναι το επίπεδο της ίδιας της ουσίας της ζωής...διαπερνά όλα τα άλλα επίπεδα, προϋπάρχει αυτών και δρα μέσα από αυτά. Έχει με το σώμα την ίδια ακριβώς σχέση που έχουν τα ηλεκτρομαγνητικά πεδία με την ύλη»[23]. Στην πραγματικότητα ταυτίζεται πό το συγγραφέως το λεκτρομαγνητικό πεδίο με τη «ζωτική δύναμη»[24]. «Ο Χάνεμαν γράφει στο Organon Ιατρικής ότι η ζωτική δύναμη είναι εκείνη που πρωταρχικά διαταράσσεται από τη δυναμική επίδραση ενός νοσογόνου παράγοντα πάνω στον οργανισμό»[25].

«Όταν αρρωσταίνει ο οργανισμός, το πρώτο που διαταράσσεται είναι το δυναμικό-ηλεκτρομαγνητικό πεδίο του σώματος και στη συνέχεια δραστηριοποιείται ο αμυντικός μηχανισμός»[26].

 

γ. Περί των «μιασμάτων»

τρίτη μεγάλη συμβολή το Χάνεμαν στην ατρική εναι, κατά τους «μοιοπαθητικούς», θεωρία του περί τν «μιασμάτων».[27] «Το μίασμα είναι μια προδιάθεση για τη χρόνια ασθένεια, η οποία προδιάθεση υπόκειται στις οξείες εκδηλώσεις της αρρώστιας και η οποία 1) διαβιβάζεται από γενιά σε γενιά και 2) μπορεί να επηρεαστεί ευεργετικά από το αντίστοιχο nosode, το οποίο έχει παρασκευαστεί ή από παθολογικούς ιστούς ή από το κατάλληλο φάρμακο ή από εμβόλιο».[28]

«Το βασικό μίασμα που βρισκόταν κάτω από την πλειονότητα των χρόνιων νοσημάτων, ο Χάνεμαν το ονόμασε «ψώρα» (Psora). To θεωρούσε ως μία βασική αδυναμία που επιβαρυνόταν από τις κατασταλτικές θεραπείες της συμβατικής ιατρικής, οι οποίες επιφανειακά μόνο καταπίεζαν το εξάνθημα χωρίς να θεραπεύουν την προδιάθεση».[29]

Σύμφωνα με τον Χάνεμαν, «Το ψωρικό μίασμα είναι το πιο παλιό, το πιο εξαπλωμένο παγκοσμίως, το πιο καταστροφικό και το πιο παρεξηγημένο μίασμα, που για πολλές χιλιάδες χρόνια έχει βασανίσει την ανθρωπότητα και το οποίο κατά τη διάρκεια των τελευταίων αιώνων έχει γίνει η πηγή χιλιάδων απίστευτων, ποικίλων οξέων και χρόνιων (μη αφροδισίων) νοσημάτων»[30].

Χάνεμαν «Σαν δεύτερο μίασμα που επηρέασε το ανθρώπινο είδος, θεώρησε το Συφιλιδικό. Η συγκεκριμένη αρρώστια, η σύφιλη, θεώρησε ότι είναι μία από τις εκδηλώσεις αυτής της προδιάθεσης, αλλά μπορεί να εμπλακεί επίσης σε ευρεία κλίμακα και με άλλες διαταραχές που ανευρίσκονται στα τελευταία στάδια και άλλων μιασμάτων. Ο Hahnemann πίστευε ότι οι ασθενείς που φέρουν το Συφιλιδικό Μίασμα, το έχουν αποκτήσει είτα μετά από δική τους προσβολή από σύφιλη ή κληρονομικά από κάποιον προσβληθέντα πρόγονο –τα χαρακτηριστικά του οποίου μεταφέρονται τότε από γενεά σε γενεά. Το τρίτο μίασμα του Hahnemann ήταν το Συκοτικό (από την ελληνική λέξη «σύκο»). Αυτό το μίασμα θεώρησε ότι προήλθε από τη γονόρροια, που την παρουσίασε είτε ο ίδιος ο ασθενής είτε κάποιος πρόγονός του».[31]

« καρκίνος, ο διαβήτης, η ψύχωση, η ηλιθιότης κ.λ.π. μπορούν να προέλθουν από το τελευταίο στάδιο οποιουδήποτε μιάσματος ή από οποιοδήποτε συνδυασμό αυτών».[32] «Συνηθισμένη πηγή μιασμάτων αποτελούν οι σοβαρές ασθένειες, όπως ο καρκίνος ή η φυματίωση»[33]. «Μία άλλη πηγή μιασμάτων αποτελούν οι εμβολιασμοί και τα ισχυρά φάρμακα που συνταγογραφούνται συχνά από συμβατικούς γιατρούς… Ιατρογενή μιάσματα δημιουργούνται από εμβόλια, από την κορτιζόνη, από μείζονα νευροληπτικά, από αντιβιοτικά και άλλα ισχυρά χημικά φάρμακα»[34].

«Τα nosodes παρασκευάζονται από προϊόντα ασθενειών όπως γονορροϊκό έκκριμα (Medorrhinum), συφιλιδικό έκκριμα (Syphilinum), φυματινικά σπήλαια (Tuberculinum), ιό της γρίππης (Influenzinum), σίελο λύσσας (Hydrophobinum) και άλλα ακόμη από φάρμακα όπως Valium, πενικιλλίνη, κορτιζόνη και άλλα»[35].

 

δ. «Ζωτική δύναμη» και «μοιοπαθητική» θεραπευτική προσέγγιση

Σύμφωνα με τους διδασκάλους τς «μοιοπαθητικς», δραστηριοποίηση το μυντικο μηχανισμο γίνεται στο «δυναμικό πίπεδο» (το ποο ταυτίζουν με τη «ζωτική δύναμη»)· κατ’ ατούς, λοιπόν, «είναι φανερό ότι η λογικότερη θεραπευτική ενέργεια θα ήταν να ενδυναμώσουμε αυτό το επίπεδο»[36].

Η καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση είναι «ο θεραπευτικός παράγοντας να επιδράσει κατ’ ευθείαν στο ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και έτσι να ενδυναμώσει άμεσα τον αμυντικό μηχανισμό… Η δυσκολία που υπάρχει εδώ είναι να βρεθούν παράγοντες που να μπορούν να δρουν κατ’ ευθείαν στο δυναμικό επίπεδο. Σήμερα, μόνο τρεις τέτοιες θεραπευτικές μέθοδοι είναι πλατιά γνωστές. Μία είναι ο βελονισμός…»[37]. «Μια άλλη θεραπευτική μέθοδος που μπορεί να επηρεάσει άμεσα το δυναμικό επίπεδο είναι η «δι’ επιθέσεως των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο. Μ’ αυτό δεν εννοούμε τη συνήθη ψυχοθεραπεία, τη θεραπεία διά της πίστεως ή τα μασάζ· όλα αυτά επηρεάζουν τη ζωτική δύναμη μόνο έμμεσα, μέσω ενός από τα τρία επίπεδα. Η «επίθεση των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άνθρωπο, που είναι στην πραγματικότητα κανάλι παγκοσμίων ενεργειών, μπορεί άμεσα να ενδυναμώσει τον αμυντικό μηχανισμό και ως εκ τούτου να επιφέρει μακροχρόνια θεραπεία». Η τρίτη θεραπευτική μέθοδος με την οποία διεγείρεται άμεσα το δυναμικό επίπεδο είναι δια της χορηγήσεως ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένου φαρμάκου[38].

 

ε. ποψη τς «μοιοπαθητικς» για τον τρόπο δράσης τν «μοιοπαθητικν» φαρμάκων

«Ο Χάνεμαν ανακάλυψε ότι σε κάθε ουσία στη φύση υπάρχει κρυμμένη κάποια εσωτερική ζωή»[39]. διος ποστηρίζει τι λες ο οσίες μπορον να παράγουν συμπτώματα, άν κάποιος παίρνει ατές σε αρκετή ποσότητα[40]. «Για να έχουμε θεραπευτικά αποτελέσματα που θα διαρκέσουν, …πρέπει να ελευθερώσουμε την ενέργεια που περιέχεται μέσα στην ουσία με ένα τέτοιο τρόπο, που να μπορεί (η ουσία) πιο εύκολα να επιδράσει στο δυναμικό επίπεδο του οργανισμού. Σ’ αυτό το σημείο ο Χάνεμαν έδωσε τη δεύτερη εμπνευσμένη προσφορά του στην Ιατρική, εισάγοντας την τεχνική της δυναμοποίησης. Ακόμη και σήμερα δεν ξέρουμε πώς ακριβώς έφτασε ο Χάνεμαν στην τεχνική αυτή, αν προήλθε με την προηγούμενη ενασχόλησή του με τη Χημεία ή από καθαρά θεία έμπνευση[41]. «Τότε, με κάποιο τρόπο που δεν ξέρουμε, έφθασε στην τεχνική να προσθέτει κινητική ενέργεια στα διαλύματα με το “τράνταγμα” ή τη δόνηση. Αυτό το συνδυασμό δόνησης και διαδοχικής αραίωσης, ο Χάνεμαν τον ονόμασε “δυναμοποίηση”»[42].

«Με κάποιο τρόπο οι επαναλαμβανόμενες διαλύσεις και δονήσεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων απελευθερώνουν ένα μεγάλο ποσό ενέργειας που ενυπάρχει στο εσωτερικό της ουσίας»[43] …Οι δονήσεις θα πρέπει να μεταβιβάζουν κάποια ενέργεια από την αρχική στην ουδέτερη ύλη του διαλύματος»[44]. Τον Χάνεμαν απασχολούσε το γεγονός ότι τα φάρμακα που διέλυε μπορούσαν να θεραπεύσουν μόνον αν ήταν «δυναμοποιημένα» και δεύτερον ότι από τη στιγμή που ήταν «δυναμοποιημένα», δεν ήταν απαραίτητο να περιχουν ούτε ίχνος της αρχικής ουσίας»[45]. «Η ακριβής παρατήρηση ήταν ότι όσο περισσότερο η ουσία σείεται (δονείται) και αραιώνεται, τόσο μεγαλύτερο είναι το θεραπευτικό αποτέλεσμα, ενώ συγχρόνως μηδενίζεται η τοξική επίδρασή της»[46].

«Απ’ ό,τι είναι γνωστό, δεν έχει βρεθεί μέχρι τώρα η εξήγηση του φαινομένου αυτού από τη σύγχρονη Φυσική ή Χημεία. Φαίνεται πως κάποιος καινούργιος τύπος ενέργειας απελευθερώνεται μ’ αυτή την τεχνική. Η ενέργεια που εμπεριέχεται σε συμπυκνωμένη μορφή στην αρχική ουσία, με κάποιο τρόπο απελευθερώνεται και μεταφέρεται στα μόρια του διαλύματος. Αφού η αρχική ουσία δεν υπάρχει πια, η ενέργεια που απομένει στο διαλύτη μπορεί συνέχεια να ενισχύεται επ’ άπειρον. Τα μόρια του διαλύτη έχουν «πάρει» πάνω τους την ενυπάρχουσα ενέργεια της αρχικής ουσίας…ξέρουμε πια ότι η θεραπευτική ενέργεια διατηρεί τη “δονητική συχνότητα” της αρχικής ουσίας, η οποία όμως έχει ενδυναμωθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε είναι ικανή να διεγείρει ικανοποιητικά το δυναμικό επίπεδο του ασθενούς και να επιφέρει θεραπεία»…Ο Νόμος των Ομοίων μας δίνει τη δυνατότητα να ταιριάξουμε τη δονητική συχνότητα πρακτικά οποιασδήποτε ουσίας του περιβάλλοντος, με εκείνη των ασθενών»[47]. «Με κάποιο άγνωστο τρόπο η ισχύς του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της αρχικής ουσίας μεταδίδεται στα μόρια του διαλύτη, χωρίς όμως να αλλάζει η δονητική συχνότητα»[48].

«Στην Ομοιοπαθητική ο συντονισμός αυτός χρησιμοποιείται ως θεραπευτική αρχή»[49].

 

στ. πόδειξη οσίας-Proving (πειραματισμός με τον ποον ναδεικνύεται «προσωπικότητα» τς οσίας)

«Για να επηρεάσουμε άμεσα το δυναμικό επίπεδο πρέπει να βρούμε μια ουσία αρκετά όμοιας συχνότητας με τη δονητική συχνότητα του δυναμικού επιπέδου, ώστε να επιτύχουμε συντονισμό. Εφ’ όσον η δονητική συχνότητα του δυναμικού επιπέδου γίνεται αντιληπτή σε μας μόνο με τα συμπτώματα και τα σημεία του ασθενούς, είναι λογικό να πρέπει να ψάξουμε να βρούμε μία ουσία, η οποία να μπορεί να δημιουργεί στον υγιή οργανισμό παρόμοιο σύνολο συμπτωμάτων και σημείων. Η παρόμοια δονητική συχνότητα μιας τέτοιας ουσίας, καθώς βρίσκεται πολύ κοντά στη συνισταμένη δονητική συχνότητα του πάσχοντα, μπορεί βάσει του συντονισμού, να ενισχύσει αφάνταστα τον αμυντικό μηχανισμό[50]. Αυτή η γνώση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της Ομοιοπαθητικής επιστήμης: Similia similibus curentur, όπως είχε τονίσει ο Χάνεμαν[51]. Έτσι ο Χάνεμαν κατέληξε στην ιδέα ότι μια ουσία, η οποία μπορεί να δημιουργήσει συμπτώματα σ’ ένα υγιές άτομο, μπορεί τα ίδια συμπτώματα να τα θεραπεύσει στον άρρωστο»[52].

«Ο σκοπός της διεξαγωγής proving μιας ουσίας είναι να καταγραφεί το σύνολο των νοσηρών συμπτωμάτων που δημιουργεί η ουσία αυτή σε υγιή άτομα· αυτό το σύνολο θα αποτελεί κατόπιν τις θεραπευτικές ενδείξεις, για να συνταγογραφηθεί η θεραπευτική αυτή ουσία στο άρρωστο άτομο»[53].

«Στο proving εισάγουμε στον οργανισμό μια ουσία σε ικανή πυκνότητα ώστε να τον ενοχλήσει και να κινητοποιήσει τον αμυντικό μηχανισμό του, ο οποίος δημιουργεί ένα φάσμα συμπτωμάτων και από τα τρία επίπεδα του οργανισμού. Αυτό το φάσμα των συμπτωμάτων χαρακτηρίζει την ιδιόμορφη και ατομική φύση της ουσίας που χορηγήθηκε»[54].

«Με τα provings αποκτάται μια αίσθηση της «ουσίας» ή της «ψυχής» του φαρμάκου[55] ή της «προσωπικότητας» του φαρμάκου, κατά τον Kent[56]. «Αφού όλες οι ουσίες διαθέτουν χαρακτηριστικά ηλεκτρομαγνητικά πεδία, καθήκον του ομοιοπαθητικού είναι να βρει εκείνη την ουσία της οποίας ο «ρυθμός ταλάντωσης» ταιριάζει περισσότερο σ’ εκείνον του ασθενούς κατά τη διάρκεια της αρρώστιας του»[57]. «Ένας προχωρημένος γιατρός έχει κατανοήσει τόσο βαθιά την “ουσία” των φαρμάκων, ώστε να ταιριάζει απόλυτα και άμεσα την “ψυχή” του ασθενούς με την “ψυχή» του φαρμάκου»[58]. «Κάθε ουσία (πέτρα ή ένα όργανο του ανθρώπινου σώματος) δονείται εύκολα σε κάποια χαρακτηριστική συχνότητα ή φάσμα συχνοτήτων»[59] και «χαρακτηρίζεται από μία ιδιαίτερη συχνότητα συντονισμού»[60]. «Το φάρμακο και η αρρώστια μπορεί να εννοηθεί ότι έχει την ίδια συχνότητα συντονισμού»[61].

 

ζ. «μοιοπαθητική» Θεραπευτική

Πιστεύεται τι « θεωρητική κατανόηση τς μοιοπαθητικς εναι πολύτως παραίτητη για την ρθή κτίμηση μις περίπτωσης»[62]. συγγραφεύς τν βιβλίων μς δίνει την πληροφορία τι κάποτε ταν στο μοιοπαθητικό Κολλέγιο στην Καλκούτα.[63]

πως λέχθη νωτέρω, με κατάλληλα provings χει ποκτηθε «μια αίσθηση της «ουσίας» ή της «ψυχής» του φαρμάκου[64] ή της «προσωπικότητας» (κατά τον Kent[65]) του φαρμάκου, και χει δημιουργηθε «μοιοπαθητική φαρμακολογία».

Τοιουτοτρόπως, σύμφωνα πάντοτε με την μπειρία τν μοιοπαθητικν, πό τα ντίστοιχα provings σε γιες μετά τη χορήγηση διαφόρων οσιν, παρατηρονται συμπτώματα διανοητικά, συγκινησιακά και σωματικά. Με βάση την νωτέρω μπειρία και το βασικό νόμο τς «μοιοπαθητικς» -Similia similibus curentur- χορηγονται «δυναμοποιημένες» ο ντίστοιχες οσίες («μοιοπαθητικά φάρμακα») για θεραπεία τν ντίστοιχων συμπτωμάτων πί σθενν.

Τα «μοιοπαθητικά» φάρμακα προέρχονται πό ρυκτά, φυτά, νοσοντες στούς.[66] πιπροσθέτως, ς «μοιοπαθητικά» φάρμακα χορηγονται και τα “nosodes”, τα ποα παρασκευάζονται πό προϊόντα σθενειν, πως γονορροϊκό κκριμα (Medhorrinum), συφιλιδικό κκριμα (Syphilinum), φυματινικά σπήλαια (Tuberculinum), ός τς γρίππης (Influenzinum), σίελος λύσσας (Hydrophobinum)[67].

Στη συνέχεια κολουθον ρισμένα παραδείγματα, στα ποα ναδεικνύεται «ψυχή» «οσία» «προσωπικότητα» διαφόρων οσιν· ο οσίες ατές χορηγούμενες σε σθενες -ο ποοι κδηλώνονυν παρόμοια συμπτώματα με κενα τς «ψυχής» τν οσιν- τους θεραπεύουν!

1. Αconite (Monkshood): Χορηγεται πί συνδυασμο ξαφνικο, γωνιώδους φόβου πικείμενου θανάτου, πί διαφόρων καταστάσεων πανικο, ο ποες συνοδεύονται πό ξαφνικές, ντονες κτακτοσυστολές, ρυθρότητος προσώπου, τερόπλευρης αμωδίας, ασθήματος λιποθυμίας, φίδρωσης, τρόμου, λίγγου και δύσπνοιας, ντονης νευρικότητας, καθισίας και ντονης δίψας για κρύο νερό [68].

2. Anthracinum (Anthrax Poison): Χορηγεται πί συνδυασμο δυναμίας κφρασης συναισθημάτων, διανοητικς σύγχυσης και σιωπηλς λύπης. πίσης, πί ντονων, καυστικν πόνων, μεγάλης ξάντλησης και διαφόρων δερματικν «βλαβν» (δοθινες, λκη, ποστήματα, κζεμα, γκοι κ.τ.λ.)[69].

3. ArgentumNitricum (Nitrate of silver): Χορηγεται πί συνδυασμο ξαιρετικς νησυχίας για θέματα γείας, φόβου θανάτου, ποχονδριακν νοχλημάτων, παρορμητικς συμπεριφορς, πί διαφόρων φοβιν, διαρροιν και συχνουρίας γχώδους ατιολογίας, θορυβωδν ρυγν κ.τ.λ. και πιδείνωση πό βρώση γλυκν.[70]

4. ArsenicumAlbum(Arsenic trioxide): Χορηγεται πί συνδυασμο νασφαλείας –κυρίως για θέματα υγείας- με μεγάλη νησυχία- φόβου θανάτου, φόβου να παραμείνει μόνος, γχους ν συνδυασμ με νησυχία και μεγάλη σωματική ξάντληση, γωϊσμο, κριτικς διάθεσης για τους λλους και τον αυτό του, σθματικς ναπνος πού πιδεινώνεται με την κατάκλιση, ντονου κνησμού, διαρροίας με μέτους, καυστικν πόνων, διαίτερη ασθηση το κρύου (λλά με πιθυμία κάλυπτης κεφαλς), και μεγάλη δίψα για συχνή πόση μικρν ποσοτήτων κρύου νερο. πιδείνωση μετά τα μεσάνυκτα.[71]

5. CalcareaCarbonica (Carbonate of Lime): Χορηγεται πί συνδυασμο πολλν διαφορετικν φόβων (π.χ. τι εναι θεράπευτα σθενής, τι θα τρελλαθε, τι παρακολουθεται, τι εναι καρδιοπαθής καρκινοπαθής), πί περιδεος συνείδησης[72].

6. CanabisIndica(Hashish): Χορηγεται πί συνδυασμο ψευδαισθήσεων λων τν εδν, φόβου σθενείας, διανοητικς σύγχυσης, πί δυναμίας να συνεχίσει τον ερμό τν σκέψεών του, πί περβολικς πολυλογίας, πί ασθησης τι τμήματα το σώματός του πιπλέουν (η Μαριχουάνα ποσπ το «αθερικό σμα» -τη ψυχή- πό το φυσικό σμα) -γεγονός το ποο το προξενε πανικό- πί δίψας και περβολικς πείνας και πί ηξημένης σεξουαλικς πιθυμίας[73].

7. Lycopodium (Club Moss): Χορηγεται πί συνδυασμο λλειψης ατοεκτίμησης, εθυνοφοβίας, φόβου παραμονής μόνου/ης στο σπίτι, μετεωρισμού κοιλίας (με ερυγές και φύσες), ρωτικς συδοσίας, νικανότητας φειλόμενης σε σεξουαλικές καταχρήσεις, πρώϊμης κσπερμάτωσης.[74]

8. NatriumMuriaticum (Chloride of Sodium): Χορηγεται πί συνδυασμο διαθεσίας μετά σιωπηλή λύπη, περευαισθησίας, συναισθηματικής ευπάθειας που οδηγεί σε εσωστρέφεια, φόβου απόρριψης, κλαυσίγελου, νεξελέγκτων συναισθημάτων, λύπης νευ κλάματος, ποχονδριακο γχους, ποφυγής φανέρωσης τς ζηλοτυπίας τους, πώλειας λέγχου με στερικές ντιδράσεις, πονοκεφάλων (σαν κτυπήματα μικρν σφυριν).[75]

9. Lachesis (Bushmaster of Surucucu): Χορηγεται πί συνδυασμο, δεν τι το σχυρς, γωνιώδους, τεκμηρίωτης και μπαθος ζηλοτυπίας, ποία μπορε να φθάσει μέχρι την παράνοια δεν τι το λλο πρόσωπο το νήκει, πολυλογίας με ναλλαγή θεμάτων, φόβου φιδιν και καρδιακν νόσων, νωμαλιν ναπνος κατά τη διάρκεια το πνου, κατάκλιση πάντοτε στη δεξιά πλευρά.[76]

10. Hyoscyamus (Henbane): Χορηγεται πί συνδυασμο κρυπτόμενης, θεμελίωτης ζηλοτυπίας, ζηλοτυπίας με βίαιες κρήξεις και πιθυμίας διάπραξης φόνου, ζηλοτυπίας μέχρι παράνοιας, φόβων τι θα δηλητηριασθε, άσθενειν προκαλούμενες πό ζηλοτυπία, πολυλογίας, ναισχυντίας, παιχνιδιν με τα δια γεννητικά ργανα.[77]

11. NuxVomica(Poison Nut): Χορηγεται πί συνδυασμο ερεθιστότητας, διάθεσης για φιλονικία, νταγωνιστικότητας, νυπομονησίας, περευαισθησίας σε ντυπώσεις, ξωτερικούς θορύβους. σμές, φς μουσική, φωτοφοβίας, διαταραχν πό το γαστρεντερικό, ϋπνίας, ηξημένης σεξουαλικς πιθυμίας και κακοήθους και βίαιης ζηλοτυπίας[78]. συγγραφεύς σχυρίζεται τι θεράπευσε «λεσβία» χορηγώντας της Nux Vomica σε ραίωση 10M[79].

12. Medorrhinum (Gonorrheal virus): Χορηγεται πί συνδυασμο μπαθος, περσεξουαλικς προσωπικότητας, ποία δηγε σε ζηλοτυπία, πί «νθρώπων ο ποοι ποδίδουν καλύτερα τη νύκτα», πί συνεχούς προσπάθειας καθαρισμο το λάρυγγος πό βλέννες, θερμν κρων ποδν, εαίσθητων πελμάτων κ..[80]

13. Ignatia (St. Ignatius bean): Χορηγεται πί συνδυασμο σιωπηλς λπης, ποία εναι ποτέλεσμα ρωτικς πογοήτευσης, ναστεναγμν μετά λύπης, εμετάβλητης διάθεσης, περευαισθήτων, ρωμαντικν και στερικν προσώπων. πιπροσθέτως, στα πρόσωπα ατά συνυπάρχουν ποτελέσματα πό το νευρικό σύστημα, κράμπες, χορεία, σπασμοί και ασθημα σύσφιγξης κόμπου στο λαιμό. Στους σθενες ατούς μφανίζεται περιοδική, νεξέλεγκτη, παράλογη ζήλεια[81].

14. Stramonium (Thorn-apple): Χορηγεται πί συνδυασμο παραληρήματος, συμπεριφορς κτός λέγχου, σχυρν φόβων τη νύκτα, μέτων μετά την γερση πό το κρεβάτι, θερμό και κόκκινο πρόσωπο, λλά με ψυχρά κρα. ταν κφράζει ζηλοτυπία, συμπεριφορά εναι βίαιη, νεξέλεγκτη και κρηκτική σε βαθμό πού μπορε να σκοτώσει. Παρατηρεται κακοήθης, βίαιη, πιθετική, μη λεγχόμενη νάδυση το ποσυνειδήτου.[82]

15. GallicumAcidum (Gallic acid): Χορηγεται πί παιδικς ζήλειας μέ μή λεγχόμενη συμπεριφορά[83].

16. Sulfur: Συνιστται πί γωϊστν, ο ποοι νομίζουν τι γνωρίζουν τα πάντα.[84]

17. Platinum: συγγραφεύςθεράπευσε σθεν, ποία πασχε πό ασθημα νωτερότητας, με τη χορήγηση Platinum, πότε το γώ της «ξεφούσκωσε»![85]

ντίθετη ποψη για τις θεραπευτικές δυνατότητες τς μοιοπαθητικς χει πωσδήποτε κλασική, συμβατική ατρική, ποία διά το παγκοσμίως γνωστο ατρικο Περιοδικο Lancet (vol. 366, Issue 9487, 27 August - 2 Sept 2005, σελ. 690 και 705-706) πεφάνθη τι δεν φελε μοιοπαθητική θεραπευτική και τι τα κλινικά της ποτελέσματα εναι πως τα ποτελέσματα τν εκονικν φαρμάκων (placeboeffect).

Συμπερασματικς, ο διδάσκαλοι τς «μοιοπαθητικς» πιστεύουν τι «η ομοιοπαθητική …ασχολείται όχι μόνο με τη φυσική αλλά και την πνευματική ανέλιξη του ανθρώπου –η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο… Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»[86] (ημέτερη η υπογράμμιση με τα παχέα στοιχεα).

 

ΕΠΙΚΡΙΣΗ - ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΠΡΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

Προκειμένου να σκήσει κάποιος ποιαδήποτε πιστήμη, εναι παραίτητη βαθιά θεωρητική γνώση τν ρχν τς πιστήμης ατς. σον φορ στήν σκηση τς «μοιοπαθητικς» («ΟΠ», στο ξς), κτός πό την προαναφερθεσα προϋπόθεση, εναι παραίτητο –πως τονίζεται και πό τους διδασκάλους τς «ΟΠ»- να μαθητεύσει κάποιος κοντά σε μπειρο «μοιοπαθητικό» («οπ», στο ξς).

Μετά την παράθεση, ντός εσαγωγικν, τν πόψεων τν διδασκάλων τς «ΟΠ» στις προηγούμενες σελίδες, κολουθον ρισμένες ρωτήσεις πρός θεολόγους καί κληρικούς τς ρθοδόξου κκλησίας σχετικς πρός τό ερώτημα, άν ο ρχές και πρακτικές τς «ΟΠ» εναι δυνατόν να γίνουν ποδεκτές πό την ρθόδοξη κκλησία.

1. ΟΠ στην λλάδα ναπτύχθηκε, διδάχθηκε και ξακολουθε να διδάσκεται πό συγκεκριμένα πρόσωπα. πομένως καί ο σκοντες τήν ΟΠ στήν λλάδα ποδέχονται τις ρχές και την πρακτική τς ΟΠ, πως την διδάχθηκαν πό τους διδασκάλους των. διδασκαλία ατή φορ χι μόνον θεωρητικές ρχές τς ΟΠ, λλά και λες τις πρακτικές φαρμογές πί τ βάσει σων δρυτής τς ΟΠ Hahnemann και ο μαθητές του (Κent, Schmidt κ.) δίδαξε και φήρμοσε· περαιτέρω, βάση τς ΟΠ και για τον Hahnemann ταν το γνωστό “Similia similibus Currentur” (τα μοια τος μοίοις ἰῶνται).

π. Χρυσόστομος «Τρ» μπορε να μς πληροφορήσει συγκεκριμένα, ποοι λλοι διδάσκαλοι ποία λλη Σχολή ΟΠ πάρχει στην λλάδα - ποία δεν σπάζεται τις δοξασίες το Hahnemannκαι των μαθητν του- στην ποία χουν μαθητεύσει λληνες «μοιοπαθητικοί» και κόμη ποιες εναι ο διαφορές της –θεωρητικές και πρακτικές- με κενες τς κλασικς μοιοπαθητικς; Περαιτέρω, εναι ες θέση να δώσει συγκεκριμένες πληροφορίες για το πρόγραμμα διδασκαλίας (Syllabus) και σκησης τς ΟΠ, ποία φαρμόζεται «ρθς και κατά Θεόν» και σε τι ατή διαφέρει πό την κλασσική ΟΠ;

σον φορ σε λες τις παρατιθέμενες πό το π. Χρυσοστόμου «Τρ.» πληροφορίες πό μεταφράσεις πό την ρωσική γλσσα (πως καταχωρίζονται στο Περιοδικό «ΕΝΟΡΙΑΚH ΕYΛΟΓIΑ», τ. 118, σελ. 184-190), ς μς πιτρέψει να χωμε ντονες μφιβολίες για την κρίβειά των, λλά και για την ρθότητα το περιεχομένου των. μελέτησε διος λα ατά τα πρωτότυπα κείμενα μετέφερε χωρίς λεγχο ατές τις πληροφορίες; Γράφει π.χ. π. Χρυσόστομος τι γιος ωάννης τς Κροστάνδης σε μιλία του, την ποία κανε στα γκαίνια το μοιοπαθητικο φαρμακείου και τς μοιοπαθητικς κλινικς στην γία Πετρούπολη, επε τι «…το σμα θεραπεύεται με φαρμογή το μοίου στο μοιο πως, για παράδειγμα, ταν πηλός πού φθιάχτηκε πό χμα και το ζωοπάροχο αμα Του, κούμπησε στα μάτια το τυφλο». Πο ναγράφεται στο ερό κείμενο τς Καινς Διαθήκης ατό το πρωτάκουστο, τι δηλαδή « πηλός φθιάχτηκε πό χμα και το ζωοπάροχο αμα Του»;

Περαιτέρω, ποια θέση και σχέση χει παραλληλισμός τς νανθρωπήσεως το Κυρίου ( πρόσληψη τς νθρωπίνης φύσεως -για να την θεραπεύση, να την ξαγιάση και να την θεώση) με την πρακτική και θεωρητική βάση τς κλασικς «μοιοπαθητικς»;

Το ναγραφόμενο πό το π. Χρυσοστόμου «Τρ.» τι γιος Νικόδημος γιορείτης γράφει τι «ο ριστοι τν ατρν θεραπεύουν τα μοια με τα μοια» σημαίνει τι γιος πεδέχετο τα παράδεκτα, πό πόψεως ρθόδοξης θεολογίας, φρονήματα (βλ. κατωτέρω) των παλαιοτέρων και συγχρόνων διδασκάλων τς κλασικς «μοιοπαθητικς»; Πολύ περισσότερο, δεν συνιστ βαρεα στοχία και σοβαρό λογικό λάθος χρησιμοποίηση το χωρίου το γίου Γρηγορίου το Θεολόγου «τ μοίω το μοιον νακαθαίρων» για την ποστήριξη τν πρακτικν και θεωρητικν πόψεων τν «μοιοπαθητικν», τις ποες θα πέπτυε μετά βδελυγμίας Μέγας Γρηγόριος;

πιπρόσθετη βαρεα στοχία και σοβαρό λογικό λάθος φρονομε τι συνιστ το σχόλιο το π. Χρυσοστόμου Τρ. σχετικς με την χρήση το ρου «ζωτική δύναμις» και «ζωτική νέργεια» πό το γίου Γρηγορίου Νύσσης· ο ροι ατοί χρησιμοποιονται πό το γίου για να κφράσουν την ζωοποιό νέργεια τς νοερς και λογικς ψυχς, ποία ζωοποιε το συνημμένο σμα. Ποια σχέση χει χρήση, πό το γίου Γρηγορίου Νύσσης, τν προαναφερθέντων ρων με το περιεχόμενο, το ποο προσδίδεται πό τους οπ στους ρους «ζωτική ενέργεια», «συμπαντική ενέργεια» «απλή ουσία» «στοιχειώδης ουσία» - ποία σημειωτέον χει κατ’ ατούς διότητες νάλογες με κενες το λεκτρομαγνητικο πεδίου με ορισμένη «δονητική συχνότητα» - και ποία χει «μορφοποιητικό νου» κ.τ.λ. -βλ. σελ. 3-, ρολογία, ποία παραπέμπει σε πανθεϊσμό;

κόμη γράφει π. Χρυσόστομος τι Ρσος γιος ερομάρτυς Σεραφείμ πρότεινε «να δικό του τρόπο μοιοθεραπείας εσάγοντας νέα μοιοπαθητικά φάρμακα και ποδεικνύοντας να δικό του τρόπο με τον ποον γίνεται δυναμοποίηση τν μοιοπαθητικν φαρμάκων». Δεν μς πληροφορε μως π. Χρυσόστομος σε τι διέφερε τρόπος μοιοθεραπείας το Ρώσου γίου πό κενον το Hahnemann· και το σπουδαιότερο, δεν μς πληροφορε, άν ο λληνες μοιοπαθητικοί - ο ποοι σκον «κατά Θεόν» την ΟΠ- κολουθον τον Hahnemann και τους μαθητές του -λληνες και ξένους- τον προρρηθέντα γιο Σεραφείμ; άν κολουθον τον τελευταο γιο, πο μαθήτευσαν;

Γνωρίζει π. Χρυσόστομος ποια ταν θέση γνωστν, συγχρόνων Πατέρων -γίων στη συνείδηση το πληρώματος τς κκλησίας- πως το π. Πορφυρίου, γιορείτου ερομονάχου, και π. Παϊσίου το γιορείτου περί τς ΟΠ; Γνωρίζει τι την πέρριπταν[87];

2. Γενικότερο ρώτημα σχετικά με την «ζωτική δύναμη» «στοιχειώδη ουσία» «συμπαντική ενέργεια». πως ποδεικνύεται πό τα ναγραφόμενα στις σελίδες 1-3 το παρόντος, ο «οπ» ξισώνουν και ταυτίζουν τη νοερά και λογική ψυχή το νθρώπου - ποία και ζωοποιε το συνημμένο σμα- με τη «συμπαντική ενέργεια», ποία «συνδέει το άτομο με την υπέρτατη αρμονία του Σύμπαντος» και ποία («συμπαντική ενέργεια») χει νάλογη συμπεριφορά με την νέργεια το λεκτρομαγνητικο πεδίου». Εναι δυνατόν να γίνει ποδεκτή πό την ρθόδοξη Θεολογία θεώρηση ατή τς κλασικής ΟΠ;

3. ρώτημα σχετικά με τη θεραπευτική προσέγγιση τς «ΟΠ». σθένεια εναι κατά την «ΟΠ» πρωταρχικά πόθεση νεργειακή, πως και νάρρωση. καλύτερη θεραπευτική προσέγγιση –κατά την «ΟΠ»- εναι να πιδράσει θεραπευτικός παράγοντας κατ’ εθεαν στο λεκτρομαγνητικό πεδίο. «Σήμερα μόνον τρεις τέτοιες θεραπευτικές μέθοδοι είναι πλατιά γνωστές: ο βελονισμός, η «δι’ επιθέσεως των χειρών» από ένα υψηλής πνευματικής στάθμης άτομο, που είναι στην πραγματικότητα κανάλι παγκοσμίων ενεργειών [βλ. παρ. δ, σελ. 4)] και γ) η χορήγηση ομοιοπαθητικά δυναμοποιημένου φαρμάκου». Εναι δυνατόν να γίνει ποδεκτή πό την ρθόδοξη Θεολογία ποψη τι ατία τν σθενειν (ψυχικν και σωματικν) εναι κάποια νεργειακή διαταραχή (διαταραχή τς νέργειας το λεκτρομαγνητικο πεδίου), ποία μπορε να θεραπευθε με τις νωτέρω τρες μεθόδους, μάλιστα με κείνη τς «δι’ επιθέσεως των χειρών»;

4. ρωτήματα σχετικά με την «κρυμμένη εσωτερική ζωή» τν οσιν, την πελευθέρωση τς νέργειάς τους, το λεκτρομαγνητικό τους πίπεδο και τη «χαρακτηριστική δονητική τους συχνότητα» και τα συμπτώματα που προκαλούν πό το διανοητικό, συγκινησιακό και σωματικό επίπεδο του νθρώπου. Ο ποθέσεις τν διδασκάλων τς «ΟΠ» περί «κρυμμένης εσωτερικής ζωής» τν οσιν, περί πελευθερώσεως τς νέργειας τς οσίας το μοιοπαθητικο φαρμάκου με τη «δυναμοποίηση», περί τς μεταφορς τς νέργειας ατς στα μόρια το διαλύτη, περί πάρξεως λεκτρομαγνητικο πεδίου κάθε οσίας (π.χ. πέτρας, σωματικο ργάνου κ.τ.λ.) με χαρακτηριστική καθορισμένη «δονητική συχνότητα», περί αξήσεως τς νέργειας ατς π’ πειρον με τις προοδευτικές ραιώσεις τς ρχικς οσίας ες ουδεμία θεμελιώδη ρχή τς πιστήμης τς Φυσικς τς Χημείας στηρίζονται και δεν ντέχουν σε στοιχειώδη λογικό λεγχο.

5. Περαιτέρω, κενα, τα ποα φαίνεται τι εναι κτός πάσης πιστημονικς λογικς προσεγγίσεως εναι τα συμπεράσματα διαφόρων provings με βάση τα ποα χορήγηση διαφόρων οσιν σε γιες προκαλε πάθη, πως κακοήθη μπαθ ζήλεια, κρυφή ζήλεια, γωϊσμό, ζηλοτυπία με βίαιες κρήξεις και πιθυμία διάπραξης φόνου κ.τ.λ. (βλ. σελ. 9-12), και το κόμη πλέον ντυπωσιακό τι πάθη τς νθρώπινης ψυχς εναι δυνατόν να θεραπευθον με τη χορήγηση νόργανων ργανικν οσιν, νάλογα με τη χαρακτηριστική δονητική τους συχνότητα! Εναι δυνατόν να γίνει ποδεκτή πό την ρθόδοξη Θεολογία ποψη τι πάθη τς ψυχς θεραπεύονται με χορήγηση ρυκτν φυτικν οσιν;;;

6. Εναι δυνατόν να γίνει ποδεκτή πό την ρθόδοξη Θεολογία ποψη τς κλασικς ΟΠ τι «η ομοιοπαθητική σώζει πραγματικά ψυχές με αυτό τον τρόπο… Η ομοιοπαθητική μέσα από αυτή τη διαδικασία βοηθά τον άνθρωπο να έλθει σε επαφή με τον Θεό»;;; (βλ. ανωτ. σελ. 12). άν ληθεύουν τα νωτέρω, προς τι τα γιαστικά Μυστήρια τς κκλησίας μας και νάγκη για γνα και σκηση;

Μετά τα νωτέρω, πάρχει νάγκη χι να τοποθετηθε πίσημη κκλησία –στα πλαίσια τς Ποιμαντικς της Διακονίας- στο ρώτημα άν «μοιοπαθητική» εναι συμβατή με την (ρθόδοξη) Θεολογία της;

 


 

[1]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 106.

[2]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 23.

[3]. ε.α., σελ. 22

[4]. ε.α., σελ. 45

[5]. ε.α., σελ. 46

[6]. ε.α., σελ. 60

[7]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p.191.

[8]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ.64

[9]. ε.α, σελ. 64-65

[10]. ε.α., σελ. 65

[11].ε.α., σελ. 80-82

[12]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 2.

[13]. ε.α., σελ. 5.

[14]. ε.α., σελ. 7.

[15]. ε.α., σελ. 21.

[16]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 84.

[17]. ε.α, σελ. 88.

[18]. ε. α.

[19]. ε.α., σελ. 95

[20]. ε.α., σελ. 86

[21]. ε.α., σελ.95

[22]. ε.α.

[23]. ε.α., σελ. 97.

[24]. ε.α.

[25]. ε.α., σελ. 98

[26]. ε.α., σελ. 97.

[27]. ε.α., σελ. 133

[28]. ε.α, σελ. 143

[29]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 36

[30]. ε.α., σελ.37

[31]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 138

[32]. ε.α., σελ. 139

[33]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 39

[34]. ε.α, σελ. 39-40

[35]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 172

[36]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 99.

[37]. ε.α

[38]. ε.α., σελ. 100.

[39]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 17.

[40]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 152

[41]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 111.

[42]. ε.α., σελ.112.

[43]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 18.

[44]. ε.α, σελ. 21.

[45]. ε.α., σελ. 20.

[46]. ε.α., σελ. 112

[47]. ε.α., σελ. 114.

[48]. ε.α., σελ.115.

[49]. ε.α., σελ. 110

[50]. ε.α., σελ. 101

[51]. ε.α., σελ. 101-102

[52]. ε.α., σελ. 106

[53]. ε.α., σελ. 155.

[54]. ε.α., 107

[55]. ε.α., σελ. 166

[56]. ε.α., σελ. 168

[57]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ. 91

[58]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ. 228

[59]. ε.α., σελ. 87

[60]. ε.α, σελ. 95

[61]. ε.α., σελ. 167

[62]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 19.

[63]. ε.α., σελ. 170

[64]. Γ. Βυθούλκα. Η Επιστήμη της Ομοιοπαθητικής. Έκδοση Κέντρου Ομοιοπαθητικής Ιατρικής, Αθήνα, 1990, σελ., 166

[65]. ε.α., σελ. 168

[66]. ε.α., σελ. 154, 157.

[67]. ε.α., σελ. 172

[68]. George Vithoulkas. Classical Homeopathy for Anxiety & Jealousy. Groma Publishers Baar, Switzerland, 2004, p. 47-48.

[69]. ε.α., 42-43.

[70]. ε.α., σελ. 63-64

[71]. ε.α., σελ. 74-75

[72]. εα., σελ. 83-89

[73]. ε.α., σελ. 91-94

[74]. ε.α., σελ. 118-124

[75]. ε.α., σελ. 128-134

[76]. ε.α., σελ.206-213

[77].ε.α., σελ. 215-219

[78]. ε.α., σελ. 220-223

[79]. ε.α., σελ. 235-236

[80]. ε.α., σελ. 231-234

[81]. ε.α., σελ. 239-242

[82]. ε.α, σελ. 249-252, 251-252

[83]. ε.α., σελ. 258

[84]. ε.α., σελ. 200

[85]. ε.α, σελ. 195

[86]. Γ. Βυθούλκα. Ομοιοπαθητική. Η ιατρική για τη νέα χιλιετία. Επιστημονικές Εκδόσεις Παρισιάνου Α.Ε., Αθήνα, 2002, σελ 106.

[87]. Ν. Ζουρνατζόγλου. ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΩΝ. ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ. Εκδ. «ΑΓΙΟΤΟΚΟΣ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑ». Θεσσαλονίκη 2009, σε. 114-116