ΛΑΤΡΕΥΟΝΤΕΣ ΤΟΥΣ ΓΚΟΥΡΟΥ ΩΣ ΘΕΟΥΣ

 

Το Πρωτ. Βασιλείου . Γεωργοπούλου,

Λέκτωρος Θεολογικς Σχολς Α.Π.Θ

 

 

 

Γκουρού νομάζεται συνήθως στόν νδουϊσμό νας πνευματικός δάσκαλος – καθοδηγητής. Γκουρού δείχνει στούς μαθητές και παδούς του τό δρόμο το φωτισμο καί τς λύτρωσης μυώντας τους στίς διαδικασίες καί τίς τεχνικές ατολύτρωσης, πως το διαλογισμο στά πλαίσια τς γιόγκα, δίνοντας ταυτοχρόνως να μάντρα, μιά μυστική "ερή" λέξη συλλαβή ν οσιαστικά πρόκειται για μαγική φόρμα. (Τά μάντρας δίνονται στά πλαίσια τς γιόγκα, καί μάλιστα εναι μυστικά γιά κάθε παδό. μυστικός καί μή κοινοποιήσιμος χαρακτήρας τν μάντρα σέ πολλές γκουρουϊστικές κινήσεις εναι ποχρεωτικός καί παράβατος κανόνας. Πολλές φορές τά μάντρας εναι πίκλησηπανάληψη νομάτων θεοτήτων το νδουϊστικο πάνθεου. Τά μάντρας χουν, κατά τίς ντιλήψεις τους, θεο χαρακτήρα).  ποταγή στόν Γκουρού εναι γιά τούς παδούς του παράβατος κανόνας καί μάλιστα πρέπει να εναι πόλυτη.

 

Θεμελιώδης ντίληψη, ποία πάρχει μέσα στίς γκουρουϊστικές κινήσεις, εναι πεποίθηση νά θεωρονται ο Γκουρού ς παγκόσμιες καθολικο κύρους αθεντίες, πού χουν θεο χαρακτήρα εναι πί γς θεοί νσαρκώσεις κάποιου θεο το νδουϊστικο πάνθεου. ναφέρει χαρακτηριστικά μία παδός το Γκουρού Maharaj Charan Singh: «Πρέπει κανείς να νυψωθεντός”, στό Πνευματικό Μονοπάτι, στούς χώρους τς πιο ψηλς συνειδήσεως, πρίν ρχίσει νά καταλαβαίνει τό μέγεθος τς θεϊκς φύσεως το Διδασκάλου καί πρίν μπορέσει νά πε μέ σταθερή γνώση: " Θεός καί Διδάσκαλος εναι να!"». Καί λλο πάλι ναφέρει: «Καί κενος ταν Θεός. Τό μαθα τότε καί γιά πάντα».

 

διες πόψεις κφράζει νας κόμα παδός Γκουρού ναφέροντας χαρακτηριστικά τι: «νας τέλειος Διδάσκαλος καί ατό τοτο τό πέρτατο ν εναι τό διο, με μόνη τή διαφορά τι Διδάσκαλος χοντας πενδυθ νθρώπινο σμα περιορίζεται κάπως π ατό το σμα. Πνευματικά μως, Διδάσκαλος δέν χει κανέναν περιορισμό. Τό σώτατο ν του εναι να μέ τό πέρτατο ν, πού δημιούργησε καί κυβερν τό σύμπαν».

 

Στήν δια συνάφεια ναφέρεται, τι κάποιον Γκουρού μπορομε «να τόν νομάσουμε γιο, προφήτη, Guru, Διδάσκαλο δηγό», μως «Στήν πρα γματικότητα εναι να με τό Θεό». αθεντία το Γκουρού εναι πόλυτη πάνω στούς παδούς. Γιά τούς παδούς τους καί τούς μαθητές τους ο Γκουρού θεωρονται ς ζωντανοί θεοί. Γι ατό καί γίνονται πό τούς παδούς τους ντικείμενο λατρείας, τιμς, προσκύνησης καί φοσίωσης.

 

ναφερόμενος στήν δια πραγματικότητα παδός νός λλου Γκουρού λέγει τά ξς: «ν θέλωμε τό Θεό, φείλουμε νά Τόν λατρεύσωμε σ ατούς. Δέν πάρχει λλη ζωντανή μορφή το Θεο στόν κόσμο ατό πό τό πρόσωπο το τελείου Διδασκάλου καί συνεπς δέν εναι δυνατόν νά λατρεύσωμε τό Θεό μέσως δ, κατά κανέναν λλο τρόπο πό το νά λατρεύσωμε τό Διδάσκαλο».

 

ν θελήσουμε νά ξιολογήσουμε πό χριστιανικς πλευρς ατή τήν πραγματικότητα, τότε πρέπει νά πισημάνουμε τι ν προκειμέν χουμε μιά πρακτική καί μία διδασκαλία, ποία εναικατά τον γιο Κύριλλο λεξανδρείας– “δαιμονικς πινοίας φεύρεσις” (PG 76, 257B), καθώς εσάγει λατρεία κτισμάτων, θνητν νθρώπων. λατρεία μως νθρώπων ς θεν εναι μία κραία μορφή πνευματικς κατάπτωσης καί διαφθορς, κατάσταση πού παρουσιάστηκε στό μεταπτωτικό νθρωπο και ποτελε χαρακτηριστικό παράδειγμα καί πόδειξη σχάτης πνευματικς πώρωσης καί σκοτισμο το νο.

 

χριστιανός γνωρίζει καλά τι Θεός μς λέγει πό τήν Παλαιά Διαθήκη στό Δεκάλογο: «οκ σονταί σοι θεοί τεροι πλήν μο. ο ποιήσεις σευτ εδωλον, οδέ παντός μοίωμα, σα ν τ οραν νω καί σα ν τ γ κάτω καί σα ν τος δασιν ποκάτω τς γς. ο προσκυνήσεις ατος, οδέ μή λατρεύσης ατος» (ξόδ. 20, 3–5. Δευτ. 5,6–9). Στήν Π. Δ., πίσης, λατρεία παίτησε βασιλιάς Ναβουχοδονόσωρ. Τό θεόπνευστο βιβλίο το προφήτη Δανιήλ ναφέρεται, σύν τος λλοις, κριβς καί στην ρνηση τν γίων Τριν Παίδων νά παραβιάσουν τό θέλημα το Θεο καί νά λατρεύσουν τόν βασιλιά ς Θεό.

 

Στίς Πράξεις τν ποστόλων βλέπουμε, πίσης, τούς γίους ποστόλους Παλο καί Βαρνάβα νά ρνονται νά θεωρηθον Θεοί καί νά τούς λατρεύσουν ς τέτοιους (Πράξ. 14, 8 – 18). λλά καί πόστολος Πέτρος συνοψίζοντας παξ διά παντός τή στάση τν χριστιανν πέναντι σέ κάθε ψευδ θεό ψευδομεσσία ψευδοδιδάσκαλο μς ναφέρει καί μάλιστα κατά τρόπο σαφ και νεπίδεκτο παρερμηνείας τι, κτός πό το Χριστό, «οκ στιν ν λλ οδενί σωτηρία, οδέ γάρ νομά στιν τερον πό τόν ορανόν τό δεδομένον ν νθρώποις ν δε σωθναι μς» (Πράξ. 4, 12).

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: «Ορθόδοξος Τύπος», 10/08/2012)