Αδώς - ναίδεια

μιλία σ γονες το ερομονάχου Σάββα γιορείτη

 

Η ΑΙΔΩΣ (ΝΤΡΟΠΗ) ΕΙΝΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΕΤΗ

ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΛΗΘΙΝΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ.

Η ΕΞΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΛΕΘΡΙΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

 

ΠΡΟΛΟΓΟΣ:

Μ τ χάρη το Θεο, διεχν το Γέροντος ς πομε λίγα λόγια γι τν αδ κα τν ναίδεια. γιος ωάννης Χρυσόστομος λεγε: «Τώρα ατ εναι κυρίως γι τ ποον πρέπει πολ ν κλαμε, τι, πειδ ο κακο γιναν πολλοί, τ κακ δν προκαλον ντροπ σ’ κείνους πού τ διαπράττουν». π τν 4ο α. αδς εχε ρχίσει ν χάνεται διότι εχε πλεονάσει μαρτία.

ΟΡΙΣΜΟΣ: Αδς εναι ντροπ συστολή. Τ ντίθετό της εναι ναίδεια δήλ. λλειψη συστολς, διαντροπιά. « πι μεγάλη π λες τς ρρώστειες στος νθρώπους εναι ναίδεια» λέγει γιος Γρηγόριος Θεολόγος.

1. ΣΤΟΝ ΘΡΟΝΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΘΕΤΑΙ ΚΑΙ Η ΑΙΔΩΣ, ΕΛΕΓΑΝ ΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ: Σοφοκλς γράφει: «Ζην συνθακος θρόνων αδώς». Δηλ. στν διο θρόνο μ τν Θε κάθεται αδώς. χει θεϊκ προέλευση. Εναι θεία νέργεια.

2. ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΗΣ ΑΙΔΟΥΣ: Σύμφωνα μ τν ββ σακ τν Σύρο αδώς: ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΤΑΠΕΙΝΟΦΡΟΣΥΝΗ. ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΤΗΣ ΣΕΜΝΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ «ΣΥΝΑΓΩΓΗΣ ΕΙΣ ΕΑΥΤΟΝ». Ο ΤΑΠΕΙΝΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΕΜΝΟΣ ΚΑΙ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΜΕΝΟΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ. Η ΑΙΔΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΑ ΚΥΡΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΤΟΥ.

Ν τί μς διδάσκει ββς σαάκ: «Τν ταπεινοφροσύνη συνοδεύει σεμνότητα κα συναγωγ το αυτο: δηλαδή, καθαρότητα τν ασθήσεων, μετρημένη φωνή, ταπειν μιλία, ατοσμίκρυνση, φτωχικ νδυμασία, χι γέρωχο βάδισμα, βλέμμα πο προσέχει κάτω, περαφθονία λέους, δάκρυα πού ρέουν εκολα, μοναχικότητα τς ψυχς, συντετριμμένη καρδιά, ταραξία στν θυμό, μ σκορπισμένες ασθήσεις, λίγα πάρχοντα, περιστολ κάθε νάγκης, ντοχή, πομονή, φοβία, γενναιότητα τς καρδις πο γεννιέται π τ μίσος γι’ ατ τν πρόσκαιρη ζωή, πομον στς δοκιμασίες, συλλογισμο βαρες κα χι λαφροί, ξάλειψη λογισμν, φύλαξη τν μυστηρίων τς γνότητας, αδώς, ελάβεια κα πάνω π’ λα, τ ν συχάζεις συνεχς κα ν προβάλλεις πάντοτε τν γνοια.»

3. Η ΑΙΔΩΣ ΔΟΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΗΣΕΙ ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΜΑΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΑ ΣΑΡΚΙΚΑ ΠΑΘΗ.

Λέγει γιος ωάννης στν Κλίμακα (Λόγος 15ος περ γνείας). «Δν εναι θαμα τ ν μάχεται ϋλος τν ϋλο. Θαμα μως εναι, ληθιν θαμα, τ ν κατανικήση τος ΰλους χθρος λικς νθρωπος, μαχόμενος ναντίον τους μ τν χθρικ τούτη κα πίβουλη λη, δηλαδ τ σμα. Δείχνοντας κα δ γαθς Κύριος πολλ πρόνοια γιά μς, μπόδισε τν ναισχυντία τν γυναικν μ τν ντροπ σν μ χαλινάρι. Διότι ν μόνες τους τρεχαν πρς τος ρρενας, δν θ σώζετο κανένας».

4. Η ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΑΙΔΟΥΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. ΟΔΗΓΕΙ ΣΤΗ ΔΙΑΦΥΛΑΞΗ ΤΗΣ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΩΤΗΡΙΑ.

Λέγει π. Παλος: «Tim1 2.8.1 to Tim1 2.14.1 2.8 Βούλομαι ον προσεύχεσθαι τος νδρας ν παντ τόπω· παίροντας σίους χείρας χωρς ργς κα δι λογισμο· 2.9 σαύτως [κα] γυναίκας ν καταστολ κοσμί μετ αδος κα σωφροσύνης κοσμεν αυτάς· μ ν πλέγμασιν κα χρυσί μαργαρίταις ματισμ πολυτελε· 2.10 λλ΄ πρέπει γυναιξν παγγελλομέναις θεοσέβειαν· δι΄ ργων γαθν. 2.11 γυν ν συχί μανθανέτω ν πάσ ποταγ· 2.12 διδάσκειν δ γυναικ οκ πιτρέπω· οδ αθεντεν νδρός· λλ΄ εναι ν συχί. 2.13 δμ γρ πρτος πλάσθη· ετα Εα· κα δμ οκ πατήθη· δ γυν ξαπατηθεσα ν παραβάσει γέγονεν. 2.15 σωθήσεται δ δι τς τεκνογονίας· ἐὰν μείνωσιν ν πίστει κα γάπ κα γιασμ μετ σωφροσύνης.

5. ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΠΡΕΠΕΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΝΑ ΑΦΗΝΟΥΝ ΣΑΝ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ ΠΟΛΛΗΝ ΑΙΔΩ ΚΑΙ ΟΧΙ ΠΟΛΛΑ ΧΡΗΜΑΤΑ.

Λέγει Πλάτωνας: «Παισν αδ πολλήν, ο χρυσν καταλείπειν δε». Κα συνεχίζει: « φρόνιμος νομοθέτης, πρέπει ν προτρέπει μλλον ο πι μεγάλοι ν ντρέπονται τος νέους κα ν προσέχουν μήπως κανένας δε κούσει κάποιον ν λέει κάτι ασχρό. Γιατί; Γιατί, που εναι διάντροποι κα ξετσίπωτοι λικιωμένοι κα γέροι, ναγκαστικ κα ο νέοι θ εναι ναιδέστατοι κα πάρα πολ διάντροποι». λεγε κα πατέρας τς στορίας ρόδοτος: «Κιθώνι κδυομέν συνεκδύεται κα τν αδ γυνή». Βγάζοντας τ ροχο γυναίκα πετάει π πάνω της κα τν αδ!

6. ΕΝΑ ΒΑΣΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΧΕΙΡΟΚΡΟΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΙΔΕΙΑ. ΤΗΝ ΘΕΩΡΕΙ ΑΡΕΤΗ. Η ΑΙΔΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΞΑΦΑΝΙΣΘΕΙ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ (ΤΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΡΙΩΜΕΝΗΣ ΑΠΟ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΗΘΟΣ ΚΑΙ ΔΟΓΜΑ). Θεωρεται ποκρισία, σεμνοτυφία, ταρτουφισμς κ.λ.π. μως π τος ρχαίους χρόνους αδς εναι πολ μεγάλη ρετή. ν

7. ΜΕΓΙΣΤΟ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΚΑΚΩΝ «ΑΝΑΙΔΕΙΗ», Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΓΑΝ ΠΑΛΙ ΟΙ ΣΟΦΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΑΣ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΕΙΝΑΙ Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΑΡΡΩΣΤΕΙΑ, ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΠΑΘΟΣ ΜΑΣ. Λέγει Εριπίδης:  Work #036 471  to     Work #036 472 λλ΄ μεγίστη τν ν νθρώποις νόσων πασν· ναίδεια»

8. Η ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΙΔΟΥΣ (ΕΝΤΡΟΠΗΣ) ΔΗΛ. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΡΕΤΗ. ΑΝΤΙΘΕΤΑ  ΕΙΝΑΙ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΝΟΥ. ΚΑΤΑΤΑΣΣΕΤΑΙ ΣΤΑ ΨΥΧΙΚΑ ΠΑΘΗ. Γράφει γ. ωάννης Δαμασκηνς γι τ πάθη: «πρέπει ν κάνουμε λόγο κα γι τς ψυχικς κα σωματικς κακίες, δηλαδ τ πάθη. Ψυχικ πάθη εναι λήθη, ραθυμία κα γνοια. π τ τρία ατ σκοτίζεται τ μάτι τς ψυχς, δηλαδ νος, κα κυριεύεται π λα τ πάθη, τ ποα εναι: σέβεια, κακοδοξία, δηλαδ κάθε αρεση, βλασφημία, θυμός, ργή, πικρία, ξυθυμία, μισανθρωπία, μνησικακία, καταλαλιά, κατάκριση, λύπη χωρς λόγο, φόβος, δειλία, φιλονικία, ζήλια, φθόνος, κενοδοξία, περηφάνεια, ποκρισία, ψεδος, πιστία, πλεονεξία, φιλοϋλία, μπαθς προσκόλληση σ κάτι, σχέση μ γήινα πράγματα, κηδία, μικροψυχία, χαριστία, γογγυσμός, οηση, δολιότητα, ναίδεια, ναισθησία, κολακεία, πουλότητα, ερωνεία, διβουλία, συγκατάθεση σ μαρτήματα το παθητικο μέρους τς ψυχς, κα συνεχς μελέτη ατν, περιπλάνηση τν λογισμν, μητέρα τν κακν φιλαυτία κα ρίζα λων τν κακν φιλαργυρία, κακοήθεια κα πονηρία.

9. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ (ΑΝΑΙΣΧΥΝΤΙΑ - ΑΔΙΑΝΤΡΟΠΙΑ) ΕΙΝΑΙ ΧΕΙΡΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΜΑΡΤΙΑ: Λέγει ερς Χρυσόστομος: «Δν εναι τόσο κακ μαρτία, σο διαντροπι πού κολουθε τν μαρτία. Δν εναι τόσο φοβερ τ ν μαρτάνει κανείς, σο ναισχυντία κα διαντροπι πού κολουθε τν μαρτία».

10. Ο ΚΑΤ’ ΕΞΟΧΗΝ ΑΝΑΙΔΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΤΟΥ, ΓΙΝΕΤΑΙ ΟΛΟΦΑΝΕΡΗ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΛΟΓΙΣΜΩΝ, ΠΟΥ ΜΑΣ ΥΠΟΒΑΛΛΕΙ. Δν μπορομε ν μποδίσουμε τος λογισμος ν μν λθουν, μπορομε, μως, ν μ τος δεχθομε. πως δν μπορομε ν μποδίσουμε τ κοράκια ν μν πετνε π πάνω μας, μπορομε, μως, ν τ μποδίσουμε ν χτίσουν φωλι πάνω στ κεφάλια μας. ς παρακολουθήσουμε, μως, γι λίγο κα τν Μ. Βασίλειο στ θέμα το πολέμου ατο. ”Πρέπει τς πιθέσεις ατς ν τς ντιμετωπίζουμε μ ντατικ προσοχ κα γρήγορσι, πως θλητς πού ποφεύγει τς λαβς τν ντιπάλων μ τ κριβ προφύλαξι κα τν εελιξία το σώματος κα ν ναθέσουμε τ τέλος το πολέμου κα τν ποφυγ τν βελν στν προσευχ κα τν νωθεν βοήθεια. Κα ν κόμη πονηρς χθρς κατ τν ρα τς προσευχς ποβάλη τς πονηρς φαντασίες, ψυχ ς μ διακόψη τν προσευχή της κα ς μ νομίζη τι εθύνεται γι τς πονηρς πιθέσεις το χθρο, καθς κα γι τς φαντασίες το παραδόξου θαυματοποιο.

ντίθετα ς σκεφθ τι ο σκέψεις ατς φείλονται στν ναίδεια το φευρέτου τς κακίας κα ς πιτείνη τ γονυκλισία κα ς κετεύη τν Θε ν διαλυθ τ πονηρ διάφραγμα τν παραλόγων σκέψεων, στε χωρς μπόδια ν πλησίαση τν Θεό. άν, μως, βλαβερ πίδρασις το λογισμο γίνη πι ντονη ξ ατίας τς ναίδειας το χθρο, δν πρέπει ν δειλιάζουμε, οτε ν φήνουμε τν γώνα μας στ μέση, λλ ν πομένουμε μέχρι τότε πού Θες θ δε τν πιμονή μας κα θ μς φώτισει μ τ χάρι το γ. Πνεύματος, ποία τν μν χθρ τρέπει σ φυγή, τν δ νο μας τν γεμίζει μ θεο φς, στε λογισμς ν λατρεύση τν Θε μ διατάρακτη γαλήνη κα εφροσύνη”.

Γενικ ο πατέρες χουν τρες τρόπους ντιμετωπίσεως τν ασχρν λογισμν: α) Τν προσευχή, β) τν ντίρρησι κα γ) τν περιφρόνησι.

Λέγει κα γιος ωάννης στν Κλίμακα (Λόγος 28ος Περ προσευχς): «ταν βλέπης τν κύνα ν ρχεται (γι ν σ ποσπάση μ κάποια πρόφασι π τν προσευχή), κυνήγα τον μ τ πλο. Κα κάθε φορά πού γαυγίζει μ ναίδεια, μν ποχωρς».

11. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΕΠΗΡΡΕΙΑ. ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΑΛΑΙΠΩΡΕΙ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΧΕΙ.

σεβαστς π. φραμ Κατουνακιώτης διηγεται τ ξς: «Δν εναι λοιπν τόσον ν κατακρίνεις ναν ξένο, σον ν κατακρίνεις τν Γέροντά σου! λλοίμονό σου! Κατακρίνεις τν διο τν Θεό, ν πομε! Μία φορ φεραν να τσουβάλι μ πατάτες, κάτω ες τν ρσανά μας. ναν ρχάριο ποτακτικ πο εχα (τώρα δν εναι στ συνοδία μου) επε τι εναι κουρασμένος, κα δν θέλησε ν πάει ν τ φέρει. Πγα γ τότε κάτω, γι ν τ φέρω. ταν φθασα κάτω, το σταματημένο κε να κρς-κραφτ. Τος κανα νόημα, κα ρθαν πι κοντά μου ο δύο κύριοι πο σαν μέσα. σαν καθηγητα Πανεπιστημίου. «Γέροντα», λέει νας, «μήπως γνωρίζετε τν πάπα-φραίμ, πού μένει κε πάνω;» «γ εμαι», πήντησα. Τότε κενος επε: «Γέροντα, σες ο μοναχο εσθε ντως μακάριοι, διότι σες ζετε κριβς μ συνέπεια τ χριστιανικ ζωή».

ταν πέστρεψα στ κελλί, λέω ες τν ποτακτικ τ περιστατικ μ τος καθηγητάς. Τότε λέει μ πολλ ναίδεια: «Ναί, δ τούς διώχνεις, ταν ρχονται· κάτω μως, μόλις κατεβαίνεις μόνος σου, τος προσκαλες». «Τί ν κάνω, παιδί μου, τσι λθε κα νήργησα τν ρα κείνη. Τώρα ς πμε, ν κάνουμε κανένα κομποσχοίνι ες τ κελλιά μας. ς κάνουμε μία ρα κομποσχοίνι». ταν τελειώσαμε, ρχεται κα μ ρωτ: Πόσα κομποσχοίνια κανες;» «Τόσα», πήντησα. «Σ μία ρα μόνον τόσα κανες; γ κανα περισσότερα, κα μποροσα ν κάνω κι κόμη περισσότερα». Τ λεγε δ ατ μ ναίδεια κα θράσος. Δν μίλησα καθόλου· πγα στενοχωρημένος ες τ κελλί μου· κα μόνο πο δν κλαιγα γι τ συμπεριφορ ατο το παιδιο. Πγε ποτακτικός μου ν κοιμηθε· πο μως ν κοιμηθε· ντονη δαιμονικ νέργεια. ρχεται καταφοβισμένος ες τ κελλί μου κα μο λέει: «Γέροντα, ατ κα ατό μο συμβαίνει· σσε με». Τότε το επα: «Ατ συμβαίνει ταν κανες συμπεριφέρεται σχημα ες τν Γέροντα κα τν λυπε». Το διάβασα τότε μία εχ κα το φυγαν λα· λη δαιμονικ νέργεια. Κατόπιν πγε κα κοιμήθηκε συχος».’

12. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ ΚΥΡΙΕΥΕΙ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΥΡΙΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΙΛΗΔΟΝΙΑ. ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΦΙΛΗΔΟΝΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΝΑΙΔΕΙΑ.

Σημειώνει γιος ωάννης στήν Κλίμακά του (Λόγος ΙΕ΄, Περί γνείας): Σ΄ κείνους πού εναι κδοτοι στς δονς παρατηρεται, πως μο διηγήθηκε κάποιος π΄ ατος πού τ δοκίμασε, μετ τν νάνηψί του, μία ασθησις ρωτος σωμάτων, κα να πνεμα γεμάτο ναίδεια κα πανθρωπι θρονιασμένο ασθητ στν καρδιά. Ατ τ πνεμα προξενε στν πολεμούμενο νθρωπο πόνο στν καρδι πού τν καίει σν φλογερ καμίνι. Τν κάνει πίσης ν μ φοβται τν Θεόν, ν μ λογαριάζη καθόλου τν μνήμη τς κολάσεως, ν βδελύσσεται τν προσευχή, κα κατ τν ρα τς διαπράξεως τς μαρτίας, κα τ λείψανα κόμη τν νεκρν ν τ θεωρ σν ξηρος λίθους. Τν κάνει κτς αυτο κα ξω φρενν, μεθυσμένον συνεχς π τν πιθυμία σωμάτων λογικν νθρώπων κα λόγων ζώων! Κα ν Θες δν συντόμευε τν χρόνο τς κυριαρχίας του, δν θ σωζόταν καμμία ψυχ (πρβλ. Ματθ. κδ΄ 22)· καμμία ψυχ πο χει νδυθ τ πήλινο ατ σμα, τ ναμεμειγμένο μ αμα κα ρυπαρ χυμό. Κα πς μπορε ν εναι διαφορετικά, φο κάθε πράγμα ναζητε μ σφοδρότητα ,τι το εναι συγγενικό; Τ αμα ναζητε τ αμα, τ σκουλκι τ σκουλκι, πηλς τν πηλό. τσι κα σάρκα τν σάρκα, στω κα ν προσπαθομε μες ο βιαστα τς φύσεως κα ραστα τς ορανίου βασιλείας ν ξαπατήσουμε μ διάφορα τεχνάσματα τν πατεώνα, δηλαδ τν σάρκα».

13. Η ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΗ ΟΙΚΕΙΟΤΗΤΑ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΙΔΕΙΑ.

Γράφει Δ. Φαρασιώτης γι τς συναντήσεις του μ τν π. Παΐσιο: «Κι μως… ταν βρισκόμουν μ τν γέροντα, πολλς φορς πλ κα νεπιτήδευτη συμπεριφορά του, γεμάτη καλοσύνη κα χιομορ, μ παρέσερνε στν οκειότητα. π τν οκειότητα κατρακυλοσα στν ναίδεια κα τ θράσος, κα νοιξα τ στόμα μου μ λη τν ναισθησία κα τ χαζομάρα μου κα επα. – Γέροντα, πές μου γι τν Θεό, μίλησέ μου, πς εναι; γέροντας δ μίλησε κι γ ξακολουθοσα ν δηγ, σ στροφς μάλιστα πάνω στ βουνό.»

14. Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΚΟΣΜΙΚΗΣ ΣΟΦΙΑΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΟΔΗΓΗΣΕΙ ΣΤΗΝ ΑΝΑΙΔΕΙΑ.

Λέγει ββς σαάκ: «Μ τν ερεση τς κοσμικς σοφίας γεμίζει ψυχ α) π περηφάνεια, β) π ταραχ νο, γ) π ναίδεια κα δ) π παρση!…»

15. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΣΥΝΟΔΕΥΕΙ ΤΗΝ ΑΠΙΣΤΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΤΑΡΣΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ.

«Επε νας ρημίτης. ν σα χρωστς σ` ατν τν ζω τ ξεπληρώσεις, τότε σώζεσαι. ν φς μως κα καμία παραπάνω, παίρνεις κα κανένα φράγκο παραπάνω. ν φάει κάποιος ξύλο δικα, τότε χει καθαρ μισθό. Πολλς φορς δηλαδή, νθρώπους μ πολλ καλ ζω συμβαίνει ν τος βρίσκουν τ χειρότερα. Ἐὰν Θες πιτρέπει, γιατί πιτρέπει; ς φέρω να καλ παράδειγμα. Εναι μία πολλ καλ οκογένεια. Κα νδρας πολ καλς κα γυναίκα πολ καλ κα τ παιδάκια πολ καλά. λοι κκλησιάζονται, κοινωνον κ.λ.π. Γι μία στιγμ περν νας μεθυσμένος τρελός, χτυπάει τόν οκογενειάρχη κα τν σκοτώνει.

Στ καλ καθούμενα. Μετά, σοι νθρωποι εναι πομακρυσμένοι π τν Θεό, λένε. Για δς τον. Βλέπετε; Πηγαίνει μ τν σταυρ στ χέρι γι ατ τ παθε. Αυτό εναι ναίδεια. πιτρέπει Θες ν παθαίνουν κα νθρωποι χωρς ν φτανε καθόλου, γι ν δίνει τν εκαιρία στος τελείους ναιδες ν λένε ,τι επε κα καλς ληστής. Τί βλέπουμε στος δύο ληστές; νας βρισε τν Χριστό, ν εσαι Θες κατέβα κάτω κ.λ.π. λέει λλος. Δν φοβσαι τν Θεό; μες δικαίως ταλαιπωρούμαστε. νθρωπος δν κανε τίποτα. Δν φοβσαι τν Θεό; Δηλαδή, γι ν δώσει Θες τν εκαιρία στος ναιδες ν συνέλθουν, πιτρέπει ν πάθουν μερικοί, χωρς ν φτανε».

16. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΠΗΓΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΓΩΙΣΜΟ:

λεγε π. Παΐσιος: πάρχουν μητέρες πού, ν διαπιστωθ κατ τν γκυμοσύνη τι τ παιδάκι πο θ γεννήσουν θ εναι νάπηρο διανοητικ καθυστερημένο, κάνουν κτρωση κα τ σκοτώνουν. Δν σκέφτονται τι κα ατ χει ψυχή. Πόσοι πατέρες ρχονται κα μο λένε: «Τ δικό μου τ παιδ ν εναι σπαστικό; Γιατί ν τ κάνη τσι Θεός; Δν μπορ ν τ ντέξω». Πόση ναίδεια πρς τν Θε χει ατ ντιμετώπιση, πόσο πεσμα, πόσο γωισμό. Ατοί, ν τος βοηθήση Θεός, ν γίνουν χειρότεροι. Κάποτε ρθε στ Καλύβι μ τν πατέρα του νας φοιτητς πο εχε πάθει τ μυαλό του π λογισμος κα το εχαν κάνει λεκτροσόκ. Τ καημένο εχε στριμωχθ πολ π τ σπίτι του. Εχε κα μία ελάβεια! κανε μετάνοιες κα χτυποσε τ κεφάλι του κάτω στ χμα. «Μήπως λυπηθ τ χμα Θεός, λεγε, κα λυπηθ κα μένα πο τ χτύπησα». Δηλαδ μήπως λυπηθ Θες τ χμα πο πόνεσε π τ δικό του χτύπημα κα λυπηθ κι κενον.

Μο κανε ντύπωση! Ασθανόταν τν αυτ του νάξιο. ποτε ζοριζόταν, ρχόταν στ ρος. Το τακτοποιοσα τος λογισμούς, περνοσε ναν-δύο μνες καλ κα στερα πάλι τ δια. πατέρας του δν θελε ν βλέπουν ο γνωστοί τους τ παιδί, γιατί θιγόταν πόληψή του. πέφερε π τν γωισμό του. «κτίθεμαι στν κόσμο μ τν γιό μου», μο επε. Μόλις τ κούει τ παιδί, το λέει: «Βρέ, ν ταπεινωθς. γ εμαι τρελς κα κινομαι νετα. Θ μ βάλης σ καλούπια; Ν ξέρης τι χεις να τρελ παιδ κα ν κινσαι νετα. μόνος εσαι πού χεις τρελ παιδί;» Σκέφθηκα: «Ποις εναι τώρα π τος δύο τρελός;» Βλέπετε πο δηγε πολλς φορς γωισμός; Ν θέλη πατέρας κόμη κα τν καταστροφ το παιδιο του!

Κα στν κόσμο ταν μουν, γνώριζα ναν καθυστερημένο διανοητικά, πο ο συγγενες του, ταν πήγαιναν κάπου μ καμι συντροφιά, δν τν παιρναν μαζί τους, γι ν μ ντροπιασθον! Κα μένα μ κορόιδευαν, πειδ καταδεχόμουν ν συζητάω μαζί του. γ μως τν εχα σ καλύτερη θέση στν καρδιά μου π ,τι κείνους». ναίδεια εναι δαιμονικ διότητα κα κυοφορε τν ναλγησία κα τν μετανοησία (π. Παΐσιος).

17. Η ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ:

λεγε π. Παΐσιος: Κα δίκαιο ν χη κανείς, ταν πάη ν δικαιώση τν αυτό του, πάλι νάπαυση δν χει, πόσο μλλον ν μν χη δίκαιο κα ν δικαιολογε τν πτώση του μ ναιδέστατο τρόπο. Γι’ ατό, σο μπορομε, ν προσέχουμε τν ναίδεια κα τν περιφρόνηση χι μόνον πρς τ θεα λλ κα πρς τν πλησίον μας, διότι εναι εκόνα Θεο. Ο ναιδες νθρωποι βρίσκονται στ πρτο στάδιο τς βλασφημίας κατ το γίου Πνεύματος. κενοι πο περιφρονον τ θεα βρίσκονται στ δεύτερο, κα στ τρίτο βρίσκεται διάβολος». κάθε νθρωπος εναι εκόνα το Θεο. λλειψη σεβασμο στ νθρώπινο πρόσωπο εναι λλειψη σεβασμο στ πρόσωπο το Χριστο. Βρίζοντας τν συνάνθρωπο, βρίζουμε τν Θεό, τ γιο Πνεμα πού χει μέσα του.

18. Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΝΙΚΗΣΕΙ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΝ ΦΙΛΗΔΟΝΙΑ. ΑΥΤΟ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΝΗΣΤΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΩΜΑΤΙΚΟΥΣ ΚΟΠΟΥΣ.

Σημειώνει πάλι γιος ωάννης στήν Κλίμακά του (Λόγος Ιε΄, Περί γνείας): σοι δν δοκίμασαν τν πόλεμο πού προανέφερα (δηλ. τς σάρκας) εναι μακάριοι. ς παρακαλομε στε ν σωθομε γι πάντα π τν δοκιμή του, διότι κενοι πού γλύστρησαν μέσα σ΄ ατν τν βόθρο, πέφτουν πολ μακρυ π σους νεβαίνουν κα κατεβαίνουν τν ορανοδρόμο κλίμακα· κα γι ν σηκωθον χουν νάγκη π πολλος δρτες κα αστηρότατη νηστεία.

19. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ Η ΚΑΛΗ ΑΝΑΙΔΕΙΑ: ΟΤΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΤΑΙ ΓΙΑ ΤΙΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΜΕ ΚΑΛΗ ΑΝΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟΥΣ ΑΠΕΙΡΟΥΣ ΟΙΚΤΙΡΜΟΥΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΟ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥ.

Σημειώνει γιος ωάννης στήν Κλίμακά του (Λόγος Ε΄, Περί Μετανοίας) περιγράφοντας τήν ζωή τν γίων καταδίκων στήν «φυλακή»: «…πολλς φορς κα μεταξύ τους (ο γιοι κατάδικοι) ποροσαν κα λεγαν: «ραγε, δελφοί, κατορθώνομε τίποτε; ραγε πιτυγχάνωμε ατ πού ζητομε; ραγε μς δέχεται πάλι Θεός; ραγε μς νοίγει τν θύρα»; Κα ο λλοι παντοσαν: -«Ποις ξέρει -πως τ επαν ο δελφοί μας ο Νινευίτες- μήπως μεταμεληθ Κύριος κα μς λυτρώση π τν μεγάλη στω τιμωρία; (ων  γ΄ 9). μες μως ς πράξωμε ,τι ξαρτται π μς. Κα ν μν μς νοίξη, πολ καλά, εδεμ «ελογητς Κύριος Θεός», ποος δίκαια μς κλεισε ξω. Πλν μως ς πιμείνωμε κτυπώντας μέχρι τ τέλος τς ζως μας, κα σως, βλέποντας τν πολλή μας ναίδεια κα πιμονή, μς νοίξη γαθός». ς κβιάσουμε κατ κάποιον τρόπο, τν μακρόθυμο Κύριό Μας, πως πτωχ χήρα μ τν παινετ ναίδεια, χωρς ν «κκακομεν» κα ατ φανερώνει τι «πνεύματι περιπατομεν» κα δν προσέχουμε στς σαρκικς πιθυμίες.

20. ΣΤΙΣ ΠΤΩΣΕΙΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ Η «ΕΠΑΙΝΕΤΗ ΑΝΑΙΔΕΙΑ».

Λέγει γιος ωάννης στν Κλίμακα (λόγος 25ος Περ Ταπεινοφροσύνης): «λλο εναι συντριβ κα λλο πίγνωσις κα λλο ταπείνωσις. συντριβ εναι γέννημα κάποιας πτώσεως, διότι κενος πο πίπτει συντρίβεται κα σταται στν προσευχ χωρς παρρησία κα μ παινετ ναίδεια, κουμπώντας σν τσακισμένος στν ράβδο τς λπίδος κα ποδιώκοντας μ ατ τν κύνα τς πογνώσεως. πίγνωσις εναι ρθ γνσις τν μέτρων, στ ποα ερισκόμαστε, καθς κα διάκοπη μνήμη τν μικρν σφαλμάτων. Ταπείνωσις εναι νοερ διδασκαλία το Χριστο, ποία φυλάσσεται π σους τν ξιώθηκαν στος μυστικος θαλάμους τς ψυχς, κα δν μπορε ν κφρασθ μ λόγια.

21. ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΙ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗ (ΑΙΔΩΣ) ΝΤΡΟΠΗ. ΜΑΣ ΤΗΝ ΒΑΖΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΓΧΩΡΕΘΟΥΜΕ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΕΟ.

Σχετικ γράφει στ Γεροντικό: πισκεφθήκαμε κάποτε ναν π τος πατέρες κα τν ρωτήσαμε: «ν κάποιος, πού πειράζεται π ναν λογισμ κα βλέπει τι νικιέται, διαβάζει συχν-πυκν σα επαν ο πατέρες γι τν λογισμ ατ κα προσπαθε ν τ φαρμόσει, χωρς μως ν τ κατορθώνη πόλυτα, τί εναι προτιμότερο, ν φανερώση σ κάποιον π τος πατέρες τν λογισμό του ν προσπαθήση μόνος του ν φαρμόση σα διάβασε κα ν περιοριστ στν πληροφορία τς δικς του συνειδήσεως»; -«χει ποχρέωση», πάντησε γέροντας, «ν φανερώση τν λογισμό του σ νθρωπο πού θ μπορέσει ν τν φελήση, κα ν μ βασιστ μόνο στν αυτό του. Γιατί δν μπορε κανες ν βοηθήση τν αυτό του, ταν μάλιστα ταλαιπωρεται π τ πάθη. Ν τί συνέβη σ μένα ταν μουνα νέος:

Εχα να ψυχικ πάθος πού μ νικοσε. κούγοντας λοιπν τι ββς Ζήνων εχε θεραπεύσει πολλούς, πού ταν σ παρόμοια κατάσταση, ποφάσισα ν πάω κα ν το μιλήσω. σατανς μως μ μπόδιζε, βάζοντάς μου τ σκέψη: «φο ξέρεις τί πρέπει ν κάνης, φάρμοσε σα διαβάζεις, γιατί ν πς κα ν νοχλήσης τν γέροντα;» Κάθε φορά πο ποφάσιζα, στόσο, ν πισκεφθ τν γέροντα κα ν το μιλήσω, πόλεμος το πάθους ποχωροσε, μ τέχνασμα το πονηρο, γι ν μν πάω. Κα ταν παιρνα τν πόφαση ν μν πάω, κυριευόμουνα πάλι π τ πάθος. Σ΄ ατ τν παγίδα μ΄ ριχνε πολ καιρ χθρός, πού δν θελε ν φανερώσω τ πάθος στν γέροντα. λλ κα πολλς φορές, πο πγα ποφασισμένος ν το π τν λογισμό μου, χθρς δν μ φηνε, γεννώντας μέσα στ καρδιά μου ντροπ κα λέγοντάς μου μυστικά: «φο ξέρεις πς πρέπει ν θεραπευθες, τί χρειάζεται ν μιλήσης σ κάποιον σχετικά; λλωστε σ δν διαφορες γι τν αυτό σου. Ξέρεις τί επαν ο Πατέρες». Ατά μο βαζε στν νο ντίπαλος, γι ν μ φανερώσω τ πάθος στν γιατρ κα θεραπευθ.

γέροντας, π τν λλη μεριά, ν καταλάβαινε τι εχα λογισμούς, δν μο κανε παρατήρηση, περιμένοντας ν τος φανερώσω διος. Μ δίδασκε μόνο γι τν σωστ τρόπο ζως, κα μ φηνε ν φύγω. Κάποτε μως, γεμτος θλίψη, επα μέσα μου: «ς πότε, ταλαίπωρη ψυχή μου, δν θ θέλεις ν γιατρευθς; λλοι ρχονται στν γέροντα π μακρι κα θεραπεύονται, κι σ δν ντρέπεσαι, ν χεις κοντά σου τν γιατρ κα ν μ γίνεσαι καλά;» Ζεστάθηκε τσι καρδιά μου κα επα μέσα μου: «ς πάω στν γέροντα, κι ν δν βρ κανέναν (λλον) κε, θ καταλάβω πς εναι θέλημα Θεο ν το ποκαλύψω τν λογισμό μου». Πράγματι, πγα κα δν βρκα κανέναν. γέροντας, πως συνήθιζε, μ νουθέτησε γύρω π τ σωτηρία τς ψυχς κα γι τ πς θ καθαρθε κανες π΄ τος ρυπαρος λογισμούς. γ π ντροπ δν το φανέρωσα πάλι τίποτα, κι τοιμαζόμουνα ν φύγω.

Σηκώθηκε, κανε εχ κα μ ξεπροβόδιζε, βαδίζοντας μπροστά μου, ς τν ξώπορτα. Τν κολουθοσα π κοντά, ν μ βασάνιζαν ο λογισμοί: Ν μιλήσω ν μ μιλήσω στν γέροντα;  κενος στράφηκε, εδε πόσο βασανιζόμουν π τος λογισμούς, μ χτύπησε στ στθος κα μο επε: «Τί χεις; νθρωπος εμαι κι γώ!». Μόλις επε ατ τ λόγια, νόμισα πώς καρδιά μου νοίχτηκε. Πέφτω μ τ πρόσωπο στ πόδια του, παρακαλώντας τν μ δάκρυα: «λέησε μέ!». -«Τί χεις;», μο λέει γέροντας.

-«Δν ξέρεις τί χω;», ποκρίθηκα.

σ πρέπει ν τ πες!», επε κενος.

Τότε λοιπόν, μ πολλ ντροπή, το ξομολογήθηκα τ πάθος μου. Κα μο λέει:

-«Γιατί ντρεπόσουνα ν μο τ πες τόσον καιρό; Δν εμαι κι γ νθρωπος; Θέλεις λοιπν ν σο φανερώσω ατ πού ξέρω; Δν χεις δη τρία χρόνια, πο ρχεσαι δ μ΄ ατος τος λογισμούς, κα δν τος ναφέρεις»; Τ μολόγησα, κι πεσα πάλι μπροστά του, παρακαλώντας τν:

λέησέ με, γι τν Κύριο!».

-«Πήγαινε», μο επε, «μν παραμελες τν προσευχή σου κα μν κατακρίνεις κανέναν».

Πγα πράγματι στ κελί μου κα φοσιώθηκα μ πιμέλεια στν προσευχή μου. Μ τ χάρη το Χριστο κα τς εχς το γέροντα, ποτ πι δν νοχλήθηκα π τ πάθος κενο. Γιαυτό: δν πρέπει ν μπιστεύεται κανες τν αυτό του σ τίποτε, λλ γι λα ν συμβουλεύεται τος διακριτικος πατέρες κα ν ξομολογεται καθαρ τ μυστικ τς καρδις του.

22. ΝΤΡΟΠΗ (ΑΙΣΧΟΣ) ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΜΑΡΤΑΝΗΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΝΑ ΜΕΤΑΝΟΕΙΣ.

Ν τί λέγει ερς Χρυσόστομος στ λόγο του «Περ Μετανοίας»: «Ντροπ ν νιώθεις ταν μαρτάνεις, μ ντρέπεσαι ταν μετανοες. Κοίταξε τί σο κανε διάβολος. πάρχουν δύο πράγματα· μαρτία κα μετάνοια. μαρτία εναι τραμα· μετάνοια φάρμακο. πως κριβς γι τ σώματα πάρχουν φάρμακα κα τραύματα, τ διο κα γι τν ψυχ· πάρχουν τ μαρτήματα κα μετάνοια. μαρτία μέσα της χει τν ντροπ· μετάνοια χει τ θάρρος κα τν παρρησία. Θέλω ν μ κούσης, σ παρακαλ, μ προσοχή, μήπως κα δν ντιληφθες πς εναι τάξη τν πραγμάτων, κα χάσεις τσι τν φέλεια.

Πρόσεξε τί θ π! πάρχει τ τραμα· πάρχει κα τ φάρμακο. πάρχει μαρτία· πάρχει κα μετάνοια. Τ τραμα εναι μαρτία· τ φάρμακο μετάνοια. Στ τραμα πάρχει πον κα μόλυνση· πάρχει ντροπ- πάρχει χλεύη. Στ μετάνοια πάρχει παρρησία- τ φάρμακο δύναμη ν καθαρίζει ατ πο χει μολυνθε. Στν μαρτία πάρχει μόλυνση· πάρχει λευθερία· πάρχει καθαρισμς το μαρτήματος. Παρακολούθησε μ προσοχ τ λόγιά μου! Μετ τν μαρτία ρχεται ντροπ· μετ τ μετάνοια κολουθε τ θάρρος κα παρρησία. δωσες προσοχ σ’ ατ πού επα; Ατ τν τάξη τν πραγμάτων τν ντέστρεψε διάβολος, κα δωσε στν μαρτία παρρησία, κα στ μετάνοια δωσε ντροπή.

Δν πρόκειται ν φύγω π κοντά σας- θ μείνω ς ργ· μέχρι ν σς ξεκαθαρίσω ατ τ θέμα. φείλω ν τηρήσω τν πόσχεση πο χω δώσει. Μο εναι δύνατο ν’ φήσω νοιχτ ατ τ θέμα κα ν φύγω. πάρχει λοιπν τραμα- πάρχει κα φάρμακο. Τ τραμα χει μέσα του τ μόλυνση· τ φάρμακο τν κανότητα ν καθαρίζει ατ πο εναι μολυσμένο. Εναι δυνατ ν πάρχει μέσα στ φάρμακο μόλυνση; Εναι δυνατ ν πάρχει μέσα στ τραμα γιατρειά; Δν χει κάθε πράγμα τ δική του τάξη; Μήπως μπορε ν’ λλάξει κα ν πάει ατ μ’ κενο κα κενο μ τ λλο; ποκλείεται ατό.

ς δομε τώρα κα τ φύση τν μαρτημάτων. μαρτία μέσα της χει τν ντροπή, κα κλρος της εναι περιφρόνηση. μετάνοια μέσα της χει παρρησία· μέσα της χει τ νηστεία· κα κτμα τς μετάνοιας εναι δικαιοσύνη. Γιατί, πως λέει Γραφή:

«Λέγε τς νομίες σου σ πρτος, γι ν γίνεις δίκαιος» κα «ποιος λέγχει πρτος ατς τν αυτό του, εναι δίκαιος». Γνωρίζοντας, λοιπόν, διάβολος πώς μαρτία μέσα της χει τν ντροπ κι ατ μπορε τν νθρωπο πο λκεται π τν μαρτία ν τν κρατήσει μακριά της· γνωρίζοντας π τν λλη πς μετάνοια χει τν παρρησία κα τ θάρρος μέσα της κα πς ατ μπορε ν προσελκύσει στ μετάνοια ατν πο θέλει ν μετανοήσει, ντέστρεψε τν τάξη τν πραγμάτων κι δωσε στ μετάνοια ντροπή, ν στν μαρτία δωσε τ θάρρος κα τν παρρησία. Κι π πού φαίνεται ατό; Θ σο τ ξηγήσω. Καταλαμβάνεται νας νθρωπος π μία πιθυμία πονηρ κα δυνατ· κα τν κολουθε, πως νας αχμάλωτος· δν ντρέπεται· δν κοκκινίζει. Πράττει τν μαρτία· χνος ντροπς πουθεν· δν κοκκινίζει καθόλου. μως, γι ν μετανοήσει, ντρέπεται. Μά, νθρωπέ μου, ταν πραττες τν μαρτία δν ντρεπόσουν κα τώρα πού ρθες ν μετανοήσεις, τώρα ντρέπεσαι; Νιώθει ντροπ νθρωπος.

Ναί, τ καταλαβαίνω. Μά, γι πές μου, γιατί τότε πού πραττε τν μαρτία δν ντρεπόταν; Πράττει τν μαρτία κα δν ντρέπεται, κα ντρέπεται ν πε τ λόγια τς μετάνοιας; Δν εναι παρ ργο τς κακίας το διαβόλου ατό. Ατς εναι πο τ στιγμ τς μαρτίας μποδίζει τν νθρωπο ν ασθανθε ντροπή, κα τν φήνει τσι κτεθειμένο πέναντι στν μαρτία· γιατί γνωρίζει τι, ν νιώσει νθρωπος ντροπή, θ φύγει μακρι π τν μαρτία. Τ στιγμ πάλι τς μετάνοιας κάνει τν νθρωπο ν ασθάνεται ντροπ· γιατί γνωρίζει τι ατς πο ασθάνεται ντροπή, δν φθάνει στ μετάνοια. Διπλ εναι τ κακ πο κάνει: λκει στν μαρτία, π τ μιά, κα πομακρύνει π τ μετάνοια, π’ τν λλη. Γιατί ν ντρέπεσαι λοιπόν; Δν νίωθες ντροπ τότε πο πραττες τν μαρτία κα νιώθεις τώρα πο ρχεσαι ν βάλεις φάρμακο πάνω στν πληγή. Τώρα πού παλλάσσεσαι π τν μαρτία, τώρα ντρέπεσαι; φειλες τότε ν ασθάνεσαι ντροπ· πρεπε τότε ν ντρεπόσουν· τότε, ταν πραττες τν μαρτία. μαρτωλς γινόσουν κα δν νίωθες ντροπή, γίνεσαι δίκαιος κα ντρέπεσαι;

«Λέγε τς μαρτίες σου σ πρτος, γι ν γίνεις δίκαιος». μέγεθος φιλανθρωπίας το Κυρίου! Δν επε «Λέγε τς νομίες σου σ πρτος, γι ν μν τιμωρηθες», λλ «Λέγε τς νομίες σου σ πρτος, γι ν γίνεις δίκαιος». Δν φθανε πού δν τν τιμωρες, τν κάνεις δίκαιο κι π πάνω; Ναί, κα πολ δίκαιο μάλιστα. Πρόσεξε κριβς ατ τ λόγια! Λέει: Τν κάνω δίκαιο ατν πο θ μετανοήσει. Θέλεις ν μάθεις κα σ ποι περίπτωση τ κανε ατό; Τότε μ τν ληστή. Μ τ ν πε ληστς στν σύντροφό του πλς κα μόνο κενα τ γνωστά μας λόγια! «Μ οτε τν Θε δν φοβσαι σύ; Κι μες δίκαια βέβαια· χουμε μία τιμωρία πως μς ξίζει, γι λα σα κάναμε» · τν δια κείνη τ στιγμ το λέει Σωτήρας: «Σήμερα κιόλας μαζί μου θ εσαι στν παράδεισο». Δν το επε: «σ παλλάσσω π τν κόλαση κι π τν τιμωρία», λλ τν βάζει στν παράδεισο, φο τν κάνει δίκαιο».

23. ΟΙ ΑΝΑΙΔΕΙΣ ΘΑ ΝΤΡΟΠΙΑΣΘΟΥΝ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΑΙΔΕΙΑΣ ΤΟΥΣ.

Γράφει σιος Νήφων στ ραμά του γι τν Μέλλουσα Κρίση: «(Μιλάει Κύριος:) ρθα κι ρχομαι. ποιος χει τ δύναμη ς μ ντιμετωπίσει. λλ οα κι λλοίμονο σ’ ατν πο ντας μαρτωλς θ πέσει στ χέρια μου! Γιατί καθένας θ μφανισθε νώπιόν μου γυμνς κα τετραχηλισμένος. Πο θ τολμήσει ν φανερωθε τότε ναίδεια τν μαρτωλν; Πς θ’ ντικρίσουν τ πρόσωπό μου; Πο θ βάλουν τ ντροπή τους; Θ καταισχυνθον μπροστ στς χραντες Δυνάμεις μου».

24. Η ΑΓΑΠΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΤΗΝ ΦΥΣΙΚΗ ΣΥΣΤΟΛΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΙΔΩ.

Λέγει ββς σακ Σύρος: « γάπη το Θεο εναι π τ φύση της θερμή. Κα ταν πέσει σ κάποιον μ περβολή, κάνει κείνη τν ψυχ κστατική. Γι΄ ατ κα καρδι κείνου πο τν ασθάνθηκε δν μπορε ν τ δεχθε μέσα του κα ν τν ντέξει, λλ νάλογα μ τν ποιότητα πο τν πισκίασε, φαίνεται πάνω του μία συνήθιστη λλοίωση. Κα ατ εναι τ ασθητ σημεα ατς τς λλοίωσης: Τ πρόσωπό το νθρώπου γίνεται κόκκινο σν τ φωτι κα χαρούμενο, κα τ σμα του θερμαίνεται. Φεύγει π΄ ατν φόβος κα συστολ («αδώς»), κα γίνεται κστατικός. Κα δύναμη πού συμμαζεύει τν νο χάνεται, κα ρχεται σ κατάσταση ξωλογικκφρων»). Τν φοβερ θάνατο γι χαρ τν περνάει κα ποτ του νος του δ σταματάει ν βλέπει κα ν στοχάζεται τ οράνια.»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: « Θες ν μς φυλάξη π τν ναίδεια δι πρεσβειν τς Παναχράντου Ατο Μητρς κα πάντων Του τν γίων. μήν!

ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ Τ ΘΕ ΔΟΞΑ!

ερομόναχος Σάββας γιορείτης

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: hristospanagia1.wordpress.com)