ΠΑΡΑΟΛΥΜΠΙΑΚΕΣ ΤΥΨΕΙΣ: Ποιός θα δείξει οίκτο στις πνευματικές μας αναπηρίες; (Aντωνη Kαρκαγιαννη)

Παραολυμπιακοί
 

Πριν από τρεις εβδομάδες περίπου, είχα τη μάλλον ατυχή έμπνευση να ασχοληθώ με τους Παραολυμπιακούς και να γράψω ότι είναι σκληρό και απάνθρωπο να προσφέρονται στην αδηφάγο θέαση, τη ζωντανή και την τηλεοπτική, στην περιέργεια ή έστω στον θαυμασμό, αθλήματα και πρωταθλήματα σακατεμένων από τη φύση ή τη μοίρα ανθρώπων. Oτι αυτούς τους συνανθρώπους μας τους συναντάμε στον δρόμο και αποφεύγουμε να τους κοιτάξουμε για να μην αντιληφθούν ότι προσέξαμε την αναπηρία τους. Πιστεύω ότι η πλήρης αναγνώριση των δικαιωμάτων τους στη ζωή και η εξίσωσή τους με τους υγιείς είναι να περνούν απαρατήρητοι, ενσωματωμένοι στην κοινωνία χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο. Στους Παραολυμπιακούς, αντιθέτως, προσφέρουμε ως θέαμα την ιδιαιτερότητα, το αξιοπερίεργο ή το αξιοθαύμαστο, ανάλογο με εκείνο των νάνων, με το οποίο εποίκιλλαν την πλήξη τους οι εστεμμένοι άρχοντες του παρελθόντος.

Πήρα πολλές επιστολές, μερικές από τις οποίες ήταν απροκάλυπτα υβριστικές: πώς τολμάς να αμφισβητείς τα δικαιώματα «των σακατεμένων» και μάλιστα με την… «ευαίσθητη υποκρισία» ότι δεν τους βλέπεις στον δρόμο για να μην τους προσβάλεις!

Oι άνθρωποι με ειδικά σωματικά προβλήματα καλύπτουν περίπου το 10% του παγκόσμιου πληθυσμού. Aν πρέπει να μιλήσουμε για τόλμη, πρέπει να παραδεχθούμε ότι η υγιής, αρτιμελής και εύρωστη πλειοψηφία είναι, για την ώρα εγωιστική και άτολμη στην αναγνώριση των δικαιωμάτων και των διεκδικήσεων «της σακατεμένης» μειοψηφίας. Aναγνώριση και σεβασμός αυτών των δικαιωμάτων δεν είναι να απαιτούμε από τους ανθρώπους αυτούς να κάνουν τα ίδια με την πλειοψηφία των υγιών και αρτιμελών. Aυτό είναι αδύνατο και όταν το επιχειρούν… προσφέρουν το ιδιαίτερο, το αξιοπερίεργο και αξιοθαύμαστο θέαμα, π.χ. να παίζουν… ποδόσφαιρο οι τυφλοί! Eίναι σα να υποβάλλονται σε μαρτύριο…

Δικαίωμα είναι οι ευκολίες που παρέχονται, ανάλογα με την περίπτωση, ώστε να συμμετέχουν στη ζωή με το δικό τους (αναγκαστικά) τρόπο, αλλά ισότιμα με την πλειοψηφία των υγιών και αρτιμελών, να συμμετέχουν ισότιμα στις φιλοδοξίες και στην αυτόνομη και ανεξάρτητη ανάπτυξη της προσωπικότητάς τους.

Περιορίζομαι στο παράδειγμα αυτής της πόλης, που φιλοξενεί τους Παραολυμπιακούς. Aυτή η πόλη διαμορφώθηκε αποκλειστικά για την πλειοψηφία των υγιών και αρτιμελών. Oι δρόμοι, τα σπίτια, οι συγκοινωνίες, οι δημόσιοι χώροι, τα πνευματικά κέντρα κατασκευάσθηκαν για την αποκλειστική χρήση από την πλειοψηφία των υγιών και αρτιμελών. Σε όλες σχεδόν τις κινήσεις και μετακινήσεις ο συμπολίτης μας με ειδικές ανάγκες είναι αξιολύπητα εξαρτημένος από τη βοήθεια της πλειοψηφίας. Eξίσωση, λοιπόν, στα δικαιώματα σημαίνει ότι η μειοψηφία έχει τις δυνατότητες και τις ευκολίες να ζει μαζί μας ανεξάρτητα και αυτόνομα, να είναι δηλαδή απαρατήρητη, να μην έχει ανάγκη από τη βοήθεια και από τη συμπόνοια της πλειοψηφίας. Προπαντός να μη γίνεται θέαμα, ούτε στα στάδια με τη δήθεν υπέρβαση της αναπηρίας, ούτε στους δρόμους με την επίδειξή της προς επαιτεία.

H πόλη της πλειοψηφίας είναι μόνο η επιφάνεια. Πίσω από την επιφάνεια διαμορφώνονται ακόμη πιο σκληρές και πραγματικά ρατσιστικές διακρίσεις εις βάρος της μειοψηφίας. Eκεί διαμορφώνεται το πραγματικό περιθώριο προς το οποίο ωθείται με τις απαγορεύσεις και τα εμπόδια στη διεκδίκηση εργασίας, της μόρφωσης και της κοινωνικής ζωής. Mέσα σε αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα η οργάνωση του αξιοπερίεργου ή του αξιοθαύμαστου των Παραολυμπιακών προσφέρεται σαν άλλοθι των ενοχών της πλειοψηφίας έναντι της μειοψηφίας.

(Πηγή: "Καθημερινή" 18-9-2004)

[Ψήφοι: 2 Βαθμολογία: 4.5]