Η εκκοσμικευμένη αντίληψις της ζωής, όπως αυτή διεμορφώθη εις την Ευρώπη κατά το α΄ ήμισυ του 20ου αιώνος, σταδιακώς διέφθειρε την χριστιανική σκέψι. Έτσι, περί το μέσον του αιώνος αυτού, διεπιστώθη ότι μόνον ένας μικρός αριθμός πιστών είχε την διάθεσι να εκκλησιασθή. Μετά την διαπίστωσιν αυτήν ο ρωμαιο-καθολικός κόσμος εκινητοποιήθη προς ανεύρεσι θεσμικών μέτρων, οπού θα ημπορούσαν να συμβάλουν ουσιαστικώς εις την υπέρβασι της κρίσεως. Την εποχήν εκείνην πολλοί εκπρόσωποι του ρωμαιο-καθολικισμού υπεστήριζαν ότι θα επανέλθη ο κόσμος εις την εκκλησία αν οι Λατίνοι προσήγγιζαν τις απόψεις των Διαμαρτυρομένων. Καρπός αυτής της αντιλήψεως ήταν, μεταξύ άλλων, και η εισαγωγή της κατ’ ενώπιον του λαού τελέσεως της λειτουργίας υπό των Ρωμαιο-καθολικών.
Διαβάστε ολόκληρο το πολυτονικό άρθρο πατώντας εδώ
Δημοσιεύτηκε στα αφιερώματα Λειτουργική Τάξις 
