Ο θρνοι γι τ περιβάλλον

 

Το Κωνσταντίνου Σ. Γανωτ

 

 

 

Δὲν συμμερίζομαι τος θρή-νους κα κοπετος τν πολιτικν μας κα τν διαφόρων «φορέων» γι τν καταστροφ το περιβάλλοντος. Τ δάκρυά τους δν εναι ελικριν, γιατ κανένας πολιτικς δν πονάει κα δν τολμ ν λάβει τ παιτούμενα μέτρα γι τ σωτηρία το περιβάλλοντος. Γι ν εμαστε μως ελικρινες οτε κι μες, τομα κα λαοί, εμαστε πρόθυμοι ν κάνομε κάτι γι τ περιβάλλον μας.

 

σύγχρονος νθρωπος κατέχεται π τ γχος τν δευτερολέπτων, πο περννε, κι πιδίδεται στ τρύγημα τν στιγμιαίων πολαύσεων. καταστροφ το περιβάλλοντος δν ναμένεται πρν π τ τέλος τς ζως το καθενός μας. σο γι τος πογόνους μας φροντίζομε ν μν χομε πογόνους. λλωστε δν εναι τ περιβάλλον πο τος τ στερομε΄ τος στερομε κα τόσα λλα ξ σου σπουδαα γαθ κα δν χολοσκμε. Φοβομαι τι ο περισσότεροι θ’ φήσομε στ παιδιά μας τ νεξόφλητα δάνεια κα τς κάρτες μας. Τ περιβάλλον μς μάρανε;...

 

Γι ν φτάσομε ν γίνει ασθητ -φιαλτικ ασθητή- σπάταλη ζωή μας στ περιβάλλον στν ποχή μας, ατ ποδεικνύει τι χομε ριχτε μ μανία στν κατανάλωση, στν καταβρόχθιση το περιβάλλοντος. Κα ποιός χει κουράγιο ν σταματήσει ατ τ γλέντι τς κατανάλωσης, πο γινε πλέον ξάρτηση;

 

Πς ν’ ναλάβουν ποχρέωση ν λιγοστέψουν τς κπομπς ερίων, πο ατ σημαίνει λιγότερα ατοκίνητα, λιγότερα ροχα, λιγότερα ποτά, λιγότερα τσιγάρα κα λλες τέτοιες περικοπές;

 

Λίγο περιορίστηκε τν τελευταο καιρ κατανάλωση κι ατ τρομοκράτησε τν κόσμο κα νομάστηκε οκονομικ κρίση. λοι ο πόλεμοι κα ο στορικς ναστατώσεις γίνονταν π τν ρχ το κόσμου, γι ν πολαμβάνουν ο νικητς πολλαπλάσια γαθ πατά, πο πολαμβάνουν ο νικημένοι. ν φτάσουν λ.χ. τώρα ο μερικάνοι νά ‘χουν τ εσόδημα το μέσου Νοτιοαμερικάνου σιάτη, θα ‘χομε κατομμύρια ατοκτονίες πελπισμένων μερικανν. ξάρτηση π τν πλοτο κα τ περιττ ποτελε τ κύριο γνώρισμα το στικο πολιτισμο. Μπορομε δηλ. ν κτιμήσομε τ μέγεθος τς ετυχίας μις στικς κοινωνίας π τν γκο σκουπιδιν, πο παράγει.

 

νθρωπος τς στορίας κα το πολιτισμο, σο κι ν χει κφυλιστε ς δημιούργημα το Θεο κατ’ εκόνα κα μοίωσή του, διατηρε τν μφυτη τάση πρς τν τελειότητα, πρς τ μεγαλεο τς θέωσης. Καθς χει μως σύνδεσμο κα γνωριμία μόνο μ τν κατανάλωση τν λικν γαθν βάζει σ’ ατ τν προσπάθειά τους, πως λέει κι π. Παλος «ν Θες κοιλία ατν».

 

Μ τέτοια σχέση κα ξάρτηση το σημερινο νθρώπου π τ λικ «γαθά» δν μπορε ν σταθε καμμι σχεδν γνοια γι τ περιβάλλον.

λλωστε τσι θεος σύγχρονος νθρωπος, κα ν κόμη πετύχει μία ασθητ βελτίωση κα ποκατάσταση κόμα το περιβάλλοντος σ παραδεισένια μορφή, δν θ κάνει τίποτε περισσότερο κα καλύτερο π τ σκηνοθεσία τς κόλασης: στν νάσταση τν νεκρν ο κολασμένοι θ ζον μέσα στν νακαινισμένη φύση μ τ ναστημένα, νακαινισμένα σώματά τους. Ατ μως δν θ τος σώζει γιατ ρνηση το Θεο θ εναι τραγικότερη, φρικτότερη μέσα σ’ ατ τ πανηγύρι τς ποκατάστασης τν πάντων. Γι’ ατ τονίζει Χριστός μας: ζητετε πρτον τν βασιλείαν το Θεο κα πάντα τατα προστεθήσεται μν.

 

Δν μπορομε λοιπν ν μιλομε γι περιβαλλοντικ εαισθησία μ κατανάλωση πολλαπλάσια το «πιούσιου ρτου», μ τ ρεκρ τν πορριμμάτων, μ τόσα ατοκίνητα, εροπλάνα, σκάφη ναψυχς, τηλεοράσεις κα κινητ τηλέφωνα. Δν μπορομε γιατ δν ντέχομε ν στερηθομε τίποτε πατά. Τ καταναλωτικά μας «γαθά» εναι

Θεός μας!

 

ς ποκαταστήσομε λοιπν πρτα τ Θε στν καρδιά μας κι στερα θ διαπιστώσομε τι τ περιβαλλοντικ πρόβλημα θ λυθε μόνο του.

 

(Πηγή: «Πειραϊκή Εκκλησία» Ιούνιος 2010)