Κοινωνία καταναλωτικ ανθρώπων

 

Μερόπη Ν. Σπυροπούλου

 

ρος «καταναλωτικ κοινωνία», πο συχν συμπληρώνεται ναλλάσσεται μ τν ρο «κοινωνία τς φθονίας», καθιερώθηκε γι ν προσδιορίσει τ μεταβιομηχανικ κοινωνία, στν ποία πόκτηση λικν γαθν, κυρίως ναλώσιμων, πο κανοποιον ποκλειστικ τς ασθήσεις το νθρώπου -πως εναι, γι παράδειγμα, τ εδη ρουχισμο, διατροφς κα ψυχαγωγίας - προβάλλεται ς ξία , σχεδν ξ σου σημαντικ μ τν ξία τς διας τς ζως. Ο πολίτες ατς τς κοινωνίας χαρακτηρίζονται ς καταναλωτές, στος ποίους, ντίστοιχη καταιγιστικ κα συνεχς διαφήμιση τν προϊόντων ατν, καταλήγει στ ν πιφέρει μι πειθαναγκαστικ πλύση το γκεφάλου τους, πο τελικς λλοιώνει τν κρίση τους τόσο, στε ν μεταφράζουν διακρίτως λες τς πιθυμίες τους σ νάγκες.

 

Φυσικ κα ναπόφευκτη συνέπεια ατς τς διαστρέ- βλωσης τν ννοιν, εναι γωνιώδης προσπάθεια το νθρώπου/καταναλωτ ν κανοποιήσει, μ ποιοδήποτε κόστος, λες ατς τς «νάγκες», ο ποες συνεχς αξάνονται κα νανεώνονται. Διαπιστωμένη εναι, πίσης, κα νόητη σπατάλη μ τν ντίστοιχη συσσώρευση π τος καταναλωτς χρηστων κα βλαβερν πραγμάτων, ποκτημάτων μις στιγμιαίας καταναλωτικς παρόρμησης, θεμελιωμένης στν χαλίνωτη διαφήμιση /κα στν πιταγ τς κάστοτε μόδας.

 

τσι ρχίζει νας φαλος κύκλος, μέσα στν ποο καταναλωτς εναι ατς πού, οσιαστικς, ναλώνεται - μετατρεπόμενος διος σ ναλώσιμο εδος, τ ποο νομοτελειακ φίσταται μι πολύπλευρη φθορά. Παρασυρμένος π τ δίνη τς βουλιμικς ατς πιδίωξης, καταναλωτς καταλήγει στ ν ποκτ νδεχομένως κάποια π τά, πολλ κα τελείωτα, πιθυμητά, λλ συχν χρηστα, φήμερα καταναλωτικ γαθά, χάνοντας, μως, σταδιακ μερικ π τ πολύτιμα, μοναδικ κα ναντικατάστατα στοιχεα τς νθρωποσύνης του.

 

 

 

 

 

 

(Πηγή: «Πειραϊκή Εκκλησία» Ιούλ. – Αύγ. 2010)